Nucleaire wapens voor de vrede (De andere kijk)

Deze week is het ‘Vredesweek’. Mia Doornaert stelt vandaag in De Standaard:

Sinds jaar en dag maakt de zogenaamde vredesbeweging het zich eenvoudig. Ze heeft het thema vrede gereduceerd tot kernwapens, en het thema kernwapens teruggedrongen tot een anti-westerse kruistocht tegen de VS en de NAVO.

Inderdaad, vandaag stonden in diverse kranten opiniestukken van de hand van volksvertegenwoordigers Lionel Vandenberghe en Koen T’sijen (beiden Spirit) die pleiten voor nucleaire ontwapening.

Toevallig (?) stond eveneens vandaag een artikel in de Tijd waarin de milieubeweging Greenpeace beweert, zich baserend op een ontwerpdocument ‘voor gemeenschappelijke nucleaire operaties’ van het Pentagon, dat de VS kernwapens niet langer alleen als afschrikkingsmiddel willen gebruiken, maar ze ook willen inzetten om de eerste slag toe te dienen.

Kernwapens bestaan nu eenmaal, leer er mee leven. Nucleaire ontwapening, it just ain’t gonna happen. Bovendien, denken dat éénzijdige nucleaire ontwapening de wereldvrede zal brengen, lijkt mij ontzettend naïef. Ik denk dat de wereld, paradoxaal genoeg, er juist onveiliger op zal worden.

Van democratieën wordt wel eens gezegd dat ze soft zijn, dat ze gemakkelijker bereid zijn tot een compromis, dat ze eerder zullen toegeven dan het been stijf te houden. In dat opzicht kan het geen kwaad dat je tegenstanders denken dat ze met een cowboy te doen hebben die er niet voor terugdeinst om op de knop te drukken. Het zal hen er misschien van weerhouden van domme dingen te doen. Het kan de wereldvrede enkel dienen en daar is het alle mensen van goede wil uiteindelijk om te doen, niet?

Read more...

Het begrip racisme verdient herwaardering (victa placet mihi causa)

In de kwaliteitskrant vanmorgen trof mij een vreemd klein titeltje:

“EU-Parlement jent Turkije”.

De journalist Bernard Bulcke had het bedacht.

Jennen doe je niet, zal elke ouder zeggen. Jennen is iets uit de kindertijd, van toen je nog kleine kleren droeg, en in ernstige Internationale Politiek past het begrip niet. Maar taalgevoel verschilt van persoon tot persoon, en voor Bernard Bulcke zullen er onder het begrip andere gedragingen vallen dan voor u of voor mij. Zo bijvoorbeeld vind ik niet dat de geallieerden na 40-45 de Duitsers hebben gejénd. Wél hebben die geallieerden afgedwongen dat Duitsland erkende dat er genocide was gepleegd door de nazi’s, en ook dat die genocide een logisch uitvloeisel was van de heersende ideologie.
Dat was toen niet iets waarover eerst met de nazikopstukken is onderhandeld! Dat werd afgedwongen, en de grote meerderheid der Duitsers heeft dat ook zo aanvaard want zij wilden zich weer opgenomen zien in de internationale gemeenschap, opnieuw deel worden van Europa.
Hoe komt zo'n journalist er toch bij om een woord als jennen te gebruiken vraag je je af?
Door collusie. Wie bij de hond slaapt krijgt zijn vlooien. Het is geloof ik mogelijk dat Bernard Bulcke iets te vaak heeft geluisterd naar de officiële politieke standpunten die België verdedigt in de kwestie van de Armeense genocide, zoals wij die pas nog in het Nieuws hebben gehoord van onze minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht. Ik resumeer even zijn gedachtegang, en louter ter verlevendiging van zijn betoog completeer ik hem ook:
De Europese bevolking is nu eenmaal geëngageerd, weze het door het toedoen van mensen die niet echt een democratisch mandaat hadden. Ja, die journalistieke term van le déficit démocratique bevalt mij opperbest! Ik moet mijn vrienden journalisten hier bedanken, want een naam bedenken voor iets, dat is evengoed als zeggen dat iets onveranderlijk is, en zo wil ik het houden voor de burger. C’est malheureux mais c’est comme ça! En weze het zelfs dat de betrokken politici toen hebben gekonkelfoesd met negationisten, en dat zij bijgevolg in een bepaalde mate hun medeplichtigen zijn geworden: aangezien wij in Europa geen cordon sanitaire hebben kunnen zulke praktijken gewoon hun gangetje gaan, en wie nu nog iets tegenwerpt is een plaaggeest! (Bulcke vertaalt hier eenvoudig: “zo iemand jent”). Je moet nu eenmaal je woord gestand doen, meent tenslotte Karel De Gucht, want je niet aan je woord houden is slecht voor “de politiek”.
Laat nu niemand beginnen over BHV: dat laatste van hem is zeker waar, en ik hoor het graag uit de mond van een man die voor enkele maanden nog aantoonbaar stond te liegen, zo leek het, toen hijzelf in nauwe schoentjes kwam door zijn domme praat over Balkenende, en zijn bijzonder vulgaire commentaar over de dode Fortuyn. Maar gelukkig! Karel had dat niet gezegd …op een moment was er zelfs geen interview geweest!
Om nu naar onze Bulcke terug te gaan: die heeft een minder probleem. Hij moet enkel de precieze betekenis, later ook de gevoelswaarde van de woorden leren vatten. Daarna wacht hem een mooie toekomst.
En laat Bulcke alvast hierin sterkte vinden: hij is niet de enige die met dat probleem worstelt. Ik lees nog even door in mijn kwaliteitskrant en zie dat er in het zogeheten “Europees Parlement” – die vergadering heeft geen initiatiefrecht, geen wetgevende bevoegdheid en is dus niet echt een parlement – flink is gebakkeleid. Daniël Cohn-Bendit moet daar, zegt Bulcke, aan de EVP hebben verweten dat er "een zweem van 'racisme tegen de islam' achter haar stellingname tegen Turkije steekt."
Die term racisme hoor je bij elke gelegenheid tegenwoordig. Het is zoals met de woorden shit en fuck. Robert Graves, de auteur van Goodbye to all that en van I Claudius om hem even voor te stellen, schreef na de Eerste WO een klein boekje dat geloof ik "The Future of Swearing and Improper Language" heette. Zijn stelling daarin was, en nu resumeer ik gedwongen heel scherp want ik kan er niet zo gauw mijn hand weer opleggen, maar Graves beweerde: dat woorden als “bugger”, “bastard” of “bitch” enkel nog in de lagere klassen van dienst waren. Daar werden zij nog au sérieux genomen. In de hogere klassen waren het troetelnaampjes geworden en diende men op zoek te gaan naar nieuwe krachttermen.
Aan Cohn-Bendit zou ik willen vragen: als ik bijvoorbeeld de stelling verdedig dat er ten gunste van de pedofilie niet zo veel te vertellen valt ...ben ik dan racistisch tegenover pedofielen? Hij moet geloof ik ja antwoorden.
Et pour fixer les idées: racisme is onderscheid maken op basis van ras. Men zou zich bijvoorbeeld een Staat kunnen indenken waar je geen burger van kunt worden tenzij je tot een bepaald ras behoort. Of je die gang van zaken goedkeurt is een andere kwestie, maar die Staat zou je met reden “racistisch” kunnen noemen.
Kritiek echter op een godsdienst die in zijn geschriften de meest onwaardige, mensonterende stellingen tot het onveranderlijke woord Gods verklaart: dat is geen racisme.

