Franse, Waalse en Luxemburgse angsthazen (Politiek Incorrect)

De Europese economie staat weer volledig op haar kop! Met ongeveer 45.500 werknemers verspreid over Frankrijk, België en het Groothertogdom Luxemburg is de staalreus Arcelor geen kleine onderneming. Op wereldvlak is het Franse Arcelor zelfs de grootste staalproducent in de wereld op het Indische Mittal Steel na. Het is nu echter juist dat bedrijf Mittal Steel dat nu een bod van 18,6 miljard euro op Arcelor heeft gedaan, teneinde haar sterke positie op de internationale staalmarkt te kunnen consolideren.

In de Franse regering werd de alarmklok dan ook geluid. Net zoals enkele maanden geleden het Amerikaanse PepsiCo het Franse yoghurtenconcern Danone wou ondernemen, en dit juist 'op tijd' werd verhinderd door de colbertiaanse witte ridder Dominique De Villepin; poogt ook nu weer diezelfde Franse regering de naar verluidt vijandige overname te blokkeren. De Franse minister van Economie Thierry Breton toonde zich "verrast" en "bezorgd" over het overnamebod. Nochtans heeft de Franse overheid een verwaarloosbaar aandeel in Arcelor, en kan het een eventuele overname alleszins niet verhinderen. Tenzij natuurlijk premier De Villepin - sinds afgelopen zomer vurig pleitbezorger van het zogenaamd 'economisch patriottisme' - ook nu weer op slinkse wijze te werk zou gaan de overname door de Indiërs te verhinderen. Ook het Groothertogdom Luxemburg toonde zich strijdvaardig: Lakshmi Mittal - de topman van Mittal Steel - werd alvast ontboden bij premier Jean-Claude Juncker. Met een aandeel van 5,6% in Arcelor is de Luxemburgse overheid dan ook de belangrijkste aandeelhouder van de staalgigant.

Maar natuurlijk is en blijft de houding van België nog het meest verbazend. Zoals Jules Destrée reeds 94 jaar geleden heeft bewezen in zijn beruchte brief aan koning Albert I, zo blijkt ook nu nog steeds dat er geen Belgen bestaan. En bijgevolg ook geen eengezinde, Belgische reactie op het Indische overnamebod. In het zuiden des lands is de politieke kaste met 'Duce' Di Rupo op kop in alle staten om ook maar enige concessie aan 'het Indisch kapitaal' te doen. De Waalse Gewestoverheid heeft - zoals het een echte moeder kloek belieft - thans nog een aandeel van 3,21% in Arcelor, en heeft dus nog wel enigszins relevant in dit bedrijf te zeggen. Elio Di Rupo riep dan ook op 'met grote voorzichtigheid' dit overnamebod te benaderen. De tewerkstelling en productie in de vestigingen in Luik en Charleroi moeten volgens hem alleszins gewaardborgd blijven.

In politiek Vlaanderen daarentegen veroorzaakte het overnamebod alleszins geen of nauwelijks deining. Nochtans heeft ook Arcelor enkele vestigingen in Gent (Sidmar) en Genk. De reden hiervoor is dan ook zeer simpel te verklaren: In 1988 bij de regionalisering van de nationale akkoorden verkreeg Vlaanderen een aandeel van 27,8% in het Gentse Sidmar. Dat aandeel werd in 2001 echter ingeruild voor een 4,2%-aandeel in Arcelor. Begin 2005 echter verkocht de Vlaamse overheid dat aandeel via Staal Vlaanderen, wat 728 miljoen euro cash opbracht. Dat geld wordt nu geïnvesteerd in technologie en onderzoek.

Wat een opmerkelijk verschil van aanpak dus in het noorden en het zuiden des lands: In Vlaanderen opteert men ervoor de vrije markt haar werking te laten doen; worden overheidsaandelen verkocht en nuttig geïnvesteerd in technologische onderzoeksprojecten. In Wallonië gaat men echter als een kip (zonder kop?) op haar eieren zitten, en kakelt men maar wat in het rond wanneer een kapitalistische kemphaan te dichtbij durft naderen. Op die manier wordt de typische 'Waalse ziekte' - overbelastende overheidscontrole - verder in stand gehouden. Mijnheer Mittal zal dus nog rare ogen opentrekken wanneer hij zijn nieuwe Waalse vestigingen zal moeten bezoeken.

Read more...

Steun Denemarken (Politiek Incorrect)

Het niet geheel onbelangrijke feit is reeds enkele malen op het internationale nieuws getoond geweest, behalve dan natuurlijk op de dure staatszender VRT, die tot nader order nog steeds uitzendt vanop een andere planeet. Mars hoogstwaarschijnlijk, omdat de kleur van deze planeet volledig correspondeert met de politieke geaardheid van het merendeel der Vlaamse publieke omroepsjournalisten.

Dat 'feit' zijn de bedreigingen aan het adres van enkele cartoonisten van de Deense krant 'Jyllands Posten' door een harde, boosaardige kern van islamieten. Die cartoonisten hebben het namelijk gewaagd in september enkele cartoons in hun krant te plaatsen waarin de spot met de profeet Mohammed werd gedreven. Volgens de leer van de islam is het echter verboden afbeeldingen van Allah of Mohammed te tonen, laat staan spotprenten.

Het is dan ook zeker niet onterecht dat de islamitische gemeenschap zich op de tenen getrapt zou voelen, gezien deze daad toch wel indruist tegen de islamitische geloofsleer, en voor sommigen misschien belediging kan overkomen. Het had dan ook zeker gemogen dat vertegenwoordigers van de Deense en/of internationale islamitische gemeenschap een beleefd briefje naar de redactie van Jyllands Posten zouden sturen met een vraag tot rechtzetting; waarop de redactie dan hoogstwaarschijnlijk haar excuses zou aanbieden. Het nieuws zou zelfs de Deense pers amper halen.

Helaas, het beledigen van Mohammed - zoals die vermaledijde cartoonisten gedaan hebben - is volgens de Koran een grote wandaad. Van een beleefd verzoek tot rechtzetting kwam dan ook niets in huis. In de plaats daarvan werden de cartoonisten bestookt met e-mails en telefoontjes waarin ze met de dood bedreigd werden. Twee van deze cartoonisten leven nu 'ondergedoken', uit schrik voor hun leven. In de Deense hoofdstad Kopenhagen ontstond na de publicatie van de cartoons een rumoerige betoging van een 3.500-tal moslims die hun misnoegen uitten. Andere 'represailles' van de islamitische gemeenschap, vinden we zelfs terug tot in het Midden-Oosten: In Gaza hebben een 15-tal gewapende mannen een ambassadegebouw van de Europese Unie bestormd en Saoudi-Arabië heeft opgeroepen tot een boycot van Deense producten. Zelfs de Deense eerste minister Rasmussen werd gevraagd santies te ondernemen tegen Jyllands Posten. Gelukkig heeft deze hierop verklaard dat de persvrijheid in Denemarken een onaantastbaar recht is, en hij bijgevolg juist niets zou ondernemen. Mochten de cartoonisten nu in België wonen en werken voor bijvoorbeeld Het Laatste Nieuws; dan zou hoogstwaarschijnlijk de door de overheid gestuurde Belgische Gestapo - ook wel 'Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding' genoemd - haar klauwen hebben uitgestoken...

Alleszins zijn de zelfs gewelddadige reacties van sommigen in de islamitische gemeenschap volstrekt ontoelaatbaar. Het is daarom ook volledig terecht dat Jyllands Posten nu stelt dat zij conform de vrije meningsuiting de cartoons plaatste. Om Jyllands Posten en de Deense democratische samenleving te steunen, is daarom nu een petitie gestart die u terug kunt vinden via http://www.petitiononline.com/danmark/petition.html .

Voor de bezoekers die overigens ook nog zelf een website of weblog beheren, is de website http://www.supportdenmark.com ook zeker de moeite waard om te bezoeken.

Read more...

De ondergrens is bereikt

.

En ik stuur hierbij een saluut aan De Morgen, die vandaag één van de tekeningen heeft afgedrukt. De Morgen durft!
Misschien een suggestie? Kunnen niet alle ernstige Europese kranten, Monde, Libération, Figaro, Pais, Corriere, Repubblica, Times, Guardian, Rotterdamse, Trouw, Züricher, Frankfurter, Welt ...Soir, Standaard &cet. &cet. overwegen om, op één dag en allemaal sam, de reeks van 12 cartoons te publiceren?

Om te laten zien wat de principes van Europa zijn
en waar de ondergrens van de beschaving ligt
.

Read more...

Geen tijdperk voor watjes (De andere kijk)

De wereld is zot geworden:

- Den Albèèèr waarschuwt - in het Frans - voor "rampzalig en anachronistisch separatisme".

- Michel Lens, Tijd-correspondent in Peking, laat in een opiniestuk zijn licht schijnen over de Iraanse nucleaire kwestie en hekelt daarin de Westerse "hypocrisie" op het vlak van nucleaire proliferatie, waarschuwt voor een Irak-bis scenario (Amerikaanse "leugens" om een militaire aanval te rechtvaardigen) en geeft de Iraanse president Ahmedinejad groot gelijk dat het gedaan moet zijn dat Israël zich onder de dekmantel van de holocaust alles mag permitteren. En oh ja, af en toe werpt hij zijn Chinese gastheren een bloemetje toe. Hoog tijd dat hij verse lucht opzoekt.

- Marc Reynebeau amuseert zich in De Standaard met een vergelijking tussen Hamas en het Vlaams Belang.

- De Staatsveiligheid legde een tip van de CIA naast zich neer over de uitvoer naar Iran van een machine die ook voor nucleaire doeleinden kan worden gebruikt. Het is niet verboden een link te zien tussen deze zaak en het ontslag van de baas van de Staatsveiligheid, Koen Dassen. De uitvoerkwestie kwam hier eerder al aan bod.

- De totale Europese hulp aan de Palestijnse gebieden bedraagt 600 miljoen $. Wat is onze dank? Scandinavische vlaggen, die trouwens een kruis dragen, worden in brand gestoken. Gaan de Europeanen nu ook op straat komen en een boycot afkondigen? Een extra Carlsberg drinken is ook al goed voor mij. Maar gaan we de geldstroom stopzetten? Daar moeten we helaas nog niet onmiddellijk op rekenen.

Al een geluk dat ik tussen al die berichten waarbij je eens meewarig met je hoofd schudt, toch nog deze geweldige bijdrage vond: over assymetrische oorlogsvoering tegen Amerika (en het Westen), over het belang van wilskracht, over de rol en de aard van de "linkse" media en over het "ondenkbare" dat mogelijk vereist is om te winnen (hat tip: Threatswatch).

Read more...

De cartoon-soap blijft maar duren (Skender)

4 maanden na de publicatie van de cartoons in Jyllands-Posten, hebben de Vlaamse kranten de cartoon-soap eindelijk ontdekt. Ze konden dan ook moeilijk anders na de inval van gewapende mannen in het kantoor van de Europese unie in Gaza. Wie in oktober het begin van het verhaal gemist heeft, kan het hier, hier en hier nog eens nalezen.

De krant heeft zich intussen verontschuldigd, maar veel helpt dat niet. Vandaag werd het gebouw van Jyllands-Posten ontruimd na een (valse) bommelding en de boycot van Deense producten gaat onverminderd voort. Volgens De Morgen brengt die boycot 11 000 banen in gevaar. Een heel land wordt dus gegijzeld voor een publicatie in 1 krant. Bekijk de cartoons en oordeel zelf of ze heel deze hetze waard zijn.

