Het is niet fijn arts te zijn (Politiek Incorrect)

Goed nieuws! De ziekteverzekering lijkt dan toch gered te zijn, dankzij het welgeslaagde beleid van 's werelds grootste filantroop Rudy Demotte! Vorig jaar regende het nog zure vlagen dat de ziekteverzekering zich serieus in de nesten aan het werken was, en afstevende op een tekort van maar liefst 513 miljoen euro. Dat gat zal, althans als we het Verzekeringscomité van de Rijksdienst voor de Ziekte- en Invaliditeitsuitkeringen mogen geloven, dit jaar nog dichtgereden zijn. Meer zelfs: Er zou een zeer licht, zij het verwaarloosbaar, overschot van 639.000 euro voorhanden zijn. De bomen groeien voor Demotte blijkbaar verder dan alleen maar de hemel, want volgens datzelfde Comité mogen we tegen 2006 zelfs een heus begrotingsoverschot ter waarde van 75 miljoen euro kunnen verwachten. En meer redenen om de feestneus op te zetten: De voorbije jaren werden in de ziekteverzekering budgettaire groeipercentages van 9% en meer opgetekend; ruim meer dan de wettelijke 4,5% (plus inflatie), maar ook dat fenomeen heeft deficitverdelger Demotte gans onder controle: Dit jaar stijgen de budgetten in de ziekteverzekering met amper 3,75%, ruim voldoende onder de wettelijke bovengrens. Kortom, driewerf hoera voor de redder des vaderlands Rudy Demotte! Hoera! Hoera! Hoera!

Helaas, statistiek is maar statistiek, en achter de nochtans rooskleurige cijfers zit een heel mechanisme aan wanbeheer verscholen. Zo kreeg Demotte van de federale regering zogenaamde 'volmachten' om, indien nodig, in te grijpen in de gezondheidszorg. Zijn eerste doelwit dat recht in het vizier werd genomen was dan ook de farmaceutische industrie, dat nu nog steeds te lijden heeft onder de 'claw back'-maatregel die inhoudt dat bij een overschrijding van het geneesmiddelenbudget de sector 65% van dit bedrag dient bij te passen. Kortom, de farmaceutische industrie wordt eigenlijk belast voor het voeren van wetenschappelijk onderzoek en innovatie. Dit is ronduit ongehoord. In de plaats daarvan zou men juist de farmaceutische industrie moeten aanmoedigen meer innovatief te zijn. Dit kan door de geneesmiddelen die zij op de markt brengen ook in aanmerking te laten komen om terugbetaald te worden, en hen bij de introductie van een nieuw product op de markt een tijdelijk patent te verlenen, opdat de generische geneesmiddelenindustrie niet met de ideeën gaat lopen.

Ook de artsen deelden door het beleid van Demotte zwaar in de klappen. Zij zijn nog steeds niet te spreken dat de normaal toegekende indexering van de honoraria - toch goed voor een stijging van 1,55% van het loon - niet is toegekend. Daar is eigenlijk op zich niet zoveel verkeerd mee, gezien de overheid ook weer niet alles aan loonsverhogingen kan financieren (raar wel dat de privé-sector in tegenstelling tot de overheid wél geconfronteerd wordt met loonnormen en automatische loonindexeringen, niet?). Maar dan zou men kunnen verwachten dat de remgelden voor de patiënten verhoogd zouden worden. Dit is echter absoluut niet het geval, gezien de remgelden sedert 1 juli 2005 verlaagd zijn geweest. Ook valt het op dat de maatregelen die Demotte neemt vooral tegen Vlaanderen gericht zijn (hoe kan het ook anders?). Want de indexering van de honoraria wordt al dan niet terecht niet ingevoerd, opvallend is wel dat de klassieke 'huisarts' - en bijgevolg als eerste de dupe is van de niet-indexering van zijn honoraria - vooral in Vlaanderen vertegenwoordigd is. Numieriek zijn er in Vlaanderen namelijk 21.949 artsen (hoewel er wel dient bij gezegd te worden dat per 100.000 inwoners gerekend er relatief gezien meer artsen zijn in Wallonië, hoewel dat in deze context geen belang heeft), die hun indexering zullen mislopen. Daar staat dan tegenover dat Demotte de gespecialiseerde ziekenzorg, die vooral in Wallonië (over)vertegenwoordigd is, ongemoeid. Nochtans berekende de Christelijke Mutualiteiten (CM) voor dat er in de tak van de klinische biologie alleen al makkelijk 10 miljoen euro bespaard zou kunnen worden, door de uitgaven in de klinische biologie in toom te houden. Het toeval (?) wil echter dat de uitgaven voor deze sector per inwoner in Wallonië 20% hoger liggen dan in Vlaanderen. Is dit een vorm van kwaad opzet van de minister, of onwetenheid? Hetzelfde geldt voor het geneesmiddelenbeleid. Volgens diezelfde CM valt er 85 miljoen euro te rapen indien in deze sector bespaard wordt. Wat blijkt echter? Dat de uitgaven voor geneesmiddelen in Wallonië 18,3% hoger liggen dan in Vlaanderen. De reactie van Demotte? De extra kosten voor het stijgende geneesmiddelenverbruik doorschuiven naar de farmaceutische sector via het claw back-systeem (zie alinea's hogerop voor nadere definiëring). En, neen dit kan toch echt geen toeval zijn: Van alle in België gevestigde farmaceutische bedrijven bevindt precies de helft zich in Vlaanderen; 32,4% in Brussel en slechts 17,6% in Wallonië. Hiermee is dan ook meteen bewezen wie de rekeningen voor het peperdure Waalse geneesmiddelenbeleid kan betalen: De Vlaamse industrie!

Want vergeet ook niet dat ook nog eens een van de vele 'besparingsmaatregelen' van de minister het nogal soepel omspringen met de contingentering van het aantal artsen en kandidaat-kinesitherapeuten was (zie hiervoor: http://politiekincorrect.web-log.nl/archief/week/14/03/2005, artikel op datum van 18 maart 2005) Ook dit was een maatregel die volledig tegen Vlaanderen gericht was. Het pleidooi voor de integrale splitsing van het gezondheidszorgbeleid blijft hoe dan ook zeer actueel en meer dan ooit volkomen gerechtvaardigd.

De conclusie is zowel kort als zonneklaar: Het budget van de gezondheidszorg is dan wel in evenwicht, maar zeker en vast ten koste van Vlaanderen. En dan nog dienen we zeer relatief dit overschot te benaderen, gezien volgens het jaarlijks verslag van de Hoge Raad voor de Financiën de uitgaven voor de totale gezondheidszorg tegen 2030 hoe dan ook met 3,2% van het BBP zullen stijgen ten gevolge van de vergrijzing. De vraag die dan ook gesteld kan worden is wat de minister hieraan zoal zal doen... Hallo... Rudy, ben je daar nog?...