Staatsman Verhofstadt in de lift (LVB)

Als de federale regering de komende dagen of weken zou vallen (wat ik niet verwacht), dan zou dat electoraal een goede zaak zijn voor de VLD. De partij heeft namelijk de voorbije dagen bewezen dat zij de enige is die nog een dam vormt tegen de arrogantie en het conservatisme van de vakbonden. Bij de sociologische recruteringsbasis van de VLD, ook en vooral bij dat deel dat de partij bij recente verkiezingen afvallig was geworden, komt premier Guy Verhofstadt dezer dagen over als een echte staatsman. Ook minister van binnenlandse zaken Patrick Dewael maakte een goede beurt door de gespierde taal waarmee hij het recht op werken en op vrij verkeer verdedigde. De vaak gehoorde kritiek dat de VLD te weinig weerwerk biedt tegen de socialisten, lijkt ver weg.

Opvallend is verder dat enkele bekende centrum-rechtse critici van Verhofstadt hem nu lof toezwaaien. Leo Delcroix, twee weken geleden op zijn weblog:

Hoewel er zéér vele one shots in de recente begrotingsopmaak zitten en er dus weinig sprake is van een echt structurele aanpak, dient toch erkend dat het recente optreden van de Eerste Minister getuigt van een nieuwe benadering. Veel minder voluntarisme, wel meer realisme.

Derk-Jan Eppink, vorig weekend op Actua-TV:

Ik steun de heer Verhofstadt in deze, en ik vind dat de vakbonden de machten van gisteren zijn. Door op die manier te ageren, maken zij eigenlijk werkgelegenheid kapot, omdat in het buitenland een vreemde indruk gaat ontstaan dat België wordt gezien als een land dat om de haverklap staakt. [...] We zijn voor werkgelegenheid, en staken helpt niet. [...] Ik ben onlangs verhuisd van Leuven naar Vorst, en ik was met verstomming geslagen toen ik zag dat de werknemers van Volkswagen in Vorst begonnen te staken. Dat is werkelijk een klap voor Volkswagen, omdat de Volkswagendirectie dit op een bepaald moment zal aangrijpen om [...] de fabriek te sluiten. De mensen van Volkswagen-Vorst zijn bezig met hun eigen baan kapot te maken. Al dat staken lijkt stoer, maar het leidt tot niets, behalve tot werkloosheid.

Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de nieuwe stijl van de heer Verhofstadt: een rustige stijl, een kalme stijl, een breuk met de methode-Verhofstadt zoals we die vroeger hebben gekend. Dat is een goede zaak. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Ik denk ook dat de heer Verhofstadt in deze een tweede adem kan vinden als hij laat zien dat hij leiderschap heeft op een agenda van economische hervormingen, en in staat is om deze richting aan te geven en door te zetten, en de socialisten daarin mee te nemen. Op deze manier kan hij zich herstellen, en ik wens hem dat ook toe. [...] Hij heeft al de heer Verboven de wacht aangezegd, dat is verstandige taal van Verhofstadt en ik hoop dat we dat in de toekomst nog meer mogen horen.

Paul Belien, begin deze week in The Brussels Journal:

Verhofstadt en Dewael [zal] veel vergeven worden indien zij tegen de dictatuur van de syndicaten durven ingaan terwijl andere partijleiders de stakers naar de mond praten.

Vlaams Belang liet de voorbije dagen zien dat de partij het zich tegenover haar grotendeels travaillistische achterban niet kan permitteren om economisch-liberale ideeën te verkondigen. De partij heeft begrip voor de eisen van de stakers, hoewel ze de staking als actiemiddel afkeurt. Blogger Nicolas Raemdonck heeft het over "het janusgezicht van Vlaams Belang". De geruchten dat het VB zich binnenkort op zijn economisch congres als "ultra-liberaal" zou profileren om misnoegde VLD-kiezers te charmeren, kunnen definitief naar het rijk der fabelen worden verwezen. De vlaktaks was al gesneuveld in de ontwerpteksten voor het congres, en nu verdedigt de partij het status-quo inzake de brugpensioenen. Desondanks distanciëren enkele moedige VB-dissidenten zich van het officiële partijstandpunt: Jurgen Verstrepen ontpopt zich op zijn weblog als een ervaringsdeskundige op het vlak van ongewenste vakbondsinitimiteiten, Freddy Van Gaever verklaarde aan De Morgen dat de stakingen de investeerders wegjagen, en Alexandra Colen en Ortwin Depoortere tekenden de petitie ter verdediging van het recht op werken. Blokwatch geeft een overzicht met citaten uit het partijstandpunt en van enkele dissidente stemmen.

Waar Noël Slangen niet in slaagde, dat krijgt Xavier Verboven nu wel voor elkaar. Elke keer als het tv-journaal Verboven aan het woord laat, keert een lading verloren kiezers terug naar de VLD-stal. Viva de vakboungd!