Laatste kersttoespraak van Albert II (Hoegin)

De kersttoespraak van Albert II bracht twee opmerkelijke feiten die aan de pers totaal voorbij zijn gegaan: hij abdiceert van de troon, en verklaart zich onafhankelijk van Vlaanderen. Het venijn zit immers vaak in de staart, en met de kersttoespraak was het deze keer niet anders. Onze geliefde vorst verklaarde immers op het einde van de toespraak dat «separatisme door een overgrote meerderheid van onze medeburgers verworpen wordt», en deze uitspraak verdient toch enige nadere analyse.

Allereerst die «overgrote meerderheid» dus, die overigens wel opgepikt werd door de pers, echter zonder enige duiding. Dat laatste is op zich al een merkwaardig feit, want anders is men er in de redactielokalen toch altijd snel bij om te voorkomen dat de lezer zelf enig denkwerk zou moeten verrichten, laat staan dat men het risico wil lopen dat hij zelf tot een logische conclusie zou kunnen komen. Maar wat is dus een overgrote meerderheid? De helft plus één is als meerderheid maar gewoontjes, ik zou zelfs durven zeggen een beetje truttig, en 60% is ook al niet echt om over naar huis te schrijven. Unanimiteit is dan weer overdreven naar de andere kant, maar misschien kan de wetgever ons wel helpen? Hij schrijft in ieder geval een twee-derde meerderheid plus een gewone meerderheid in elk van de taalgroepen voor om een grondwetswijziging te kunnen doorvoeren, en misschien is dat dan wel een «overgrote» meerderheid?

Wel, als het van de Belgische wetgever afhangt, en ik neem aan dat die toch regelmatig op de thee komt bij onze koning, is er van een overgrote meerderheid niet echt sprake. Kijken we immers naar één van de laatste weekvragen van De Stemmenkampioen, dan blijkt dat 51% van de Vlamingen het separatisme steunt. Rekenen we trouwens de tegenstanders van het separatisme, 40,5%, om naar Belgicanen, en scheren we de 40% Franstaligen in dit land allemaal over één belgicistische kam, dan blijft die meerderheid steken op amper 64,3%. Ik vrees dan ook dat onze wetgever het de volgende keer zonder koekje bij de thee zal moeten doen als hij de koning even op deze nuchtere feiten zou wijzen. Misschien krijgt hij wel een Berufsverbot aan zijn broek gesmeerd, net zoals Herman de Bode, die dacht zomaar ongestraft naakte cijfers te kunnen publiceren in een boekje.

Tenzij natuurlijk. Want Albert II heeft het in dezelfde zin ook over «onze» medeburgers. Ik besluit daaruit twee dingen. Ten eerste abdiceert hij van de troon, want een koning kent voor zover ik weet geen «medeburgers». In een ver verleden kende een koning alleen maar «onderdanen», en ik wil best aannemen dat hij vandaag de dag spreekt over «burgers», maar «medeburgers», neen, daar trap zelfs ik niet in. Straks moeten we nog gaan denken dat de leden van de spionkop van Liverpool FC ook de «medeburgers» van de Britse Queen Elizabeth II zijn! En ten tweede verklaart hij zich dus onafhankelijk van Vlaanderen, want dat lijkt mij nog de enige mogelijkheid om medeburgers te kunnen vinden waarvan de overgrote meerderheid tegen separatisme is. Misschien moest ik dat maar eens doorbellen naar de GSM van Yves Leterme?

Read more...

Shoppen met Janssens (Politiek Incorrect)

Kan iemand nog een logisch eind knopen aan de hersenkronkels van de socialistische Antwerpse burgemeester Patrick Janssens? In aanloop van de gemeenteraadsverkiezingen kan hij in diverse media zijn grootste electorale opponent - het Vlaams Belang - niet genoeg van racisme en (crypto)fascisme, maar zelf is deze toch wel merkwaardige socialistische burgervader geen haar beter.

De aanleiding van deze aanteiging zijn de toch wel heel bizarre uitspraken die Janssens in het satirische dagblad De Morgen uitte, namelijk dat hij 'gefrustreerd' is dat hij het shoppingcenter van Wijnegem niet kan sluiten. Dat shoppingcenter is een gigantisch complex waar diverse handelszaken op enkele duizenden overdekte vierkante meter bijeengepakt staan, om zo de klant het voordeel te geven niet al te ver van winkel tot winkel te moeten wandelen. Maar gezien de grote dichtheid van winkels per vierkante meter is zo'n shoppingcenter, zoals dat van de gemeente Wijnegem, een gedegen concurrent van de handelszaken in de stad. En zo'n stad die nogal dicht bij Wijnegem gelegen is, is... Antwerpen. En vandaar dan ook dat niemand minder dan Janssens zelf de reïncarnatie in eigen persoon is van het fascisme en nazisme: Een van de eigenschappen van de Duitse nationaal-socialistische 'Blut-und-Boden'-politiek bestond er namelijk in alles wat naar overdadige overconsumptie of onverbreideld grootschalig kapitalisme rook moreel af te keuren. In de plaats daarvan stelden de nazi's de sobere, kleinschaligere, traditiegerichte samenleving, waarin natuurlijk ook de handel centraal stond. In zekere zin valt die nationaal-socialistische retoriek dus ook terug te vinden in de woorden van burgemeester Janssens.

Het moet dus blijkbaar een doorn in het oog zijn van Janssens dat Wijnegem shoppingcenter jaarlijks zo'n 9 miljoen bezoekers over de vloer krijgt. Bezoekers die, mocht het shoppingcenter niet bestaan, uiteraard anders 'en masse' naar Antwerpen komen. Het spreekt natuurlijk voor zich dat noch de uitbaters van Wijnegem-shoppingcenter, noch de Wijnegemse burgemeester, noch ondergetekende die overigens in de (wijde) regio van Wijnegem woonachtig is (en bijgevolg ook een regelmatig bezoeker van dit winkelcentrum) echt blij is met de uitlatingen van Janssens. Dat de Antwerpse burgemeester zich in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen al moet verlagen tot zulk een infantiel niveau om zelfs te dreigen met sluitingen teneinde zijn eigen Antwerpse (mercantiele) kiezerskorps te paaien, is een schande.

Want als Patrick Janssens het nu echt zou menen om het shoppingcenter van Wijnegem te sluiten - iets waar hij a propos niet voor bevoegd is...! - dan betekent dit een zoveelste rem om de individuele vrijheid van de consument om te gaan winkelen waar hij of zij wilt. Janssens wil dus blijkbaar dat Antwerpen een monopolie bezit in de wijdse regio als winkelcentrum. En blijkbaar wil Janssens ook nog eens graag ongeveer 1.800 ontslagen op zijn geweten hebben, die zouden ontstaan na sluiting van het Wijnegemse winkelcomplex?

Alleszins is het erg gesteld met dit land: Een groene furie uit het Brusselse wilt met alle middelen de luchthaven van Zaventem sluiten omdat het te veel herrie veroorzaakt, en de rode burgervader uit Antwerpen ook nog eens een bloeiende handelszaak in de provincie Antwerpen. Straks blijft er van Vlaanderen niets anders meer over dan een economisch kerkhof...

Read more...

A good year for freedom (The Flemish Beerdrinker)

Good news from Freedom House. Last year was a good year for freedom. And it was a good year especially in the muslim world. Here is a report:

Eight countries plus the Palestinian Authority, not yet officially a country, moved up — either from "not free" to "partly free" or from "partly free" to "free." Four countries moved down. In all, this made it a good year for freedom.

But here’s the really interesting part. Of the nine countries that improved their ratings, no fewer than six are Muslim countries. Indonesia moved from "partly free" to "free," while Afghanistan, Kyrgyzstan, Lebanon, Mauritania and the Palestinian Authority moved from "not free" to "partly free." Of the four countries that became less free in 2005, none was a Muslim country.

To anyone who has followed the Freedom House data year to year, these changes are remarkable. Since the fall of Portugal’s military dictatorship in 1974, a tide of freedom and democracy has washed over the globe. Every region has recorded strong gains, including even such a poor and troubled area as sub-Saharan Africa and the socially mutilated lands of the former Soviet empire. But until this year, the Muslim world had remained a stubborn exception.

How much of the credit for this goes to the policies of G.W. Bush? I honostly don’t know. But the fact that it’s happening for the first time now, and only now, during the reign of Bush and after the war in Iraq should provide some clues.

Twenty years ago two big parts of the world were stuck in stone with an antidemocratic system. It was under right-wing Republican presidents Reagan and Bush that the communist system crushed and burned. They presided over the first big democratic wave. And now it seems that a second big wave is coming up. And again it’s happening under a right-wing Republican idiot, er, president.

Why is it that freedom seems to have such good years under right-wing presidents? Food for thought for our left-wing friends.

Read more...

Kardinaal Danneels

Kardinaal Danneels deed uitspraken tijdens de middernachtmis. Dat hoeft u niet te verbazen, spreken tijdens de mis is de taak, zelfs het voorrecht van de priester. Hij deed daar echter enkele uitspraken die bij veel politici in het verkeerde keelgat zijn geschoten. In de Senaat ligt een wetsvoorstel klaar dat mensen het recht geeft om vooraf op papier te zetten wat er met hen moet gebeuren indien ze in een situatie van permanente en verregaande dementie komen. Te denken valt aan mensen met een vergevorderde vorm van Alzheimer. Danneels heeft het wetsvoorstel duidelijk niet gelezen of anders heeft hij het niet begrepen. Hij vreest er immers voor dat demente bejaarden uit de weg zullen worden geruimd op basis van de beslissing van een ànder. Het feit dat iemand vooraf, wanneer hij/zij nog in volle bewustzijn verkeert, zijn of haar wil op papier zet is natuurlijk niet “een beslissing van een derde”. Enerzijds spreekt Danneels dus duidelijk niét over het huidige wetsvoorstel, hoewel hij zelf misschien denkt dat wél te doen.

Anderzijds echter is het volgens mij niet gepast om kwaad te reageren op de uitspraken van de kardinaal. En dat om de simpele reden dat hij zijn mening heeft geuit. Die mening stemt niet overeen met de mening van veel anderen, maar dat maakt niet uit. Hij heeft het recht de mening te hebben dat euthanasie verwerpelijk is, hij mag abortus afkeuren, hij mag zélfs vinden dat homo’s geen priester mogen worden/niet mogen huwen. Hij is immers een individu en heeft het onwrikbaar recht op een eigen mening en het recht om die mening te uiten. Ik ga niet akkoord met de INHOUD van die mening, maar dat hoeft ook niet. Ik verdedig zijn recht om die mening te geven. Als vertegenwoordiger van de Katholieke Kerk heeft hij nog andere verplichtingen ook, tegenover zijn Kerk. Die Kerk is echter hevig tegenstander van euthanasie. Tegenover hen heeft hij geen fout gemaakt.

Op basis van de vrije meningsuiting kan men hem niets verwijten. Als vertegenwoordiger van de kerk ook niet.

Er is echter één heikel punt. De Katholieke Kerk in België wordt gefinancierd door de overheid. In zekere zin financiert de overheid dus een privé-instantie die niet enkel politieke beslissingen probeert te beïnvloeden (wat haar recht is) maar ook af en toe uitspraken doet waarvoor anderen vervolgd worden. Dat is een anachronisme. Religie is een privé-zaak en de financiering ervan moet dat ook zijn. Maar zelfs mét dat feit heeft Danneels nog altijd het recht om te zeggen wat hij wil.

Read more...

Waar halen ze het toch vandaan? (De andere kijk)

Lieve Dierickx in het Buitenlands Weekoverzicht in de Tijd over het afluister'schandaal':

Die praktijk is door de Amerikaanse wet expliciet verboden.

Waar haalt ze dat toch uit? Zeker niet hieruit.

Zoals steeds is hier sprake van onbekwaamheid of bevooroordeeldheid. En zoals steeds weet ik niet welk van beide ik nu het ergste vind.

