Klop op de deur (De andere kijk)

Het intellectuele klimaat in dit land, maar ook elders, lijkt meer en meer vergiftigd.

Herman De Bode heeft ontslag moeten nemen als hoofd van McKinsey Benelux omdat hij het ‘Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa’ van de denkgroep ‘In de Warande’ heeft ondertekend.

Herwig Jorissen, de voorzitter van ABVV-metaal, komt onder druk te staan omdat hij in een ver verleden lid is geweest van de VMO.

Eric Brewaeys, raadsheer in de Raad van State, heeft laten weten dat hij zich om dezelfde reden niet wenst uit te spreken over een eventuele vraag naar het inhouden van de dotatie aan Vlaams Belang na de 'islamofobe' uitspraken van Filip Dewinter.

Een leraar werd ontslagen nadat hij een mail had doorgestuurd met een Marokkaanse variant op het spel Monopolie.

Alain Finkielkraut, bekend Frans filosoof, kwam zwaar onder vuur te liggen omwille van zijn commentaar op de “violences urbaines” in Frankrijk.

Als je het waagt om politiek-incorrecte standpunten in te nemen, ook al was dat meer dan 30 jaar geleden, riskeer je tegenwoordig dat je je job kwijtraakt.

Wim Van De Velden zegt hierop in de Tijd:

Het is …iets te gemakkelijk om dan te beweren dat de gedachten niet vrij zijn. Die vrijheid je gedacht te zeggen in het openbaar, gaat zover als je beroepsfunctie het toelaat. Een minister kan geen racistische moppen tappen waarmee een stand-up comedian de zaal plat krijgt. Dat is eigenlijk niet anders als men een topfunctie in een bedrijf bekleedt. Dan neem je geen politieke standpunten in die de politieke correctheid van het bedrijf op de helling zetten. Je schaadt daar het belang van het bedrijf mee, zeker als je - zoals McKinsey - meedingt naar opdrachten vanuit de politieke wereld. Men kan dat betreuren, maar het is wel een realiteit.

Dit vind ik werkelijk ontstellend om lezen. Het komt erop neer dat, als sommigen het onderscheid niet kunnen maken tussen een persoonlijk en een bedrijfsstandpunt, je daar maar mee moet leven.

Waar dit ons heen leidt, zegt ons Bart Sturtewagen, enige tijd geleden in De Standaard:

Het gemak waarmee men naar het wapen van de repressie grijpt, wordt stilaan huiveringwekkend. Op deze manier is de gedachtepolitie niet ver meer af.

Die repressie is éénzijdig, want, alsnog Sturtewagen:

En hoe evenwichtig is [onze democratie] als er naar hartelust mag worden gespuwd op wat sommige mensen voor heilig houden, terwijl anderen om één verkeerd woord naar het schavot worden geleid?

Vraag het bv. maar aan christenen, “neo”-liberalen of de Amerikaanse regering.

Sturtewagen besluit dan ook terecht als volgt:

Het beangstigende aan dit politiek correcte zelotisme is dat ook mensen die zich met iedere vezel in hun lijf verzetten tegen discriminatie en haat, zich moeten afvragen wanneer voor hen de klop op de deur komt.

Maar als zelfs die politiek-correcte zeloten zichzelf al het zwijgen opleggen, dan wordt het helemaal te zot voor woorden:

Het zijn moeilijke tijden voor de progressieve, antiracistische militanten. Ze moeten bijvoorbeeld tegen de genadeloze mensenhandel zijn die meisjes en vrouwen in de prostitutie dwingt. Maar dat betekent dat ze moeten erkennen dat onze bordelen gevuld zijn met de slachtoffers van die handel. En daar stokt hun geweten want ze willen toch niet de indruk geven dat ze tegen seks en voor de moral majority zijn.

Ze zijn tegen racisme, voor religieuze tolerantie, voor gewetensvrijheid. Maar ze laten na racistische kreten en daden door maghrebrijnse immigranten te wraken uit schrik racistisch te lijken.

aldus Mia Doornaert.

Op die manier wordt elk debat zonder taboes onmogelijk en dat is inderdaad niet gezond voor de hygiëne van onze democratie.