Wie Denemarken wil steunen, kan dat kenbaar maken met de plaatjes van SupportDenmark.com

Read more...

Noorse vlaggen in brand in Gaza (Hoegin)

Dit week-end is de zaak rond de Deense cartoons in een stroomversnelling gekomen nadat een kantoor van de Europese Unie in Gaza-stad een tijdje bezet werd. Zelfs serieuze media als De Standaard zagen zich daarmee genoodzaakt over de zaak te berichten – met duidelijke tegenzin en vooral geen woord meer dan strict noodzakelijk.

Wie een degelijke samenvatting wil van de gebeurtenissen van de laatste dagen kan terecht bij Brussels Journal. Hieronder volgen enkele specifieke Noorse feiten en commentaren.

Terwijl de Noorse regering al klaar stond om haar verontschuldigingen aan te bieden nog voor zij geëist werden, ontving redacteur Vebjørn Selbekk van Magazinet al meer dan twintig doodsbedreigingen en duizenden e-mails met onplezierige inhoud. Hij en zijn familie krijgen daarom nu bescherming van de politie. In tegenstelling tot de Noorse Minister van Buitenlandse Zaken vindt Per Edgar Kokkvold van het Norsk Presseforbund dat Magazinet wél het recht had de cartoons te drukken. Woordvoerster Anne Lene Dale Sandsten van het Noorse Ministerie van Buitenlandse Zaken (UD) preciseerde dan weer tegenover het Noorse persagentschap NTB dat UD zich nooit verontschuldigd heeft voor de publicatie van de cartoons, maar wel voor de onrust die daarop volgde. Wie echter de e-post van het Ministerie nog eens herleest kan zich alleen maar afvragen of het UD überhaupt nog serieus genomen kan worden. Minister Jonas Gahr Støre (Ap) zelf voegde aan de uitleg van zijn woordvoerster toe dat, aangezien «geen enkele leidende Noorse krant de cartoons overgenomen heeft», de Noorse redacteurs hun zin voor verantwoordelijkheid hebben getoond. Voor zowel Aftenposten als Dagbladet moet het prettig zijn om op die manier te vernemen dat zij dus niet tot de leidende pers behoren, in het geval van Aftenposten alvast in sterk contrast tot het Engelstalige Wikipedia-artikel over die krant… Volgens diezelfde bron bereikt Dagbladet trouwens ongeveer een kwart van de Noorse bevolking.

De nieuwe vertegenwoordiger van de Palestijnen in Noorwegen, Yasser Najjar, is dan weer van mening dat de publicatie van de cartoons niet minder is dan een vraag om een botsing tussen twee beschavingen. Hij erkent wel het belang van de vrijheid van meningsuiting, maar «als je 1,3 miljard moslims beledigt, beoefen je niet meer een vrijheid van meningsuiting». Hij staat ervoor open om in discussie te treden over de rol van Mohammed en zijn boodschap, maar de cartoons zijn geen discussie, doch een zuivere provocatie. «Onze profeet mag niet vernederd worden! Ik geloof nooit dat een moslim ooit iets negatiefs gezegd heeft over het christendom of Jezus Christus.» Misschien moet die man toch de Koran nog maar eens herlezen.

Een bijzonder interessante commentaar komt echter van Henrik Færevåg, die vier zaken aan mekaar koppelt: (i) de jarenlange politieke en financiële bijstand die Noorwegen en bij uitbreiding heel Scandinavië hebben verleend aan de Palestijnen en de Palestijnse Staat, (ii) de oproepen tot boycot van Israël in sommige middens in Noorwegen, (iii) de overwinning van Hamas bij de recente Palestijnse verkiezingen, en (iv) de bedreigingen aan het adres van Denemarken en Noorwegen naar aanleiding van de cartoons. Hij stelt daarbij dat de Noorse «nuttige idioten» meer geld gegeven aan de Palestijnen zouden hebben dan bijvoorbeeld Saoedi-Arabië, dat toch ook niet bepaald slecht boert qua olie-inkomsten. De boycot van Israël noemt hij dan weer ronduit belachelijk, al was het maar omwille van het simpele feit dat Israël zowat de enige staat in het Midden-Oosten is die een democratie genoemd kan worden. De overwinning van Hamas ten slotte toont volgens hem aan dat de bedreigingen niet beschouwd dienen te worden als iets dat alleen maar door een handjevol extremisten ondersteund wordt. Aan de stembus neemt de Palestijnse bevolking immers duidelijk geen afstand van Hamas. Zijn conclusie is daarom dat alle hulp en steun aan een volk dat blijkbaar Noorwegen toch niet kan verdragen beter met onmiddellijke ingang gestopt zou worden, al was het maar om te tonen dat de Palestijnse boodschap wel degelijk ontvangen en begrepen werd.

Read more...

Wat staat er ons toch allemaal nog te wachten? (De andere kijk)

Nu Palestijnen uit protest tegen de publicatie van een reeks spotprenten in een Deense krant korte tijd een EU-gebouw in Gaza (merk op dat de EU alleen al vorig jaar 338 miljoen $ geschonken hebben aan de Palestijnen) hebben bezet, hebben de Vlaamse media nu ook het verhaal ontdekt (check de websites). Voor de volledige achtergrond is er geen beter adres te vinden dan The Brussels Journal dat de kwestie al drie maanden (!) volgt. Benieuwd of de commentatoren hun licht hierover zullen schijnen en wat ze hierover zullen zeggen en schrijven (al kan ik het wel raden).

Het punt dat ik vandaag echter wil maken en dat ik hierboven al even aanhaalde, is dat een volk dat zo overweldigend zijn keuze heeft gemaakt voor een partij die de vernietiging van Israël voorstaat geen € of $ meer verdient. De maskers zijn afgevallen, laten we ons geen illusies meer maken. Sommigen zien het waarschijnlijk nog altijd liever niet, begrijpelijk, want het is niet aangenaam om te beseffen dat je al die tijd voor de gek bent gehouden, maar wordt het stillekesaan geen tijd om de wereld te zien zoals ze is en niet zoals we ze zouden willen zien?

Feit is dat aan de Israëlische grens een terroristische entiteit is ontstaan (tenzij ze eerst elkaar overhoopschieten) die op de meest hartelijke manier is gelukgewenst door die andere terroristische staat, 2000 km verder naar het oosten. Ik heb het natuurlijk over Iran. Zelfs bij de Europese media begint het nu stilaan te dagen dat Iran op zoek is naar nucleaire wapens en dat dat geen goede zaak zou zijn voor de wereldvrede.

Laten de Europeanen niet meer dezelfde fout maken als in Irak: hun eigen diplomatieke overtuigingskracht overschatten en de Amerikaanse bereidheid onderschatten om desnoods gewapenderhand hun nationaal belang te verdedigen en Iran van nuclaire wapens af te houden. 76% van de republikeinse en 49% van de democratische Amerikanen zijn volgens een opiniepeiling bereid deze optie te steunen. Des te opmerkelijker daar je de regering-Bush er toch niet van kan beschuldigen dat ze de oorlogstrom inzake Iran roert.

Als de Iraniërs er niet op tijd in slagen om de mullahs in hun moskeeën op te sluiten, dan komen er vroeg of laat luchtaanvallen of erger van. Ik hoef u er niet van te overtuigen dat de gevolgen hiervan niet te overzien zijn, maar van het alternatief, een nucleair gewapend Iran met een Palestijnse annex, al helemaal niet.

Read more...

Saoedi-Arabië roept ambassadeur uit Denemarken terug (Hoegin)

De controverse rond de Deense Mohammed-cartoons blijft voortduren. Saoedi-Arabië heeft besloten zijn ambassadeur uit Denemarken terug te roepen voor overleg, terwijl het Noorse Ministerie van Buitenlandse Zaken het niet zo begrepen heeft op de vrijheid van meningsuiting.

In Saoedi-Arabië wordt tegenwoordig opgeroepen tot een boycot van Deense waren, en sommige bedrijven verliezen nu reeds klanten als gevolg van de controverse. Als gevolg daarvan ziet de Deense regering zich genoodzaakt actief contact op te nemen met moefti's, imams en andere geestelijke leiders, en de Deense ambassadeur in Saoedi-Arabië heeft reeds deelgenomen aan een debat op een Saoedisch nationaal televisiekanaal. Toch kwam het voor de conservatieve (K) Deense Minister van Buitenlandse Zaken Per Stig Møller als een volledige verrassing dat de Saoedische ambassadeur in Denemaren naar huis geroepen werd voor overleg. Saoedi-Arabië onderstreepte wel dat de diplomatieke verbindingen niet verbroken werden, maar toch is dit een duidelijk signaal van de Saoedische regering aan het adres van Denemarken, aldus de vice-ambassadeur Tala Mohammed Attar.

Ondertussen heeft in Noorwegen het Ministerie van Buitenlandse zaken een e-post verstuurd naar alle ambassades naar aanleiding van de publicatie van de Mohammed-cartoons in het christelijke dagblad Magazinet. In die e-post worden instructies gegeven over hoe men dient te reageren op eventuele vragen. In tegenstelling tot de Deense regering heeft de huidige Noorse linkse regering het niet zo hoog op met de vrijheid van meningsuiting, en de sociaal-democratische (Ap) Minister van Buitenlandse Zaken Jonas Gahr Støre schreef daarom volgende boodschap (eigen vertaling):

Het spijt me dat de publicatie van enkele karikaturen in het Noorse blad Magazinet onrust veroorzaakt heeft in moslimkringen. Ik heb er alle begrip voor dat deze tekeningen als aanstootgevend ervaren worden door moslims over de hele wereld. De islam is een geestelijk ankerpunt voor een groot gedeelte van de wereld. Jullie geloof heeft recht op respect van onze zijde.

De cartoons in het christelijke blad Magazinet zijn niet constructief om de noodzakelijke bruggen te bouwen tussen mensen met verschillende religieuze en ethnische achtergronden. Zij dragen eerder bij tot het scheppen van wantrouwen en onnodig conflict.

Laat het duidelijk zijn dat de Noorse regering elke uiting of handeling veroordeelt die minachting uitdrukt voor mensen op basis van hun geloof of ethnie. Noorwegen heeft altijd de strijd van de VN tegen religieuze onverdraagzaamheid en racisme gesteund, en is van mening dat die strijd belangrijk is om wantrouwen en conflicten tussen mensen te voorkomen. Verdraagzaamheid, wederzijds respect en dialoog zijn basiswaarden in de Noorse samenleving zowel als in onze buitenlandse politiek.

De vrijheid van meningsuiting is één van de steunpilaren in de Noorse maatschappij. Dit houdt ook verdraagzaamheid in voor meningen waar niet iedereen zich achter kan scharen. Tegelijkertijd legt onze wetgeving en internationale verplichtingen beperkingen op voor oproepen tot haat of haatdragende uitingen.

Enkele Noorse politici uit de oppositie hebben al verontwaardigd gereageerd op de e-post. De woordvoorder van de christen-democraten (Krf) voor buitenlands beleid, Jon Lilletun, vindt bijvoorbeeld dat de laatste paragraaf nogal merkwaardig opgesteld is. Men kan immers nogal snel de indruk krijgen dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken de cartoons gelijkstelt met oproepen tot haat of haatdragende uitingen. Volgens hem komt het het Ministerie niet toe zich uit te spreken over de inhoud van de cartoons. Principieel vindt hij het bijzonder jammer dat de vrijheid van meningsuiting slechts helemaal op het einde van de e-post aan bod komt.

