Chokri Ben Chikha en zijn Broeder van Liefde (Hoegin)

De laatste tijd is er nogal wat te doen geweest rond het theaterstuk «Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen». Wat niet iedereen weet is dat dit stuk het tweede deel is van een drieluik, waarvan «De Leeuw van Vlaanderen» twee jaar geleden het eerste deel was. Over twee jaar volgt het laatste stuk, en uit wat er tot nu toe over uitgelekt is blijkt dat Chokri Ben Chikha volhardt in de boosheid.

«De Leeuw van Vlaanderen» was gebaseerd op de relatie van Chokri Ben Chikha met zijn vader, terwijl «Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen» over zijn moeder gaat. Het derde stuk, dat «De Broeder van Liefde» zal heten, is eerder fictief opgevat, en handelt over hoe één van de broers van Chokri in conflict komt met de Belgische wetten.

Uit doorgaans slecht ingelicht bronnen vernam ik namelijk enkele details over het derde luik, waaraan al hard gewerkt is. Chokri Ben Chikha zoemt deze keer in op de islamofobie die diep ingebakken zit in de Belgische wetten, onder het mom van de bescherming van vrouwen en kinderen. In het bijzonder gaat het om het verbod op pedofilie en polygamie.

Marc is zestig jaar, en getrouwd met een dertigjarige vrouw die volgens hem vooral goed is om het huishouden te doen. Zijn oog is echter al een tijdje gevallen op Aïsja, de dochter van zijn buur Abdallah. Met hem heeft hij een uitstekende verhouding, bijna alsof hij een broer was. Abdallah vindt echter dat de toenaderingen van Marc tot Aïsja wat te ver gaan, want Aïsja is per slot van rekening nog maar zes jaar oud en heeft dus nog niet eens de puberteit bereikt. Marc zweert echter dat zijn liefde voor Aïsja puur en hemels is. Abdallah weet de boot drie jaar lang af te houden, maar op haar negende laat hij Aïsja toch meereizen met «Nonkel Marc», en gebeurt wat gebeurt.

Het stuk begint wanneer Marc op sterven ligt en verzorgd wordt door achttienjarige Aïsja. Zij is alle jaren trouw bij hem gebleven, ondanks de zware beschuldigingen van pedofilie die Marc moest verwerken. Marc moest zelfs de stap zetten met zijn vrouw naar het buitenland te verhuizen om ook met Aïsja te kunnen trouwen, want polygamie is verboden in België. Zijn broers heeft hij dan ook in jaren niet meer gezien. Samen blikken Marc en Aïsja nu terug op de jaren van onbegrip vanuit hun Belgische omgeving, en het racisme dat zij samen hebben moeten ondergaan opdat hun liefde zou kunnen winnen. Vooral het feit dat holebi's in België wél kunnen trouwen, ja zelfs kinderen kunnen adopteren, terwijl er straks meer moslims dan holebi's in België wonen, steekt hen bijzonder dwars.

Ook deze keer werd het stuk bijzonder enthousiast onthaald door kunstminnend Vlaanderen. Pol Arias van Radio 1 verklaarde al dat «er meer in verwerkt zit dan wat je te lezen krijgt in tientallen boeken over integratie van allochtonen,» en dat het niet alleen een geestig maar ook een verduiveld intelligent stuk lijkt te worden. Liv Laveyne van De Morgen dan weer zei in een eerste reactie dat Chokri Ben Chikha ook deze keer «ongedwongen de vinger op de zere wonde weet te leggen, op de misplaatste ideeën inzake integratie en multiculturaliteit als eufemisme voor exotisme,» terwijl men, als puntje bij paaltje komt, niet de ultieme stap wil zetten door polygamie toe te laten, en blijft zweren bij het fundamenteel christelijke monogame huwelijk.