P.S. Wat mij betreft houdt de term racistisch een zware beschuldiging in ...maar dat hij in de handen van onzorgvuldige sprekers en schrijvers is gebanaliseerd tot een synoniem voor bijvoorbeeld afkeurenswaardig, slecht, verwerpelijk, niét netjes &cet. bleek hier eerder al.

Read more...

De investeringsregering (Politiek Incorrect)

Afgelopen maandag legde de Vlaamse minister-president Yves Leterme zijn jaarlijkse beleidsverklaring. De eerste vaststelling die gemaakt kan worden is dat de aanloop naar Letermes beleidsverklaring alleszins op een veel serenere wijze is verlopen, dan het circus waarin zijn opperbevelhebbende collega Verhofstadt thans in verwikkeld is. De vraag is of de federale regering wel op 11 oktober een beleidsverklaring zal hebben, met de hete en vooral stinkende adem van de vakbonden in de nek.

Maar terug naar Vlaanderen. Diverse krantencommentatoren hebben de beleidsverklaring omschreven als een catalogus van het postorderbedrijf 3 Suisses: voor elk wat wils. Het is inderdaad zo dat er wel heel veel diverse zaken staan vermeld in de intentieverklaring, maar het zou een onrecht zijn deze regeringsverklaring zomaar direct van de eerste tot de laatste letter weg te stemmen.

De topprioriteit van de Vlaamse regering is blijkbaar het ondernemersschap stimuleren. Diverse instanties zullen dan ook opgericht worden om deze beleidsdaad kracht bij te zetten. Een eerste is de oprichting van het Vlaams Agentschap Ondernemen; dat dienst zal doen als loket naar de ondernemer toe met een polyvalent karakter inzake administratie, registratie enzomeer. Het is dus een één-loketsysteem. Als tweede punt stipte Leterme het succes van de zogenaamde Arkimedesregeling aan. Dit was inderdaad een zeer geslaagde operatie. Met deze regeling konden particulieren op aandelen en obligaties intekenen, die onder beheer vallen van de Participatiemaatschappij Vlaanderen (PMV). Het grote voordeel is echter dat er steeds een kapitaalgarantie van 90% van de aandelenwaarde op het moment dat werd ingetekend gagarandeerd wordt. Hiermee is het Arkimedesfonds dan ook een zeer betrouwbaar alternatief voor de belegger die geen risico's wenst te nemen. De investeringskredieten van het Arkimedesfonds worden vervolgens doorgestort naar de zogenaamde ARKIV's. Dit zijn private risicokapitaalfondsen, die het geld zullen beheren, en uiteraard ook investeert in de KMO's. De bedoeling van het Arkimedesfonds is dan ook op creatieve wijze financiële middelen te verschaffen aan de KMO's. De Arkimedesregeling is dan ook een voltreffer, gezien op amper zes dagen na de aanvang van de intekenperiode van het fonds, de maximale limitiet van 110 miljoen euro bereikt was. De vraag is natuurlijk of de KMO's er ook veel aan zullen hebben, maar die vraag zal pas over dertien jaar kunnen beantwoord worden, wanneer het Arkimedesfonds ontbonden en finaal geëvalueerd zal worden.

Blijkbaar houdt deze Vlaamse regering wel erg veel van de Oude Grieken, gezien buiten Arkimedes ook Odysseus terug zal herrijzen. In tegenstelling tot Ark(ch)imedes was Odysseus dan wel een figuur uit de Griekse mythologie; de plannen van de Vlaamse regering zijn dat - hopelijk - verre van. Met het Odysseus-project wil de Vlaamse regering Vlaamse onderzoekers die thans in het buitenland verblijven, terug naar Vlaanderen halen. Dit dient om de investeringen in O&O drastisch te verhogen. Andere ondernemingsvriendelijke initiatieven zoals de ondernemerschapsportefeuille, het Vlaams Agentschap voor Internationaal Ondernemen en de Task Force Buitenlandse Investeringen zijn ook zeker de moeite waard, maar het zou ons te ver leiden op deze bescheiden webstek om ook daarover in detail te treden. Een ietwat minder rooskleurige opmerking die wel gemaakt zou kunnen worden is dat het wel verdacht is dat de Vlaamse regering zeer zeker nobele voorstellen inzake economie lanceert, maar er blijkbaar toch niet in slaagt tegen de lobby van de gemeenten in te beuken, en de vermaledijde Elia-heffing af te schaffen. Hetzelfde geldt overigens voor de intentie om met de gemeenten een fiscaal pact aan te gaan, na de verschillende klachten over de te hoge en te diverse lokale belastingen. Ook hier rijst de vraag of de Vlaamse regering het zal aandurven de gemeenten voor de voeten te lopen.