Er is nu een nieuw 'schandaal' in de maak over het gebruik door de FBI, zonder bevelschrift, van toestellen voor de opsporing van nucleaire straling uit huizen. Hier wordt de lucht uit deze nieuwe opgeblazen zaak gehaald. Ik bereid me niettemin voor op een nieuwe uitschuiver à la Dierickx.

Read more...

Friedman to Bush: get lost (The Flemish Beerdrinker)

Here is David Friedman, son of Milton:

Libertarians still tend to identify with the Republican party. Save for historical reasons, it is hard to see why. The current administration, despite its free market rhetoric, has been no better--arguably worse--than its predecessor on economic issues. Its policy on public schooling, the largest governent run industry in the U.S., has been a push towards more central control, not less. Its support for free trade has been at best intermittant. Reductions in taxes have been matched by increases in government spending, increasing, not shrinking, the real size and cost of government. It has been strikingly bad on civil liberties. Its Supreme Court nominees have not been notably sympathetic to libertarian views of the law. Libertarians disagree among themselves on foreign policy, but many support a generally non-interventionist approach and so find themselves unhappy with the Iraq war.

I’m not unhappy with the Iraq war. There is a profound libertarian case to be made, i think, for removing dictators. But for the rest, it seems that Friedman has it completely right here. Libertarians have every reason to be dismayed by the Republican party, and the current administration. The question of course remains if the Democrats are better. Friedman has some suggestions on this aswell:

The obvious solution to both sets of problems is for the Democrats to try to pull the libertarian faction out of the Republican party. How large that faction is is hard to judge, but it is clearly a lot larger than the vote of the Libertarian Party would suggest. The current administration’s use of pro-market rhetoric suggests that it, at least, believes that a significant fraction of its base cares about such things. The conversion of a mere ten percent of current Republicans into Democrats would strikingly alter the current political balance. How can the Democrats appeal to libertarian Republicans without alienating their own base? Support for school vouchers would meet the former requirement--but in a party where public school teachers make up one of the most powerful interest groups, it is unfortunately not a viable option. I think I have an answer. In 2004, Montana went for Bush by a sizable margin. It also voted in medical marijuana, by an even larger margin. Legalizing medical marijuana is a policy popular with libertarians, acceptable to Democrats, and opposed by the current administration. At the very least, prominent Democrats should come out in favor of the federal government respecting state medical marijuana laws, as it has so far refused to do. Better yet, let them propose a federal medical marijuana law. That will send a signal to a considerable number of voters that, at least on this issue, one of the parties is finally on their side. It would be a beginning.

Food for thought. (But i’m going to postpone the thinking till 2006).

Read more...

Oorlog aan de belegger! (Politiek Incorrect)

De totale aanval op de kleine spaarder is volledig ingezet. Afgelopen woensdag werd het zogenaamde ontwerp van programmawet goedgekeurd, waardoor nu officieel de aangekondigde heffingen op BEVEKS en groepsverzekeringen zullen doorgaan. En er is haast bij: De heffing gaat reeds in vanaf 1 januari 2006. En wat belast kan worden, zal ook belast worden: Zo staat het nu definitief dat er een heffing komt van 15% op beleggingsfondsen met meer dan 40% aandelen (BEVEKS). De heffing heeft betrekking op fondsen die uitgegeven werden na 1 maart 2001, en op de rente die het sedert 1 juli 2005 heeft opgeleverd. Maar er is maar: Vanaf 1 januari 2008 zal de heffing niet alleen betrekking hebben op de renteopbrengst, maar op de totale meerwaarde die het fonds genereert.

Ook de beurstaks op kapitalisatiefondsen zal vanaf 1 januari 2007 opgetrokken worden van 0,5% naar 1,1%. Eenzelfde percentage geldt ook voor de levensverzekeringen.

Het is dus maar dat u het weet, want de afgelopen weken en maanden werd er vanuit het kabinet van de minister van Financiën Reynders nogal veel warm en koud geblazen over wat en hoe er nu getaxeerd zou worden. Maar nu staat bovenstaand scenario dus definitief. De grote klopjacht op de kleine spaarder kan dus worden ingezet.

Want nu blijkt ook uit onderzoek van de Belgische vereniging van fonds- en vermogenbeheerders dat in de periode juli 2005 - september 2005 het vermogen van Belgische obligatiefondsen met 8,8% gestegen is, en er een kapitaal van 50,3 miljard euro beheerd wordt door de Belgische spaarder. Op dit moment zijn die obligatiefondsen (waaronder dus ook BEVEKS) goed voor een aandeel van 28,5% op de beleggingsmarkt. En het 'toeval' wil nu dat juist van alle beleggingsfondsen waarop ingetekend kan worden, de obligatiefondsen dus het best geappreciërd worden. En datzelfde 'toeval' wil dus ook dat juist die snelst groeiende beleggingsfondsen door de regering belast zullen worden. De paarse geldnood moet dus wel echt accuut zijn, zoveel is duidelijk.

Read more...

Wallonië blijft achterop hinken (Politiek Incorrect)

Een nieuw rapport van de 'Conseil économique et social de la région wallonne' (CESRW) - de Franstalige antipood van de Vlaamse Sociaal-economische Raad van Vlaanderen (SERV) - leert ons dat het economische klimaat in Wallonië er jammer genoeg niet meteen op vooruit gaan. En spijtig genoeg voor Wallonië en haar burgers - maar gelukkig voor de Vlaamse beweging... - bevestigen de cijfers van de CESRW eveneens de bevindingen die senator Alain Destexhe (MR) reeds in het begin van 2005 gemaakt heeft: Wallonië blijft achterop lopen, en de situatie verbetert er niet echt op.

Het rapport telt een dertigtal bladzijden, en handelt over zaken als Wallonië in Europa, de snelst groeiende economische sectoren in Wallonië, duurzaam ondernemen en leefmilieu in Wallonië. Voor communautaire scherpslijpers zoals ondergetekende is vooral het eerste hoofdstuk - "La Wallonie au coeur de l' Europe" - een verbazingwekkende statistische schat aan informatie. Het vergelijkt de economische positie met zestien andere regio's in Europa, zoals Overijssel (NL), Limburg (NL), Nord-Pas-de-Calais (F), Lotharingen (F), Asturië (E), Baskenland (E), Catalonië (E), Cantabrië (E), Saarland (D), Hamburg (D), Weser-Ems (D), Bremen (D), Noord-Rijnland-Westfalen (D), Yorkshire (UK), Humberside (UK) en Schotland (UK). De reden waarom vooral met deze regio's vergeleken wordt, is omdat ze eenzelfde industriële geschiedenis hebben gekend. Maar opvallend is dat de meeste regio's zich herpakt hebben, terwijl Wallonië feitelijk verder weg de put in duikt.

Ook met de naaste buur Vlaanderen wordt op geregelde tijdstip een vergelijking gemaakt. Zo groeide de Waalse economie in de periode 1996-2002 gemiddeld 22,5% trager dan in Vlaanderen. Of zo bedroeg het BBP per capita in Wallonië nog 79,2 indexpunten (EU15 = 100) in 1996; en is dit tegen 2002 nog verder gedaald tot 70,0 ptn. De Vlaamse index groeide in die periode lichtjes van 104,7 tot 105,7. Het Brusselse BBP per capita bedraagt echter zelfs het dubbele van het Vlaamse, maar er dient wel rekening mee gehouden te worden met het feit dat het de vele pendelaars en internationale ambtenaren zijn die de Brusselse economie zo hoog optillen. Bovendien wordt Brussel daarentegen geconfronteerd met een zeer hoge werkloosheidsgraad (15,6% t.o.v. 8,2% Belgisch gemiddelde), wat bewijst dat dus de 'plaatselijke' economie maar zeer weinig tot niets floreert. De vergelijkingen in de rest van dit artikel zullen dus alleen maar van toepassing zijn tussen Vlaanderen, Wallonië en hoger genoemde regio's. Brussel wordt bij deze dus beter buiten beschouwing gelaten.

Om even op het BBP per capita terug te komen: Deze bedroeg 17.841 euro per inwoner in 2002 in Wallonië, en 24.478 euro in Vlaanderen. Van alle referentieregio's is deze alleen in het Spaanse Asturië lager (17.086 euro). Het BBP/capita was in datzelfde jaar in Wallonië slechts 84,3% van het EU25-gemiddelde waard. Ook hier is het alleen Asturië dat lager scoorde, met 81%. De gecumuleerde BBP-groei in Wallonië liep op tot 27,5% in de periode 1996-2002, maar is daarmee lager dan het Europees gemiddelde (32,2%).

Ook op vlak van werkgelegenheid en werkloosheid ziet het er voor Wallonië somber uit. Zo bedroeg de werkgelegenheidsgraad in Wallonië in 2003 55,4%, tegenover 62,9% in Vlaanderen. Desalniettemin doet Wallonië het toch ietsje beter in Europees verband, want in datzelfde Asturië bedraagt de werkgelegenheidsgraad slechts 53,4%. Nog minder dan in Wallonië dus. Daar staan dan landen als Nederland en het Verenigd Koninkrijk, die werkgelegenheidsgraadspercentages van boven de 70% laten zien. Op vlak van jongerentewerkstelling (15- tot 24-jarigen), is het in Wallonië pas echt dramatisch gesteld: deze bedraagt amper 20,8%. Geen dolle Spanjaarden om de Waalse broeders uit de Latijnse wereld te helpen, want ook in Asturië ligt de jongerentewerkstellingsgraad hoger dan in Wallonië. Met die 20,8% heeft Wallonië dus een algemeen Europees diepterecord verbroken. Helemaal anders gaat het er dus aan toe in het Nederlandse Overijssel, waar de jongerentewerkstellingsgraad tot maar liefst 68,3% oploopt.

De werkgelegenheidsgraad in Wallonië lag volgens dit rapport dan al reeds zo laag; daar komt nu nog eens bij dat die werzaamheidsgraad in Wallonië in de periode 2000-2003 nog eens gedaald is ook. Met 0,6%. Slechts in zes referentieregio's - waaronder Wallonië - is een daling van de werkzaamheidsgraad op te tekenen voor die periode, waarbij deze in Frans Lotharingen (-0,9%) en Hamburg (-1,1%) nog sterker is dan in Wallonië. Ook op gebied van werkloosheid (in functie van de bevolking op arbeidsleeftijd) is het slechts gesteld in Wallonië. Deze bedroeg in 2003 10,8%, tegenover 5,7% in Vlaanderen. Slechts in drie referentieregio's is de werkloosheidsgraad hoger dan in Wallonië. Het betreft Bremen (11,1%), Asturië (11,2%) en de Nord-Pas-de-Calais (12,6%). De gemiddelde werkloosheidsgraad in de EU15 bedroeg toen 8,1%.

Tot zo ver de nogal droge cijferopsomming. Wat we hieruit kunnen leren is dat het rapport van de CESRW het zoveelste bewijs is dat Wallonië ondanks de Vlaamse en Europese miljardentransfers een economisch kerkhof blijft. Een Marshallplan is dus wel degelijk nodig, maar niet één dat geschreven is door de bron van alle ellende, zijnde de Waalse socialistische partij. Zij dient, om de structurele toekomst van Wallonië borg te stellen, onmiddellijk electoraal van de kaart te vegen. En om die onmiddellijke electorale kapseizing van de PS te kunnen versnellen, is een al even onmiddellijke splitsing van dit onzalige Belgenland vereist.

Read more...

De grote boemannen (De andere kijk)

In het 7-uur Journaal van Eén van vandaag kregen de grote boemannen er weer eens van langs. Over wie heb ik het? Je hebt enerzijds de binnenlandse boeman, het Vlaams Belang, en anderzijds de buitenlandse boeman, de Amerikaanse president Bush.

