Dan maar zonder supporters? (als nu ook "The Spectator" BlairBush begint aan te vallen...) - victa placet mihi causa

Naar de verdommenis maar ik publiceer het.

Boris Johnson

Het dient gezegd dat diegenen onder ons die optimistisch genoeg waren om de oorlog in Irak te steunen, achteraf niet gediend werden door het verloop der gebeurtenissen.
Er waren diegenen die geloof hechtten aan de onzin van de regering over Saddams MassaVernietigingsWapens. Deze MVW’s weigerden vervolgens op te dagen, wat geschiedenis heeft gemaakt.
Sommigen onder ons waren er in hun onschuld van overtuigd dat het Pentagon een doordacht plan had om de dictator weg te krijgen en vrede te stichten. Toen kregen we die opstanden waarbij tienduizenden de dood vonden.
Sommigen onder ons dachten dat het er om te doen was nooit nog chemische wapens te zien gebruiken op Iraakse bodem. Toen hoorden we van de witte fosfor die het Pentagon had aangewend.
Sommige mensen geloofden dat de Amerikaanse bevrijding het einde zou inluiden van de folteringen in Iraakse gevangenissen. Dan was er Abu Ghraib.
Sommigen van ons geloofden dat het allemaal draaide om de verbreiding van de instellingen van de burgerlijke maatschappij – eerst en vooral een vrije pers waarin journalisten konden werken zonder vrees om vermoord te worden. Toen hoorden wij van het plan van Bush om al-Djazira op te blazen.
Sommigen onder ons vinden dat wij in onze relatie tot die oorlog voor aap staan. Onze hoop laait telkens op, en dan komt alweer het nieuws met een lage slag. We snakken er naar om te horen vertellen dat wij het slecht voor hebben, dat stilaan alles in orde komt, dat het glas halfvol is.
Daarom zou ik graag willen geloven dat Dubya [1] enkel een van zijn studentengrapjes uithaalde toen hij het had over de vernietiging van het TV-station dat uitzendt vanuit Qatar. Misschien wilde hij enkel een beetje rotzooien. Misschien was het een losse flodder, van het soort dat hij gewoonlijk debiteert voor hij theatraal weer in het bezemhok verdwijnt. Misschien was het wel een soort van Hendrik de Tweede-moment: je weet wel, wie verlost mij van dat turbulent TV-station? [2] Misschien had hij een opstoot van verlicht Reaganesk surrealisme, zoals toentertijd die ouwe kerel vergeten was dat de microfoons aan stonden, en een persconferentie met verstomming sloeg met zijn aankondiging dat hij binnen de vijf minuten Rusland zou bombarderen. [3] Misschien dacht Bush dat hij Kenny Everett was. [4] Wellicht speelde hij Basil Brush . Boem, boem. [5]
Wie zal het zeggen? Maar als zijn opmerkingen niet méér waren dan een onschuldig stuk cretinisme, waarom dan bij Jupiter! heeft de Britse staat gedecreteerd dat iedereen die deze opmerkingen afdrukt, de bak invliegt?
Wij allemaal mogen vurig hopen dat wat de Amerikaanse president deed niets meer was dan, in een soort tic van hem, [6] enige neocon-praat verkopen over dingen die de lucht zouden worden in geblazen.
Wij zijn direct bereid om aan te nemen dat de Daily Mirror het mis heeft. Wij staan klaar om te zeggen dat de twee Britse ambtenaren die het zaakje hebben gelekt, of kwaadaardig zijn of zich hebben vergist. Maar als er één omstandigheid is die lijkt te bevestigen dat het verhaal in zijn essentie waar is, dan is het wel dat de Openbare Aanklager zijn voornemen heeft bekendgemaakt om iedereen te vervolgen die exacte feitelijkheden publiceert.
Wat moeten wij daar van denken? De ontmoeting tussen Bush en Blair had plaats op 16 april 2004, het hoogtepunt van de Amerikaanse aanval op Fallujah, en er zijn sterke aanwijzingen om aan te nemen dat Bush best datgene kan hebben gezegd wat men beweert dat hij heeft gezegd.
Wij weten dat de Amerikaanse regering furieus was over de berichtgeving rond die slag, zoals die door Al-Djazira werd gebracht, en over de nadrukkelijke manier waarop de zender inging op de honderden doden, waaronder burgers, liever dan de nadruk te leggen op de noodzaak om die stad te zuiveren van gevaarlijke terroristen. Wij herinneren ons hoe Cheney en Rumsfeld allebei zwaar uitvielen naar de zender, met de beschuldiging dat die de opstandelingen diende.
De New York Times vertelt ons dat er binnen de administratie hoogoplopende ruzies waren, waarbij de ene ambtenaar schreeuwde dat de zender moest worden gesloten, terwijl weer anderen het een beter idee vonden om zich met die journalisten te verstaan, wat hopelijk gunstiger verslagen zou opleveren.
