Generatiedictaat (3) (Hoegin)

Enkele verder bedenkingen over het generatiedictaat.

De «bewijsvoering» die Guy Verhofstadt aanbrengt om aan te tonen dat de eis van de vakbonden om opnieuw te onderhandelen «niet ernstig» is, houdt geen steek (om niet te zeggen dat ze niet ernstig is). Het is best mogelijk dat er meer dan honderd uur onderhandeld is tijdens ongeveer twintig vergaderingen, maar de waarheid heeft ook haar rechten, en die is dat er geen «pact met de sociale partners en de vakbonden» tot stand is gekomen, om de eenvoudige reden dat de vakbonden zich nooit akkoord hebben verklaard met dat «pact». Ik zou graag hebben dat een journalist hem eens de concrete vraag zou stellen of hij werkelijk meent dat er sprake kan zijn van een pact als één van de partijen niet akkoord is, en indien er geen akkoord van alle partijen nodig was, waarom de vakbonden überhaupt op het sociale overleg uitgenodigd werden.

Het bovenstaande is overigens een vaststelling die geldt ongeacht of men het Generatiepact nu een goed of slecht pact vindt, meent dat het te ver gaat of net niet ver genoeg. Dit heeft overigens niets met corporatisme te maken, maar met het respecteren van de spelregels zoals die vooraf vastgelegd werden. Wie het vandaag trouwens niet nodig vindt dat de vakbonden zich akkoord moeten verklaren vooraleer er werkelijk van een «pact» sprake kan zijn, moet morgen niet komen klagen wanneer het de werkgevers zullen zijn die in een toekomstig sociaal overleg aan het kortste eind trekken en een resem maatregelen waar zij niet akkoord mee zijn –echter democratisch tot stand gekomen want door het parlement goedgekeurd– over zich uitgestort krijgen. Dat is dan de keerzijde van mijn corporatisme.

Ondertussen zit één van de regeringspartijen met serieuze problemen. Mia de Vits stapte mee in de betoging en verklaarde in een onbewaakt moment dat «de partij moet luisteren» naar het «signaal» van de vakbondsaanhang. Dat zij meestapt in een betoging tegen een regering waarin haar eigen partij zetelt zonder daarvoor teruggefloten te worden is trouwens op zich al een sterk signaal. Groen! doet ondertussen wat het als linksere oppositiepartij moet doen, en praat de vakbonden naar de mond, met een felle uitval naar Patrick Dewael incluis. Dit is geen ideale situatie voor de sp.a.

Verder vraag ik me af of de leiding van het ABVV de achterban nog wel onder controle heeft, wanneer er al een nieuwe staking aangekondigd wordt nog voor de tweede gedaan is. Ik wens trouwens Guy Verhofstadt veel succes toe wanneer hij het Generatiepact «duidelijk» aan de bevolking gaat uitleggen, maar zou hem toch wel de tip willen geven dat niet te doen vanuit zijn villa in Toscane, kwestie van de «perceptie» niet onmiddellijk tegen te hebben. Waarom hij trouwens met zijn uitleg heeft gewacht tot na de tweede stakingsdag is mij een raadsel – te laat de put gedolven als er al twee kalveren verdronken zijn, zou ik zo zeggen. Ondertussen is het wel weer ACV-voorzitter Luc Cortebeeck die zich de redelijkste van de vakbondsvoorzitters toont door de federale regering nog een kans te geven. Misschien hoopt hij wel dat hij deze keer eens niet bij de bok gezet wordt door Verhofstadt?

Luc van Braekel daarentegen is van mening dat Guy Verhofstadt zich de laatste dagen gedragen heeft als een staatsman, en hij is niet de enige. De hele historie rond Luc Cortebeeck is mijns inziens al voldoende bewijs om dit te weerleggen, en ook zijn uitval naar Gerolf Annemans met daaropvolgende excuses aan het adres van Xavier Verboven zegt genoeg. Het toont aan dat Guy Verhofstadt alle zin voor rede verliest zodra het Vlaams Belang ter sprake komt, want anders dan redeloos kan die uitval niet genoemd worden. Een waar staatsman verliest zijn rede niet in het parlement.

Maar fundamenteler, indien vandaag de bevolking de noodzaak van een Generatiepact niet wil inzien, is dat grotendeels de schuld van Verhofstadt en de twee paarse regeringen. De afgelopen jaren heeft de burger een goed-nieuwsshow te slikken gekregen die geen einde kende. Ging Verhofstadt geen 200.000 banen creëren tegen 2007? We zijn halverwege, en dat getal moest een paar weken geleden al bijgesteld worden tot 115.000. Kwam die tijding als een donderslag bij heldere hemel? Neen, want de laatste jaren zijn er genoeg internationale statistieken en rapporten gepubliceerd door organisaties die niet bepaald als amateuristisch afgedaan kunnen worden, en die menig oranje knipperlicht hadden moeten doen branden. Keer op keer kwam Guy Verhofstadt echter vertellen dat de statistieken fout waren, en dat we in de beste der werelden leefden in België, en dat er dus absoluut niets aan de hand was. Minder dan een maand geleden nog wees Verhofstadt de slechte resultaten uit het rapport van het World Economic Forum (WEF) over de concurrentiekracht volledig van de hand. België doet het volgens Verhofstadt beter dan de andere landen, en de groei ligt al enkele jaren hoger dan het Europese gemiddelde. Wat is dus vandaag het probleem? En zoals Guy Tegenbos opmerkt:

De federale premier gaat niet in op de vaststelling dat België ook in andere rapporten en al verschillende jaren lang, erop achteruit gaat. De Tijd citeerde er gisteren vier recente: Human Development Report van de VN, Doing Business van de Wereldbank, Productiviteit van The Conference Board en World Economic Outlook van het IMF.

Van staatsmanschap gesproken.

Maar nu zitten we dus plotsklaps met een Generatiepact dat uitgevoerd moet worden zonder instemming van de vakbonden, omdat het «van moetes» is. Is het dan merkwaardig dat tienduizenden mensen op straat komen om hiertegen te protesteren? Als je dokter je de hele tijd verteld heeft dat het prima gaat met je grote teen, tot hij op een dag komt vertellen dat de voet eraf moet om het been te redden, ja, dan vraag je toch ook niet kalm of hij boven of onder de enkel zal snijden, maar protesteer je luidkeels waar dat dan wel nodig voor zou zijn. (Er stonden wel vijf verplegers rond je bed die beweerden dat het de slechte kant op ging, maar die werkten met de «verkeerde» cijfers volgens de dokter.) Als Verhofstadt en de federale regering vandaag dus problemen hebben om de bevolking te overtuigen van de noodzaak van het Generatiepact, zouden ze misschien eens bij zichzelf te rade moeten gaan en zich afvragen hoe dat toch zou komen.

En trouwens, over het Generatiepact gesproken, hoe zit dat nog met het fameuze Zilverfonds van wonderminister Johan vande Lanotte, want dat was toch onze redding voor de Sociale Zekerheid? Vandaag is hij veilig en wel partijvoorzitter van de sp.a, dat zegt misschien genoeg.

En dan het Vlaams Belang, dat in een bijna even grote spreidstand als de sp.a terecht is gekomen. Die partij ontdekt vandaag wat het is een volkspartij te zijn, iets waar de CD&V veel meer ervaring mee heeft, en dat dezer dagen ook duidelijk bewijst door haar betere aanpak van de materie. Voor de leiding van het Vlaams Belang is dit een eerste test, en het wordt afwachten of zij de proef zal weten te doorstaan.