De voorzitter van de Vooruitgangspartij (Frp) Carl I. Hagen is het eens met Jon Lilletun, en vindt dat de vrijheid van meningsuiting teveel onder de mat geschoven wordt. Het is volgens een vanzelfsprekendheid dat we respect opbrengen voor het geloof van iemand anders, maar hij wijst er toch ook op dat de Koran sterke uitlatingen bevat over ongelovigen en christenen.

Overigens was deze e-post niet bestemd voor het Noorse publiek. In een toelichting van het Ministerie van Buitenlandse Zaken staat geschreven dat het Ministerie voorlopig met geen persmededeling komt, «omdat dat nogal dom zou staan in de Noorse media, en de hele zaak hier zou kunnen opblazen». Blijkbaar verdienen moslims in andere landen meer respect dan de eigen burgers.

Read more...

Stadsdichter Bart Moeyaert en het politiek programma van de dichter

Vandaag in De Standaard, op p.23 (Cultuur & Media), stelt de journalist Karel Verhoeven aan de nieuwe Antwerpse stadsdichter Bart Moeyaert volgende vraag:

Lanoye, Nasr, Moeyaert. Stadsdichters zijn blijkbaar linkse schrijvers. Wat zou dat geven, een rechtse stadsdichter in Antwerpen?

Moeyaert begint snel, en houdt dan even in; er was een kleine aarzeling zegt Verhoeven:

Ik denk niet dat een dichter rechts kan zijn. (aarzelt even) Ik ken geen enkele goede rechtse dichter.

Wat kan er Moeyaert toch hebben doen aarzelen? Wij hebben er het raden naar, al flitste hem misschien een soortgelijk lijstje van dichters door het hoofd, als wat hieronder volgt? Het is inderdaad niet eenvoudig om daar een zwakkeling uit te halen, maar misschien zocht Moeyaert, tijdens die aarzeling, naar de meest "linkse" onder hen?

Dante
Goethe
Poesjkin
Gezelle
Baudelaire
Housman
Kipling
Bloem
Eliot
Reve

"Wát er precies bij het dichterschap komt kijken, weten wij niet", had Moeyaert ook kunnen antwoorden, "...en dat lijkt mij juist een gelukkige omstandigheid. Maar dat uw categorieën "links" en "rechts" ter zake zouden doen, is onwaarschijnlijk Karel!" . En Bart had kunnen doorgaan: . "Een dichter, of die nu links of rechts is, slim of dom, kort of lang: hij moet mooie en deugdelijke waren afleveren. Laten wij de categorieën toch zinnig houden, beste vriend. De dichter moet niet alles kunnen! Een dode collega van mij zei dat beter dan ik het kan: pour faire l'amour, on ne demande pas aux filles d'avoir inventé la poudre."

.

Read more...

Toch militairen voor het Vlaams Belang? (Hoegin)

Het artikel van gisteren over de verkiesbaarheid van militairen voor de gemeente- en provincieraadsverkiezing was nog maar amper de deur uit, of de wetswijziging werd al aangepast zodat militairen ook op de kieslijsten van partijen kunnen staan die hun overheidsdotatie verloren hebben.

Het bericht stond in De Standaard een beetje weggemoffeld aan het einde van het artikel over de klucht rond het «operette-uniform» van Minister van Defensie André Flahaut. (A propos, waarom duldt de VLD dit stuk onbenul nog in de federale regering, want vergeleken met hem komt zelfs iemand als Freya van den Bossche nog redelijk over?) De nieuwe regeling is nu dat militairen niet mogen kandideren voor partijen met een programma dat strijdig is met het tuchtreglement van het leger. Dat tuchtreglement verwijst dan weer op zijn beurt naar de eed van trouw aan de Grondwetten en de wetten van het volk. Voor een anti-Belgische, republikeinse partij als het Vlaams Belang dus nog steeds een probleem.

De vraag is echter voor welke partijen militairen dan wel nog zouden mogen kandideren. Want een partij die er in haar kiesprogramma voor pleit de Grondwet te wijziging, is die wel trouw aan de Grondwet? Indien militairen via dit achterpoortje niet op de lijsten van het Vlaams Belang kunnen staan, dan ook niet op die van een partij als de N-VA, kartelpartner van de CD&V,als we alleen nog maar naar het communautaire programma kijken. En zeer strict bekeken zouden ook sp.a en VLD wel eens snel in de problemen kunnen komen.

Blijkbaar zullen sommigen nooit leren dat het geen goed idee is een put voor een ander te graven omdat men dan riskeert er zélf op een pijnlijke manier in te vallen.

Read more...

Gebrek aan burgerlijke deugden: Wegglijden in morele armoede

De groeiende kloof tussen autochtonen en allochtonen belemmert ons teveel het zicht op andere kloven in onze maatschappij, die minstens evenzeer bijdragen tot de vernieling van onze samenleving. Zoals die tussen armen en rijken. Neen, ik ben geen socialist geworden, want het gaat om een kloof die de hedendaagse socialisten al evenmin willen zien: tussen morele rijkdom en morele armoede. Dat de gevaarlijkste cocktail ontstaat wanneer de morele armoede nog eens gepaard gaat met economische armoede, hebben we de voorbije maanden - eigenlijk jaren - maar al te duidelijk kunnen aanschouwen of ervaren. Dat betekent niet dat de morele armoede van grote delen van de bevolking die het economisch relatief goed stellen, niet evenzeer bijdraagt tot de vernieling van onze beschaving, al lijkt de ziekte daarbij wat minder acuut. De morele armoede gaat hand in hand met het verlies aan "burgerlijke" waarden, of beter nog deugden. Het is overigens niet de partij van de burger die deze deugden het meest uitdraagt, niet in haar programma, en al zeker niet in de levenswandel van haar leiders. Er is overigens geen enkele partij die de moed heeft ze echt uit te dragen. Een toenemend deel van de bevolking deugt dan ook niet meer.

Veel daarbij heeft te maken met een verkeerd begrip van de vrijheid van de burger. Het burgerlijke vrijheidsideaal betreft het in staat zijn om zelfstandig een zinvol leven te leiden en daarbij keuzes te maken en daarvoor verantwoordelijkheid te dragen. Echte emancipatiebewegingen hebben steeds daarnaar gestreefd. Zij streefden naar materiële en morele verheffing van het volk, niet naar het wegglijden van de hele samenleving in de morele armoede van de onderklasse. Vandaag zijn het vaak de houdingen en gebruiken van die onderklasse die de boventoon voeren, zeker in sommige media. En dat heeft met veel meer zaken van het dagelijks leven te maken dan de karikatuur die de amorele goegemeente voortdurend van het morele conservatisme probeert te maken: het gaat inderdaad niet alleen over sexualiteit en dergelijke, maar over veel meer: over voedings- en drankgewoonten, over de overgave aan de Tv-cultuur, over taalverruwing, allerlei vormen van exhibitionisme t.a.v. lichaam of privéleven e.d.m. Armoede heeft met vele factoren te maken, maar een van de belangrijkste is duidelijk de onkunde om met de vrijheid om te gaan, het inefficiënt gebruik van schaarse middelen, het niet in staat zijn om prioritaire keuzes te maken. De economisch rijken maar moreel armen die openlijk het slechte voorbeeld geven (dat ik openlijk zeg zal me allicht het verwijt van hypocrisie opleveren - maar wat is er mis met hypocrisie (iets voor een volgende column) ?) hebben een des te grotere verantwoordelijkheid voor wat er fout loopt met wie het bovendien ook materieel minder goed heeft. En neen, het is niét de taak van de overheid om het dagelijks leven in al zijn details nog meer te reglementeren, maar het is wel de taak van eenieder als lid van de gemeenschap, als deelnemer aan de "burgerlijke samenleving", de "civil society". Die overheid moet wel ruimte geven aan die civil society om morele inhoud en vrijheid te ontwikkelen. Zoals ik elders uitvoeriger heb ontwikkeld, houdt dit onder meer in dat burgers de vrijheid moeten hebben om te discrimineren, en heel in het bijzonder om anderen te discrimineren op grond van morele criteria waarmee zij zich identificeren. Het discriminatieverbod is dodelijk voor de instandhouding van enige moraliteit in de samenleving, en past inderdaad perfect bij de amoraliteit van de heersende klasse vandaag, die enkel economisch eigenbelang als criterium in het maatschappelijk leven aanvaardt. Natuurlijk zijn de grote vrijheden (meningsuiting, vereniging, en als kern van alle die van discriminatie) geen voldoende voorwaarde voor de opbouw van een fatsoenlijke samenleving, maar ze zijn wel een noodzakelijke voorwaarde. Inderdaad is het nodig dat die vrijheden zinvol worden gebruikt, en met name om terug morele verantwoordelijkheid te nemen en medeburgers terug op hun moraliteit aan te spreken. Maar daartoe moet op de eerste plaats komaf worden gemaakt met de idee dat wij niet meer de vrijheid hebben om andermans levenswandel te bekritiseren en immoreel te vinden.

De morele opvattingen van bepaalde groepen nieuwkomers in ons land mogen misschien betwistbaar zijn en ingaan tegen onze opvattingen van beschaving; maar de risico's ervan zullen niet beheerst worden door elke moraliteit dan maar uit het openbare leven te bannen. De amoraliteit van vele leden uit verdere generaties moge al een feit zijn - ze is vaak slechts een verhevigde vorm van de autochtone amoraliteit.
Politieke correctheid verhindert ons nog steeds om de levenswandel van de amorele klassen openlijk te bekritiseren; bij de onderklasse wordt ze gerechtvaardigd door ze als gevolg veeleer dan mede-oorzaak van armoede te zien; bij de bovenklasse wordt ze door het discours van gelijke rechten boven alle kritiek geplaatst. Maar de weigering problemen te benoemen is nooit het juiste startpunt geweest voor de oplossing ervan, ook niet op dit gebied. Wat de zwakken in de verschillende betekenissen van het woord nodig hebben, is geen maatschappij die alleen nog individue kent tegenover een staat die hen kwistig met gelijke rechten bedeelt, maar betrokkenheid van de medeburger, opvoeding en sociale en morele begeleiding.

Read more...

Geen militairen voor het Vlaams Belang (Hoegin)

De meerderheidspartijen zijn het eens geworden over een voorstel tot wetswijziging zodat ook militairen op de kieslijsten kunnen staan voor de provincie- en gemeenteraadsverkiezingen. Behalve voor partijen die hun overheidsdotatie verliezen, uiteraard tot luid protest van het Vlaams Belang.

In haar motivatie zegt Hilde Vautmans waarom het verbod dat vroeger bestond vandaag achterhaald is:

Met dit wetsvoorstel wil ze het mogelijk maken voor militairen om een mandaat uit te oefenen van gemeenteraadslid, OCMW-raadslid, lid van een binnengemeentelijk territoriaal orgaan, deskundige, raadgever of lid van een studiecentrum. Nu is dit verboden voor militairen met het oog op het ‘vrijwaren van de samenhang en onafhankelijkheid van het leger’. Hilde is er echter, samen met haar mede-indieners, van overtuigd dat het volledig uitsluiten van de militairen een beperking is van hun politieke rechten. De indieners zijn echter van mening dat het een fundamenteel recht is voor iedereen, ook van de militairen om zich verkiesbaar te stellen. […] De verruiming die ze vragen gaat dan ook volgens de indieners niet in tegen de originele beweegredenen van de wetgevers.

Maar zoals reeds gezegd worden partijen die hun overheidsdotatie verloren hebben uitgesloten van deze regeling. De vraag is daarom: waarom is dit nodig? Het is immers duidelijk wat dit wél een beperking is van de politieke rechten van de militairen. Het fundamentele recht voor iedereen om zich verkiesbaar te stellen is blijkbaar niet zo fundamenteel dat men ook zelf mag kiezen voor welke partij men zich verkiesbaar wil stellen. Of menen de indieners van dit voorstel dat in dit speciale geval de samenhang en de onafhankelijkheid van het leger dan toch in gevaar komt? We hebben er het raden naar, want een motivatie van die uitsluiting heb ik niet gevonden.