Toen Filip De Man (VB) vandaag in de Kamer bij minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael (VLD) informeerde naar het statuut van de Nigeriaanse verstekelingen en vroeg of zij asiel hadden aangevraagd, stak de minister, in het spoor van de Eén-journaals van de twee voorbije dagen, een stukje emo-tv af stellende dat deze mensen, in afschuwelijke omstandigheden en door wanhoop gedreven, de overtocht hadden gemaakt, dat zij nu de nodige humanitaire help dienen te krijgen, dat hun statuut momenteel onduidelijk is en dat het toch wel schandalig is dat het VB zich wenst te profileren op de kap van die sukkelaars. Allemaal goed en wel hoor, maar wie is zich nu aan het profileren? De Man repliceerde nog, maar dat kregen we evenwel niet meer te zien. U kan het evenwel hier lezen (vanaf blz. 11, Acrobat Reader vereist). Oordeelt u zelf maar.

Iets later in het Journaal mocht VRT-correspondent-in-Amerika-tegen-wil-en-dank Johan Depoortere in de verf zetten dat President Bush vandaag een nederlaag leed omdat het plan van zijn administratie om naar olie te boren in een natuurreservaat in Alaska niet door het Congres was geraakt. Over de wenselijkheid van die boringen, ga ik me niet uitspreken, maar was het nu nodig om een halve aflevering van National Geographic vol idyllische beelden van kuddes van in het wild levende en ongetwijfeld beschermde dieren op te nemen in het bijhorende beeldverslag?

Voeg na elk van deze items nog de strenge blik van Martine Tanghe toe en het plaatje is helemaal af. Wanneer wordt bij de VRT-nieuwsdienst eindelijk eens de stekker uitgetrokken?

Read more...

Recht en orde in dienst van de vrijheid (De andere kijk)

Met het “schandaal” rond de afluisterpraktijken van de Amerikaanse regering is de discussie over waar de grens ligt tussen vrijheid en veiligheid, weer opgelaaid. In dit delicate debat worden m.i. twee – nochtans zeer belangrijke – punten uit het oog verloren.

Ten eerste is de tegenstelling tussen vrijheid en veiligheid voor een stuk vals. Een samenleving kan zich niet in alle vrijheid ontwikkelen als zij bedreigd wordt van buiten of van binnen uit. Vandaar dat de overheid ook beschikt over het monopolie op geweld tegen bedreigingen, zowel externe (onder de vorm van het leger) als interne (onder de vorm van politie en gerecht). Veiligheid is dus een basisvoorwaarde voor vrijheid (noemen ze dat in het Engels niet de ‘freedom from fear’?). Dit staat echter ver af van de politiestaat die in naam van de veiligheid net de vrijheid van haar burgers fnuikt. Net zoals “nur das Gesetz uns Freiheit geben [kann]”, kan de wet ons ook onze vrijheden ontnemen (denk maar aan de anti-discriminatiewetten). Recht en orde zijn twee kerntaken van de Staat, maar enkel voor zover ze de vrijheid van haar burgers dienen. Maar, toegegeven, de lijn is niet altijd duidelijk te trekken.

Waar de grens ligt, en nu kom ik op mijn tweede punt, hangt voor een groot stuk af van de aard en de grootte van de bedreigingen voor de samenleving: ik heb het natuurlijk over de islamitische terreur. Die terreur overspant meerdere continenten en neemt meerdere vormen aan: aanslagen met vliegtuigen in New York en Washington, bomaanslagen op het openbaar vervoer in Londen, Madrid of Tel Aviv, aanslagen tegen scholen in Beslan, tegen toeristen in Bali of Sharm-el-Sheikh, autobommen in Bagdad, Nairobi of Delhi, rellen in Parijs en Sydney, moorden in de straten van Amsterdam, en dan heb ik het nog niet gehad over Istanbul, Casablanca, Amman of over gang-rapes van westerse ‘zeugen’, pesterijen van ‘rondhangjongeren’ of campagnes tegen afbeeldingen van de profeet Mohammed of van varkens.

De doelstelling van OBL, Zarqawi en co zoals door hen expliciet uitgesproken, is overduidelijk: de vestiging van een islamkalifaat. Niet alle hierboven genoemde feiten worden gepleegd ‘in naam van de islam’. Op zich maakt dit eigenlijk niet veel uit: veel belangrijker en dit valt niet te ontkennen is dat de daders islamieten zijn, aanhangers van de islam, of dat nu Arabieren, Aziaten, Afrikanen of ‘nieuwe Belgen’ zijn, dan wel een vrouw uit Charleroi. Met racisme heeft dit dan ook niets te maken, tenzij ‘islamiet’ nu ook al een ras zou zijn? Akkoord, niet alle islamieten zijn schuldig, maar de schuldigen zijn wel allemaal islamieten, akkoord?

Kortom: de terreur bedreigt onze veiligheid en dus ook onze vrijheid. Het is dan ook de taak van de overheid om recht en orde in te zetten ten dienste van die vrijheid. Of daarvoor bv. een land moest binnengevallen worden of internationale gesprekken moeten afgeluisterd worden, daar mag of moet over gediscussieerd worden, Idem dito over maatregelen zoals de uitwijzing van opruiende imams, de invoering van een overlasttaks, enzovoort.

Ik kan me soms evenwel niet van de indruk ontdoen dat sommigen zich nog niet bewust zijn van de bedreiging voor onze veiligheid. Dat is onverantwoordelijk. Een discussie met deze mensen heeft dan ook geen zin, als deze niet met inachtneming van het juiste kader, zeg maar de realiteit, wordt gevoerd.

Het dient jammer genoeg evenwel gezegd dat de ‘blinden’ het publieke debat overheersen, getuige het onophoudelijke geweeklaag over CIA-vluchten, afluisterpraktijken, inzet van fosfor op het slagveld of verbranding van Taliban-lijken en, des te opvallender, de afwezige verontwaardiging over het doden (door onthoofding of anderszins) van gijzelaars en het gebruiken van mentaal gehandicapte kinderen als zelfmoordenaar, of het begrip voor relschoppende ‘jongeren’.

Ik heb de buik vol van die slachtoffercultuur, van die theorieën over het racisme van de autochtonen of over de socio-economische achterstelling van allochtonen. Ik heb de buik vol van die mensen die Amerika van alles de schuld geven, van de armoede, van de opwarming van de aarde, of bv. eerst omdat het die ene dictator opzijzet en dan omdat het die andere dictator niet van de macht verdrijft.

Als die criticasters verhinderen dat de lokale of de globale (lees: de VS) politie op afdoende wijze, ten dienste van de vrijheid, recht en orde afdwingen in onze straten of in de wereld, dan zal de realiteit hen vroeg of laat opeisen.

Read more...

La douce/douloureuse France... (Politiek Incorrect)

Zowel de wereldhandelsconferentie in Hongkong als de Europese begrotingsonderhandelingen zijn afgelopen weekeinde beëindigd. Bij deze dan ook een bijdrage van mijnerwege omtrent dit onderwerp, dat vandaag (woensdag 21 december) in de opinierubriek van De TIJD is verschenen:

De Tijd, pagina 10, 1041 woorden
21-12-2005
Patrick Luysterman;

Niet het VK maar Frankrijk vormt het probleem

Het Verenigd Koninkrijk was de voorstelling van de Europese meerjarenbegroting de kop van Jut. Ten onrechte, stelt XAVIER MEULDERS. Frankrijk is het probleem, niet het Verenigd Koninkrijk. Een nieuwe Europese top over de toekomst van de Europese begroting en de Europese Unie is nodig. Waterloo lijkt de perfecte locatie om die top te organiseren.

Na moeizaam onderhandelen heeft de Europese Raad dan toch een akkoord uit de hoed kunnen toveren omtrent de Europese meerjarenbegroting voor de periode 2007-2013. Dat akkoord houdt in dat er een budget van 862,3 miljard euro of 1,045 procent van het gezamenlijke Europese bruto nationaal inkomen (BNI) mag worden verdeeld over een periode van zes jaar. Het wordt een eerbaar compromis genoemd, omdat het zowel rekening houdt met landen als het VK dat het Europese budget onder de 1 procent van het BNI wenst te houden, alsook met onder meer de Oost-Europese lidstaten die liever een budgettair iets meer expansief beleid wensen te voeren.

Het is nochtans dat VK dat de afgelopen weken en maanden geregeld harde mokerslagen van continentaal Europa te verduren kreeg. Ten onrechte. Het VK, voorzitter van de Europese Unie, werd en wordt op geregelde tijdstippen asociaal, geborneerd en weinig vooruitstrevend genoemd. Er wordt daarbij verwezen naar de fameuze Britse korting die het in 1984 wist te verkrijgen. Die korting wordt nu in de uiteindelijke compromistekst gereduceerd tot 4,5 miljard euro per jaar vanaf 2011.

Gerechtvaardigd

Die Britse korting was en is wel degelijk een gerechtvaardigde eis, omdat het VK veel minder aan financiële middelen ontving dan dat het moest betalen. De hoofdschuldige voor die Britse minderinkomsten zijn dan ook de ondertussen welberuchte Europese landbouwsubsidies. Het VK krijgt van die subsidies slechts 9 procent toebedeeld, om de simpele reden dat landbouw in het VK een weinig lucratieve bedrijvigheid is (de landbouw in het VK levert slechts 1 procent van het Britse bruto binnenlands product). Het is daarom dat de Britse eerste minister, Tony Blair, op de eerste Europese begrotingstop van 16 en 17 juni laatstleden te Brussel zich bereid toonde de Britse korting af te schaffen, maar alleen in ruil voor een afschaffing of minstens een ernstige afslanking van de Europese landbouwbudgetten. Blair argumenteerde terecht dat het niet kon dat, anno 2005, meer dan 40 procent van de Europese begroting naar landbouw gaat, en zaken als onderzoek en ontwikkelinkg (O&O) en economische ontwikkeling te weinig in de budgettaire schijnwerpers komen te staan. Bovendien hebben studies, essays en opiniestukken reeds aangetoond dat dit Europese landbouwbeleid nefast is voor de wereldeconomie.

We weten hoe die positionering van Blair is geëindigd: een harde woordenwisseling met de Franse president Jacques 'Agricole' Chirac gevolgd door diens veto. De top eindigde in absolute mineur. Het merendeel van de Europese leiders, waaronder ook de aftredende EU-voorzitter Jean-Claude Juncker, konden zich niet van een cynische grijnslach ontdoen omdat het nu aan het VK, 'dat gedurende de begrotingsonderhandelingen het been stijf hield', was een nieuw begrotingsvoorstel te lanceren. Dat voorstel kwam er twee weken geleden, en werd onmiddellijk afgeschoten door zowel de Europese Commissie als verscheidene Europese staatshoofden en regeringsleiders, omdat het te weinig ambitieus en vooral 'te weinig' op zich was.

Een zaak aan het Britse begrotingsvoorstel was toch wel zeer markant. Maar liefst 43 procent van de budgetten gaat, jawel, toch naar landbouw. De reden waarom het Britse begrotingsvoorstel zo gul bleef voor landbouw kan in een woord worden genoemd: Frankrijk. Het is namelijk dat land dat schuldig is aan de hele crisissfeer die al maanden hangt om de Europese begrotingsonderhandelingen.

Het was niemand minder dan president Chirac in hoogsteigen persoon die met zijn veto dreigde tijdens de onderhandelingen met het Europese commissielid voor Handel, Peter Mandelson, over het Europese standpunt op het recentelijk afgelopen wereldhandelsoverleg in Hongkong. Ondertussen is er op die topbijeenkomst beslist dat de Europese Unie haar landbouwsubsidies vanaf 2013 dan wel zou afschaffen, maar contradictorisch genoeg staat daar niets van vermeld in de Europese begrotingsnota 2007-2013.

Alles wijst er dan ook op dat tegen 2013 het Franse landbouwspook nog wel ergens tevoorschijn zal komen. Bovendien volgt in april 2006 nog een wereldhandelsconferentie, en de vraag is of Frankrijk tegen dan al niet geprobeerd heeft al zijn duivels te ontbinden.

Verhofstadt

Tony Blair wist dus maar al te goed dat wanneer hij een begrotingsvoorstel zou lanceren waarin fors gesnoeid zou worden in de landbouwuitgaven, dit andermaal op een weerbarstig Frans 'non' zou stuiten. De landbouwlobby in Frankrijk is en blijft nog steeds oppermachtig. De eerlijkheid gebied wel te zeggen dat ze jammer genoeg ook in Vlaanderen nog bestaat. De Franse voorliefde en anti-anglicanisme werden bij ons perfect vertolkt door eerste minister Guy Verhofstadt. Deze vond, zoals vele anderen, dat het Britse begrotingsvoorstel ontoereikend was.

