Generatiedictaat (2) (Hoegin)

«Het pact blijft intact,» aldus Eerste Minister Guy Verhofstadt. Waarmee hij bevestigt dat het pact geen pact maar een dictaat is.

De zelfgenoegzaamheid droop gisteren op de persconferentie van Guy Verhofstadt af. «Het pact blijft intact,» en er kan alleen nog «klassiek overleg» komen over de implementatie van het pact. Wat nog ontbrak is dat Verhofstadt aankondigde dat het Generatiepact «snel en efficiënt» uitgevoerd zal worden. De uitvallen van de VLD van de laatste dagen zijn hoe dan ook niet bepaald van die aard om de bevolking, en in het bijzonder het stakende gedeelte ervan, te overtuigen van het nut en de noodzaak van het Generatiepact.

Ondertussen lijkt Verhofstadt bijzonder tevreden met zichzelf te zijn, alhoewel daar eigenlijk weinig reden toe is. Hij en Freya van den Bossche zijn immers, nuchter bekeken, mislukt in hun sociaal overleg, want de drie vakbonden wijzen het «pact» af, en alle drie worden daarin massaal gesteund door hun leden. Het ACV werd er zelfs tot een afwijzing gedwongen door haar leden. Gevolg is dat morgen het land al voor de tweede keer plat zal gaan. Ik wil er mij niet over uitspreken of dat op zich gepast is of niet, maar ik stel me wel de vraag in hoeverre de werkgevers van hun zijde nog tevreden kunnen zijn met een akkoord dat blijkbaar zo onaanvaardbaar is voor de vakbonden dat zij zich genoodzaakt zien («niet») tot een nationale staking op te roepen.

Ondertussen raakt de sp.a meer en meer geïrriteerd door de houding van de VLD, en vooral dan sommige VLD-ministers, en ik zou niet willen uitsluiten dat sommigen in de partij ondertussen al de rekening gemaakt hebben dat als de vakbond genoeg mensen kan mobiliseren, en de VLD zich blijft profileren op de manier van de voorbije dagen, er voor de partij meer te verliezen dan te winnen valt bij een eindeloze verdediging van het Generatiepact. En ja, de partij ging achteruit in de laatste twee opiniepeilingen, maar er vallen zeker een paar procentjes te winnen in een verkiezingscampagne waarin de partij zich opwerpt als de verdediger van de verworven rechten in de Sociale Zekerheid.

Bovendien probeert die partij dezelfde truuk uit te halen als in het dossier van Brussel-Halle-Vilvoorde, namelijk door het spelen van de rol van de «redelijke» partner die als bemiddelaar wil optreden. Haar voorzitter Johan vande Lanotte heeft nog ervaring als biechtvader die misschien wel van pas kan komen de komende dagen en weken. Het toont in ieder geval aan dat de partij niet van plan is het even hard te spelen tegenover de vakbonden als haar regeringspartner, als ze zich dat op termijn al kon veroorloven als het conflict blijft aanslepen.

Hoe dan ook zou men er bij de VLD beter aan doen wat diplomatischer op te treden in plaats van nog wat zout in de socialistische wonde te strooien. Want als de partij het te ver drijft, zou het resultaat wel eens kunnen zijn dat noch het Generatiepact, noch de federale regering intact zullen zijn op het einde van de rit. Met gewonde dieren als de sp.a (slechte vibe in de peilingen) en de PS (het Carolorégienne-schandaal) past men tenslotte toch maar beter op.