In de praktijk is er hoe dan ook een probleem. Ik zie niet in hoe een Minister van Defensie à la André Flahaut toestemming zou geven aan zelfs nog maar een simpele piot om op een lijst van het Vlaams Belang te mogen staan. Ik kan me trouwens ook geen efficiëntere manier inbeelden om als militair je carrière volledig om zeep te helpen dan zo een aanvraag in te dienen, want je kan er gif op innemen dat tegelijk met de formele weigering door de minister ook een blanco besluit tot oneervol ontslag ondertekend zal worden, waarin alleen nog maar de concrete reden voor dat oneervol ontslag dient ingevuld te worden.

Hoe dan ook licht de VLD hier zichzelf een voetje. Niet één kiezer die niet snapt wat hier werkelijk aan de hand is, namelijk een goedkoop rondje Vlaams Belang-pesten op bevel van de PS en bijhuis sp.a. Zoiets brengt overigens het Vlaams Belang alleen maar electorale winst op, ten koste van CD&V-N-VA en, inderdaad, de VLD. De VLD zou daarom zulke sotternijen beter overlaten aan Geert Lambert en Elio di Rupo. En dat Hilde Vautmans zich in De Standaard dan nog wil profileren als een soort Pontius Pilatus die het probleem niet goed snapt («Vlaams Belang moet maar niet in overtreding zijn»), maakt de zaak voor de VLD ongetwijfeld alleen maar erger.

Read more...

Verontrustende VOKA-enquête (Politiek Incorrect)

Het Vlaams Netwerk van Ondernemingen (VOKA) heeft midden vorige week de resultaten van een interne enquête geopenbaard omtrent het investeringsgedrag van ondernemers in activiteiten gelinkt aan de luchthaven van Zaventem. Zoals geweten is er namelijk nog steeds geen politiek akkoord over de toekomst deze luchthaven tussen de drie bevoegde instanties (Vlaamse, Brusselse en federale regering), en is het nog steeds de Brusselse regering - onder francofone dirigentie - die de tweede grootste economische poort van Vlaanderen poogt te saboteren.

Die perfide Franstalig-Brusselse strategie werpt langzamerhand haar (voor Vlaanderen zure) vruchten af. Want uit de VOKA-enquête, die door 284 respondenten werd ingevuld, blijkt nu dat 46,3% van de ondernemers de huidige onzekerheid rond de toekomst van de Zaventemse luchthaven als 'belangrijk' beschouwt voor eventuele verdere investeringsplannen aldaar. Voor 13,8% is die onzekerheid zelfs een 'zeer belangrijke' factor.

Dit op zich is natuurlijk al zeer spijtig nieuws, maar daarmee stopt het nog niet. Want tenslotte willen minderinvesteringen in de luchthaven van Zaventem toch nog niet per definitie betekenen dat dit de Vlaamse economie slecht uitkomt? Tenslotte heeft Vlaanderen toch nog andere luchthavens, zoals die van Oostende en Deurne. Helaas, slechts 36,5% van de ondervraagden denkt in dat geval een andere Vlaamse luchthaven te zullen gebruiken als logistiek centrum. Daar staat dan wel tegenover dat eveneens amper 30,9% denkt van een Waalse regionale luchthaven (Charleroi, Bièrset) gebruik te zullen maken. Op dat punt is de strategie van 'Wallo-Bruxelles' dus falikant mislukt.

Meer zelfs: De investeringen die niet in Zaventem kunnen plaatsgrijpen, zullen zelfs niet in België op alternatieve wijze voorzetten. Want 62,1% van de ondervraagden denkt er dan veeleer aan de logistieke activiteiten te verhuizen naar een andere Europese grote luchthaven, zoals Schiphol, Frankfurt of Parijs.

De conclusie is dan ook dat indien de twisten omtrent Zaventem blijven duren, de luchthaven - en hiermee een van Vlaanderens grootste economische en logistieke troeven - ten dode is opgeschreven. Met dank aan een Fransdol establishment uit de regio Brussel.

Read more...

Wanneer 'frustraties' belangrijker worden dan het echte verhaal (De andere kijk)

Vandaag stond er in de Tijd een artikel dat de bal totaal misslaat.

Benoeming bij Wereldbank brengt frustraties boven
Voorzitter Wolfowitz ligt onder vuur

Waar gaat het over?

De personeelsvereniging van de Wereldbank vraagt een onafhankelijk onderzoek naar de benoeming van een politieke bondgenote van voorzitter Paul Wolfowitz tot hoofd van de antifraudeafdeling van de bank. De affaire legt de onvrede bloot die nog bij veel personeelsleden leeft over de benoeming van Wolfowitz zelf.

De bewuste functionaris wordt ervan beschuldigd vorig jaar op onreglementaire wijze te hebben geprobeerd de e-mails te achterhalen van werknemers die werden verdacht van betrokkenheid bij corruptie.

Ik snap het al: is het misschien omdat de functionaris, benoemd door Wolfowitz, de corruptie aanpakt, dat de ‘onvrede’ van het personeel over Wolfowitz opeens de kop opsteekt?

De controverse over de e-mails doet sterk denken aan de politieke weerstand die de regering-Bush in eigen land en daarbuiten oproept met de ruime interpretatie van haar wettelijke opsporings- en vervolgingsbevoegdheden in het kader van de strijd tegen terrorisme.

Kan goed zijn, maar wat heeft dat er in godsnaam mee te maken?

Kritische Republikeinen zien internationale instellingen op zijn best als verspilling van belastinggeld en op zijn slechtst als een bedreiging van hun soevereiniteit. Ze dreigen om de haverklap de geldkraan dicht te draaien.

Moeten we dan maar de ogen sluiten voor corruptie, omdat het om de Wereldbank of de Verenigde Naties gaat?

De vrees bestaat dat [Wolfowitz] de Bush-doctrine wil toepassen bij de Wereldbank en ontwikkelingshulp nadrukkelijker wil inzetten om democratie en marktwerking af te dwingen in derde wereld.

Kan er iets ergers zijn dan een beetje democratie en marktwerking in de derde wereld te introduceren? Is er niemand bij de Tijd die dergelijke nonsens naleest?

[De functionaris] wordt gezien als een lid van een politiek getinte kliek van gelijkgezinden die de bankvoorzitter om zich heen heeft verzameld om de macht te breken van de wereldwijd meer dan dertig vice-voorzitters.

U heeft dat goed gelezen: meer dan dertig (30!) vice-voorzitters!!

[De werknemers] zouden de naam van een zogenaamde klokkenluider in Zuid-Azië hebben verraden aan de ambtenaren die hij van corruptie had beschuldigd.
De bank moedigt bedrijven, die aan haar projecten deelnemen, sinds kort (sinds het aantreden van Paul Wolfowitz? PF) aan corruptie te melden. De bewuste klokkenluider zou echter voor zijn goede daden zijn beloond met bedreigingen. Hij heeft zijn land moeten ontvluchten.

De auteur, Washington-correspondent Rik Winkel, mist het echte verhaal en pakt liever Wolfowitz aan. Een betere titel ware geweest:

Wolfowitz pakt corruptie bij Wereldbank aan.
Personeel stribbelt tegen.

Read more...

Die hypocrieten die het onzin vinden het gebruik van het Nederlands op te leggen in het openbare leven ....

De stad Rotterdam heeft een gedragscode opgesteld voor de omgang tussen burgers in het sociale leven, met als één van zeven regels de verplichting om in het openbare leven Nederlands te spreken (http://www.nrc.nl/binnenland/article132676.ece). De Nederlandse minister van inburgering, Mw. Rita Verdonk, wil een dergelijke regel in heel (Staats)Nederland invoeren (zie http://www.volkskrant.nl/denhaag/1137995840769.html en http://www.nrc.nl/binnenland/article134047.ece).

Zoals te verwachten was, komt hiertegen natuurlijk protest. Chokri Mahassine bijvoorbeeld: "Chokri Mahassine (SP.A) moet hardop lachen als we hem bellen voor een reactie. ,,Dit is te idioot voor woorden. Je reinste onzin. Nederland is geëvolueerd van een dictatuur van de verdraagzaamheid naar een dictatuur van de onverdraagzaamheid. Dergelijk voorstel is een democratie onwaardig. Wie heeft er nu zaken mee welke taal ik spreek op straat? "

Wel, een dergelijke verplichting reglementair opleggen is inderdaad nonsens. Maar de meeste tegenstanders zijn grote hypocrieten. De regel is namelijk een consequente toepassing van het discriminatieverbod dat de hele politiek correcte goegemeente bij wet heeft opgelegd in omzeggens alle aspecten van het openbare leven.

De grote meerderheid van gelijkheidsfundi's die ons parlement beheerst heeft in art. 2 § 4 van de Wet van 25 februari 2003 laten inschrijven dat "Elke vorm van directe of indirecte discriminatie is verboden bij het verspreiden, het publiceren of het openbaar maken van een tekst, een bericht, een teken of enig andere drager van discriminerende uitlatingen;
de toegang tot en de deelname aan, alsook elke andere uitoefening van een economische, sociale, culturele of politieke activiteit toegankelijk voor het publiek. " Ook Mahassine is een grote voorstander van dat soort idiote, dictatoriale en een democratie onwaardige wetgeving. Want wie heeft er nu zaken mee met wie ik een vereniging wil vormen, aan wie ik mijn eigendom wil verhuren of verkopen, wie ik als werknmer in dienst wil nemen, wie ik binnenlaat en wie niet ?

Wanneer men in het nederlands taalgebied buiten de strikte privé-kring, in het openbare leven dus, een andere taal gebruikt dan het Nederlands, aankondigingen en informatie verspreidt die niet tegelijkertijd ook in het Nederlands wordt verspreid, dan sluit men het grootste deel van de bevolking van deze communicatie uit. Het gebruik van vreemde talen is een discriminatie van autochtonen wegens hun nationale of etnische afstamming. Met andere woorden, volgens de voorgewende ethiek van de linkerzijde is het een vorm van racisme.

Maar het gaat natuurlijk om een voorgewende ethiek, want het typische aan alle zogezegde antidiscriminatiewetgeving is dat ze altijd discrimineert, en meestal - niet altijd - in één welbepaalde richting. Positieve discriminatie noemen ze dat dan .

Verlos ons aub van politici die het gebruik van het Nederlands in het openbare leven willen opleggen of enig andere discriminatieverbod in het openbare leven. Laat dat maar aan de samenleving zelf over. En dat laatste wil zeggen: laat idereen de vrijheid om anderen juist wel te discrimineren indien ze niet het Nederlands gebruiken. Of omgekeerd. Dat is nu eenmaal het wezen van de fundamentele vrijheden. En dus iets waar de overheid zijn handen moet van afhouden.

Voor alle duidelijkheid: het gebruik van talen in de openbare dienst is wettelijk geregeld en moet dat voor mij in de gegeven omstandigheden in Vlaanderen en Brussel ook blijven. Gehaaide linksen maken hiervan misbruik om door middel van een perverse vesgcuiving in het woord openbaar het "openbare leven" tussen privé-personen, in de privé-sector of op straat, gelijk te stellen met de openbare sector of openbare dienst. Een gelijkstelling die echter neerkomt op een afschaffing van de civil society - dé eigenschap van het "reëel existerende socialisme".

Read more...