Verhofstadt begreep het ook niet dat het VK enerzijds een vurig pleitbezorger was van de gebiedsuitbreiding van de Europese Unie 'zelfs met Turkije' maar anderzijds weinig wenst te investeren. Die Britse logica is nochtans zeer logisch en consistent. Het VK wil namelijk een confederaal Europa, bevoegd voor voornamelijk vrijhandel, waarin de macht vooral bij de lidstaten 'een zo laag mogelijk niveau dus' komt te liggen, om zo het democratisch deficit weg te werken. Een zeer aristotelische Europese Unie dus.

In een Unie met een zeer beperkt bevoegdheidspakket zijn er natuurlijk ook maar weinig financiën nodig. Het doet het er dan in feite niet toe hoe ver de Europese Unie territoriaal reikt. Want tenslotte is vrijhandel niet iets dat alleen Europa, maar zelfs de hele wereld aanbelangt. Het moet dus Verhofstadt zijn die na zes jaar premierschap dermate is aangetast door Frans-Belgisch corporatisme en socialistisch antivrijhandelsdenken, dat hij de Britse redeneringen maar 'bizar' vindt. Wat frisse Angelsaksische lucht zou hem deugd doen.

Verhofstadts modeloplossing van een 'Verenigde Staten van Europa' en uiteraard liefst zonder die koppige Britten is verre van ideaal. De Europese Unie dient zich juist terug op haar kerntaken toe te spitsen, zijnde de waarborging van de vrijhandelszone eventueel aangevuld met economische synergieën zoals de Monetaire Unie, een Europees defensiebeleid en een coherent samenwerkingsverband inzake justitie en veiligheid. Hiervoor is dus zeker geen gigantisch expansief budgettair beleid voor nodig, alleen dienen de gelden op een meer efficiëntere wijze aangewend te worden.

Is het nog aanvaardbaar dat in de 21ste eeuw door de EU nog vier keer minder wordt uitgegeven aan economisch beleid en zelfs dertig keer minder aan veiligheid en justitie dan aan landbouw? Mijns inziens niet, en die wantoestanden hebben we dus vooral te danken aan 'la douce France'.

XAVIER MEULDERS

De auteur is lid van de klassiek-liberale denktank Nova Civitas

Read more...

Duitse «trut» op de Top van Brussel (Hoegin)

Naar de maatstaven van Freya van den Bossche is de Duitse kanselier Angela Merkel ongetwijfeld stijf, truttig en kleinburgerlijk. Maar zelfs haar vijanden moeten erkennen dat ze de Top van Brussel gered heeft, en daarmee zowel Tony Blair als de Europese Unie in haar geheel een nieuwe smadelijke nederlaag bespaard heeft. Of de huidige Belgische Minister van Begroting ooit zoiets op haar palmares zal mogen schrijven is zeer de vraag, en dat zullen zelfs haar vrienden moeten erkennen.

Angela Merkel past perfect in het Vlaams-Nederlands-Duits trio van christen-democratische zakelijkheid dat de laatste jaren opgeld heeft gemaakt, en dat tegelijkertijd in progressieve coole kringen zo verguisd wordt. Eerst was er Jan Peter Balkenende die in Nederland een stopper zette voor het kontje van Wouter Bos. In Vlaanderen maakte Yves Leterme een einde aan de systematische onzin van Bart Somers die stilaan Olympische afmetingen begon aan te nemen. En in Duitsland wist Angela Merkel, weliswaar na een bijna-verkiezingsnederlaag en lange regeringsonderhandelingen, toch de politieke gladde aal en stukken hippere Gerhard Schröder te bedwingen.

Het is bovendien ironisch te noemen dat op hetzelfde ogenblik dat Angela Merkel in Brussel het Europese budget redde, Gerhard Schröder verwikkeld zat in een hoogst onverkwikkelijke zaak. Het lijkt er immers meer en meer op dat Gerhard Schröder, toen hij de overeenkomst voor een Duits-Russische gasleiding ondertekende, ook en vooral voor zichzelf en zijn pensioen aan het zorgen was. Angela Merkel heeft trouwens wat die overeenkomst betreft de Oost-Europese brokken al moeten lijmen die Gerhard Schröder voor haar achterliet door achter de rug van de Polen en de Balten te gaan. Maar men kan dan ook niet van een kanselier die duidelijk 's lands belangen met zijn eigen belangen verwart verwachten dat hij ook nog rekening zou houden met de belangen of gevoeligheden van enkele buurlanden.

Hoe dan ook zou het goed zijn als Freya van den Bossche eens zou nadenken of zij vandaag liever met de «truttige» Angela Merkel dan wel met de «hippe» Gerhard Schröder geassocieerd wil worden. Kwestie van een beetje voorbereid te zijn moest één of andere Duitse journalist het in zijn hoofd halen een interview te willen afnemen.

Read more...

Belgische innovatie en productie slinkt dramatisch (Politiek Incorrect)

Het toeval wil dat het dagblad De Tijd op twee dagen (zijnde gisteren en vandaag) twee relatief korte artikels heeft gepubliceerd die beide wijze op een algemene negatieve tendens: De Belgische competitiviteit gaat er zienderogen op achteruit. Zo berekende het 'Deutsche Institut für Wirtschaftsorschung' (DIW) - een van Duitslands meest gerenomeerde economiische onderzoekscentra - dat het innovatief beleid van het bedrijfsleven in België het niet goed doet. Onder innovatie wordt in het onderzoek verstaan onderwijs, O&O, aanwezigheid van risicokapitaal, onderlinge netwerking, overheidsstimulering of -tegenwerking en dergelijke meer.

Het DIW quoteerde de innovatiegraad van dertien hoog ontwikkelde industrielanden op een schaal van 1 tot 7. Met een index 7 doen de Verenigde Staten van Amerika het het best; Italië staat helemaal achteraan de lijst met een povere index 1. België heeft echter geen enkele reden om trots te zijn, want het staat op een toch ook niet echt al te fantastische 9de plaats met een index 4,21.

Een ander onheilsbericht is afkomstig van Eurostat, en heeft betrekking op de industriële productiviteit van dit land. De cijfers van deze Europese databank geven het veranderingspercentage weer van de industriële productiviteit in de vijfentwintig Europese lidstaten. Zo bedroeg de jaar-op-jaar groei van de industriële productie in de periode oktober 2004 - oktober 2005 0,2%. Dat is natuurlijk niet zo gigantisch veel, maar is nog steeds stukken beter als het resultaat dat België heeft kunnen neerzetten: Een productiviteitsafname (!) van 7,7%. Geen enkel ander Europees land scoort hiermee zo zwak als het onze! Landen als Hongarije en Polen staan aan de totaal andere zijde van de tabel, en hebben een productiviteitsgroei van respectievelijk 9,9% en 7,6% gekend.

Met beide berichten is meer bewezen dan alleen maar het reeds gekende gegeven dat de competitiviteit van onze ondernemingen er weinig op verbetert. Ook het sprookje dat vooral door de vakbonden voorgelezen wordt en waaruit zou moeten blijken dat de Belgische hoge loonkosten ruimschoots gecompenseerd zouden worden door de hoge productiviteit of zelfs innovatie kan naar de prullenmand verwezen worden. Aan die loonkosten moet dus inderdaad dringend iets gedaan worden, want zij vormt juist een hypotheek op die productiviteit en innovatie, en vooral op de werkgelegenheid.

Read more...

Het 'blunderboek' van het Rekenhof (Politiek Incorrect)

Politiek weinig actief Vlaanderen zal gisteren wel wenkbrauwen fronsend hebben gekeken toen er in de media sprake was van een nieuw 'Blunderboek'. Een nieuw stripalbum van Guust Flater? Het lijkt er een beetje op, maar in feite gaat het gewoon om het ondertussen reeds 162ste jaarverslag van het Rekenhof, een onafhankelijke instelling die voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers op geregelde tijdstippen adviezen en dergelijke formuleert in verband met de overheidsfinanciën. Het weze wel gezegd dat de term 'Blunderboek' jammer genoeg dichter bij de realiteit staat danwel de officiële titel die "162e Boek van het rekenhof - Volume I" genoemd wordt.

Niet dat het Rekenhof blundert, echter wel - hoe kan het ook anders? - de federale overheid. Het jaarboek handelt dan nog wel over het begrotingsjaar 2004, toch kunnen er nog interessante conclusies getrokken worden, zelfs wanneer 2004 haast volledig uit ons collectief geheugen gewist is. Zo stelt het Rekenhof koeltjes dat federale overheid 2004 in feite heeft afgesloten met een begrotingstekort van 4,769 miljard euro. En dat terwijl Johan Vande Lanotte nog droogjes wist te melden, u herinnert het zich nog wel, dat de begroting in evenwicht was en; meer zelfs, een licht overschot van 15 miljoen euro vertoonde. Er is dus niets van waar. Vande Lanotte kunnen we alleszins niet meer om tekst en uitleg vragen na deze toch wel mysterieuze hocus pocus, gezien deze naar de voorzittersstoel van de SP.A gevlucht is.

Nog zo'n interessant aspect van het Jaarboek zijn de zogenaamde 'verwijlintresten' die de federale overheid dient op te hoesten, omdat het zijn facturen te laat betaalt. Een voorbeeld hiervan is de laattijdige betaling van een petroleumfactuur, die de regering reeds in het begin van de jaren '90 had moeten betalen. Dit heeft in 1994 geleid tot een gedwongen terugbetaling van 375.000 euro aan de leverancier, maar wat blijkt nu? De regering heeft die factuur - meer dan tien jaar later - nog steeds niet betaald! Met dien gevolge dat de verwijlintresten wegens het te laat betalen reeds tot 124.000 euro per jaar zijn opgelopen. Mocht een privaat bedrijf zichzelf dezelfde atitude toemeten als de federale overheid, het zou al lang failliet zijn verklaard door de rechtbank.

En dan wordt er in feite nog gezegd dat de administratiehervormingen van de federale overheid goed werken. Nog schrijnender zijn de facturen van de zogenaamde instellingen van openbaar nut. Van die instellingen zijn er maar liefst 33 van de 45 die tegen 15 september 2005 nog steeds niet hun jaarrekening van 2004 bij het Rekenhof hebben ingediend. Van een twaalftal instellingen ontbreken zelfs nog rekeningen van 2002! Het meest frappant is bij deze de Federale Overheidsdienst Landsverdediging, dat voor 59,9 miljoen euro aan achterstallige facturen heeft liggen. Waarop natuurlijk ook nog eens verwijlintresten moeten worden betaald. "L'armée PS" met generaal Flahaut aan de top beheert haar dienst dus uitermate performant.

Over de sociale zekerheid heeft het Rekenhof ook wel enkele regels in haar verslag geschreven. Het departement gezondheidszorg van Rudy Demotte heeft 2004 verlaten met een tekort in haar begroting van 479,26 miljoen euro. De hoofdoorzaken hiervan waren de stijgingen van de pensioensuitgaven met 2,56% en, nog veel frappanter, de werkloosheidsvergoedingen met 5,17% (hoewel dit veeleer de doorslag voor het totaal budget van de RSZ heeft gegeven, dat volgens het Rekenhof 107,8 miljoen euro in het rood is gegaan). Maar vooral het falende geneesmiddelenbeleid is voor zeker 3/4 verantwoordelijk van het ontstane tekort in de ziekteverzekering. De 'sociale zekerheid' van Rudy Demotte heeft dus veeleer zelf dringende medische verzorging nodig.

