Wanneer 'frustraties' belangrijker worden dan het echte verhaal (De andere kijk)

Vandaag stond er in de Tijd een artikel dat de bal totaal misslaat.

Benoeming bij Wereldbank brengt frustraties boven
Voorzitter Wolfowitz ligt onder vuur

Waar gaat het over?

De personeelsvereniging van de Wereldbank vraagt een onafhankelijk onderzoek naar de benoeming van een politieke bondgenote van voorzitter Paul Wolfowitz tot hoofd van de antifraudeafdeling van de bank. De affaire legt de onvrede bloot die nog bij veel personeelsleden leeft over de benoeming van Wolfowitz zelf.

De bewuste functionaris wordt ervan beschuldigd vorig jaar op onreglementaire wijze te hebben geprobeerd de e-mails te achterhalen van werknemers die werden verdacht van betrokkenheid bij corruptie.

Ik snap het al: is het misschien omdat de functionaris, benoemd door Wolfowitz, de corruptie aanpakt, dat de ‘onvrede’ van het personeel over Wolfowitz opeens de kop opsteekt?

De controverse over de e-mails doet sterk denken aan de politieke weerstand die de regering-Bush in eigen land en daarbuiten oproept met de ruime interpretatie van haar wettelijke opsporings- en vervolgingsbevoegdheden in het kader van de strijd tegen terrorisme.

Kan goed zijn, maar wat heeft dat er in godsnaam mee te maken?

Kritische Republikeinen zien internationale instellingen op zijn best als verspilling van belastinggeld en op zijn slechtst als een bedreiging van hun soevereiniteit. Ze dreigen om de haverklap de geldkraan dicht te draaien.

Moeten we dan maar de ogen sluiten voor corruptie, omdat het om de Wereldbank of de Verenigde Naties gaat?

De vrees bestaat dat [Wolfowitz] de Bush-doctrine wil toepassen bij de Wereldbank en ontwikkelingshulp nadrukkelijker wil inzetten om democratie en marktwerking af te dwingen in derde wereld.

Kan er iets ergers zijn dan een beetje democratie en marktwerking in de derde wereld te introduceren? Is er niemand bij de Tijd die dergelijke nonsens naleest?

[De functionaris] wordt gezien als een lid van een politiek getinte kliek van gelijkgezinden die de bankvoorzitter om zich heen heeft verzameld om de macht te breken van de wereldwijd meer dan dertig vice-voorzitters.

U heeft dat goed gelezen: meer dan dertig (30!) vice-voorzitters!!

[De werknemers] zouden de naam van een zogenaamde klokkenluider in Zuid-Azië hebben verraden aan de ambtenaren die hij van corruptie had beschuldigd.
De bank moedigt bedrijven, die aan haar projecten deelnemen, sinds kort (sinds het aantreden van Paul Wolfowitz? PF) aan corruptie te melden. De bewuste klokkenluider zou echter voor zijn goede daden zijn beloond met bedreigingen. Hij heeft zijn land moeten ontvluchten.

De auteur, Washington-correspondent Rik Winkel, mist het echte verhaal en pakt liever Wolfowitz aan. Een betere titel ware geweest:

Wolfowitz pakt corruptie bij Wereldbank aan.
Personeel stribbelt tegen.