Van de 3,145 miljard euro die de regering-Leterme de volgende jaren gaat investeren in haar verschillende beleidsdomeinen, zoals nader bepaald in de beleidsverklaring, gaat een zeer grote hap ter waarde van 1 miljard euro naar infrastructuurwerken. Men heeft het dan voornamelijk over investeringen in kanalen, spoorwegen, wegen en dergelijke meer; maar ook over het START-programma ter bevordering van de ontwikkeling van de luchthaven van Zaventem. Het grote probleem is echter de Brusselse stadsstaat, die het met belachelijk lage geluidsnormen en een zeer starre houding ten overstaan van de luchthaven enige ontplooiing van Zaventem in de weg te staan. Het had dan ook wenselijk geweest dat Leterme in zijn beleidsverklaring iets in de trant van 'Met stalen vuist en opgeheven middenvinger zullen wij de Brusselse vrijstaat op de knieën dwingen', maar het bleef echter bij de vage intentie dat de Vlaamse regering bij een vage 'constructieve houding in het debat'. Jammer, want de opgepolijste struikrovers Charles Picqué en Evelyne Huytebroeck zouden best wel eens zeer dringend op hun plaats gezet mogen (moeten) worden.

Ook inzake arbeidsmarkt had Leterme zijn zegje gedaan. Zo moet er een doortastender begeleidingstraject van de werklozen naar de arbeidsmarkt komen, iets waar het Vlaams Gewest voor bevoegd is. Leterme zei er - opzettelijk of niet - wel niet bij op welke manier dit concreet dient te gebeuren. Wel is het uitermate jammer dat inzake werkloosheidsuitkeringen en pensioenen - zaken die de arbeidsmarkt zeer grondig kunnen beïnvloeden - geen pleidooi werd gehouden in de beleidsverklaring over de overheveling van deze bevoegdheden naar de gemeenschappen.

Voor het gezin wil deze Vlaamse regering blijkbaar ook wel enkele cadeautjes uitdelen. Hierin spreekt de beleidsverklaring dan voornamelijk over de uitbouw van de kinderopvang, en ondanks socialistische kritiek is het toch nog gelukt de afix '...kinderopvang beter en ruimer uitbouwen, ook buiten collectieve voorzieningen." Het is dus verheugend dat de Vlaamse regering ook inzake diensten die anders zo protectionistisch worden afgeschermd ook de vrije markt haar werk wenst laten te doen. Ook hier dient echter wel bijgezegd te worden dat het een uitermate jammere zaak is dat de Vlaamse regering wederom een warm pleidooi ontbreekt om alle andere aan de gezingspolitiek gerelateerde bevoegdheden - zoals de kinderbijslag - over te hevelen naar de gemeenschappen. Als we zien hoe met dit nochtans cruciale begrip gespeeld werd vorige week door de VLD en de PS in de federale regering (afschaffen/verminderen of toch maar niet?), dan is het niet meer dan logisch de kinderbijslag vlug uit deze federale circustent te recupereren. Bovendien heeft een recent onderzoek aangetoond dat ook het domein van de kinderbijslagen een domein is dat gerekend kan worden tot de breed omvattende categorie van de Vlaams-Waalse transfers; gezien de universitaire/hogeschoolopleidingen in Wallonië gemiddeld een jaar langer duren en bijgevolg Waalse studenten (of toch althans diens ouders) een jaar langer kinderbijslag genieten dan hun Vlaamse confraters.

Gevaarlijk wordt het discours van de Vlaamse regering weer wel wanneer het topic 'discriminatiebestrijding' wordt belicht. Een citaat uit pagina 10 van de beleidsverklaring: "Wij streven naar een juridische verankering van het principe van de gelijke kansen". Het lijkt erop dat de Vlaamse regering dezelfde "antiracistische" weg dreigt in te slaan als de federale regering reeds heeft gedaan. Men spreekt zelfs al van de oprichting van een heus Vlaams Ministerieel Comité voor Gelijke Kansen. Moet dit een Vlaamse versie van het (Belgische) inquisitiecentrum- De Witte/Leman worden dat als enige doel heeft u-weet-wel-welke-partij uit de weg te ruimen? Indien dit zo is, is het tijd om met bruisense buikloop deze pagina snel om te slaan. De strijd tegen discriminatie juridisch aanvechten is nu eenmaal een gevaarlijk discours, omdat het zeer moeilijk alleen al een juiste definitie van de term 'discriminatie' weer te geven.

Ten slotte mogen de globale communautaire plannen van de regering-Leterme ook eens onder de loep genomen worden. Steevast wordt er verwezen naar de resoluties van het Vlaams Parlement, daterende van 3 maart 1999. Het is toch wel sterk dat na meer dan zes jaar er van de uitvoering van deze resoluties nog steeds niets in huis gekomen. En dan nog moet men deze resoluties met een korrel zout nemen, gezien ze alleen maar handelen over fiscale autonomie, administratief toezicht in Voeren, de benoeming en vorming van magistraten, eigen controlemechanismen over de financiële werking los van het Rekenhof, de omvorming van de Senaat tot ontmoetingscentrum der gemeenschappen enzomeer. Voorts spreken de resoluties ook over het verkrijgen van homogene bevoegdheidspaketten en de toepassing van het subsidiariteitsbeginsel. Zeer mooi en wel, maar mag het a.u.b. ook iets concreter? Bovendien zijn deze resoluties in zekere zin ook een gevaar inzake de nu reeds weinig hechte band tussen de rest van Vlaanderen en Brussel, maar dit zou na goedkeuring van deze resoluties nog meer in het gedrang komen, gezien men ook het Brussels Hoofdstedelijk Gewest fiscale autonomie, controle op de werkloosheidsuitkeringen en bevoegdheid over de lokale besturen wenst te verlenen. Kortom, een verdere uitbouw van de Brusselse stadsstaat. Dat er in de resoluties niet voor een uitgesproken Vlaams beleid voor Brussel werd geopteerd is onbegrijpelijk.

Als uitsmijter van de beleidsverklaring ook nog even mededelen dat Leterme na publicatie van de ABAFIM-studie vorig jaar over de financiële transfers tussen de Belgische gewesten, nu bezig is met de oprichting van een paritair (N/F) samengesteld comité, dat deze studie dient te analyseren. Kortom, een studie over de studie: een metastudie dus. Wanneer gaat deze Vlaamse regering dan ook eindelijk eens de Belgische koe bij de horens vatten en een duidelijk halt roepen aan deze jaarlijkse diefstal ten belope van 11 miljard euro? Want met studies over de studies komen we terzake geen stap vooruit.

De globale conclusie is dan ook dat de Vlaamse regering zeker goede punten haalt inzake economie, maar ze mag haar Vlaamse leeuw toch wel wat sterker doen klauwen. En een vleugje bevlogenheid naast de gezichten van het olijke trio Leterme-Peeters-Bourgeois zou ook meer dan welkom zijn. Kwestie van de bevolking warm te maken voor dit Vlaamse project.