Ten slotte wou het Rekenhof ook nog wat kwijt over het fameuze Zilverfonds. Dat troeteldier van voormalig minister Vande Lanotte wordt nu ook doorprikt als een ballon gebakken lucht. Zo stelt het Rekenhof dat er op 31 december 2004 in totaal 12 miljard euro aan ontvangsten voor het Zilverfonds werd toegekend. Het ging dan vooral om gelden van de nogal huichelachtige trucs rond het Belgacom-pensioenfonds (5 miljard euro), Credibe (2,6 miljard euro) en het Amortisatiefonds voor de Leningen voor Sociale Huisvesting (ALESH)(2,5 miljard euro). Nu zegt het Rekenhof in haar verslag echter het volgende op pagina 20 van haar Jaarboek: "Het Zilverfonds belegt zijn middelen in speciaal hiervoor gecreëerde effecten van de staatsschuld, waardoor de Staat aflopende leningen kan terugbetalen en dus de geconsolideerde overheidsschuld kan afbouwen. Op het moment dat het Zilverfonds zal worden gebruikt om de meerkosten ten gevolge van de vergrijzing op te vangen, zal de terugbetaling van deze effecten aan het fonds echter moeten gebeuren met de thesauriemiddelen van de Staat, waardoor de afbouw van de geconsolideerde overheidsschuld zal vertragen." Het zijn niet de woorden van een of ander verzuurd oppositielid of stemmingmaker, echter wel die van een respectabele constitioneel erkende instelling.

Ondertussen is de reactie van Mejuffer Freya Van den Bossche gewoonweg hilarisch. Zij stelt doodleuk dat het 'voorbarig' is op de conclusies van het Rekenhof in te gaan. Alstublieft! Bovendien vindt ze dat er ook nog rekening moet gehouden worden met de economische groei en de rente-evolutie. Goed dat u het zegt, mevrouw de minister! De recente renteverhoging van de Europese Centrale Bank bijvoorbeeld zal ervoor zorgen dat de Belgische staat ongeveer 80 miljoen euro extra rentelasten zal moeten torsen. En de economische groei zal volgens een recente 'conjunctuurbarometer' van het VBO voor 2006 steken op hoogstens 2%, terwijl Van den Bossche en haar regering zich nog altijd vastpint op 2,2%. Een structurele conjunctuurbuffer ontbreekt bovendien. Dit alles heeft een andere respectabele instelling, zijnde de Belgische Nationale Bank, er nog geen maand geleden toe gebracht een tekort van 0,4% voor de Belgische begroting te voorspellen. Desalniettemin zijn al deze tekenen aan de wand volgens mevrouw Van den Bossche 'voorbarig'. Kan er alstublieft een stijve kleinburgerlijke trut in streepjespak van boven de Moerdijk deze uitermate arrogante jongedame aflossen?...

Read more...

Daar gaat ie weer (De andere kijk)

President Bush voert tegenwoordig een heus media-offensief: 4 toespraken in de aanloop naar de verkiezingen in Irak, na die verkiezingen een toespraak tot de Natie op zondag en nu eerder vandaag een persconferentie.

Op die persconferentie kon je uit de replieken van Bush op de vragen van de journalisten duidelijk zijn frustratie met de media aflezen. Die frustratie heeft niet zozeer te maken met het feit dat de media hem hard zouden aanpakken, dat is nu eenmaal het lot van een politicus en daar moet je maar mee kunnen leven.

Neen, het gaat dieper dan dat: het probleem is dat de media en Bush een andere taal spreken, zo verschillend zelfs dat ze hem gewoon niet (willen) begrijpen. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat dit je dwars zit als je net de media nodig hebt om je boodschap over te brengen.

Wat bedoel ik nu met die andere taal? Wel, Bush is iemand die sterk in bepaalde principes (freedom! liberty!) gelooft en hij durft dat nogal eens in de verf te zetten. Journalisten, van wie het de taak is om lastige vragen te stellen en dus noodzakelijkerwijs sceptischer of zelfs cynischer zijn, krijgen dan zoiets van “daar gaat hij weer”, als de president nog eens een preek afsteekt. Je moet je voorstellen dat die journalisten dan eens naar mekaar of naar hun horloge kijken. Bush ziet dat dan natuurlijk ook en zegt dan bv. het volgende:

If I'd have stood up here a year ago, in one of my many press conferences, and told you that in the -- next year I make this prediction to you, that over 10 million Iraqis, including many Sunnis, will vote for a permanent government, I think you probably would have said, there he goes again.

There he goes again, you hear them think, indeed. Op zo’n momenten verslapt de aandacht waarschijnlijk wat bij de journalisten en dan loop je als president het risico dat ze het niet gehoord (willen) hebben als je iets belangrijks te zeggen hebt. Dat irriteert je en dan krijg je de neiging om de journalist in kwestie even terecht te wijzen:

We're talking to Congress all the time, and on this program, to suggest there's unchecked power is not listening to what I'm telling you. I'm telling you, we have briefed the United States Congress on this program a dozen times.

En als dat niet helpt, dan krijg je er genoeg van en richt je je a.h.w. rechtstreeks, over de hoofden van die journalisten heen, tot het Amerikaanse volk.

I want the American people to understand, I want to assure the American people

Hij zegt het regelmatig en het is nodig dat hij het zegt, want er staat teveel op het spel. Nu zegt hij het en hij zegt dat goed.

Read more...

Geen grote verschuivingen in nieuwe peiling (Hoegin)

Volgens de driemaandelijkse peiling van Het Laatste Nieuws, La Libre Belgique, VTM en RTL blijft CD&V-N-VA de grootste formatie in Vlaanderen, maar grote verschuivingen vallen er eigenlijk niet te noteren.

Deze opiniepeiling is de negentiende sedert de verkiezingen van verleden jaar, en de laatste van de klassieke peilers voor dit jaar. De laatste maanden zijn de resultaten van de opiniepeilingen opvallend stabiel gebleven.

Wanneer we naar het gemiddelde van het Vlaams Belang kijken, blijkt dat de partij al sedert november verleden jaar in een smalle band tussen 24,5% en 25,0% is blijven hangen. Het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA heeft zich de laatste zes maanden stilaan bewogen van 28% naar ongeveer 29%. De opiniepeiling van vandaag zit wel ruim 3% onder de resultaten van de drie andere peilers, meer dan de foutenmarge dus.

Bij sp.a/SPIRIT en VLD zit er wel meer beweging in, en de laatste maanden zijn de twee in de peilingen naar mekaar toegegroeid. Gemiddeld bedraagt het verschil tussen de twee formaties nu minder dan 0,4%, wat, rekening houdend met de foutenmarge, eigenlijk zo goed als niets is. Deels is dit het resultaat van een herstel bij de VLD, deels van een verlies bij sp.a/SPIRIT dat met de peiling van vandaag wel gebroken wordt.

Groen! blijft op hetzelfde peil van de laatste maanden, met een licht stijgende tendens. Men zal bij die partij echter toch nog veel boterhammen moeten eten als men met de resultaten van vandaag het Vlaams Belang, dat meer dan drie keer groter is, wil bestrijden.

Tot slot het overzicht met de gemiddelden van de vijf formaties samen. De grafiek toont duidelijk aan dat slechts twee partijen in de opiniepeilingen vooruit zijn gegaan sedert de laatste verkiezingen: Groen! met 1,3% en het Vlaams Belang met 2,7%. CD&V-N-VA blijft ter plaatse trappelen met -0,1%, de VLD zakt 0,9% en sp.a/SPIRIT verliest 2,4%. Paars haalt vandaag in de peilingen in Vlaanderen gemiddeld 37,6% van de stemmen.

Read more...

Het socialisme en de vrije meningsuiting (Politiek Incorrect)

Groot nieuws vorige woensdag op het VRT-Journaal van 19u 's avonds. Eén hoofdpunt dat het hele nieuws domineerde was andermaal de opduiking van het racisistische spook. Deze keer in Antwerpen. Kop van jut was volgens de VRT de uitbater van een fitnesscentrum in de Antwerpse wijk 'het Kiel', dat stelselmatig allochtonen - met een 'bruin kleurtje' - weerde uit zijn zaak. Dat werd eens zo duidelijk gemaakt aan de hand van een 'verborgen camera' die in het fitnesscentrum: Uit de beelden bleek namelijk dat wanneer de Belgisch-Marokkaanse Mousa - in het mooi Nederlands dan nog wel - vriendelijk een abonnement vroeg om in het fitnesscenter te komen, hem dit werd geweigerd omdat het complex 'volzet' zou zijn. Een uur later nam Mousa de proef op de som door zijn blanke vriend - volgens de VRT Frederik genaamd - ook naar de infobalie van het fitnesscenter te sturen. Dezelde vraag werd aan de uitbater gesteld, namelijk of het mogelijk was een abonnement te nemen. Geen enkel probleem, eensklaps was er plaats genoeg in het fitnesscentrum. Overduidelijk een daad van anti-allochtoon racisme natuurlijk.

Dat de uitbater van het fitnesscentrum dus uitermate geborneerd, kleinzierig en eendenkend is, staat buiten kijf. Alleen is het ronduit beklijvend dat ook nu weer de Gestapo-officieren van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR) weer paraat staan om ook de fitnessuitbater met banbliksems te beschieten. Want het CGKR is van plan om ook de fitnessuitbater, na een klacht van een Marokkaanse man, voor de rechtbank te dagen. België glijdt andermaal langzamerhand af naar een ordinaire dictatuur naar Oost-Duits model (van voor 1989), waar het dus zelfs niet meer toegelaten is als eigenaar van een zaak te bepalen wie wel en wie niet binnenkomt. Mocht het tot een veroordeling komen wegens inbreuk op de racismewetgeving, zou ik in de plaats van de geviseerde fitnessuitbater op zijn beurt het CGKR aanklagen wegens een inbreuk op het eigendomsrecht, een recht dat nochtans gewaarborgd wordt door het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens.

Want ook de socialistische burgemeester van Antwerpen Patrick Janssens heeft ondertussen ook al zijn verhelderend licht over deze zaak laten zeggen. In een reactie wist hij koeltjes te melden: "Dit heet racisme en dat is strafbaar in ons land. Ik raad die jongens aan om een klacht in te dienen." Alzo geschiedde.

Iets totaal anders dan. Terzelfdertijd wou namelijk ook de dierenrechtenvereniging GAIA campagne voeren tegen het gebruik van foie-gras, onder de titel 'foie-gras; voer voor sadisten' (zie afbeelding linksboven). Om die campagne op getouw te kunnen zetten, was GAIA dan ook van plan de affiches in de stations van de NMBS te hangen. De NMBS heeft echter laten weten de affiches niet toe te laten, omdat ze shockerend zouden kunnen zijn voor gevoelige personen en kinderen (maak a.d.h.v. hogere afbeelding voor u zelf uit of u de affiche al dan niet shockerend vindt). Dat ook dit regelrechte censuur is, is zonneklaar. Zeker omdat de NMBS een overheidsbedrijf is, en de overheid bijgevolg eigenlijk geen enkel recht zou mogen hebben om zulke censuur toe te laten. En wie werpt zich nu op als ridder de vrije meningsuiting van GAIA? Jawel, de SP.A. In een communiqué stelt de Kamerfractie van de SP.A het volgende: "Mensen zijn heel wat meer gewoon vandaag. Desnoods moeten beiden als grote mensen maar tot een vergelijk komen." Bovendien zal de SP.A staatssecretaris Bruno Tuybens - bevoegd voor de NMBS - hierover interpelleren. Voor die ene keer heeft de SP.A dan ook volkomen gelijk. Maar toch is er iets absoluut niet logisch: In het geval van GAIA moeten de 'grote mensen' maar tot een onderling vergelijk komen over de campagne, maar in het geval van het fitnesscentrum zijn de mensen toch ineens niet 'groot genoeg' om het alleen te doen, en moet de uitbater voor de rechter gedaagd worden. Blijkbaar zijn volgens de SP.A sommige meningen toch iets 'meer toelaatbaar' dan andere. Zoiets heet dan schizofrenie. Rare jongens, die socialisten.

Read more...

Het gezicht van Mohammed (4) (Hoegin)

Aan de saga rond de Mohammed-cartoons lijkt maar geen eind te komen: midden november waren er grote demonstraties in Pakistan, en begin december protesten in het Indiase Kasjmir en een veroordeling door het OIC. Bovendien drukte de Hoge Commissaris van de Mensenrechten van de VN haar bezorgdheid over de zaak uit, niet over de doodsbedreigingen die in Pakistan geuit zouden zijn, maar wel over elke handeling die de islam zou kunnen beledigen.