De kleine Moby-Dick (victa placet mihi causa)

Daarnet hoorde ik in het TV-nieuws dat de walvis, die per vergissing de Thames was opgezwommen, is komen te overlijden — wellicht door stress.
De journalist (wiens stem ik niet herkende) leek net als elk rechtgeaard mens dit verscheiden sterk te betreuren.
Nu kan ik mij vergissen, maar uit zijn woordkeuze bleek een bepaalde geloofsovertuiging meen ik, en dat is niet helemaal koosjer want hij hoort objectief te blijven. Heel erg was het gelukkig niet, want uit 's mans woorden sprak een boeddhistische, of toch een soort pantheïstische overtuiging waar elke Westerse mens zich min of meer in kan vinden.
Allerminst dus wil ik suggereren dat de man het woord kreng in de mond had moeten nemen om over die dode vis te spreken, maar zijn keuze voor "stoffelijk overschot" — ook al betreft het hier een bijbelse vis — leek me weer naar de andere kant door te slaan.

.

Read more...

Vlaams Parlement Doet Europese Machtsafstand (Law & Justice)

Het Vlaams Parlement moet binnenkort stemmen over de Europese grondwet. Het krijgt een zeldzame kans om Vlaanderen als een belangrijke regio op de Europese kaart te zetten, volledig in de lijn van de subsidiariteitsgedachte die fraai geformuleerd staat in de Europese grondwet. Daarvoor moet het wel handig de politieke gegevens kunnen en willen bespelen, stelt Wilfried Dewachter, politoloog verbonden aan de KULeuven. Lees het volledige artikel op de website van De TIJD (inloggen vereist) of op de blog van Nova Civitas.
Copyright © De TIJD, 23/01/2006.

Read more...

Belgisch rookgordijn in de VS (Politiek Incorrect)

Ongeveer twee maand na Verhofstadts promotiereis door Azië - dat in feite niet meer of niet minder was dan een soort 'racende rally' met zijn opperconcurrent Yves Leterme die in diezelfde periode ook in die regio rondtoerde - was het tijd om ook de Verenigde Staten van Amerika warm te maken voor Belgiës nieuwe 'fiscaal paradepaardje'; de notionele intrestaftrek. Over het mistgordijn van demagogie en opgeklopte hype die hangt rond die notionele intrestaftrek, is op deze webstek reeds een artikel geschreven dat kan teruggevonden worden via http://politiekincorrect.web-log.nl/log/4063605 .

Verhofstadt vertoeft er in het eminente gezelschap van zijn vice-premier Didier Reynders (MR) en Staatssecretaris voor Administratieve Overregulering Vincent Van 'Q' (VLD). Het bonte Belgische gezelschap is er door New York, Washington en Chicago getrokken om de modale Amerikaanse ondernemer er van te overtuigen in het beloofde Belgenland te komen investeren. Zelfs niemand minder dan president Bush heeft de moeite genomen naar het lofgeschal van Verhofstadt te luisteren. Voor de televisiecamera's verklaarde Verhofstadt dan ook vol trots dat heel wat prominente Amerikaanse bedrijven binnenkort een vestiging in België zullen openen of uitbreiden of extra investeringen in België plannen.

Het zijn natuurlijk de woorden van Verhofstadt, en zoals met de meeste van zijn woorden, moeten we ook deze met enig kritisch oog durven benaderen. Zo verklaarde Verhofstadt dat de 'Bank of New York' een Europese dochteronderneming in Brussel zou vestigen. Paul Bodart, algemeen directeur van het Belgisch filiaal van de Bank of New York, reageerde verrast. Volgens hem zijn er zeker geen concrete plannen om extra investeringen in België te doen. Dan is er nog het bedrijf Cargill, dat biodiesel produceert. Van dit bedrijf kreeg Verhofstadt het gedaan 62 miljoen euro extra te investeren in de vestigingen van Gent en Feluy. Volgens de Belgische projectcoördinator gaat het echter om een veel lager bedrag, en bovendien is dit niet ingegeven door de notionele intrestmogelijkheid. Het plan zou namelijk reeds in de herfst van 2004 bekend zijn gemaakt. Janssen Pharmaceutica dan - de Belgische dochter van het Amerikaanse Johnson & Johnson. Over dit bedrijf legde Verhofstadt de ronkende verklaring af dat het 100 miljoen euro extra in België zou investeren. "Dit zijn echter courante onderhoudsinvesteringen", luidde het parool in J&J-kringen. Bovendien is Verhofstadt blijkbaar al vergeten dat een andere Amerikaanse farmareus, Pfizer, in november 2005 nog besliste een investering van 185 miljoen euro NIET in België te plannen, notionele intrest of niet, maar wel in New York. De reden hiervoor lag voor de hand: Het wanbeleid en wantrouwen van de Belgische overheid jegens de farmasector (met name de claw back-heffing). En ten slotte is er dan nog het technologiebedrijf EMC, dat volgens Verhofstadt een centrum nabij Mechelen zou gaan oprichten. Ook bij EMC wist men te melden dat er nog bijlange niets beslist is.

De conclusie is dan ook dat Verhofstadt wederom een weekje voor de camera's heeft kunnen paraderen om er (ten onrechte) goed nieuws te verkopen, maar meer ook niet. Dat Verhofstadt het blijkbaar niet kan beseffen dat ondernemers niet van de ene dag op de andere miljoeneninvesteringen in een ander land plannen, toont aan dat de (Belgische) politiek jammer genoeg nog ver van de ondernemerswereld staat. Bovendien zijn nog veel andere factoren mede bepalend voor een ondernemer om al dan niet een investering te plegen. Maar het is twijfelachtig of Verhofstadt tijdens zijn redevoeringen er ook op zou hebben gewezen dat België het land is met de op drie landen na hoogste fiscale druk in Europa, de loonkosten de pan uit blijven swingen wegens de anachronistische automatische loonindexeringen, de vakbonden geen rechtspersoonlijkheid hebben en steeds de hand boven het hoofd worden gehouden, de productiviteit per uur van de Belgische werknemer inlevert in vergelijking met andere Europese landen, de administratieve lasten reëel weinig dalen, het Generatiepact een lege doos is, de Lissabonnorm nog ver verwijderd is, de overheidsschuld nog steeds torenhoog is en dat belgië beschikt over een vice-premier/première die niet weet wat ze tekent als ze een contract voor de neus wordt geschoven. Wedden dat de Amerikanen de rest van hun leven een migraine-aanval zullen krijgen bij het horen van de naam 'Belgium'?

Read more...

Waar was dat voor nodig? (De andere kijk)

Vanmorgen op het VRT-radionieuws: 150 journalisten omgekomen in 2005.
- 50 ten gevolge van een vliegtuigongeval in Iran.
- X-aantal doden in landen zoals a, b en c.
- Het Amerikaanse leger is verantwoordelijk voor 5 van de 35 sterfgevallen in Irak.

De enige "verantwoordelijke" die wordt vernoemd is het Amerikaanse leger.

Wretchard had enige tijd geleden een post over gestorven journalisten in Irak. Hij lijst 21 gevallen op. Zijn bevindingen:

- Bij 4 gevallen waren Amerikaanse strijdkrachten betrokken, maar er was zeker geen sprake van "hits";
- In 14 gevallen werden journalisten duidelijk vermoord door "opstandelingen".

Wie is er nu de grootste bedreiging voor de persvrijheid in Irak? Verdient het Amerikaanse leger deze "eervolle" vermelding? Waar was dat voor nodig? Als dit al geen anti-Amerikaanse vooringenomenheid is, wat dan wel?

Read more...

Ik Capituleer. Zelfcensuur in Kunst en Journalistiek (Law & Justice)

Winternachten, het Internationaal literatuurfestival in Den Haag, had dit jaar “Helden van de geest” als thema. De vrijheid van meningsuiting in Nederland staat onder druk. Steeds werden twee zaken bedreigd: de persoon in kwestie, die een veilig heenkomen zocht (bv. Paul Cliteur bij Buitenhof, en de Spunk-columniste Hasna el Maroudi), en de vrije meningsuiting, die na een golf van publieke verontwaardiging in de steek werd gelaten. Wachtend op het volgende incident.

Afshin Ellian, jurist, dichter en columnist van NRC Handelsblad, opende een debat over de vrijheid van meningsuiting en zelfcensuur in kunst en journalistiek, met een krachtig manifest tegen zelfcensuur:

“De tragische geschiedenis van vrijheid van meningsuiting als mensenrecht neemt binnen de wereldwijde mensenrechtenschendingen een bijzondere plaats in. De reden ligt voor de hand: vaak is de onderdrukking van de vrijheid van meningsuiting een voorspel voor andere mensenrechtenschendingen. In de meeste islamitische landen is de vrijheid van meningsuiting volkomen onbekend. Het chauvinisme, etnisch nationalisme en religieuze fanatisme zijn vaak de oorzaken van een gewelddadige houding jegens andersdenkenden. Ook Nederland wordt sinds kort met deze verschijnselen geconfronteerd. Het is misschien nog niet iedereen opgevallen, maar dat is wel het geval.”

Ellian meent dat de verdediging van de vrijheid van meningsuiting geen ver van mijn bed show mag zijn:

“Waarom strijden we eigenlijk voor de vrijheid van meningsuiting van kunstenaars en schrijvers in getiranniseerde landen, zoals Iran, en vinden we het min of meer begrijpelijk dat diezelfde vrijheid van meningsuiting in een democratie als Nederland wordt ingeperkt?”

“Gerechtvaardigde kritiek op de islam wordt regelmatig - zonder een zweem van argumentatie - ’islamofobie’ en ’racisme’ genoemd, en wordt verdacht gemaakt door de aantijging dat daarmee alle moslims worden gestigmatiseerd. Dat soort verdachtmakingen zijn aanslagen op het vrije woord, gepleegd door vrije mensen in een vrij land. Was Voltaire een religiofoob, omdat hij kritiek had op intolerante manifestaties van de godsdienst? Was Luther een catholicofoob omdat hij kritiek had op de katholieke kerk? Had de Reformatie nooit mogen plaatsvinden, omdat Luther ‘alle katholieken stigmatiseerde’?

Er is sprake van een vrijwillige capitulatie van intellectuelen.”

Voor Ellian is de vrijheid van meningsuiting, en de verdediging ervan, essentieel: “Voor ons is de vrijheid de lucht die we ademen. We kunnen zonder vrijheid niet leven en werken. Zonder burgermoed kan de vrijheid niet bestaan.”

Lees hier de volledige tekst van Afshin Ellian.

Het is wel opvallend dat de zelfcensuur vandaag in de kunst en de journalistiek voornamelijk de islam en sommige allochtonen betreft, en bijvoorbeeld niet het christendom. Hetzelfde geldt voor reclame.

Voor de journalistiek in het bijzonder zijn zelfs speciale aanbevelingen gemaakt over hoe men over allochtonen moet schrijven of verslag uitbrengen. Reeds in 2003 maakte de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) een boekje met aanbevelingen. 'Horen, zien en schrijven' heet het, met als ondertitel: 'Aanbevelingen voor berichtgeving over de multiculturele samenleving'. De kritiek van Nederlandse journalisten bleef niet uit:

"De tips die de auteurs verstrekken, ogen tamelijk journalistiek, maar zijn in feite één grote aanbeveling tot een aan zelfcensuur grenzende filtering van negatief nieuws over integratie. Roept El-Moumni iets naars over homo's? Vraag dan andere - lees: brave - moslimorganisaties naar hún mening. Want: 'Door onbekendheid met de islamitische wereld worden uitspraken van een imam soms aan de gehele moslimgemeenschap toegeschreven.'