Read more...

Watch along: "Up with America!" (De andere kijk)

Gaat u ook wel eens naar de bioscoop? Mag ik de Amerikanofielen onder u dan eens enkele tips aan de hand doen? De rest mag natuurlijk ook verder lezen.

Een film die u blijkbaar beter vermijdt, is Flight Plan, de nieuwe film met Jodie Foster. Tijdens een vlucht verdwijnt de dochter van het personage van Foster. De kijker doet men eerst geloven dat een paar nors kijkende Arabieren er voor iets tussenzitten, maar uiteindelijk blijken de terroristen onder het cabinepersoneel te zitten. Een 9/11 met de rollen omgedraaid. En passant ben je op je vingers getikt voor je vooroordelen: automatisch die Arabieren verdenken, hoe durf je toch? Politieke correctheid ten top en dat in de periode van de vierde herdenking van de aanslagen.

Dan wil ik u eerder Cinderella Man aanbevelen, het levensverhaal van James J. Braddock (gespeeld door Russell Crowe, bekend van Gladiator). Als bokser op zijn retour verzeilt hij samen met zijn vrouw (vertolkt door Renée Zellweger, bekend van Bridget Jones’ diary) en zijn 3 kleine kinderen in de armoede tijdens de Depressie van de jaren ’30. De fiere bokser moet op een bepaald moment zelfs van de bijstand leven, zo moeilijk is het om de eindjes aan mekaar te knopen. Hij krijgt evenwel opnieuw de kans om een kamp te betwisten. Hij grijpt zijn tweede kans met beide handen, wint, blijft winnen. Beetje bij beetje kruipt hij door zijn prijzengeld uit de armoede; hij betaalt zelfs zijn bijstandsgeld integraal terug (waar kom je dat tegenwoordig nog tegen?). Uiteindelijk mag hij het opnemen tegen de toenmalige wereldkampioen, Max Baer (ijzingwekkende vertolking van Craig Bierko), die voordien al twee mannen in de ring had doodgeslagen. Na een fantastisch gevecht verslaat Braddock, die ondertussen een held en voorbeeld is geworden voor de onder de Depressie gebukte gaande Amerikanen, Baer en wordt hij de nieuwe wereldkampioen! Eén van de beste feelgood-movies van de laatste jaren.

Aan de ene kant een film waar de loony left in zekere zin zijn hartje kan aan ophalen, aan de andere kant één van die fantastische "Hollywoodmonsters van oppervlakkigheid", waar Vlaamse zangers tegenwoordig een liedje over maken.

Read more...

Fietsen voor Cuba (Hoegin)

De Nationale Loterij, het Fonds voor Ontwikkelingssamenwerking (FOS), de Koninklijke Belgische Wielerbond (KBWB) en de vzw Ateljee organiseren morgen een persconferentie over het project «Fietsen voor Cuba». Dit «veelzijdig» initiatie staat onder het peterschap van Eddy Merckx.

Ik kan me eerlijk gezegd daarbij dus niets anders voorstellen dan dat het project als doel heeft de persvrijheid op Cuba te stimuleren of politieke gevangenen te bevrijden. Ja toch?

Read more...

Dan toch geen implosie voor VLD? (Hoegin)

La Libre Belgique, Het Laatste Nieuws, RTL en VTM brachten gisteren de resultaten van een nieuwe opiniepeiling.

De opiniepeiling van La Libre Belgique was ook al de laatste die verscheen voor de zomervakantie, en dat betekent dat de resultaten van de twee andere peilers relatief oud aan het worden zijn. De nieuwe resultaten zijn dus vooral interessant om te vergelijken met die van De Stemmenkampioen. In de grafieken hieronder zijn de opiniepeilingen van La Libre Belgique steeds in de complementaire kleur weergegeven.

Bij La Libre Belgique blijft CD&V-N-VA ver onder de psychologische grens van 30% zitten, maar uit de grafiek blijkt dat de krant historisch steeds de laagste score van de drie peilers voor het Vlaams Kartel genoteerd heeft. Wat het Vlaams Belang betreft valt op dat de resultaten van die partij steeds in de buurt van die van het Vlaams Kartel liggen, en deze keer is dat niet anders. Het verschil tussen die twee partijen is trouwens geen enkele keer statistisch significant geweest.

Voor de Vlaamse liberalen noteert de krant een licht herstel, in tegenstelling tot de implosie van de VLD bij De Stemmenkampioen. Het verschil tussen de peiling van La Libre Belgique en De Stemmenkampioen bedraagt nu meer dan 4%. Het wordt daarom uitkijken naar de resultaten van de twee andere peilers om te zien welke richting zij uitgaan. sp.a-SPIRIT gaat dan weer achteruit, maar de schommelingen zijn statistisch niet significant vergeleken met de verkiezingsuitslag van verleden jaar.

Opvallend is het resultaat van Groen!: een herstel naar het niveau van de verkiezingen na het slechte resultaat in de vorige peiling. Gemiddeld is het verschil met de verkiezingsuitslag nooit statistisch significant geweest, maar de partij blijft steeds onder de verkiezingsuitslag hangen, wat toch geen goed teken is.

Voor de volledigheid worden hiernaast ook de globale gemiddelden tegenover mekaar uitgezet, alhoewel die deze keer niet zo interessant zijn. Het is beter te wachten tot de volgende opiniepeilingen om hier meer over te zeggen. Verleden jaar verschenen die overigens in de laatste helft van oktober, dus weten we over een goede maand waarschijnlijk meer.

Read more...

