Een weinig solidaire solidariteitsbijdrage (Politiek Incorrect)

Voor het jaar 1989 was het zo dat de Belgische gemeenschappen en gewesten louter gefinancierd werden naargelang hun oppervlakte, bevolkingsaantal en de inkomsten uit personenbelasting. Dit leek en was uiteraard de logica zelve, maar in datzelfde jaar werd ook de financieringswet gewijzigd. Sedertdien kwam er ook nog een mechanisme in werking dat een zogenaamde 'solidariteitsbijdrage' in werking stelde: Een gewest dat, procentueel uitgerekend en per inwoner, minder aan belastingsinkomsten genereert kan rekenen op zo'n solidariteitsbijdrage. Die solidariteitsbijdrage bedraagt 16,36 euro per inwoner. Om het totale bedrag aan 'solidariteitsbijdragen' per gewest uit te rekenen, moet dit bedrag nog eens vermenigvuldigd worden met het aantal inwoners van het gewest en met het percentage dat het gewest minder opbrengt aan belastingsinkomsten dan het Belgisch gemiddelde.

Volgens de krant De Tijd van 28 november 2005 blijkt nu dat het - hoe kan het ook anders - vooral Wallonië is dat van dit systeem profiteert. Wat in de vroege jaren 90 nog begon als een solidariteitsbijdrage, kan nu beter omschreven worden als een "diefstalpremie". In 1989 bedroegen de meerinkomsten van Vlaanderen nog 2,42% boven het rijksgemiddelde. In Brussel was dit zelfs 13,75%. Maar reeds toen was het zeker in Wallonië dat de inkomsten uit personenbelasting er toch wel verdacht lagen: 8,46% onder het rijksgemiddelde. Ondertussen zijn we reeds 16 jaar verder, en wat zien we? We zien dat Vlaanderen ondertussen reeds 9,12% meeropbrengsten genereert aan de spaarpot der gemeenschappen en gewesten en Wallonië nog verder de dieperik in is gegaan: -13,25%. Maar vooral het resultaat van Brussel is ronduit alarmerend: Was het in 1989 nog het gewest dat relatief gezien het meeste aan belastingsopbrengsten leverde; is ook dit percentage tot -10,05% gedaald. U leest het wel degelijk goed: MIN 10,05%!!! Dat betekent dus dat de verdere vormgeving van gewest aan Brussel en diens agglomeratie, geleid door een Franstalige elite, het gewest economisch gezien alleen maar schade heeft toegebracht. En dat betekent eens te meer dat de financiering van de zogenaamde solidariteitsbijdrage op het alleenstaande compto van Vlaanderen komt te staan. Want in totaal gaat namelijk dit jaar maar liefst 967,597 miljoen euro - bijna een miljard! - naar de bodemloze Waalse en tevens Brusselse putten. In 1990 was dit bedrag - dat overigens alleen maar naar Wallonië ging - nog 'maar' omgerekend 377,8 miljoen euro. Het is dus duidelijk dat ook via de bijzondere financieringswet de zogenaamde 'interregionale transfers' vanuit Vlaanderen alleen maar toenemen.

En ja, dit is inderdaad een pleidooi voor de totale afschaffing van deze onzalige solidariteitsbijdrage. Niet omdat Vlaanderen niet solidair met Wallonië zou willen zijn, maar wel omdat dit onmogelijk nog solidariteit genoemd kan worden. Solidariteit - zeker vanuit liberaal oogpunt bekeken - is iets dat op vrijwillige en transparante manier dient plaats te grijpen. Iets waar ook de andere partij (ontvanger) iets tegenover zou moeten stellen. Dat gebeurt dus zeker niet, en dat eerste al helemaal niet, want Vlaanderen wordt door de bijzondere financieringswet juist willens nillens gedwongen jaarlijks bijna een miljard euro af te staan. Overigens dient niet alleen de solidariteitsbijdrage volledig afgeschaft te worden, maar ook financieringswet in haar geheel: Want tenslotte zou het ook niet meer dan logisch zijn dat wie zijn pot kookt, ook de ingrediënten hiervoor betaalt. Dat Wallonië dan op eigen kosten contracten sluit met Bernie Ecclestone en corrupte socialehuisvestingsmaatschappijen in Charleroi financiert.