Op 14 november vond in de Pakistaanse hoofdstad Islamabad een grote demonstratie plaats tegen de twaalf cartoons. De demonstratie werd georganiseerd door Shabab-e-Milli, een deel van de grotere religieuze partij Jamaat-e-Islami, en tijdens die demonstratie zou voorman Syed Shahid Gilani in een toespraak ook doodsbedreigingen geuit hebben, aldus de krant Nawa-i-Waqt die een bedrag van een half miljoen roepies (zo'n 7.000 euro's) vernoemt. Syed Shahid Gilani ontkende later dat hij doodsbedreigingen zou geuit hebben, maar noemde de tekeningen wel «intellectueel terrorisme». De Deense ambassadeur Bent Wigotski nam de doodsbedreigen in eerste instantie toch ernstig en Javier Solana, coördinator voor het buitenlands beleid van de EU, veroordeelde ze volledig.

De Egyptische groot-imam Muhammad Said Tantawy dan weer veroordeelde de cartoons in een open brief in Al-Ahram, één van de grootste kranten in Egypte. Muhammad Said Tantawy is geen kleine garnaal: hij is het religieuze hoofd van Egypte, benoemd door de president, en rector van de al-Azhar-universiteit, een belangrijk knooppunt voor alle soenni-moslims over de hele wereld. De open brief zou er gekomen zijn na een onderhoud met een delegatie moslims uit Denemarken die actief internationale steun zoeken voor hun actie tegen de cartoons.

Ook in het Indiase Jammu en Kasjmir werd er geprotesteerd tegen de Deense cartoons. Op 7 december bleven duizenden winkels en bedrijven gesloten, en delen van de hoofdstad Srinagar werden volledig afgesloten. Op sommige plaatsen kwam het zelfs tot relletjes. Dit protest kwam op hetzelfde ogenblik dat een unanieme Organisatie van de Islamitische Conferentie de cartoons veroordeelde tijdens haar bijeenkomst in Mekka. De leiders van de islamitische landen bendrukten dat de vrijheid van meningsuiting niet gebruikt mag worden om een godsdienst te beledigen.

Louise Arbour, Hoge Commissaris van de Mensenrechten van de VN van haar kant is dan weer bezorgd. Bezorgd, omdat ze de onrust van de islamitische landen begrijpt, en ze betreurt dan ook elke uiting of handeling die een gebrek aan respect voor hun godsdienst toont. In een reactie liet één van de ambassadeurs van de protesterende islamitische landen weten tevreden te zijn over Louise Arbours uitspraak. Anders Fogh Rasmussen daarentegen wilde niet reageren. De uitspraak van Arbour volgde op een klacht van enkele islamitische ambassadeurs in Denemarken, onder leiding van de ambassadeur van Egypte, die zich voorgenomen hebben de zaak te blijven volgen tot het bittere einde. Ook de Organisatie voor Ekonomische Samenwerking en Ontwikkeling (OECD) en de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen (UNHCR) werden door de ambassadeurs reeds gecontacteerd om druk uit te oefenen op de Deense regering of Jyllands-Posten om hun officiële excuses aan te bieden.

Wordt ongetwijfeld nog vervolgd…

Read more...

Shame on you! (De andere kijk)

De verkiezingen in Irak zijn een groot succes geworden: een hoge opkomst, nauwelijks geweld. Het feit dat ook de soennieten, ondanks de bedreigingen van Zarqawi, massaal zijn gaan stemmen, wijst erop dat zij gekozen hebben voor de democratische weg om hun belangen in het nieuwe Irak te verdedigen en zich op die manier distantiëren van de dood en verderf die Zarqawi en zijn acolieten zaaien onder de Irakezen.

De resultaten worden pas binnen enkele weken verwacht, maar de volgende trends worden verwacht:
- de religieuze sjiitische alliantie (die het deze keer moest stellen zonder de expliciete steun van de clerus en ayatollah Sistani) verliest van haar pluimen aan o.m. seculiere sjiitische partijen zoals die van Achmad Chalabi, de vroegere "lieveling van de neo-conservatieven", die de alliantie voor de verkiezingen hadden verlaten;
- de Koerdische partijen houden stand;
- de soennitische partijen vergroten hun vertegenwoordiging;
en misschien wel de meest betekenisvolle ontwikkeling:
- de niet-religieuze, niet-sectarische partijen, zoals die van ex-premier Allawi, doen het zeer behoorlijk.

Eens de definitieve resultaten bekend zijn, kan begonnen worden met de onderhandelingen over de vorming van een nieuwe regering die de volgende 4 jaar het land zal besturen. Zij zal de meest legitieme zijn van de ganse regio. Wie had dat kunnen denken na decennia van dictatuur.

De sporen die de tyrannie van Saddam Hoessein hebben nagelaten in het land, zijn niet te onderschatten. Het zal dan ook tijd vergen om die wonden te laten helen. De verkiezingen zijn dan ook maar een, weliswaar succesvolle, stap in een lang proces, maar niettemin kan de verkiezingsdag terecht als historisch bestempeld worden voor de Irakezen én voor de regio en de rest van de wereld.

Het is dan ook ontzettend teleurstellend te noemen dat de vaderlandse media de verkiezingen nauwelijks een prominente plaats gunden. Enkele voorbeelden:
- tijdens het 15-minuten durende 19u-nieuwsbulletin op Radio 1 kwamen de verkiezingen slechts als één van de allerlaatste punten aan bod.
- de Tijd wijdt slechts twee korte kolommen onderaan bladzijde 4 aan de verkiezingen.
- in GVA: slechts een halve kolom (!) (plus weliswaar een foto van dame met purperen vinger) op bladzijde 13.

Ik kan niet verifiëren hoe de verslaggeving van de andere kranten en zenders was (misschien dat mijn lezers kunnen aanvullen), maar als ik me enkel baseer op mijn persoonlijke waarnemingen, dan vind ik dit werkelijk triestig.

Read more...

De Tijd vs. De Standaard (vrijhaven)

Vergelijk eens de volgende extracten uit de volgende kranten:

DE TIJD

Op 28 november hield de kring van de rechtsstudenten in Leuven zijn jaarlijks Welsprekendheidstornooi. Een van de deelnemers, Michael Schellekens, begon wat een pleidooi tegen de marginalisering van allochtonen had moeten worden met een klassieke retorische truc: een overtuigend gebrachte opsomming van alle vooroordelen tegen migranten. Nog voor hij zijn omslag naar het eigenlijke pleidooi had kunnen beginnen, was er boegeroep in de zaal, stapten de juryleden Kristien Hemmerechts en Ivan De Vadder protesterend op en snoerde de voorzitter van de wedstrijd hem de mond. Schellekens kreeg nadien geen kans meer om zijn betoog af te maken.

Ralf Falter: Heksenjacht in Vlaanderen

DE STANDAARD

Student moet zwijgen na racistische taal

Het Welsprekendheidtornooi is stilgelegd na vermeend racisme van een deelnemende student.
Het Welsprekendheidtornooi voor Leuvense studenten is op een beschamende vertoning uitgedraaid. De vermeende racistische ondertoon in de toespraak van een van de kandidaten veroorzaakte opschudding. Jurylid en VRT-journalist Ivan De Vadder verliet het toneel, terwijl professor Mart Buekers de spreker in kwestie het zwijgen moest opleggen.

Kop van Jut was een student in de rechten en kandidaat van studentenkring VRG, dat het jaarlijkse tornooi organiseert. Zijn tekst droeg de veelzeggende titel ,,Donkerbruin''. Toen hij aanhief met een rist clichés over allochtonen, keek het publiek raar op. Hij had het over schoenenpoetsende en hoofddeksels stelende vreemdelingen.

Door het aanzwellende boegeroep en de afkeer van de juryleden, zat er voor Buekers niets anders op dan de spreker het zwijgen op te leggen.

,,Ik wilde de marginalisering van allochtonen hekelen'', biechtte de student achteraf op aan het studentenblad Veto . ,,Het was mijn opzet om het publiek te provoceren zodat ze nadien de ontknoping konden beleven.''

Hij geeft toe dat hij een inschattingsfout heeft gemaakt: ,,Maar als de juryleden hun gezond verstand hadden gebruikt, hadden ze toch geweten wat ik wilde bereiken?''


De standaard blijkt de laatste jaren een ruk naar links te hebben gemaakt, terwijl De Tijd nog steeds diverse meningen aan het woord laat.

De hier boven beschreven gebeurtenis kan het best benaderd worden vanuit het artikel van de Tijd. Zowel in VETO, als het overgrote deel van de studenten namen het op voor de spreker die helemaal niet kan beschuldigd worden van racisme. De toespraak was een aanklacht tegen racisme en gelukkig geen verheerlijking. Helaas moest het weereens verkeerd aflopen.

Read more...

De Bode moest hangen (Hoegin)

Verleden week moest Herman de Bode ontslag nemen nadat hij zijn handtekening had geplaatst onder het ondertussen beruchte manifest van de denkgroep In de Warande.

Herman de Bode, tot verleden week managing partner van McKinsey & Company Benelux, kwam na de publicatie van het manifest zwaar onder vuur te liggen, en zag geen andere uitweg meer dan een ontslag. De Bode ondertekende het manifest weliswaar als privé-persoon, maar met onder meer het Waalse Gewest als een belangrijke klant van het adviesbureau was zijn positie nog moeilijk houdbaar.

Enerzijds hoeft dit ontslag niet te verbazen: net zoals Ministers van Buitenlandse Zaken zich aan een diplomatieke reactie mogen verwachten wanneer ze «verkeerd geciteerd» worden in de media, moet een topman van een adviesbureau er rekening mee houden dat hij wel eens in een moeilijke positie terecht zou kunnen komen wanneer hij lijnrecht ingaat tegen de belangen van één van zijn belangrijkste klanten. En de belangen van het Waalse Gewest liggen wel degelijk in het behoud van België, zoals Herman de Bode zelf mee aantoont in het manifest, in de vorm van geldstromen in onder meer de Sociale Zekerheid.

Anderzijds is er ook een keerzijde aan dit verhaal. Want stel nu even dat een Franstalig topman van een adviesbureau het in zijn hoofd zou halen een pleidooi te ondertekenen voor bijvoorbeeld een forse uitbreiding van het Brusselse Gewest. En stel nu even dat het Vlaamse Gewest één van de topklanten zou zijn van dat adviesbureau. Kan iemand zich voorstellen dat die man ook maar één seconde zou hoeven vrezen voor zijn baan? Áls het Vlaamse Gewest al enig ongenoegen zou laten blijken, áls dus, zou het waarschijnlijk niet lang duren eer een weldenkende krant daarover een verontwaardigd stukje zou schrijven, want Franstaligen mogen toch wel hun mening uiten zeker. Gebeten om te collaboreren, weet u wel…

Maar net zoals een Franstalige burger in België nooit bang hoeft te zijn om zijn mening te uiten, passen Vlaamse onderdanen toch maar beter op wanneer zij enkele feiten eventjes duidelijk op een rijtje willen zetten. Dat is immers een belangrijk aspect van de zaak: Herman de Bode werd niet tot ontslag gedwongen omwille van zijn mening, maar wel omdat hij samen met de rest van In de Warande enkele nuchtere feiten aantoonde. De reactie van België daarop is die van elke bezettingsmacht wiens leugen doorprikt wordt: de boodschapper moet hangen, in dit geval door broodroof. Als afsluiting van de vieringen van 175 jaar België kan dat tellen.

Read more...

Wrong enemy (The Flemish Beerdrinker)

Yes. The EU budget negotiations are painfull to follow. But it’s not because of the British. Why are we picking at Tony Blair so much? He is right you know to draw the attention to the plain fact that taxpayers in other countries are making French farmers rich - in spades:

Three times as many French farmers receive large subsidies from the EU than those of any other country. In total, France receives almost twice as much direct subsidies for its farmers as any other member state, and they are mostly channelled to large farmers rather than traditional small-scale land holders. Despite the huge discrepancies France steadfastly refuses to countenance any reduction in farm subsidies, bringing the EU budget negotiations in Brussels and the World Trade Organisation talks in Hong Kong, both climaxing this week, to the brink of collapse.