Het is niet fijn arts te zijn (Politiek Incorrect)

Goed nieuws! De ziekteverzekering lijkt dan toch gered te zijn, dankzij het welgeslaagde beleid van 's werelds grootste filantroop Rudy Demotte! Vorig jaar regende het nog zure vlagen dat de ziekteverzekering zich serieus in de nesten aan het werken was, en afstevende op een tekort van maar liefst 513 miljoen euro. Dat gat zal, althans als we het Verzekeringscomité van de Rijksdienst voor de Ziekte- en Invaliditeitsuitkeringen mogen geloven, dit jaar nog dichtgereden zijn. Meer zelfs: Er zou een zeer licht, zij het verwaarloosbaar, overschot van 639.000 euro voorhanden zijn. De bomen groeien voor Demotte blijkbaar verder dan alleen maar de hemel, want volgens datzelfde Comité mogen we tegen 2006 zelfs een heus begrotingsoverschot ter waarde van 75 miljoen euro kunnen verwachten. En meer redenen om de feestneus op te zetten: De voorbije jaren werden in de ziekteverzekering budgettaire groeipercentages van 9% en meer opgetekend; ruim meer dan de wettelijke 4,5% (plus inflatie), maar ook dat fenomeen heeft deficitverdelger Demotte gans onder controle: Dit jaar stijgen de budgetten in de ziekteverzekering met amper 3,75%, ruim voldoende onder de wettelijke bovengrens. Kortom, driewerf hoera voor de redder des vaderlands Rudy Demotte! Hoera! Hoera! Hoera!

Helaas, statistiek is maar statistiek, en achter de nochtans rooskleurige cijfers zit een heel mechanisme aan wanbeheer verscholen. Zo kreeg Demotte van de federale regering zogenaamde 'volmachten' om, indien nodig, in te grijpen in de gezondheidszorg. Zijn eerste doelwit dat recht in het vizier werd genomen was dan ook de farmaceutische industrie, dat nu nog steeds te lijden heeft onder de 'claw back'-maatregel die inhoudt dat bij een overschrijding van het geneesmiddelenbudget de sector 65% van dit bedrag dient bij te passen. Kortom, de farmaceutische industrie wordt eigenlijk belast voor het voeren van wetenschappelijk onderzoek en innovatie. Dit is ronduit ongehoord. In de plaats daarvan zou men juist de farmaceutische industrie moeten aanmoedigen meer innovatief te zijn. Dit kan door de geneesmiddelen die zij op de markt brengen ook in aanmerking te laten komen om terugbetaald te worden, en hen bij de introductie van een nieuw product op de markt een tijdelijk patent te verlenen, opdat de generische geneesmiddelenindustrie niet met de ideeën gaat lopen.

Ook de artsen deelden door het beleid van Demotte zwaar in de klappen. Zij zijn nog steeds niet te spreken dat de normaal toegekende indexering van de honoraria - toch goed voor een stijging van 1,55% van het loon - niet is toegekend. Daar is eigenlijk op zich niet zoveel verkeerd mee, gezien de overheid ook weer niet alles aan loonsverhogingen kan financieren (raar wel dat de privé-sector in tegenstelling tot de overheid wél geconfronteerd wordt met loonnormen en automatische loonindexeringen, niet?). Maar dan zou men kunnen verwachten dat de remgelden voor de patiënten verhoogd zouden worden. Dit is echter absoluut niet het geval, gezien de remgelden sedert 1 juli 2005 verlaagd zijn geweest. Ook valt het op dat de maatregelen die Demotte neemt vooral tegen Vlaanderen gericht zijn (hoe kan het ook anders?). Want de indexering van de honoraria wordt al dan niet terecht niet ingevoerd, opvallend is wel dat de klassieke 'huisarts' - en bijgevolg als eerste de dupe is van de niet-indexering van zijn honoraria - vooral in Vlaanderen vertegenwoordigd is. Numieriek zijn er in Vlaanderen namelijk 21.949 artsen (hoewel er wel dient bij gezegd te worden dat per 100.000 inwoners gerekend er relatief gezien meer artsen zijn in Wallonië, hoewel dat in deze context geen belang heeft), die hun indexering zullen mislopen. Daar staat dan tegenover dat Demotte de gespecialiseerde ziekenzorg, die vooral in Wallonië (over)vertegenwoordigd is, ongemoeid. Nochtans berekende de Christelijke Mutualiteiten (CM) voor dat er in de tak van de klinische biologie alleen al makkelijk 10 miljoen euro bespaard zou kunnen worden, door de uitgaven in de klinische biologie in toom te houden. Het toeval (?) wil echter dat de uitgaven voor deze sector per inwoner in Wallonië 20% hoger liggen dan in Vlaanderen. Is dit een vorm van kwaad opzet van de minister, of onwetenheid? Hetzelfde geldt voor het geneesmiddelenbeleid. Volgens diezelfde CM valt er 85 miljoen euro te rapen indien in deze sector bespaard wordt. Wat blijkt echter? Dat de uitgaven voor geneesmiddelen in Wallonië 18,3% hoger liggen dan in Vlaanderen. De reactie van Demotte? De extra kosten voor het stijgende geneesmiddelenverbruik doorschuiven naar de farmaceutische sector via het claw back-systeem (zie alinea's hogerop voor nadere definiëring). En, neen dit kan toch echt geen toeval zijn: Van alle in België gevestigde farmaceutische bedrijven bevindt precies de helft zich in Vlaanderen; 32,4% in Brussel en slechts 17,6% in Wallonië. Hiermee is dan ook meteen bewezen wie de rekeningen voor het peperdure Waalse geneesmiddelenbeleid kan betalen: De Vlaamse industrie!

Want vergeet ook niet dat ook nog eens een van de vele 'besparingsmaatregelen' van de minister het nogal soepel omspringen met de contingentering van het aantal artsen en kandidaat-kinesitherapeuten was (zie hiervoor: http://politiekincorrect.web-log.nl/archief/week/14/03/2005, artikel op datum van 18 maart 2005) Ook dit was een maatregel die volledig tegen Vlaanderen gericht was. Het pleidooi voor de integrale splitsing van het gezondheidszorgbeleid blijft hoe dan ook zeer actueel en meer dan ooit volkomen gerechtvaardigd.

De conclusie is zowel kort als zonneklaar: Het budget van de gezondheidszorg is dan wel in evenwicht, maar zeker en vast ten koste van Vlaanderen. En dan nog dienen we zeer relatief dit overschot te benaderen, gezien volgens het jaarlijks verslag van de Hoge Raad voor de Financiën de uitgaven voor de totale gezondheidszorg tegen 2030 hoe dan ook met 3,2% van het BBP zullen stijgen ten gevolge van de vergrijzing. De vraag die dan ook gesteld kan worden is wat de minister hieraan zoal zal doen... Hallo... Rudy, ben je daar nog?...

Read more...