Heeft blijkens een enquête een meerderheid van de moslims begrip voor 11 september? Zoek dan net zo lang tot je een deskundige hebt gevonden die vindt dat die enquête niet deugt. Kortom, check ongemakkelijk nieuws net zo lang tot de angel eruit is gehaald.

'Extra' is het woord waar de brochure om draait. Journalisten moeten, als ze over immigranten schrijven, van de NVJ 'extra zorgvuldig' zijn met de 'cijfers, statistieken, en andere feiten'. Dit om stigmatisering te voorkomen. Een belachelijk standpunt. Het impliceert, ten eerste, dat journalisten met autochtonen minder zorgvuldig zouden mogen omgaan, dat er twee niveaus van zorgvuldigheid zijn. Maar vooral omdat in die woordjes 'extra zorgvuldigheid' de aap uit de mouw komt. De aap van de neerbuigende betutteling. De aap in welzijnswerkerstenue die - verblind door zijn eigen goedertierenheid - niet ziet dat juist hij stigmatiseert door Nederlanders van buitenlandse komaf neer te zetten als een collectief van onaanraakbaren die 'extra' voorzichtig moeten worden behandeld, omdat ze een beetje zielig en onmondig zijn.
Deze fase van het integratiedebat leek goddank voorbij, maar is weer helemaal terug. Bedankt, NVJ. "

In 2004 publiceerde de Algemene Vereniging van Beroepsjournalisten in België (AVBB), samen met het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding (CGKR), de Aanbevelingen voor de berichtgeving over allochtonen (pdf). De aanbevelingen hebben niet het karakter van formele deontologische normen, maar ze kunnen wel mee in overweging worden genomen bij de behandeling van een klacht bij de Raad voor de Journalistiek. Ook de VRT verklaart in zijn Charter Diversiteit dat hij in zijn berichtgeving de journalistieke richtlijnen en aanbevelingen inzake de berichtgeving over allochtonen zal respecteren.

Met een schalkse knipoog naar de eerste bladzijde van de website van de Commissie voor de Interculturele Dialoog, kunnen we hier inderdaad besluiten: “stilte is medeplichtig aan wat men wil bestrijden”, maar ik ben niet zeker dat men daar hetzelfde mee bedoelt als ik…

In verband met het thema tolerantie en vrijheid van meningsuiting zijn de volgende teksten het lezen waard: “Tolerantie, de Vrijheid van Meningsuiting en de Islam” (pdf), van Egbert Dommering, en "Tolerantie” van Matthias E. Storme (pdf).

Read more...

Tyranny of Diversity also in Law Firms (Law & Justice)

"Wal-Mart Stores Inc., a consumer of approximately $200 million in legal services annually, announced this past fall that it had fired one of its outside law firms - not because of the quality of its legal work but because the firm failed to meet statistical recruitment and retention goals for minority and women attorneys. Many other corporations are threatening to do the same with respect to their outside law firms."
Read the whole thing at Law.com.

On a personal note:
(1) when I was an attorney, the clients never (really never) asked what was our "diversity policy." They wanted to get the job done.
(2) As an inhouse counsel (company lawyer) , I never asked, and I never will, what the "diversity policy" is of my outside counsel. I want to get the job done as good as possible, whether it be by a male/female attorney, white/black/red/yellow/purple with red lines/orange with green spots etc.

Read more...

Hommeles in Brussel (Politiek Incorrect)

Het feit dat men van Brussel in 1989 met de stemming van de zogenaamde 'Brusselwet' deze stad met aansluitend nog eens 18 andere gemeenten een constitutioneel statuut heeft gegeven, is een flater van formaat. Dat hoeft gezien de verdere oprukking van de verfransing van onze Vlaamse hoofdstad, de huiverachtige houding van Franstalig-Brusselse politici de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen, de niet gerespecteerde tweetaligheid van het Brusselse overheidswezen en dergelijke meer geen verder betoog. Het probleem Brussel/Bruxelles begint overigens ernstig te escaleren. En de katalysator van deze escalatie heeft slechts twee lettertjes als naam: PS.

Blijkbaar doen de Italiaanse invloeden van voorzitter Di Rupo de partij weinig goeds. Tegenwoordig heeft deze partij trouwens ook nog bewondering voor een andere Italiaan: Niccolo Machiavelli. Want in haar strijd om de MR electoraal van de kaart te vegen zijn, zeker in Brussel, blijkbaar alle middelen toegelaten. De Franstalig-liberale MR is in feite een kartel van de (Waalse) liberale 'Parti Libéral Réformateur' (PRL) en de (Brusselse) neonazistische, Vlaminghatende FDF. Het is blijkbaar dat kartel dat de PS nu probeert te breken, teneinde de MR finaal te kunnen verzwakken. Hoe zij dat doet in het Brusselse? Zeer simpel: Door zich nog franskiljoner en Vlaminghatend op te stellen dan het FDF...

Een eerste provocatie aan het adres van de Brusselse Vlamingen was natuurlijk de vervanging van PS-burgemeester van Brussel Freddy Thielemans, die wegens medische redenen voor onbepaalde periode van het politieke strijdtoneel is verdwenen. Hij werd vervangen door een andere PS'er, deze keer een dame, met de exotische naam Faouzia Hariche. Wat bleek echter al snel? Dat deze dame absoluut geen kennis, actief nog passief, van de Nederlandse taal heeft. En bijgevolg volgens de strikte letter der (grond)wet haar mandaat niet zou mogen opnemen. Dit leidde dus, terecht, tot groot protest bij zowat alle Vlaamse partijen in Brussel. Na zulk een flater zou je dan toch denken dat de PS dan toch wel op zijn minst een mandataris die wel het Nederlands machtig is in de plaats zet? Neen hoor; wel integendeel. Na de reactie van de Vlaamse partijen, kwam de Brusselse PS-voorzitter Philippe Moureaux nog eens aandraven met de waanzinnige insinuatie dat de Vlamingen mevrouw Hariche niet als burgemeester lusten omdat ze van allochtone origine is. Op die manier probeert Moureaux dus de Vlaamse gemeenschap in Brussel tegen de allochtone gemeenschap op te zetten, want van die insinuatie is uiteraard niets waar.

Andere voorbeelden van de perfide PS-strategie zijn bijvoorbeeld de uitspraken van Freddy Thielemans - ondertussen terug burgemeester - zelf die beweert dat hij meer angst heeft van Vlaamse gettovorming in de Dansaertstraat (rond de grens met Sint-Jans-Molenbeek...) dan van de Brusselse kanslozen en allochtonen. Toch wel sterk dat de Vlamingen in Brussel, nota bene hun eigen hoofdstad, al bijeen moeten kruipen in een heus 'getto' is maar al te gek. Van 'Warschau 1939' naar 'Brussel/Bruxelles 2006'; het is voor de PS blijkbaar maar een kleine stap... En dan heb je nog Henri Tineur, de kabinetschef van Brussels minister-president Charles Picqué (PS) die in het staatsblad nog wel liet weten dat eventueel NMBS-personeel voor de regio Schaarbeek-Brussel-Oudergem zich bij hem PERSOONLIJK dient aan te melden. Van cliëntelisme gesproken...

Alleszins, al deze Franstalige PS-pesterijen tegen de Vlamingen in Brussel hebben er toe geleid dat de drie vertegenwoordigde Vlaamse ministers in de Brusselse Gewestregering Guy Vanhengel (VLD), Brigitte Grouwels (CD&V) en Pascal Smet (SP.A) een gezamenlijk communiqué de wereld in hebben gestuurd waarin ze "diegenen die nog steeds pogen de Vlaamse gemeenschap van Brussel in een kwalijk dag licht te plaatsen" oproepen te stoppen met hun pestgedrag. Ach, zo'n communiqué is natuurlijk nog een zeer milde tegenreactie. Om goed te zijn zouden de Vlaamse partijen in Brussel met een klacht naar het Centrum voor Gelijkheid voor Kansen en Racismebestrijding moeten trekken. Want uitspraken zoals die van Thielemans en Moureaux; hoe heet dat ook alweer? Racisme of zoiets?...

Overigens kunnen bij dat communiqué ook nog enkele vraagtekens geplaatst worden. Want een van de ondertekenaars, Pascal Smet, verklaarde enkele dagen geleden nog in de Franstalige versie van het Brusselse blad 'Zone 02' dat Brussel onomstotelijk een Franstalige stad is. Meer nog, Smet vond dat de Nederlandstaligen (!) in de Brusselse instellingen oververtegenwoordigd (!!) zijn, en dat dit een efficiënte werking van de Brusselse instituten belemmert. Dat zo iemand dan enkele dagen later ongegeneerd mee een 'strijvaardig' communiqué ondertekent, is echt wel totaal ongeloofwaardig. Maar ja, blijkbaar draait de SP.A toch nog altijd liever mee met de rode honden van de PS danwel het belang van de Vlamingen in Brussel (en daarbuiten...) te dienen.

Read more...

Stookoliedom (Politiek Incorrect)

In september besliste de federale regering de zogenaamde 'energiekorting' voor particuliere stookolieverbruikers te introduceren. Die korting diende, toen nog met de winter in het vooruitzicht, de hoge brandstofprijzen te compenseren. Maar om zulk een 'korting' te kunnen betalen, is er natuurlijk ook geld nodig. Voor dat geld diende, willes nillens, de petroleumsector op te draaien. Aldus werd er een bedrag van 100 miljoen euro door de petroleumsector 'geprefinancierd'.

Wat blijkt nu echter? Na enkele berichtgevingen in sommige kranten afgelopen weekeinde, waarin gesuggereerd werd dat de overheid een 'tijdelijke extra heffing' van 0,65 eurocent per liter stookolie wil introduceren, begon de Belgische petroleumsector zich toch wel af te vragen of zij hun 'geprefinancierde' miljoenen euro's ooit nog terug zouden zien. Er werd warm en koud tegelijk geblazen: Minister van Financiën Didier Reynders (MR) liet verstaan dat het geld wel degelijk gerestitueerd zal worden aan de petroleumfederatie, maar begrotingsminister Freya Van den Bossche (sp.a) liet een ander geluid horen. Zij is van mening dat de petroleumsector maar moet opdraaien voor de energiekorting; dus van een terugbetaling kon geen sprake zijn. Dat liet ze ook zo verstaan tijdens een interpellatieronde in de Kamer.

Maar al gaat de leugen nog zo snel; de waarheid achterhaald hem wel. Nadat het contract tussen overheid en petroleumsector werden geopenbaard, bleek dat juffrouw Van den Bossche zowel de petroleumsector als het parlement flagrant stond te beliegen. In die overeenkomst staat namelijk zwart op wit dat de petroleumsector tegen uiterlijk 31 maart haar geld terugbetaald zal krijgen. Bovendien blijkt nu ook dat die lening op de rekening van de overheid werd overgeschreven op... 27 december 2005; juist op tijd om nog mee te laten tellen voor de jaarlijkse begrotingscontrole. Juist op tijd dus voor Van den Bossche om haar eerste "begroting in evenwicht" te kunnen presenteren, en zowaar een ruiker bloemen van collega-minister Reynders in ontvangst te mogen nemen.

Maar voor Freya is dat bloementijdperk al lang achterwege. De bloemen hebben nu plaats moeten ruimen voor een grote cactus, waarmee de begroting het best vergeleken kan worden: Het prikt ten alle tijde zeer hard

Read more...

