Waar Duitsland en België elkaar raken (Politiek Incorrect)

De recente verkiezingen voor de Bundestag in Duitsland heeft de Duitse politieke kaste in een zeer lastig parket gebracht. Toen in mei 2005 de socialistische bondskanselier Gerhard Schröder vervroegde verkiezingen afkondigde, omdat er naar zijn mening te weinig vertrouwen zou bestaan in zijn regering en dit vooral na zijn socio-economische hervormingsplannen. Het is niet de bedoeling dat er over de Duitse politiek en Schröder in het bijzonder een oordeel geveld zou worden - dat zou ons immers te ver leiden - maar Verhofstadt had er na zijn debacles met DHL, Brusel-Halle-Vilvoorde en de slinkende achteruitgang van de VLD in de peilingen wel wat kunnen leren van onze bijna-Oosterburen (gezien de Nederlandse stad Sittard Vlaanderen net niet aan Duitsland doet grenzen). Vlak na de aankondigingen van de nieuwe verkiezingen zag het er dan ook zeer goed uit voor de rivalen van de sociaal-democraten, zijnde de christen-democratische alliantie van de Christen-Democratische Unie (CDU) en de Beierse Christen-Sociale Unie (CSU). Mochten die peilingen van toen de huidige verkiezingsuitslag hebben bepaald, dan had de CDU/CSU zeker 47% van de stemmen kunne halen, en een coalitie met ruime meerderheid kunnen aangaan met de liberale FDP.

Helaas, dat is dus niet zo gebeurd. De christen-democraten hebben dan wel de Duitse verkiezingen gewonnen, in feite zijn ze er 3,3% op achteruit gegaan in vergelijking met de vorige verkiezingen van 2002. Doch, de christen-democraten worden niet op de voet gevolgd door de liberale FDP, maar wel door de SPD van Schröder. Alleszins is een voor het ondernemingsleven en Duitsland in het algemeen gedroomde coalitie van CDU/CSU en FDP uitgesloten omdat deze geen meerderheid haalt. Een jammere zaak, want dat betekent dat de plannen van de kandidaat-minister van Financiën Paul Kirchoff (CDU) om in Duitsland een vlaktaks van 25% op de personen- en vennootschapsbelasting te introduceren wel definitief kunnen opgeborgen. En de reden waarom dit jammer is, is omdat hiermee Duitsland anders het eerste West-Europese land zou zijn die het zou aandurven af te stappen van de traditionele belastingsmethoden, en hiermee ook de rest van het Westen van ons continent zou kunnen inspireren om hetzelfde te doen. De vraag is natuurlijk of België dat dan ook wel zou aandurven, gezien wij toch de reputatie genieten van een corporatistisch eiland te zijn dat steeds dieper en dieper wegzakt in het socialistische moeras. Maar een volledige Duitse regeringswissel had, en dit is nog veel belangrijker voor ons, ook zeer belangrijke gevolgen kunnen hebben voor de besluitvorming in Europa. Het plan om Turkije in de EU toe te laten zou dan onder Duitse druk wel even (en hopelijk voor altijd) in de koelkast kunnen worden gestopt; Duitsland zou een meer pro-Atlantische koers varen en nauwer samenwerken met Groot-Brittanië wat o.a. een belangrijke positieve stap in het dossier van de Europese landbouwsubsidies kunnen betekenen; een nieuw Duits bewind zou ervoor kunnen zorgen dat (eventueel) de komende Franse presidentsverkiezingen in 2007 in gunstige zin zouden kunnen worden beïnvloed, zijnde een overwinning voor de pro-Atlantist en Chiracs aartsrivaal Nicolas Sarkozy. En niets had zo mooi geweest als een vrije markt-georiënteerde monstercoalitie van Groot-Brittanië, Frankrijk en Duitsland (waar binnenin geografisch gezien België als een verschrompelde schandevlek zou liggen...) die de Europese politiek wel eens grondig dooreen zou kunnen schudden. Bovendien had een CDU/CSU/FDP-coalitie voor een stabielere en competentere Duitse economie, een gezonde toestand van de overheidsfinanciën, en bijgevolg een stabielere koers van de euro; wat ook voor ons zeer belangrijk is.