Ook stond het ons voor ogen dat de Amerikanen niet aan hun proefstuk waren inzake de media-infrastructuur van regimes die hen niet aanstaan. In 2002 hadden zij in Kabul de redactie van Al-Djazira opgeblazen, en de Bagdadredactie hadden zij in 2003 in as gelegd en daarbij een van de reporters gedood. In 1999 wisten zij een Servische TV-zender op te blazen, en zij doodden daarbij twee maquilleuses, in omstandigheden waar nooit een goede uitleg voor is gekomen.
Om eerlijk te zijn tegenover de Amerikanen moeten wij gelijk erkennen dat zij goede redenen hadden om bezwaar te maken tegen Al-Djazira. Die zender geniet zeer hoog aanzien in de Arabische wereld, heeft ongeveer 35 miljoen kijkers, en vertolkt uiteindelijk wat niet anders kan worden omschreven dan – de fundamenteel Arabische kijk op de actualiteit.
Zij werken mee aan de verheerlijking van zelfmoordcommando’s; maken de drammerige tapes van Bin Laden wereldkundig en ook die van andere grote wereldgriezels en -gekken; zij zijn verpletterend anti-Amerikaans en sceptisch over het neocon-project om westerse waarden en politieke stelsels aan het Midden-Oosten op te leggen.
En toch, hoe verkeerd je Al-Djazira’s invalshoek en gezichtspunten ook vindt, je moet erkennen dat wat zij brengen onmiskenbaar tot de journalistiek behoort. Niet altijd helpen zij de Amerikaanse zaak in Irak vooruit, maar dat doet tenslotte de BBC al evenmin; zou daarom iemand in Londen of Washington durven suggereren om een Tomahawk op White City af te sturen? Misschien wel, maar dan enkel als grap.
Het is de uitgeputte westerse leiders vergund – zij moeten leven in de nachtmerrie van een media-gestuurde democratie – om grapjes te maken over het in de lucht blazen van journalisten.
Van toen ik naar Belgrado werd gestuurd om de Nato-aanvallen te verslaan, staat mij nog voor dat Tony Blair aan de toenmalige eigenaar van de Daily Telegraph vroeg om “aan de Nato te zeggen dat de bombardementen moesten worden opgevoerd!” Ho maar!
Als er evenwel één ons van waarheid zit in de bewering dat George Bush in ernst de vernietiging van Al-Djazira heeft voorgesteld, en zich enkel door de Prime Minister zulks liet ontraden, dan hóren wij dat te weten, en dringend te weten. Wij dienen te weten waar wij tot nog toe voor hebben gevochten, en er is maar één manier om daar achter te komen.
Het verbod van de Openbare Aanklager is ridicuul, onhoudbaar, en riekt naar schuld. Ik ben niet gek op lui die de Official Secrets Act aan hun laars lappen, en zelfs is het zo dat ik geen bezwaar zou uiten als mensen die vermoed worden de geheimhoudingsplicht te hebben gebroken, ook verder vervolgd zouden worden.
Maar nu staan we voor aantijgingen van zulkdanige zwaarte, de Amerikaanse President en diens motieven betreffend, dat wij die nodig moeten uitklaren.
Als iemand mij één dezer een document overhandigt dan zal ik dat met genoegen publiceren in The Spectator, al riskeer ik zo gevangenisstraf.
Het publiek moet zelf kunnen oordelen. Zonlicht is het beste ontsmettingsmiddel. Als wij de waarheid onderdrukken, dan vergeten wij waarvoor wij vechten, en in een belangrijk opzicht worden wij dan even verdorven en even slecht als onze vijanden.


[1] George W. Bush wordt vaker enkel bij zijn middle name genoemd.
[2] Henry II zei over Thomas Beckett: “Who will rid me of this meddlesome priest?”, "Wie verlost mij van die bemoeizieke pastoor?".
[3] Dat was nog een redelijk goeie grap van Reagan, die (1984) bij een microfoontest zei: "My fellow Americans, I'm pleased to tell you today that I've signed legislation that will outlaw Russia forever. We begin bombing in five minutes." Reagan heeft ooit wel grotere, en onbedoelde stommiteiten verkocht. "Waarde landgenoten, met genoegen kan ik u vertellen dat ik net een besluit heb getekend dat Rusland voorgoed buiten de wet plaatst. Nog vijf minuten en we gaan bombarderen."
[4] (Sixties-) Engelse, melige, absurde en overleden komiek.
[5] Een versie van Samson en Gert, zij het zonder Gert, en met een bever in plaats van een hond, maar verder identiek.
[6] Johnson schrijft hier "Tourette" ipv "tic", verwijzend naar een neurologisch syndroom dat ongecontroleerde handelingen doet stellen. De beroemde auteur Dr. Oliver Sacks heeft "Tourette" voor leken verklaard.


.