Een trieste week voor Europa (Politiek Incorrect)

De vakbondsacties voor het behoud van 'verworven rechten' werpen hun duistere schaduw natuurlijk wel over de actualiteit, en hierdoor kwamen andere minstens zo belangrijke - en even kwaadaardige - berichten ietwat op de achtergrond terecht. Het gaat dan over de ontstellende gebeurtenis dat op 3 oktober laatstleden de onderhandelingen met Turkije over lidmaatschap van de Europese Unie dan toch nog zijn gestart.

Vermits Oostenrijk echter aanvankelijk het been stijf had gehouden in de onderhandelingen, was het nog maar de vraag of de formele aftrap voor de onderhandelingen kon gegeven worden. Blijkbaar wilden de Europese excellenties zich graag aan deze strikte timing houden, zo hard zelfs dat alle horloges van de verschillende afgevaardigden op Britse GMT-tijd werden afgestemd (kortom, de klok werd een uur teruggedraaid)... en op die manier begonnen de onderhandelingen dan toch nog op 3 oktober.

De rol van Oostenrijk in het hele verhaal is echter wel geruime tijd nogal dubieus gebleven. De Oostenrijkers - die doorheen de geschiedenis al reeds twee militaire aanvallen vanuit Turkije (Ottomaanse Rijk) te verduren kregen - hadden namelijk andere plannen met Turkije. Zij wilden het land een bevoorrecht partnerschap aanbieden. Doch, dit werd op een uitermate agressief negatief antwoord onthaald in Ankara. Voor de Turken is het alles of niets: Zij gaan voor niets minder dan een volwaardig lidmaatschap van de Europese Unie. De Oostenrijkers kregen echter van de overige Europese partners een andere sappige wortel voor de neus. Niet zomaar een wortel, maar een Kroatische wortel. Het is namelijk bekend dat Oostenrijk als bijna-buurland van Kroatië fervent voorstander is van toetreding van Kroatië tot de Europese Unie. En zo zal geschieden: Er zal dus zowel met Turkije als met Kroatië onderhandeld worden over toetreding tot de Europese Unie. En op die manier brak dan ook het Oostenrijkse stijve been. De vraag is echter of dit land zichzelf nu niet de das heeft omgedaan, want dit zal de Oostenrijkse publieke opinie zeker geen goed hebben gedaan. En de vraag is maar of in geval van nood Polen terug een tweede Jan Sobieski naar Wenen zal kunnen sturen...

Want over publieke opinie gesproken: Het is eigenlijk wel sterk dat Europa het zich zomaar kan permitteren onderhandelingen met Turkije te starten. Het heeft nog niet goed en wel de toetreding van tien nieuwe lidstaten verwerkt, de Europese begroting voor komende jaren is nog verre van af en men zit nog met een Europese kater na de neen-stemmen in Frankrijk en Nederland n.a.v. de referenda over de Europese grondwet. En het weze gezegd: Een eventueel lidmaatschap van Turkije tot de Europese club was hoe dan ook een van de voornaamste redenen om op het formulier 'non/neen' aan te vinken. Dat blijkt ook uit een recente peiling van Eurobarometer bij 29.000 EU-burgers. Amper 35% van hen vindt dat Turkije thuishoort in de Europese club. 52% van de Europese onderdanen is de mening genegen dat Turkije nooit ofte nimmer lid zou mogen worden van de Europese Unie. Het hoeft zeker niet te verbazen dat de tegenstand (80%) het grootst is in (Grieks) Cyprus. Het is dus duidelijk dat de Europese bonzen maar zeer weinig belang hechten aan de publieke opinie, en onder druk van pro-Turkse lobbygroepen (om te tuin) hebben laten leiden.

Het debat over het lidmaatschap van Turkije tot de Europese Unie dient eigenlijk hoe dan ook gekoppeld te worden aan het debat over de bevoegdheden van Europa. Indien men wilt evolueren naar een politieke unie met toch wel ruime bevoegdheden inzake sociale wetgeving, justitie, mobiliteit, monetaire politiek, buitenlands beleid enzomeer dan dient men Turkije hoe dan ook te weerhouden van de Unie. Een staat die niet gedragen wordt door de bevolking, en zodus eigenlijk niet beschikt over een duidelijke identiteit, kan onmogelijk functioneren. Tot die bevinding was Aristoteles ook al gekomen in de jaren 300 voor Christus, toen hij opperde dat het de 'polis' (=stadsstaat) is die best het volk kan dienen. Hetzelfde geldt dus ook voor Europa: Met Turkije in de club is het al helemaal onmogelijk nog een slagvaardige politiek project te realiseren. Daar staat echter wel tegenover dat, mocht de Unie louter gedecimeerd worden tot een vrijhandelszone, Turkije zeker welkom zou zijn. Hoewel vrijhandel eigenlijk niet iets is wat binnen Europees, echter wel binnen mondiaal kader georganiseerd moet worden. Het zou dan ook in feite veel opportuner meer macht te verlenen aan organisaties zoals de World Trade Organisation (WTO), danwel aan de bureaucratische moloch Europa. Een vorige publicatie op deze webstek over enkele tegenargumenten om de Europese deur gesloten te houden, is nog steeds te raadplegen via http://politiekincorrect.web-log.nl/archief/week/04/10/2004 (derde artikel).

Opmerkelijk is vooral de manier waarop Turkije zich haast letterlijk kwam opdringen aan Europa. Het 'eiste' direct gesprekken te mogen starten met het oog op volwaardig lidmaatschap - niets minder dan dat - en er is toch ook al een precedent waarin men geen goed oog in kan hebben, zijnde de ondertekening van de douaneakkoorden met de tien nieuwe EU-lidstaten in juli 2005. De politieke hoogwaardigheidsbekleders uit Ankara konden er maar niet genoeg de nadruk op leggen dat dat zeker niet de erkenning impliceerde van het Griekse deel van Cyprus. Dit tot grote en terechte woede van de Grieks-Cyprioten. Het is toch ondenkbaar lid te kunnen worden van een vereniging zonder ook maar alle andere leden officieel te erkennen?

De vraag is dus waar al die onderhandelingen zoal zullen eindigen. In de onderhandelingsprotocollen staat namelijk - op nadrukkelijke Oostenrijkse vraag - het principe van het 'absorptievermogen' beschreven. Dit wil zeggen dat wanneer de politieke, economische en financiële gevolgen van een Turkse toetreding te groot zouden zijn, ze onderhandelingen alsnog afgeblazen zouden kunnen worden. 2014 is nog ver weg. Het is dan ook te hopen dat dit zal gebeuren.