Het nieuwe jaar kleurt paars (Politiek Incorrect)

Om toch maar aan te tonen dat de federale regering niet in totaal immobilisme vervalt met de komende gemeenteraadsverkiezingen in het verschiet, heeft de bende van Verhofstadt weer enkele zakken zand aangekocht om in de ogen van de brave, goedgelovige burger te strooien. Het lijkt wel alsof de 'megaministerraden' van weleer terug van weg zijn gekomen, want ook nu is wederom de media die het goede paarse nieuws aan de man moet brengen.

Dat 'goede nieuws' wordt onder de vorm van een 10-puntenplan naar voren gebracht. Het betreft een synopsis van datgene wat deze paarse regering nog van plan is te doen. Een eerste sterk in het oog springend streefdoel is een 'ultiem' stokpaardje van de liberalen in de regering. Het wordt gecatalogeerd onder het luik 'competitiever maken van de economie'. Wow! Wordt dit land omgevormd tot een fiscaal ondernemingsparadijs dan? Verre van. Een essentiële maatregel in het kader van het competitiever maken van onze economie zou de afschaffing van de automatische loonindexering zijn. Maar daar komt niets van in huis. Zelfs de 'liberale' VLD blijkt bij monde van Guy Verhofstadt geen voorstander (meer?) te zijn van de afschaffing van die automatische loonindexering (Iets wat Verhofstadt overigens met alle geweld nog eens diende te beamen op bladzijde 65 van zijn nieuwe boekje 'De Verenigde Staten van Europa'.) Blijkbaar heeft Verhofstadt nog veel goed te maken met vakbondsman Xavier Verboven, nadat hij deze tijdens een investituursdebat in de Kamer vergeleek met Gerolf Annemans van het Vlaams Belang (en omgekeerd)...

Alleszins, op een nochtans broodnodige afschaffing van de automatische loonindex moeten we niet al te veel hopen. Tegenwoordig wordt echter alle heil gezien in zogenaamde "All-inakkoorden", een concept dat enkele maanden geleden werd gelanceerd door de gouverneur van de Belgische Nationale Bank. De nieuwe mythe wil dat die all-inakkoorden het hele probleem van de competitiviteitshandicap in een adem zullen oplossen. Het principe bestaat erin dat het nog steeds de sociale partners zijn die, op interprofessioneel niveau, een loonnorm zullen vastleggen. Die loonnorm blijft nog steeds uit twee componenten bestaan: Een eerste deel is de zogenaamde 'index', die ook na afsluiting van een all-inakkoord automatisch zal worden geüpgradet. Het tweede deel blijft ook nog de reële loonstijging. Het is echter die reële loonstijging die in een all-inakkoord variabel wordt i.t.t. de hedendaagse loonakkoorden. Wanneer de automatische loonindex stijgt, dan wordt die kostenstijging gecompenseerd door lagere reële loonstijgingen. Op die manier zou in een all-inakkoord de loonnorm nooit overschreden mogen worden. Toegepast op het IPA 2006-2007 zou dit het volgende betekenen: Er werd beslist een indicatieve loonnorm van 4,5% te hanteren, bestaande uit 3,3% index en 1,2% reële loonstijging. Gezien reeds in augustus de Belgische inflatie een piekmoment kende, betekent dit dat de uiteindelijke loonnorm 4,9% zou bedragen (3,7% index en 1,2% reële loonstijging). Mocht er vorig jaar een all-inakkoord zijn gesloten, dat zou de loonnorm ondanks de inflatie nog steeds 4,5% bedragen (3,7% index, maar slechts 0,8% reële loonstijging).

Tot zo ver dus het principe van het zogenaamde all-inakkoord. Doch, ondanks het principe er wel mooi uit ziet, en zelfs 'verteerbaar' voor zowel werknemers als werkgevers, betreft het slechts een pleister op een figuurlijk houten been. Uit berekeningen blijkt namelijk dat all-inakkoorden de Belgische lonen 1% minder snel doen stijgen in de bouwsector tot 0,4% in de metaalsector. Dit terwijl de Belgische lonen tegenover de drie buurlanden 2,1% sneller stijgen, en dit de voornaamste hoofdoorzaak van de gigantische loonkosthandicap. Zulk een all-inakkoord kan dan ook alleen maar de loonkoststijging ietwat temperen, niet ongedaan maken. Het risico is overigens groot dat bij de loononderhandelingen de vakbonden zullen ijveren voor zeer hoge loonnormen, teneinde de reële loonstijgingen zo veel mogelijk te vrijwaren. Bovendien wordt aan andere aspecten, zoals het feit dat de loononderhandelingen nog steeds nationaal en intersectoreel georganiseerd worden, niets veranderd in dit paarse plan. Na de lege doos die het Generatiepact wel was, maken de "liberalen" in deze regering zich dus andermaal blij met een dode mus. Tegenover deze wind in een fles staan echter wel een heleboel concessies die gemaakt moeten worden aan de socialisten, en in het bijzonder aan de PS die reeds van in den beginne uitermate sceptisch stond tegenover 'all-inakkoorden'. Zo staat er tegenover deze 'gigantische' 'toegeving' aan 'het patronaat' de socialistische eis om bedrijven te verplichten meer jobs te laten creëeren voor jongeren, vrouwen en allochtonen. Wat dat laatste betreft is deze regering alleszins zeer ijverig bezig, cfr de (overigens weinig verfrissende...) plannen van minister Vanvelthoven (Arbeid) om tewerkstellingsquota voor allochtonen in ondernemingen te verplichten.

Een ander (dieprood) strijdpunt van deze regering is zo ook de uitsluiting van armoede in de samenleving. Wat uiteraard niet zou willen zeggen dat liberalen (waarmee ik liberalen als Friedrich Hayek of Hugo Coveliers bedoel; en geen halfslachtige hielenlikkers der socialisten zoals Bart Somers en consoorten) diezelfde strijd hiertegen niet zou aanbinden. Het "socialistische" regeringsplan bestaat er echter in armoede te bannen door andermaal beroep te doen op het ondernemingsleven, en door de sociale uitkeringen welvaartsvast te maken. Dat laatste is echter reeds in het kader van het Generatiepact gebeurd. Is er nergens een frisse diepblauwe geest - daarvoor moet je natuurlijk écht wel zoeken in deze DDR-regering - die bijvoorbeeld op het idee zou komen de vennootschapsbelasting voor startende ondernemers af te schaffen? Iets wat tenminste wél structureel de armoede in kan dijken.

Voorts zijn de overige punten in het regeringsplan een flets, roderoze samenvatinkje van doorgaans socialistische concepten, zoals veiliger verkeer, consumentenbescherming, internet voor iedereen, etcetera. Het zal, helaas, dus nog wel een poosje duren vooraleer we een 10-puntenplan met zaken als splitsing van kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde, introductie van de vlaktaks, afschaffing van de automatische loonindexering, particularisering van het pensioenstelsel, Vlaamse onafhankelijkheid en decimering van het overheidsbeslag in de economie zullen krijgen.