Het belang van publieke steun voor de missie in Irak (De andere kijk)

Afgelopen weekend werd in Londen en Washington D.C., maar ook in Parijs en Rome betoogd tegen de oorlog in Irak. De opkomst lag alleszins lager dan verwacht. In Parijs en Rome daagden respectievelijk 120 en 200 mensen op. In Londen stapten slechts 10.000 i.p.v. de verwachte 100.000 op. In Washington D.C. betoogden naar verluidt 100.000 (bron: de Tijd). Sommige organisatoren spraken zelfs van 300.000 tot zelfs een half miljoen mensen, maar dat lijkt ferm bij de haren getrokken. Tot nu toe heb ik geen foto’s gezien die deze beweringen kunnen ondersteunen, integendeel zelfs. Bij mijn weten hebben de ordediensten ook geen eigen cijfer vrijgegeven.

In de betoging in de Amerikaanse hoofdstad liep o.a. Cindy Sheehan mee. De vrouw van wie de zoon in Irak sneuvelde, werd vandaag opgepakt voor het Witte Huis wegens het negeren van aansporingen om verder te lopen. Ze wist natuurlijk wel dat ze op die manier de wet overtrad, maar het levert aan de andere kant natuurlijk mooie plaatjes op. Het was dan ook geen verrassing dat omstaanders begonnen te roepen dat “the whole world is watching”.

Sheehan is inmiddels een vedette geworden voor sommige journalisten, ook in België. In Knack verscheen enkele weken geleden een verheerlijkend portret van de vrouw. Dat de vrouw haar eis tot een terugtrekking van de Amerikaanse troepen heeft uitgebreid van Irak tot … New Orleans heb ik van diezelfde journalisten – vooralsnog – nog niet vernomen. Hetzelfde geldt voor andere bedenkelijke uitschuivers.

De anti-oorlogs”beweging” heeft ondertussen een allegaartje van andere beroepsbetogers gelokt die de betoging aangegrepen om hun eigen andere agenda te promoten: anti-Israëlisch, communistisch, ... Tegelijkertijd lijkt de focus van het protest verlegd te zijn van de oorlog in Irak naar de Amerikaanse president, de Chimpbushitler, weet je wel. Laat het nu net dit gebrek aan focus en het lage niveau zijn waarmee Bush wordt aangepakt, dat de aantrekkingskracht van de anti-oorlogsbeweging in brede lagen van de bevolking beperkt. Maar vertel het niet verder, sst.

De media, al dan niet bewust – ik laat dat aan de beoordeling van de lezer over -, leggen de anti-oorlogsbeweging nochtans niet veel in de weg. Denken we maar aan de idolisering van Sheehan zoals hierboven aangehaald, maar ook aan de dagelijkse verslaggeving van de gebeurtenissen in Irak. Als we nieuws over Irak horen, is het over bomauto’s of over de recente onlusten in Basra. Allemaal harde feiten natuurlijk, maar het is slechts een deel van de waarheid. Veel kans dat je morgen in de kranten iets zal lezen over de doden die vandaag weer zijn gevallen bij een bomaanslag, maar daarentegen weinig waarschijnlijk dat je in dezelfde ochtendkranten iets zal lezen over de Amerikaanse luchtaanval waarbij meer dan 20 terroristen om het leven kwamen en dit zijn géén alleenstaande gevallen. Bomaanslagen zijn tegenwoordig het voornaamste wapen waarover de jihadi’s beschikken om de publieke opinie te beïnvloeden en dankzij de media slagen ze daar voortreffelijk in. Het is toch opvallend dat de media er als de kippen bij zijn om de Amerikaanse “propaganda” te doorprikken, maar aan de andere kant klakkeloos berichten over de bomaanslagen, terwijl dat toch ook een vorm van propaganda is. Het is nochtans de enige manier waarop de jihadi’s deze oorlog kunnen winnen: enkel in dat geval zal er sprake van “another Vietnam quagmire”, want op het slagveld is daar, net als toen, nauwelijks sprake van.

Update 27/09/05: in dit verband kwam ik de volgende schitterende quote van Wretchard tegen:

Although the troops may not know much about Iraq despite being there, "the battalion's re-enlistment goals for 2005 had already been exceeded", possibly because they have not had to the opportunity to read newspapers informing them how things are going from bad to worse.

Publieke steun voor de missie in Irak is dan ook onontbeerlijk voor het slagen ervan. Ik sluit me dan ook aan bij de anti-anti-oorlogsbetogers die, zij het in mindere mate, ook dit weekend zijn opgedaagd in Washington om de coalitie in Irak te ondersteunen.

PS. big hat tip to LGF for helping to stuff this story.

Read more...

Hoe zat het in 1956 met de gerechtelijke psychiatrie ? (victa placet mihi causa)

Het thema rust nu weer, maar enige weken geleden was er veel te doen om de rol van de gerechtspsychiatrie. Enkele zielkundigen hadden slechte inschattingen gemaakt, en daarvan hadden gevangenen weer geprofiteerd om tijdens hun penitentiair verlof gijzelingen te ondernemen. Als zoiets één keer voorkomt zeg je: alla, dat hoort erbij, maar het kwam twee keer voor en direct na elkaar, en dat geeft stof tot nadenken.
Nu is de invloed van de psychiatrie, zowel tijdens processen als bij de ten uitvoerlegging van de straf geen nieuw verschijnsel zoals wij weten. Ook de kritiek is niet nieuw. Volgens de in zijn tijd beroemde Franse strafpleiter Jean-Louis Tixier-Vignancour [*], bijgenaamd la voix de bronze, kan de inbreng van allerlei experten in rechtsgedingen eigen misbruiken meebrengen. In een extreem geval kan zelfs ideologie zwaarder doorwegen dan professionele inzichten.
Het ging destijds om een proces, een spionagezaak waarin de Franse minister van Binnenlandse Zaken François Mitterand een eigenaardige rol had gespeeld, maar Mitterand genoot onschendbaarheid en kwam enkel als getuige voor het Hof, en dus kon Tixier zijn oud-collega uit de Vichy-tijd niet raken. Maar dat doet er verder niet toe.
Tixier verdedigde verwonderlijk genoeg een hooggeplaatst KP-lid, die echter ook dubbelspion was geweest in dienst van de Franse regering ten tijde van de oorlog in Indo-China. Zo'n leven gaat natuurlijk met complicaties gepaard, en op een bepaald moment was het de regering beter uitgekomen om hem te laten vallen.
De bij dit proces aangestelde expert-psychiatre was toevallig eveneens KP-lid, en had aan Tixiers cliënt min of meer geproposeerd om hem gek te verklaren, wat deze had geweigerd al betrof het hier een zaak van landverraad en al was die oplossing bijna iedereen goed uitgekomen. Tenminste zo stelt Tixier het in zijn pleidooi.
Oude kwesties zult u terecht zeggen, maar ik breng deze zaak enkel te berde omdat Tixier, in een terzijde, de rol van de gerechtspsychiater in een breder kader plaatste. En of hij nu gelijk had of niet, hij was in zijn pleidooi voor het militair tribunaal wél grappig:

Messieurs, j’ai sur la psychiatrie une opinion qu’il ne m’appartient pas de faire connaître, car elle n’intéresse pas le tribunal; j’ai sur les psychiatres une opinion encore moins nuancée que celle que j’ai sur la psychiatrie; mais j’ai sur les experts psychiatres une opinion que, celle-là, je dois vous faire connaître.
Il y aura, Messieurs, trente ans l’année prochaine, que j’ai prêté serment devant la Première Chambre de la Cour de Paris. Je vous affirme qu’en 1927, les psychiatres étaient beaucoup moins occupés qu’aujourd’hui avec les délinquants et avec les criminels. Il fallait vraiment que l’inculpé donnât des signes évidents d’un dérangement cérébral formel pour que l’on dérangeât quelqu’un de Sainte-Anne ou de Villejuif. Mais de nos jours…! . De nos jours, Messieurs, quand un voleur de radis ou de lapins est conduit devant M. le Procureur de la République qui le fait comparaître le lendemain en flagrant délit, il pourra arriver, et nous le verrons dans un avenir qui est peut-être proche, qu’entre la comparution devant le Procureur de la République et celle devant le tribunal des flagrants délits, on installe à demeure au Petit Parquet un psychiatre de service qui viendra frapper avec le petit marteau en caoutchouc sur les genoux du voleur de radis ou de lapins.
Nous sommes accablés, Messieurs, par la psychiatrie, nous sommes submergés de psychiatres, nous n’en pouvons plus. [...]

in: La France Trahie
Plaidoirie de Me Tixier-Vignancour dans L’Affaire des Fuites
Amiot☆Dumont, Paris 1956, pp. 128-9

[*] Verdediger voordien van bijvoorbeeld Louis -Ferdinand Céline, die hem in een dankbriefje schreef: "Vous êtes un athlète du Droit."

Lettres à Tixier
La Flute de Pan, Paris 1985, p.64

Read more...

Iemand nog iets gehoord over Lula? (Hoegin)

Toen Luiz Inácio Lula da Silva op 27 oktober 2002 de presidentsverkiezingen in Brazilië won, ging er een golf van hoop door globaal Links, en een tijd lang lag zijn naam op ieders lippen. Vandaag wordt hij nog uiterst zelden in de media vermeld, en dan alleen nog zeer node. Hoe zou dat komen?

Lula had alles in zich om het troetelkind te worden van intellectueel links, en zijn biografie is dan ook indrukwekkend. Van de bittere armoede in zijn jeugd tot het presidentschap van één van de grootste staten in de wereld is inderdaad niet niks. Maar Lula vertegenwoordigde ook een radicaal-linkse partij, de PT, in 1980 gesticht door een groep intellectuelen en arbeiders, met strekkingen die gaan van centrum-links tot marxisme en christelijke socialisten. Gelegenheid genoeg dus voor Europese sociaal-democratische partijen om nog eens te flirten met een half-revolutionaire partij. Bovendien kon Lula goed opschieten met twee andere troetelkinderen van Europees Links: Hugo Chávez en Fidel Castro, steunde hij de anti-globalistische beweging uitdrukkelijk en ging meteen in de oppositie tegen de Verenigde Staten. Kon het nog beter?

Vandaag zien de zaken er helemaal anders uit. Niettegenstaande Lula en de PT aan de macht kwamen verkozen met een programma van anti-corrupt, blijkt nu dat de PT even corrupt is als gelijk welke andere Braziliaanse partij. Het Mensalão-schandaal brak los op 14 mei 2005 toen het tijdschrift Veja het verhaal bracht over hoe de PT de PTB had «gekocht», en sindsdien heeft de ene onthulling de andere opgevolgd. Hugo Chávez probeerde op een bepaald ogenblik Lula en PT nog te ontzetten met de stelling dat ze het slachtoffer waren van een samenzwering, maar geloofwaardig is dat niet wanneer sommige feiten recht uit een Braziliaanse telenovela lijken te komen. Op 8 juli werd bijvoorbeeld José Adalberto Vieira da Silva op de luchthaven van Cumbica opgepakt met 200.000 reales in zijn bagage en 100.000 dollar in… zijn ondergoed.

Ondertussen valt op hoe oorverdovend stil het eigenlijk is rond het schandaal in de Westerse media, en ook de vakbonden en intellectuelen in Brazilië zelf zwijgen trouwens dat ze er bijna van barsten. Het is nochtans duidelijk dat de PT van kop tot hals corrupt is, maar het hoofd, Lula, is voorlopig buiten schot gebleven. Zijn redding is zijn manier van regeren, namelijk door veel te delegeren, en daardoor zou het dus wel degelijk mogelijk zijn dat hij van niets wist. Voor een conservatief politicus zou dat waarschijnlijk net zijn grootste fout geweest zijn, zelfs als alles goed ging, zegt mijn slecht karakter dan. En ik heb zo een vermoeden dat indien één of andere kleine garnaal van de Republikeinse partij op een luchthaven met 100.000 dollar in zijn ondergoed gesnapt zou worden, de mediastorm niet te overzien zou zijn, en Michael Moore het kwaad zou hebben om zijn camera's snel genoeg aan het draaien te krijgen. Ter vergelijking: het aantal artikels over het Mensalão-schandaal in de gemiddelde kwaliteitskrant is na meer dan vier maanden nog steeds op de vingers van twee handen te tellen, en uitvoerige diepte-analyses en commentaren zijn bijzonder schaars gezaaid. Misschien zijn er wel belangrijkere zaken in de wereld dan een corruptieschandaal in het vijfde grootste land in de wereld, zeker als het de linkerzijde treft?

Read more...

sp.a-SPIRIT in het midden van het bed (Hoegin)

Welke partijen staan het dichtst en het verst van mekaar, gemeten volgens de antwoorden die de deelnemers van De Stemmenkampioen? Weinig verrassingen wanneer we het even narekenen: sp.a-SPIRIT en Groen! staan duidelijk het dichtst bij mekaar, Groen! en Vlaams Belang het verst.