Geen euro's voor Letland (Hoegin)

De Letse regering besloot op dinsdag 3 januari unaniem dat de Europese gemeenschappelijke munteenheid in Letland «eiro» zal heten, en niet «euro». Dit besluit is conform met de spellingswijze van de naam van het Oude Continent in het Lets, «Eiropai», maar is in conflict met een verordening van de Europese Centrale Bank (ECB) die zegt dat de naam «euro» in alle lidstaten op dezelfde manier geschreven moet worden.

Letland is niet het enige Europese land dat linguistische problemen heeft met de naam «euro». Ook Hongarije («euró»), Litouwen («euras»), Malta («ewro») en Slovenië («evro») zitten ferm in de knoei met het dictaat van de ECB. Een land dat wel een uitzondering bekwam was Griekenland («ευρώ»), maar alleen omdat het een ander alfabet gebruikt.

De Letse Minister van Onderwijs, Ina Druviete, zelf trouwens een taalkundige, verklaarde dat de lettercombinatie e-u in het Lets niet voorkomt, en dat die gewoonlijk in het Lets vertaald wordt als e-i. Ze maakte overigens duidelijk dat de hele zaak niet zozeer politiek gekleurd is, maar wel cultureel. Indien de ECB, en dus bij uitbreiding de Europese Unie, er niet in slaagt respect op te brengen voor de gevoeligheden binnen de verscheidene taalgemeenschappen, is dat een bijzonder slechte start voor de aanvaarding van de euro in de nieuwe lidstaten. En in een land als Letland, dat zich al bij al nog niet zo lang geleden losgewrikt heeft uit die andere moloch, de Sovjet-Unie, zal dat bij meer dan één de vraag doen rijzen waarom men zich toen de moeite getroost heeft om voor onafhankelijkheid te strijden. Draai trouwens even de zaken om, en stel je voor dat men in Groot-Brittannië de euro zou moeten invoeren met een umlaut boven de u omdat de ECB nu eenmaal in haar alwetendheid heeft beslist dat dat maar in alle talen aanvaardbaar moet zijn, en je begrijpt welke PR-stunt de ECB en de Europese Unie aan het doorvoeren zijn in deze vijf nieuwe lidstaten.

Read more...

Mensensmokkelaar van Quickenborne (Skender)

Staatssecretaris Vincent van Quickenborne bezocht gisteren een Amerikaanse overheidsdienst. Journalisten mochten niet mee binnen, maar omdat politici nu eenmaal aandacht nodig hebben, liet van Quickenborne de journalisten doorgaan voor personeel opdat ze toch verslag zouden kunnen uitbrengen over Vincents gloriemoment in de VS. Ook De Standaard was aanwezig en zo komen we te weten dat het bijna misliep aan de identiteitscontrole bij de ingang. Eén van de journalisten had immers zijn paspoort niet bij. Gelukkig zijn Belgische staatssecretarissen op alles voorbereid. Van Quickenborne toverde snel een valse identiteitskaart te voorschijn op naam van Homer Dupont, zodat de journalist alsnog binnenkon.

De moordenaars van de Afghaanse krijgsheer Massoud hadden valse Belgische paspoorten. Sindsdien hoor je wel eens dat er heel wat valse Belgische paspoorten circuleren onder terroristen en andere criminelen. Wat wil je dan ook als een lid van de regering ongegeneerd, onder het oog van journalisten, met een valse identiteitskaart staat te zwaaien! Wat maken we weer een betrouwbare indruk in Amerika.

Read more...

New Deal of Final Deal voor België? (Hoegin)

Eric van Rompuy pleit in een opinieartikel in De Standaard voor een New Deal voor België. Hij verzuimt echter te vertellen waarom België überhaupt nog nodig of wenselijk zou zijn, en waarom het nog te vroeg zou zijn voor een Final Deal. In zijn artikel geeft hij nochtans argumenten genoeg aan voor zo een Final Deal.

Eric van Rompuy is ongetwijfeld één van de verstandigste politici die Vlaanderen rijk is, maar op het communautaire vlak heb ik de indruk dat zijn zicht op de zaken gehinderd wordt door een Belgische nevel. Als inwoner van Vlaams-Brabant weet hij goed genoeg waar het schoentje wringt, en in zijn opinieartikel haalt hij een hele reeks probleempunten aan waardoor het vandaag in België vierkant draait, of zelfs dat nog niet. Hij merkt ook op dat de geesten onder de federale paarse regeringen geradicaliseerd zijn, en dat het manifest van de denkgroep In de Warande representatiever is voor de Vlaamse ondernemingswereld dan sommigen durven toegeven. Vlaams separatisme is geen exclusief gedachtengoed meer van extreme nationalistische clubjes die grote planen smeden in een rokerig achterlokaaltje van één of ander bruin café.

Het is echter jammer dat Eric van Rompuy niet uit het Belgische denkkader durft te stappen. Aan het eind van zijn artikel heeft hij het immers over «voor welke positieve uitdaging Vlaanderen en Wallonië staan», maar dan als gemeenschappen van België, want zijn New Deal is er één «voor België met de gemeenschappen». Dit moet betekenen dat België volgens hem een meerwaarde heeft voor Vlaanderen (en Wallonië), terwijl hij zelf bijvoorbeeld schrijft dat de opvattingen over onderwerpen als inkomensbeleid, arbeidsmarkt, fiscaliteit, justitie en verkeer steeds verder uit mekaar groeien. Over welke onderwerpen bestaat er dan nog eensgezindheid over de taalgrens heen? Hoe dan ook, die meerwaarde, die toch cruciaal is om nog vast te houden aan België, ontbreekt dus in zijn betoog. Het staat daarmee in scherp contrast met wat Jean-Claude van Cauwenberghe nog niet zo lang geleden in een gesprek met Le Soir liet optekenen. Zoals het een goed politicus en strateeg betaamt sluit hij geen enkele optie uit, en dus ook niet het einde van België.

De uitspraak van Van Cauwenberghe heeft natuurlijk wel veel weg van een schot voor de boeg van zowel de Vlamingen als de Franstaligen, maar het zou goed zijn indien ook Vlaamse politici buiten het Vlaams Belang en de N-VA eens de oefening zouden maken het einde van België te overwegen. De denkgroep In de Warande heeft alvast de verdienste aan te tonen dat men bij de Vlaamse ondernemers niet bang is van zo een oefening, of van ze consequent tot het uiterste af te maken. En ook bij de Vlaamse bevolking in het algemeen lijkt men niet bang te zijn van het einde van België. Het probleem is dus absoluut niet dat in 2006 de Vlaamse bevolking duidelijk moet gemaakt worden dat een New Deal voor België onvermijdelijk is, wel dat álle Vlaamse politici duidelijk gemaakt moet worden dat de bevolking verwacht dat zij eindelijk eens ernstig en eerlijk een Final Deal overwegen.

Read more...

Guantanamo, Pakistan en Chirac (De andere kijk)

Naar aanleiding van het bezoek van premier Verhofstadt aan het Witte Huis is onder Vlaamse bloggers een discussie ontstaan over de Amerikaanse basis op Guantanamo. Ook ondergetekende nam deel. Kijk hier.

Hieronder vind je nog enkele andere berichten rond diezelfde gevangenis:

- Guantanamo prisoners linked to London bomb probe. (hat tip: The Belmont Club).

- Human Rights Watch report focuses on U.S. again.

Om af te sluiten: nog enkele andere opvallende berichten:

- Osama bin Laden has warned that al-Qaeda was preparing an attack very soon, but also offered Americans a “long-term truce”. (nogal zwakjes van hem; maar misschien voelde hij dat hij nog eens fors uit te hoek moest komen omwille van ...

- Abu Khabab al-Masri Killed in Pakistan Strike / al-Qaeda Commanders al-Magrabi and Habib killed in Damadola (dat zijn drie grote vissen)

Wacht! Nog een uitsmijter:
- Chirac threatens to nuke someone (wat zit daar achter, want zoiets zeg je niet zomaar omdat je een plotse testosteronaanval hebt?)

Read more...

Taalhoffelijkheid en Vlaams schouderklopje Franstalige doodzonden (Hoegin)

Elio di Rupo schiet op een PS-congres in Gembloux met scherp op enkele politici van de MR. Jacques Simonet moet het ontgelden omdat hij vindt dat een burgemeester van Brussel toch een beetje Nederlands zou moeten kunnen spreken, en Alain Destexhe mag van Vlamingen geen schouderklopjes ontvangen.

Het verwijt van Elio di Rupo aan het adres van Jacques Simonet is eigenlijk heel eenvoudig: wanneer een Franstalig politicus vindt dat ondanks alles een burgemeester van Brussel, tot nader order de hoofstad van België, toch een beetje Nederlands zou moeten kunnen spreken, dan is dat voor hem een brug te ver. Want zo een politicus sluit zich aan bij de Vlamingen («se joindre aux voix flamandes»), om niet te zeggen dat hij een volksverrader is. Hoe kan men dat immers anders noemen wanneer iemand zo vermetel is de schijnheiligheid en onhoffelijkheid van een stamgenoot aan te klagen, samen met de vijand?

Eigenlijk is het geval-Hariche bijzonder ontluisterend voor al wie nog geloofde dat de PS geen fundamenteel Vlaams-vijandige partij is en blijft, ook al heeft Di Rupo een paar cursussen Nederlands gevolgd. Zo maakte Philippe Moureaux van zijn hart niet bepaald geen moordkuil toen hij de reactie van de Vlamingen op de benoeming van Hariche kristalhelder wist te analyseren: niet dat zij amper een woord Nederlands kan aflezen van een blaadje papier is het échte probleem van de Vlamingen, maar wel dat zij autochtoon is, en dus zijn de Vlamingen racisten. Of waren de Vlamingen per definitie racisten en moest het dus wel haar autochtone achtergrond zijn, en niet haar gebrek aan talenkennis, ik wil er vanaf zijn. Hoe dan ook, autochtonen hoeven zich in Brussel niets van de taalwetten aan te trekken, en het is niet de eerste keer dat een PS-politicus uit dat vaatje probeert te tappen.

Verder heeft Elio di Rupo dus zijn twijfels wanneer hij ziet dat een Franstalige liberaal in Vlaanderen schouderklopjes krijgt («le donneur de leçons libéral le plus médiatisé recevoir un prix de ceux qui ont rédigé un manifeste pour une Flandre indépendante»). Om alvast één ding recht te zetten: Alain Destexhe krijgt de Prijs van de vrijheid voor 2006 van Nova Civitas, niet van de denkgroep In de Warande zoals zowel Le Soir als La Libre Belgique netjes overschrijven van het persbericht van Belga. Maar de kritiek van Elio di Rupo op de publicatie van de studie van Alain Destexhe is dus niet inhoudelijk, en blijkbaar hoeft dat ook niet, want hij krijgt een prijs van Vlamingen. En daarmee is voor hem waarschijnlijk de kous al af. Dat hij ondanks zijn voortreffelijke kennis van het Nederlands de ene denkgroep niet uit de andere weet te houden is daarbij waarschijnlijk een détail, zeker als hij daarmee zijn speech wat extra kracht kan geven. En laten we eerlijk zijn, zijn al die Vlaamse denkgroepen, en Vlamingen tout court, niet één pot nat? Als Nova Civitas dat manifest dan inderdaad niet geschreven heeft — wie zegt dat ze het niet hadden kúnnen of durven doen? (Tja…) Waarom Nova Civitas die prijs aan Alain Destexhe heeft toegekend is dan zelfs nog maar een détail van tweede orde.

