Franse, Waalse en Luxemburgse angsthazen (Politiek Incorrect)

De Europese economie staat weer volledig op haar kop! Met ongeveer 45.500 werknemers verspreid over Frankrijk, België en het Groothertogdom Luxemburg is de staalreus Arcelor geen kleine onderneming. Op wereldvlak is het Franse Arcelor zelfs de grootste staalproducent in de wereld op het Indische Mittal Steel na. Het is nu echter juist dat bedrijf Mittal Steel dat nu een bod van 18,6 miljard euro op Arcelor heeft gedaan, teneinde haar sterke positie op de internationale staalmarkt te kunnen consolideren.

In de Franse regering werd de alarmklok dan ook geluid. Net zoals enkele maanden geleden het Amerikaanse PepsiCo het Franse yoghurtenconcern Danone wou ondernemen, en dit juist 'op tijd' werd verhinderd door de colbertiaanse witte ridder Dominique De Villepin; poogt ook nu weer diezelfde Franse regering de naar verluidt vijandige overname te blokkeren. De Franse minister van Economie Thierry Breton toonde zich "verrast" en "bezorgd" over het overnamebod. Nochtans heeft de Franse overheid een verwaarloosbaar aandeel in Arcelor, en kan het een eventuele overname alleszins niet verhinderen. Tenzij natuurlijk premier De Villepin - sinds afgelopen zomer vurig pleitbezorger van het zogenaamd 'economisch patriottisme' - ook nu weer op slinkse wijze te werk zou gaan de overname door de Indiërs te verhinderen. Ook het Groothertogdom Luxemburg toonde zich strijdvaardig: Lakshmi Mittal - de topman van Mittal Steel - werd alvast ontboden bij premier Jean-Claude Juncker. Met een aandeel van 5,6% in Arcelor is de Luxemburgse overheid dan ook de belangrijkste aandeelhouder van de staalgigant.

Maar natuurlijk is en blijft de houding van België nog het meest verbazend. Zoals Jules Destrée reeds 94 jaar geleden heeft bewezen in zijn beruchte brief aan koning Albert I, zo blijkt ook nu nog steeds dat er geen Belgen bestaan. En bijgevolg ook geen eengezinde, Belgische reactie op het Indische overnamebod. In het zuiden des lands is de politieke kaste met 'Duce' Di Rupo op kop in alle staten om ook maar enige concessie aan 'het Indisch kapitaal' te doen. De Waalse Gewestoverheid heeft - zoals het een echte moeder kloek belieft - thans nog een aandeel van 3,21% in Arcelor, en heeft dus nog wel enigszins relevant in dit bedrijf te zeggen. Elio Di Rupo riep dan ook op 'met grote voorzichtigheid' dit overnamebod te benaderen. De tewerkstelling en productie in de vestigingen in Luik en Charleroi moeten volgens hem alleszins gewaardborgd blijven.

In politiek Vlaanderen daarentegen veroorzaakte het overnamebod alleszins geen of nauwelijks deining. Nochtans heeft ook Arcelor enkele vestigingen in Gent (Sidmar) en Genk. De reden hiervoor is dan ook zeer simpel te verklaren: In 1988 bij de regionalisering van de nationale akkoorden verkreeg Vlaanderen een aandeel van 27,8% in het Gentse Sidmar. Dat aandeel werd in 2001 echter ingeruild voor een 4,2%-aandeel in Arcelor. Begin 2005 echter verkocht de Vlaamse overheid dat aandeel via Staal Vlaanderen, wat 728 miljoen euro cash opbracht. Dat geld wordt nu geïnvesteerd in technologie en onderzoek.

Wat een opmerkelijk verschil van aanpak dus in het noorden en het zuiden des lands: In Vlaanderen opteert men ervoor de vrije markt haar werking te laten doen; worden overheidsaandelen verkocht en nuttig geïnvesteerd in technologische onderzoeksprojecten. In Wallonië gaat men echter als een kip (zonder kop?) op haar eieren zitten, en kakelt men maar wat in het rond wanneer een kapitalistische kemphaan te dichtbij durft naderen. Op die manier wordt de typische 'Waalse ziekte' - overbelastende overheidscontrole - verder in stand gehouden. Mijnheer Mittal zal dus nog rare ogen opentrekken wanneer hij zijn nieuwe Waalse vestigingen zal moeten bezoeken.