Nucleaire wapens voor de vrede (De andere kijk)

Deze week is het ‘Vredesweek’. Mia Doornaert stelt vandaag in De Standaard:

Sinds jaar en dag maakt de zogenaamde vredesbeweging het zich eenvoudig. Ze heeft het thema vrede gereduceerd tot kernwapens, en het thema kernwapens teruggedrongen tot een anti-westerse kruistocht tegen de VS en de NAVO.

Inderdaad, vandaag stonden in diverse kranten opiniestukken van de hand van volksvertegenwoordigers Lionel Vandenberghe en Koen T’sijen (beiden Spirit) die pleiten voor nucleaire ontwapening.

Toevallig (?) stond eveneens vandaag een artikel in de Tijd waarin de milieubeweging Greenpeace beweert, zich baserend op een ontwerpdocument ‘voor gemeenschappelijke nucleaire operaties’ van het Pentagon, dat de VS kernwapens niet langer alleen als afschrikkingsmiddel willen gebruiken, maar ze ook willen inzetten om de eerste slag toe te dienen.

Kernwapens bestaan nu eenmaal, leer er mee leven. Nucleaire ontwapening, it just ain’t gonna happen. Bovendien, denken dat éénzijdige nucleaire ontwapening de wereldvrede zal brengen, lijkt mij ontzettend naïef. Ik denk dat de wereld, paradoxaal genoeg, er juist onveiliger op zal worden.

Van democratieën wordt wel eens gezegd dat ze soft zijn, dat ze gemakkelijker bereid zijn tot een compromis, dat ze eerder zullen toegeven dan het been stijf te houden. In dat opzicht kan het geen kwaad dat je tegenstanders denken dat ze met een cowboy te doen hebben die er niet voor terugdeinst om op de knop te drukken. Het zal hen er misschien van weerhouden van domme dingen te doen. Het kan de wereldvrede enkel dienen en daar is het alle mensen van goede wil uiteindelijk om te doen, niet?