Maar de meesten dromen zijn bedrog, en het wordt in Duitsland nu puzzelen met de politieke stukjes die de Duitse kiezer zoal doorheen heeft gehaald. Indien er geen nieuwe verkiezingen zullen komen, lijkt een coalitie van christen-democraten en socialisten de meest evidente keuze; maar of dit grote veranderingen in het beleid zou teweeg brengen is nog maar de vraag.

Het schouwspel dat we nu echter zien in Duitsland, bewijst dan ook dat de Gentse professor Boudewijn Bouckaert die enkele maanden geleden een oproep deed om ons kiesstelsel naar Angelsaksisch model te herschikken gelijk begint te krijgen. In plaats van met het ingewikkelde en ondoorzichtige coalitiesysteem te moeten werken, dat meestal besluiteloos ronddobbert en uiteindelijk zinkt in een oerverloos gepalaver zonder daadkracht, moet er geopteerd worden voor een klaar en duidelijk meerderheidssysteem. Want stel dat Duitsland nu met een meerderheidssysteem kon werken, dan betekende dit dat de christen-democraten als grootste partij alleen een regering zouden kunnen vormen, en zouden alle eindeloze discussies over coalitievorming nu niet nodig zijn geweest. Ook in België loopt het geheel stroef met de coalities, zie maar naar de besluiteloosheid en het gekissebis in paars. Nu weer zien we de breuk tussen socialisten en liberalen over de financiering van de sociale zekerheid. Terwijl de liberalen opteren voor een snoeibeurt in de uitgaven (hoewel een verlaging van de kinderbijslagen nu niet direct de meest gewenste methode is...), gaan de socialisten voor corporatistische oplossingen zoals algemene sociale bijdragen, robottaksen, vermogensbelastingen enzomeer. Het effect van de besluiteloze coalitieregeringen wordt hier in België dan nog eens extra versterkt door een steeds wederkerende communautaire breuklijn, wat de federale regering haast in een impasse dwingt. Het is in Europa dan ook opvallend dat landen waar het meerderheidsstelsel geldt - zoals Frankrijk en Groot-Brittanië - de regeringen overwegend stabieler zijn dan in landen zoals de onze waar coalitiesystemen de overhand nemen. Denk maar, andermaal, aan Brussel-Halle-Vilvoorde waar de regering op nog geen haar na was gevallen.

Een toch wel cruciale bemerking is wel dat de invoering van zo'n meerderheidsstelsel in België hoogst nefast zou zijn voor Vlaanderen. Het spreekt namelijk voor zich dat vooral in het zuiden des lands de bevolking de Parti Socialiste massaal het parlement in zou sturen... En dan weet u wel wie het 'mooie weer' in dit land steeds opnieuw zou maken! Een meerderheidsstelsel zou echter wel wenselijk zijn in een onafhankelijke Vlaamse staat, waar dan bijvoorbeeld de huidige gerechtelijke arrondissementen (uitgezonderd het huidige Brussel...) zouden fungeren als kieskringen, en per kieskring op basis van het bevolkingsaantal een x-aantal zetels te winnen valt die door één partij gewonnen zouden worden. Dat betekent ongetwijfeld een overwinning voor rechts in Vlaanderen. Want zeker nu in tijden over de cruciale debatten over de financiering van de sociale zekerheid hebben we dringend nood aan een regering die met stalen vuist beslissingen durft te nemen. Dit in tegenstelling tot de paarse coalitie die nu klaarblijkelijk gezwicht is voor de druk van de bediendenbonden, door reeds a priori te stellen dat het wettelijk pensioen dan toch zal berekend worden a.d.h.v. de leeftijd, en niet conform het aantal gewerkte jaren zoals de regering eerst (terecht) voorstelde.