Let’s face it. It are the French, and not the British, who do everything they can to protect their own interests, let all the rest be damned. It are the French, and not the British, who are behaving selfishly. All the attention is going to Blair’s refusal to give up the UK rebate, but the French refusal to do something on the massive subsidies to a few big farmers and agro-industrial companies is much much worse. As Abiola Lapite expresses it strongly:

France’s farmers are the parasites of the European Union, subsidy-hungry leeches who do little more than destroy taxpayer value while ruining the livelihoods of millions of poor farmers throughout the rest of the world, yet instead of the British government demanding that they wean themselves off the EU teat, it is the French who have the temerity to insist that Britain and the rest of Europe continue to subsidize this wealthy coterie of rent-seeking layabouts.

If tomorrow we don’t have a budget agreement, nor a free trade agreement we have the French to blame. A rather strong case is emerging to push that country out of the EU so we can built a better, more liberal Europe.

Read more...

De grote kraak van de pensioenfondsen (Politiek Incorrect)

Minister Freya Van den vierkantswortel van vijfentwintig Van den Bossche is recentelijk nog gecatapulteerd geweest tot federaal minister van Begroting en vice-premier/première. Dit omdat Johan Vande Lanotte de lege socialistische voorzittersstoel diende te vullen nadat diens voorganger zichzelf tot Keizer van Limburg gekroond had.

Minister Van den Bossche is alleszins even budgettair creatief als haar voorganger. In 2003 nam Vande Lanotte nog het pensioenfonds van Belgacom over, dat 5 miljard euro extra in de lade van de federale regering bracht. Terzelfdertijd werden uiteraard de impliciete pensioenlasten verhoogd, maar dat wou Vande Lanotte natuurlijk niet geweten hebben. Nu zitten we weer in een soortgelijke situatie: De regering is zich er blijkbaar van bewust dat haar begrotingskasteel gebouwd is op drijfzand, en afstevent op een tekort dat geschat wordt op 0,4%/BBP voor volgend jaar. Daarom is het weer - het wordt echt wel een kwalijke traditie - alle hens aan dek om de mallemolen van de eenmalige inkomsten op volle kracht te laten draaien.

En weer zijn het de pensioenfondsen die eraan moeten geloven. Er is namelijk zeer recentelijk een amendement in de Kamer goedgekeurd waardoor de overheid pensioenverplichtingen van openbare rechtspersonen met een industriële, commerciële of economische activiteit kan overnemen. Eén van die geviseerde 'openbare rechtspersonen' is nu de NMBS. Maar het probleem is echter dat de NMBS in tegenstelling tot Belgacom niet over een pensioenspaarfonds beschikt, en er dus bijgevolg snel een moet maken, om vervolgens het bedrag aan de overheid te kunnen storten. Een nog ander bijkomstig probleem is dat het toch gaat om een bedrag van ongeveer 320 miljoen euro aan toekomstige pensioenlasten, maar de NMBS beschikt echter nog niet over dat geld. Daarom moet de NMBS dat geld eerst nog gaan lenen alvorens het in het overheidsfonds te kunnen storten. Hoe dit ook maar enigszins compatibel is met de overname van de NMBS-schulden ter waarde van 7,4 miljard euro door de federale overheid is nog maar de vraag. Zowel de NMBS als de federale overheid zagen nu de poten van onder de eigen stoel af, want de NMBS zit met schulden aan de bank, terwijl de federale overheid te kampen zal krijgen met gigantische schulden jegens de tegen dan op pensioen vertrekkende NMBS-werknemers. Ondergetekende is, zoals geweten, zeker geen sympathisant van menig syndicalist, maar deze keer is de reactie van bijvoorbeeld ACV-Transcom meer dan terecht. Deze vond het namelijk ontoelaatbaar dat de regering zonder enig overleg unilateraal beslist heeft aanslag te maken op het pensioengeld. Blijkbaar moet de bodem van de schatkist dan al even goed zichtbaar zijn als de bodem van de jeneverfles van Michel Daerden.

Overigens is de NMBS niet het enige geviseerde bedrijf, maar aast de federale regering ook nog eens op het pensioenfonds van het Antwerpse Havenbedrijf. Bij deze operatie zou dan weer 215 miljoen euro gemoeid zijn. Alleszins zou er in totaal voor een goed half miljard euro aan eenmalige opsmuk gedaan worden om de begroting weer in evenwicht te trekken. Op die manier is het natuurlijk wel heel gemakkelijk te zeggen dat België het enige Europese land is met een begroting in evenwicht. Wacht maar tot de komende generaties de factuur van de kapriolen van deze regering gepresenteerd zal krijgen!

Read more...

A valuable history lesson from GWB (De andere kijk)

President Bush this week delivered his third and fourth speech in the run-up to the Iraqi elections that will take place tomorrow. It is recommended reading (for (my commentary on) the first two speeches, see here and here).

The most striking part of the two last speeches was his comparison between the present, witnessing the birth of a new Iraq and the past, witnessing the birth of a new nation, the United States:

A few blocks from here stands Independence Hall, where our Declaration of Independence was signed and our Constitution was debated. From the perspective of more than two centuries, the success of America's democratic experiment seems almost inevitable. At the time, however, that success didn't seem so obvious or assured.

The eight years from the end of the Revolutionary War to the election of a constitutional government were a time of disorder and upheaval. There were uprisings, with mobs attacking courthouses and government buildings. There was a planned military coup that was defused only by the personal intervention of General Washington. In 1783, Congress was chased from this city by angry veterans demanding back-pay, and they stayed on the run for six months. There were tensions between the mercantile North and the agricultural South that threatened to break apart our young republic. And there were British loyalists who were opposed to independence and had to be reconciled with America's new democracy.

Our founders faced many difficult challenges -- they made mistakes, they learned from their experiences, and they adjusted their approach. Our nation's first effort at governing -- a governing charter, the Articles of Confederation, failed. It took years of debate and compromise before we ratified our Constitution and inaugurated our first president. It took a four-year civil war, and a century of struggle after that, before the promise of our Declaration was extended to all Americans.

Sounds familiar today? This comparison is exemplary for the tone of Bush’s four speeches: mistakes were made, but progress was made, there will be setbacks, but if we do not waver, we will prevail. It is a honest, but positive and optimistic assessment of past and future, made by a man, who, flawed as he, like you and me, may be, has a vision based on the value of freedom. And I think he has got that one right. Keep the faith.

Read more...

Hip, modern, cool, en voluit op de bek gegaan (Hoegin)

Acht? Negentien? Drie?

Onze hippe, moderne en coole Freya van den Bossche vindt het nodig om in een interview met Vrij Nederland eens haar gedacht te zeggen over de leden van de Nederlandse regering. «Stijf», «truttig», «kleinburgerlijk», welke andere «verwijten» kan je verwachten van het politiek zwaargewicht dat er in ons land helemaal alleen voor zorgt dat de post van Minister van Begroting niet vacant staat?

Het Nederlandse kabinet neemt de zaak niet al te ernstig en eist geen verontschuldigingen. Maar wie op het VRT-journaal de reacties van enkele Nederlandse ministers heeft gezien zal het ook wel begrepen hebben: hier is meer aan de hand. Ik ben er immers vrijwel zeker van dat Jan Peter Balkenende met ijlbode een uitgebreide CV van Freya van den Bossche verzonden heeft naar alle leden van zijn kabinet zodra hij lucht gekregen had van het interview:

Freya van den Bossche (Gent, 26 maart 1975)
Dochter van haar vader

Voeg daar nog een MP3-bestandje bij met het interview met Leen Demaré waarin ze omstandig uitlegt dat ze vroeger op het bureau van haar papa altijd rekensommetjes moest maken, en je kan begrijpen dat de Nederlandse Minister van Financiën Gerrit Zalm de hele zaak een «goeie Belgenmop» noemt. Of hij het daarbij over het interview dan wel over de minister zelf had –voor iemand die er ouder dan zichzelf uitziet zal het wel even schrikken geweest zijn– is me niet helemaal duidelijk. Maar hij heeft natuurlijk wel makkelijk lachen: hij heeft immers geen last van nepministers van begroting met intellectuele brilletjes!

Trouwens, ter illustratie van hoe niet-stijf, niet-truttig en niet-kleinburgerlijk Freya wel is, een citaat uit het interview waar zij het heeft over haar tijd als schepen van onderwijs in Gent:

Er is toen veel aangepakt: ik heb het basisonderwijs gratis gemaakt en het huiswerk afgeschaft. Volwassenen hebben de achturendag, waarom scholieren dan niet? Het leuke van politiek is dat je dat zomaar kunt beslissen en dat het dan ook echt gebeurt.

Ziedaar: onze Freya beslist iets «zomaar», en dan gebeurt dat ook echt. Misschien kan ze in een volgende regering wel Minister van Wetenschappen worden, en «zomaar» beslissen dat vierkantswortels niet meer bestaan. Je weet maar nooit dat het dan ook echt gebeurt.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)

Read more...

Op welke partij stemt de Vlaamse separatist? (Hoegin)

Af en toe is het interessant om de resultaten van een opiniepeiling even van een andere hoek te bekijken. Zo kan men uit de resultaten van Weekvraag 30 van De Stemmenkampioen een schatting maken voor de partijvoorkeuren voor het «separatistische» en het «niet-separatistische» gedeelte van de Vlaamse bevolking.

Een nauwkeurige wetenschap is het absoluut niet, en de resultaten hieronder moeten dus met een grote korrel zout genomen worden, maar door de percentages per partij om te rekenen naar aantallen kiezers, en die te groeperen per keuze, kan men een afschatting maken van hoe het zit met de partijvoorkeuren binnen elk van de antwoorden. Voor de eenvoud werd daarbij de verkiezingsuitslag van 2004 voor de Vlaamse Raad gebruikt, en werden binnen het Vlaams Kartel de stemmen van CD&V en N-VA in een verhouding 80/20 verdeeld.

De eerste verdeling, die voor de «separatisten», dat wil zeggen zij die voorstander zijn van een splitsing van België, geeft een idee over de partijverdeling binnen de Vlaamse beweging. Het komt waarschijnlijk niet bepaald als een grote verrassing dat het Vlaams Belang hier afgetekend als de grootste partij uit de bus komt. Wat misschien meer verbazing wekt is dat CD&V en VLD-Vivant met ongeveer evenveel kiezers volgen als de nummers 2 en 3, met een duidelijke voorsprong op N-VA en sp.a-SPIRIT. De aanhang van Groen! binnen het separatistische gedeelte van de Vlaamse bevolking ten slotte is marginaal te noemen met een schamele 3%.

De resultaten tonen aan dat het Vlaams Belang misschien toch wat kort door de bocht gaat wanneer het beweert de Vlaamse Beweging te vertegenwoordigen, maar het vertegenwoordigt duidelijk wel een groter gedeelte van de Vlaamse Beweging dan de andere partijen. En hoewel N-VA misschien wel de meest separatistische aanhang kent, trekt die partij uiteindelijk slechts 10% van de separatisten aan, ongeveer evenveel als sp.a-SPIRIT. Anderzijds moet dan ook weer opgemerkt worden dat het separatisme van de N-VA-kiezers ongetwijfeld veel militanter zal zijn dan dat van de sp.a-SPIRIT-kiezers – de eeuwige discussie over kwantiteit versus kwaliteit dus.

Overigens, om op dat laatste thema even door te gaan, de VLD wordt af en toe wel eens verweten niet meer te zijn dan een nieuwe naam voor de «Pest Voor Vlaanderen», en de CD&V gewoon een verderzetting van de CVP, maar die twee «oude wijnen in nieuwe zakken» vertegenwoordigen ieder dus wel ongeveer een zesde van de separatisten in Vlaanderen, een pak meer dan de N-VA. En binnen het Vlaams Kartel is de N-VA zelfs het kleine broertje als het op absolute aantal separatisten aankomt!