Nu goed, in dit alles zit ongetwijfeld ook enige verkiezingsretoriek, plus dat Alain Destexhe in zijn studie natuurlijk wel de kern van de Waalse PS-staat aanviel, maar dat neemt niet weg dat de uitlatingen van Elio di Rupo perfect passen in het rijtje van uitlatingen die bij PS-politici ook in tempore non suspecto op te tekenen vallen. Belangrijker is dat Elio di Rupo zélf even goed op de anti-Vlaamse trom durft te roffelen als hem dat electoraal goed uitkomt, maar of dit de ogen zal openen van de Vlamingen die zich liever laten verleiden door de paar zoete woordjes Nederlands die Elio di Rupo af en toe voor de mikrofoon fezelt, is een andere vraag. Van enige «N'ayez pas peur» is alvast geen sprake aan de andere kant van de taalgrens.

Read more...

Ondernemen in Europa, België en Vlaanderen (Politiek Incorrect)

Volgens de Global Entrepreneurship Monitor-Studie (GEM) dat peilt naar de toekomstplannen van ondernemers om verder hun onderneming te vergroten. Dit wordt weergegeven in een percentage.

Voor België is dit percentage in 2005 van 3,5% naar 3,93% gestegen. Doch, deze stijging is alleen maar te danken aan Vlaanderen en Brussel. In Vlaanderen steeg dit percentage namelijk van 2,7% naar 3,71%. Dit in schril contrast met Wallonië, waar dit ondernemerspercentage zakte van 4,7 naar 3,6%. Waarmee bewezen is dat het ondernemingsleven toch maar wat lauwtjes reageert op Elio's Waalse Marshallplan.

Dit betekent natuurlijk niet dat Vlaanderen nu het recht zou hebben andermaal kloek op de borst te kloppen. De ondernemingsgraad in Europa bedraagt namelijk 5,26%, ruim boven zowel het Belgische als Vlaamse percentage. Een onmiddellijke verlaging van de vennootschapsbelasting - zonder doekjes-voor-het-bloeden als de notionele intrestaftrek - dringt zich dan ook meer en meer aan.

Read more...

Een paarse baby (Hoegin)

Didier Reynders (MR) is duidelijk de plezantste thuis: hij wil van de spruit van Rik Daems en Sophie Pécriaux een echte «paarse baby» maken.

Misschien bedoelde hij het wel goed, want hij wou voor het kind een MR-peter en een sp.a-meter. Jammer dat twee peters misschien niet zal mogen, want anders lijken Steve Stevaert en Louis Michel wel de uitgelezen kandidaten om het kind levenslang gratis vakanties op Cuba te verzekeren. Tenminste, zolang Fidel en zijn getrouwen daar de dienst blijven uitmaken. En waarom eigenlijk zo kleinburgerlijk zijn, en het niet bij de kartelpartners zoeken? Els van Weert van SPIRIT en Olivier Maingain van het FDF bijvoorbeeld, als we dan toch water en vuur aan het verzoenen zijn.

Maar zou Reynders ook willen dat het kind meer paars zou zijn dan enkel maar wat de meter en de peter betreft? Ik hoop van niet. Laten we immers eens nagaan wat dat nu werkelijk betekent, een paarse baby. Wensen we dat kind bijvoorbeeld een holebi-relatie toe met een geregulariseerde illegaal, snel en efficiënt getrouwd, met adoptiekind? Ik denk het niet. En zijn dagelijkse portie cannabis, als het maar niet in het openbaar gebeurt en «problematisch» wordt? Ik kan me trouwens absoluut niet voorstellen dat pa of ma Daems-Pécriaux er problemen van zouden maken indien hun oogappel thuis betrapt zou worden met maximaal 3 gram op zak, neen toch? En misschien mag het wel mee de beslissing over euthanasie op pa nemen, wanneer ie wat dement begint te worden? Ik teken daar toch maar liever niet voor.

Ik vind in ieder geval dat het stilaan genoeg begint te worden met al die overspeltoestanden in het parlement. Dat Verhofstadt al eens een deurwaarder tegen het lijf loopt voor hij naar zijn werk kan vertrekken is één zaak, maar hij houdt het tenminste discreet. Dat Patrick Dewael tegenwoordig privé-lessen «diepte-interviews» krijgt op het thuisfront is al een andere, maar een VLD-fractievoorzitter die het met een PS-poes doet, dat is erover. Wat gaat men nog uitvinden om dit te overtreffen? Mieke Vogels die eens goed tong draait met Filip Dewinter? Ik moet er niet aan denken. Elio di Rupo die een hete nacht doormaakt met Geert Bourgeois, met exclusieve beelden voor het VRT-journaal? Laat die kelk alstublieft aan ons voorbij gaan. Of een geit van Yves Leterme die staat te «grazen» op één van de weides van José Happart… in Francorchamps, op z'n Engels? Niet moeilijk dat Brussel-Halle-Vilvoorde nooit gesplitst is geraakt.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

Read more...

Het nieuwe jaar kleurt paars (Politiek Incorrect)

Om toch maar aan te tonen dat de federale regering niet in totaal immobilisme vervalt met de komende gemeenteraadsverkiezingen in het verschiet, heeft de bende van Verhofstadt weer enkele zakken zand aangekocht om in de ogen van de brave, goedgelovige burger te strooien. Het lijkt wel alsof de 'megaministerraden' van weleer terug van weg zijn gekomen, want ook nu is wederom de media die het goede paarse nieuws aan de man moet brengen.

Dat 'goede nieuws' wordt onder de vorm van een 10-puntenplan naar voren gebracht. Het betreft een synopsis van datgene wat deze paarse regering nog van plan is te doen. Een eerste sterk in het oog springend streefdoel is een 'ultiem' stokpaardje van de liberalen in de regering. Het wordt gecatalogeerd onder het luik 'competitiever maken van de economie'. Wow! Wordt dit land omgevormd tot een fiscaal ondernemingsparadijs dan? Verre van. Een essentiële maatregel in het kader van het competitiever maken van onze economie zou de afschaffing van de automatische loonindexering zijn. Maar daar komt niets van in huis. Zelfs de 'liberale' VLD blijkt bij monde van Guy Verhofstadt geen voorstander (meer?) te zijn van de afschaffing van die automatische loonindexering (Iets wat Verhofstadt overigens met alle geweld nog eens diende te beamen op bladzijde 65 van zijn nieuwe boekje 'De Verenigde Staten van Europa'.) Blijkbaar heeft Verhofstadt nog veel goed te maken met vakbondsman Xavier Verboven, nadat hij deze tijdens een investituursdebat in de Kamer vergeleek met Gerolf Annemans van het Vlaams Belang (en omgekeerd)...

Alleszins, op een nochtans broodnodige afschaffing van de automatische loonindex moeten we niet al te veel hopen. Tegenwoordig wordt echter alle heil gezien in zogenaamde "All-inakkoorden", een concept dat enkele maanden geleden werd gelanceerd door de gouverneur van de Belgische Nationale Bank. De nieuwe mythe wil dat die all-inakkoorden het hele probleem van de competitiviteitshandicap in een adem zullen oplossen. Het principe bestaat erin dat het nog steeds de sociale partners zijn die, op interprofessioneel niveau, een loonnorm zullen vastleggen. Die loonnorm blijft nog steeds uit twee componenten bestaan: Een eerste deel is de zogenaamde 'index', die ook na afsluiting van een all-inakkoord automatisch zal worden geüpgradet. Het tweede deel blijft ook nog de reële loonstijging. Het is echter die reële loonstijging die in een all-inakkoord variabel wordt i.t.t. de hedendaagse loonakkoorden. Wanneer de automatische loonindex stijgt, dan wordt die kostenstijging gecompenseerd door lagere reële loonstijgingen. Op die manier zou in een all-inakkoord de loonnorm nooit overschreden mogen worden. Toegepast op het IPA 2006-2007 zou dit het volgende betekenen: Er werd beslist een indicatieve loonnorm van 4,5% te hanteren, bestaande uit 3,3% index en 1,2% reële loonstijging. Gezien reeds in augustus de Belgische inflatie een piekmoment kende, betekent dit dat de uiteindelijke loonnorm 4,9% zou bedragen (3,7% index en 1,2% reële loonstijging). Mocht er vorig jaar een all-inakkoord zijn gesloten, dat zou de loonnorm ondanks de inflatie nog steeds 4,5% bedragen (3,7% index, maar slechts 0,8% reële loonstijging).

Tot zo ver dus het principe van het zogenaamde all-inakkoord. Doch, ondanks het principe er wel mooi uit ziet, en zelfs 'verteerbaar' voor zowel werknemers als werkgevers, betreft het slechts een pleister op een figuurlijk houten been. Uit berekeningen blijkt namelijk dat all-inakkoorden de Belgische lonen 1% minder snel doen stijgen in de bouwsector tot 0,4% in de metaalsector. Dit terwijl de Belgische lonen tegenover de drie buurlanden 2,1% sneller stijgen, en dit de voornaamste hoofdoorzaak van de gigantische loonkosthandicap. Zulk een all-inakkoord kan dan ook alleen maar de loonkoststijging ietwat temperen, niet ongedaan maken. Het risico is overigens groot dat bij de loononderhandelingen de vakbonden zullen ijveren voor zeer hoge loonnormen, teneinde de reële loonstijgingen zo veel mogelijk te vrijwaren. Bovendien wordt aan andere aspecten, zoals het feit dat de loononderhandelingen nog steeds nationaal en intersectoreel georganiseerd worden, niets veranderd in dit paarse plan. Na de lege doos die het Generatiepact wel was, maken de "liberalen" in deze regering zich dus andermaal blij met een dode mus. Tegenover deze wind in een fles staan echter wel een heleboel concessies die gemaakt moeten worden aan de socialisten, en in het bijzonder aan de PS die reeds van in den beginne uitermate sceptisch stond tegenover 'all-inakkoorden'. Zo staat er tegenover deze 'gigantische' 'toegeving' aan 'het patronaat' de socialistische eis om bedrijven te verplichten meer jobs te laten creëeren voor jongeren, vrouwen en allochtonen. Wat dat laatste betreft is deze regering alleszins zeer ijverig bezig, cfr de (overigens weinig verfrissende...) plannen van minister Vanvelthoven (Arbeid) om tewerkstellingsquota voor allochtonen in ondernemingen te verplichten.

Een ander (dieprood) strijdpunt van deze regering is zo ook de uitsluiting van armoede in de samenleving. Wat uiteraard niet zou willen zeggen dat liberalen (waarmee ik liberalen als Friedrich Hayek of Hugo Coveliers bedoel; en geen halfslachtige hielenlikkers der socialisten zoals Bart Somers en consoorten) diezelfde strijd hiertegen niet zou aanbinden. Het "socialistische" regeringsplan bestaat er echter in armoede te bannen door andermaal beroep te doen op het ondernemingsleven, en door de sociale uitkeringen welvaartsvast te maken. Dat laatste is echter reeds in het kader van het Generatiepact gebeurd. Is er nergens een frisse diepblauwe geest - daarvoor moet je natuurlijk écht wel zoeken in deze DDR-regering - die bijvoorbeeld op het idee zou komen de vennootschapsbelasting voor startende ondernemers af te schaffen? Iets wat tenminste wél structureel de armoede in kan dijken.

Voorts zijn de overige punten in het regeringsplan een flets, roderoze samenvatinkje van doorgaans socialistische concepten, zoals veiliger verkeer, consumentenbescherming, internet voor iedereen, etcetera. Het zal, helaas, dus nog wel een poosje duren vooraleer we een 10-puntenplan met zaken als splitsing van kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde, introductie van de vlaktaks, afschaffing van de automatische loonindexering, particularisering van het pensioenstelsel, Vlaamse onafhankelijkheid en decimering van het overheidsbeslag in de economie zullen krijgen.

Read more...