Het begin van het einde voor Al Qaeda in Irak? (De andere kijk)

Laat de media maar jammeren over een tweede Vietnam voor de Amerikanen, over een nakende burgeroorlog of over de installatie van een Iraans geïnspireerd sjiitisch fundamentalistisch regime, feit is dat meer Irakezen, waaronder in tegenstelling tot de verkiezingen van januari, veel soennieten, in veiligere omstandigheden dan toen hebben deelgenomen aan het referendum over de Irakese grondwet. Volgens eensluidende berichten zou deze ook zijn aangenomen. Een beslissende duw in de rug van de goedkeuring zijn waarschijnlijk de toegevingen die in extremis, enkele dagen vóór het referendum, zijn gedaan aan de soennieten, waardoor enkele soennitische partijen hun aanhangers opriepen om ja te stemmen. De toegevingen bestaan er o.a. in dat na twee maanden na de verkiezingen van half december amendementen aan de grondwet kunnen worden voorgesteld.

Dit verdient wel een applaus (klap-klap).

De Irakezen proberen dus door dialoog een vreedzame oplossing te vinden voor hun geschillen. Dat loopt niet altijd van een leien dakje, maar zo gaat het er nu éénmaal aan toe in een democratie. Bepaalde stemmen hebben daar blijkbaar een probleem mee, voor hen kon het in Irak niet snel genoeg gaan. Moet ik nu aan hun democratische geloofsbrieven beginnen twijfelen? Te bedenken dat de Vlamingen al 40 jaar op de splitsing van BHV wachten, moeten de Vlamingen dan maar een bomauto laten ontploffen voor het gemeentehuis van Wezenbeek-Oppem om hun eis wat kracht bij te zetten?

Op politiek vlak wordt vooruitgang gemaakt op basis van het uitgetekende tijdspad. Over twee maanden worden nu nieuwe parlementsverkiezingen gehouden. Wat kunnen we daarvan verwachten? Terug een grotere participatie van de soennieten, weerom een sterk Koerdisch blok en deze keer een grotere verscheidenheid onder de sjiieten: van grootayatollah Sistani wordt verwacht dat hij buiten de politiek zal houden en de éénheidslijst die in januari opkwam, zal versplinteren en dit mogelijk in het voordeel van de meer seculiere krachten. Ondertussen zullen de media doorjammeren totdat de confrontatie van hun mantra’s met de realiteit pas echt pijnlijk begint te worden.

Daarnaast worden ook op militair vlak verder vorderingen gemaakt: de bevoorradingslijnen langs de Eufraat en de Tigris worden nog steeds meer en meer onder druk gezet, de coalitietroepen vestigen steeds meer hun aanwezigheid in die regio en de Irakese veiligheidstroepen worden steeds talrijker en beter getraind. Irak wordt stilaan een hopeloze zaak voor Zarqawi en zijn bende en dat begint stilaan door te dringen tot zijn bazen die zich verscholen hebben in de grotten van Pakistan.

Tijd om stilaan de horizon naar Syrië te verleggen? De laatste tijd is het al eens tot schermutselingen gekomen tussen Amerikaanse en Syrische soldaten, voeg daarbij het rapport dat één of andere VN-bobo binnenkort zal bekendmaken over de rol van het Syrische regime in de moord op Rafik Hariri in Libanon en het lijkt erop dat de Syrische president Assad het stilaan echt benauwd krijgt. Binnenkort een nieuwe scalp aan de riem van cowboy Bush? En dan de blik terug richting Oosten wenden, naar Iran, waar een regime de plak zwaait dat zijn burgers onder de knoet houdt, terrorisme exporteert en aan nucleaire wapens lijkt te werken?

Het worden nog beestig interessante tijden…