Voor het gedeelte van de Vlaamse bevolking dat toch nog aan België vasthoudt, ziet het er uiteraard helemaal anders uit. sp.a-SPIRIT is daar de grootste partij, op enige afstand gevolgd door CD&V en VLD-Vivant. Daarna volgen Groen! en verderop ook het Vlaams Belang, terwijl N-VA met 1% als absoluut marginale partij naar voor komt. Ik denk niet dat de partijleiding van de N-VA daar wakker van zal liggen. Het toont in ieder geval duidelijk aan dat wie een splitsing van België niet genegen is en voor het Vlaams Kartel kiest, CD&V stemt, en niet N-VA.

Het is duidelijk dat Groen! bij de niet-separatisten zo een beetje dezelfde rol speelt als de N-VA binnen de groep van separatisten: de partij is wel de meest uitgesproken belgicistische partij, maar dat maakt haar nog niet de grootste partij binnen de groep van niet-separatisten. Die rol is weggelegd voor het kartel sp.a-SPIRIT, en bij SPIRIT zou men daar misschien toch eens over moeten nadenken als men werkelijk meent de ware erfgenamen van de Volksunie te willen zijn.

Read more...

Gerechtigheid boven wraak (De andere kijk)

Dit schreef ik vorige maand naar aanleiding van de “violences urbaines” in Frankrijk:

Het is verleidelijk om pessimistisch te zijn, maar zonder actie, geen reactie. Vroeg of laat moet er wel een tegenbeweging op gang komen, misschien is die er al wel, zonder dat ze zich voorlopig nadrukkelijk manifesteert, we zitten, denk ik, nu nog in de fase dat de gewone man in de straat ’s avonds naar het nieuws kijkt, schandaal roept, maar het voorlopig een ver-van-zijn-bed-show noemt. Maar blijft dat zo als ze bij hem/haar om de hoek een auto in brand steken? … Maar hier, en misschien ook nog in Frankrijk, moeten de zaken eerst nog veel erger worden dan ze nu zijn, vooraleer die tegenbeweging naar boven komt én zijn tanden zal laten zien. Dat is zowel een hoopgevend als een angstaanjagend vooruitzicht, maar het kan en zal niet anders, zo lijkt het nu wel.

Wel, de Australiërs hebben blijkbaar een korter lontje dan de Fransen. In Sydney is het al een paar dagen onrustig. Blanke Australiërs vielen Libanese moslims aan. Hoe is het zover kunnen komen?

* Last weekend some people, probably Lebanese Muslims, bashed a bunch of lifeguards at Cronulla Beach, including knocking one unconscious. They also harassed girls and women on the beach.

* Residents, pissed off by the violence, got angry at the lack of police attendance and presence.

* The anger morphed into a rage that the beach was being “invaded” by people from the western suburbs (i.e., a euphemism for Lebanese Muslims).

* Some people started texting to incite others to “defend the beach” from thugs.

* Today they did that by forming a violent, rowdy, mob.

Daarop hebben Libanese moslims teruggeslagen met ‘hit-and-run’-aanvallen. De politie krijgt de zaak (nog) niet onder controle. De gelijkenissen met de Franse rellen zijn treffend. Zal het geweld nu ook uitbreiden naar andere Australische steden?

Wretchard stelt dat dit het gevolg is wanneer politieke correctheid het de staat in de ogen van de autochtone bevolking onmogelijk maakt om recht en orde te handhaven. Dan nemen burgers uiteindelijk het recht in eigen handen en dan krijg je rellen waarbij langs beide zijden ook onschuldige slachtoffers vallen.

Zolang, in de naam van het multiculturalisme, geen gerechtigheid geschiedt telkens wanneer vrouwen in Brussel uitgescholden worden, kinderen van hun speelplein weggepest worden, openluchtzwembaden geterroriseerd worden, de Borgerhoutse Turnhoutsebaan kort en klein wordt geslagen wanneer een gek zijn islamitische buur doodschiet, … dan zullen vroeg of laat ook hier de ‘locals’ hun tanden laten zien. Dan mogen al diegenen die zeggen waarom we begrip moeten hebben omwille van socio-economische achterstelling enzovoort nog zoveel gelijk hebben, hun praatjes zullen in dovemans oren vallen.

Als dergelijke fenomenen niet daadwerkelijk aangepakt worden, dan beland je uiteindelijk in een spiraal van wraakneming.

Dit geldt niet enkel op een lokaal niveau, maar ook op het niveau van de internationale politiek, van de War on Terror: velen bekritiseren die, getuige de ophef rond de vluchten van de CIA. Maar deze discussie is totaal naast de kwestie: als de Osama’s van deze wereld niet terecht worden gewezen omdat we hier in Europa te druk bezig zijn met onszelf de schuld van al het onheil op de wereld te geven, dan zullen we daar de gevolgen van moeten dragen. Als we een gek als de Iraanse president Ahmedinejad, die zegt Israël van de kaart van het Midden-Oosten te willen vegen, al dan niet met overheveling naar Europa, toelaten om met nucleaire wapens te spelen, dan zullen we daar ook de gevolgen van moeten dragen. De gelijkenissen met Hitler’s Mein Kampf en de appeasement-politiek vóór WOII zijn schrikwekkend. Beter nu de gerechtigheid van de moedigen dan de latere nietsontziende wraak van de barbaren, want

One day if a nuke goes off in Sydney or Manhattan all the bets are off.

Read more...

Sombere economie (Politiek Incorrect)

De economische barometer van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) staat andermaal op onweer. De belangenvereniging stelt in een recente publicatie dat het opmerkelijk is dat de jaar-op-jaar-groei in het derde kwartaal van 2005 zo laag staat. Deze bedraagt namelijk slechts 1,1%, tegenover 2,7% vorig jaar. Diezelfde groei bedraagt thans 1,6% in de eurozone. Dat is dus vreemd, want alle jaren voorheen groeide de Belgische economie steeds sneller dan in de rest van Europa, wat te danken was aan een hoge particuliere consumptie, een exportgedreven activiteit en - last but not least - zeer hoge overheidsuitgaven. Laatstgenoemde blijft jammer genoeg onverkort voortduren, maar volgens het VBO gaat het met de export al heel wat slechter.

In de periode 2004-2005 is de export er tegenover de rest van Europa hard op achteruit gegaan: Zij groeide namelijk met 4,8% t.o.v. 7,3% in de eurozone. De oorzaak van deze tanende stijging is niets minder dan de verslechterde concurrentiepositie van Belgische ondernemingen, te wijten aan de nog steeds te hoge loonkosten. Het VBO vreest dan ook dat de hoge loonkosten ervoor zullen zorgen dat tegen eind 2006 23.100 jobs zullen sneuvelen, omdat de loonkostenhandicap tegenover de drie buurlanden tegen dan ook 2,1% zal bedragen volgens het recente rapport van de CRB. Desondanks zou de economische groei tegen 2006 terug een remonte kunnen krijgen naar 2%, maar dit is dan ook alleen maar te danken aan een verwachte internationale conjunctuurstijging, en niet te vergeten, stijgende overheidsuitgaven naar aanloop van de gemeenteraadsverkiezingen in datzelfde jaar.

Toch waarschuwt het VBO dus voor euforie, omdat een krachtige economische heropleving zeker zal uitblijven. Bovendien zijn er ook nog andere factoren, zoals een eventuele verdere appreciatie van de euro, die de economische groei in een negatieve positie kunnen zetten. En laat nu juist dat het grote gevaar zijn, na de renteverhoging van de Europese Centrale Bank (ECB). Het is daarom dat het lot van onze economie in de handen van de overheid en van de sociale partners komt te liggen: Verlaag de loonkosten en stap af van die automatische loonindexatie, of een drama zal zich afspelen. Een 'competitiviteitspact' - zoals vorige week nog de gouverneur van de Nationale Bank voorstelde - dringt zich inderdaad meer en meer aan.

Read more...

Klop op de deur (De andere kijk)

Het intellectuele klimaat in dit land, maar ook elders, lijkt meer en meer vergiftigd.

Herman De Bode heeft ontslag moeten nemen als hoofd van McKinsey Benelux omdat hij het ‘Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa’ van de denkgroep ‘In de Warande’ heeft ondertekend.

Herwig Jorissen, de voorzitter van ABVV-metaal, komt onder druk te staan omdat hij in een ver verleden lid is geweest van de VMO.

Eric Brewaeys, raadsheer in de Raad van State, heeft laten weten dat hij zich om dezelfde reden niet wenst uit te spreken over een eventuele vraag naar het inhouden van de dotatie aan Vlaams Belang na de 'islamofobe' uitspraken van Filip Dewinter.

Een leraar werd ontslagen nadat hij een mail had doorgestuurd met een Marokkaanse variant op het spel Monopolie.

Alain Finkielkraut, bekend Frans filosoof, kwam zwaar onder vuur te liggen omwille van zijn commentaar op de “violences urbaines” in Frankrijk.

Als je het waagt om politiek-incorrecte standpunten in te nemen, ook al was dat meer dan 30 jaar geleden, riskeer je tegenwoordig dat je je job kwijtraakt.

Wim Van De Velden zegt hierop in de Tijd:

Het is …iets te gemakkelijk om dan te beweren dat de gedachten niet vrij zijn. Die vrijheid je gedacht te zeggen in het openbaar, gaat zover als je beroepsfunctie het toelaat. Een minister kan geen racistische moppen tappen waarmee een stand-up comedian de zaal plat krijgt. Dat is eigenlijk niet anders als men een topfunctie in een bedrijf bekleedt. Dan neem je geen politieke standpunten in die de politieke correctheid van het bedrijf op de helling zetten. Je schaadt daar het belang van het bedrijf mee, zeker als je - zoals McKinsey - meedingt naar opdrachten vanuit de politieke wereld. Men kan dat betreuren, maar het is wel een realiteit.

Dit vind ik werkelijk ontstellend om lezen. Het komt erop neer dat, als sommigen het onderscheid niet kunnen maken tussen een persoonlijk en een bedrijfsstandpunt, je daar maar mee moet leven.

Waar dit ons heen leidt, zegt ons Bart Sturtewagen, enige tijd geleden in De Standaard:

Het gemak waarmee men naar het wapen van de repressie grijpt, wordt stilaan huiveringwekkend. Op deze manier is de gedachtepolitie niet ver meer af.

Die repressie is éénzijdig, want, alsnog Sturtewagen:

En hoe evenwichtig is [onze democratie] als er naar hartelust mag worden gespuwd op wat sommige mensen voor heilig houden, terwijl anderen om één verkeerd woord naar het schavot worden geleid?

Vraag het bv. maar aan christenen, “neo”-liberalen of de Amerikaanse regering.

Sturtewagen besluit dan ook terecht als volgt:

Het beangstigende aan dit politiek correcte zelotisme is dat ook mensen die zich met iedere vezel in hun lijf verzetten tegen discriminatie en haat, zich moeten afvragen wanneer voor hen de klop op de deur komt.

Maar als zelfs die politiek-correcte zeloten zichzelf al het zwijgen opleggen, dan wordt het helemaal te zot voor woorden:

Het zijn moeilijke tijden voor de progressieve, antiracistische militanten. Ze moeten bijvoorbeeld tegen de genadeloze mensenhandel zijn die meisjes en vrouwen in de prostitutie dwingt. Maar dat betekent dat ze moeten erkennen dat onze bordelen gevuld zijn met de slachtoffers van die handel. En daar stokt hun geweten want ze willen toch niet de indruk geven dat ze tegen seks en voor de moral majority zijn.

Ze zijn tegen racisme, voor religieuze tolerantie, voor gewetensvrijheid. Maar ze laten na racistische kreten en daden door maghrebrijnse immigranten te wraken uit schrik racistisch te lijken.

aldus Mia Doornaert.

Op die manier wordt elk debat zonder taboes onmogelijk en dat is inderdaad niet gezond voor de hygiëne van onze democratie.

Read more...