De Stemmenkampioen geeft vaak de gedetailleerde resultaten van de weekvraag weer, opgesplitst per partij. Voor twaalf van de twintig vragen zijn de gegevens op die manier beschikbaar, en op basis daarvan kan men uitrekenen wat de «afstand» tussen de kiezerspublieken van de partijen is. Eens de afstanden uitgerekend, kan een kaart gemaakt worden die de afstanden zo goed mogelijk respecteert. Het resultaat voor tien vragen (vragen 5 tot 11 en 18 tot 20) is hierboven weergegeven. Op de kaart werd ook voor het gemak voor elke partij een pijl geplaatst naar de dichtste buur.

Wat valt op? sp.a-SPIRIT en Groen! zijn mekaars dichtste buren, en staan ook globaal het dichtst bij mekaar. Waarschijnlijk komt dit voor weinigen als een verrassing. Ook in de lijn der verwachtingen is dat Groen! en Vlaams Belang het verst van mekaar staan, en het Vlaams Belang staat in het algemeen ver van de andere partijen af. Verder illustreert de kaart ook hoe sp.a-SPIRIT «in het midden van het bed» ligt: voor zowel Groen!, VLD als CD&V-N-VA is sp.a-SPIRIT immers de dichtste buur.

Wat minder voor de hand ligt is de grote afstand tussen VLD en CD&V-N-VA, en ook dat de VLD meer dan twee keer verder van het Vlaams Belang staat dan van sp.a-SPIRIT. Hier moet opgemerkt worden dat de vragen ook een invloed hebben op de afstanden tussen de partijen. Vragen over het beleid van de federale regering brengen bijvoorbeeld VLD en sp.a-SPIRIT enerzijds en CD&V-N-VA en Vlaams Belang anderzijds automatisch dichter bij mekaar. Bovendien plaatste de laatste vraag over het stemgedrag van Luc van den Brande (CD&V) in de Raad van Europa naar aanleiding van de kandidatuur van Marc Verwilghen (VLD) de kiezers van CD&V-N-VA lijnrecht tegenover die van de VLD omwille van partijpolitieke redenen, terwijl ze vrijwel neutraal is voor de kiezers van Groen! en Vlaams Belang. Het toont meteen de grenzen aan van deze methode om afstanden tussen kiezerspublieken te meten. Anderzijds is het zo dat ook voor andere combinaties van vragen de afstand tussen VLD en CD&V-N-VA groot blijft, terwijl de afstand tussen VLD en sp.a-SPIRIT merkelijker kleiner is. Bovendien staat de VLD steevast dichter bij Groen! dan bij CD&V-N-VA, hoewel Groen! niet alleen federaal maar ook regionaal in de oppositie zit.

Het is echter jammer dat de gegevens niet opgesplitst worden per kartelpartner, want dat zou zeer interessante gegevens opleveren over de compatibiliteit van de kiezerspublieken binnen de kartels. Het zou bijzonder interessant geweest zijn te zien waar de kiezerspublieken van CD&V en N-VA staan ten opzichte van mekaar en die van de andere partijen. Over een samengaan tussen Groen! en sp.a-SPIRIT is de kaart in ieder geval duidelijk, want de twee partijen staan beduidend dichter bij mekaar dan welk ander paar ook. De VLD staat bijvoorbeeld al 60% verder van de sp.a-SPIRIT dan Groen!.

Voor de wiskundigen: de afstand tussen twee partijen werd berekend als de vierkantswortel van de som van de kwadraten van de verschillen in de percentages per partij van kiezers die Ja en Neen antwoordden op een vraag.

Read more...

Saturday reading (De andere kijk)

Onder het motto: "Het is niet de kwantiteit, maar de kwaliteit die telt":

- "Katrina vraagt geen sterke staat" (Boudewijn Bouckaert)

- "In widespread public exasperation, everyone now has the answer for Iraq, but also a strange amnesia about why we are doing what we are doing." (Victor David Hanson) (hat tip: Little Green Footballs).

Read more...

Down with Carrefour (thanks to Raymond van het Groenewoud for the title)

In it’s Sustainability Report 2004 Carrefour writes that it’s not proven that GMO’s in the long run are harmless for the environment or human health. In response Carrefour is committed to the precautionary principle; which in essence means that it doesn’t want genetically modified foods on the shelf. I’m really wondering if Carrefour is using the same principle for it’s supply of "ordinary" food. Afer all, it would have been hard to prove conclusively that they are harmless for humans or for the environment aswell. It’s not just about quality control here: making sure that all the food is fresh and things like that. No, it’s about proving that nothing you eat can harm you in any way, genetically modified or not. Carrefour sells alcohol, it sells cigarettes: are they harmless? No? So why no precautionary principle here? If consumers are considered to be well informed enough to make the right choices in these cases then why is this not so with gmo’s? Some people are allergic to some foods: why are those foods still on the shelves? And in fact every kind of vegetable is a little poisenous for people. Granted, not enough to become really harmfull, but they are not proven harmless either. In fact by genetically changing some plants they become less harmfull for people. Bananas could not be eaten by humans once, but they underwent some genetic modification (naturally) so they can be eaten now. So if genetic modification is the real reason there should not be bananas on the shelves (and a lot of other foods). So this is not the reason: it’s because humans made the modification. I really deplore Carrefour for doing this. It’s unscientific, irrational, giving in to pressure groups who don’t represent anyone and it leads to less choice for consumers. And i doubt it will be good for the environment or human health. Especially in the long run.

Read more...

De gedesoriënteerde oriëntatienota (Politiek Incorrect)

Eergisteren had de federale regering na lang nachtelijk vergaderwerk dan toch de zogenaamde 'oriëntatienota' over de eindeloopbaanproblematiek en de financiering van de sociale zekerheid anders aan te pakken. De nota wordt nu ter discussie voorgelegd aan de sociale zekerheid, die dan in de loop van volgende week met de regering de definitieve gesprekken dienen aan te knopen. Bedoeling is dat Verhofstadt tijdens zijn beleidsverklaring - normaliter op 11 oktober - kan pronken met een heus akkoord.

Als er één ding gezegd kan worden over de nota, en misschien niet in het minst over de manier waarop deze nota tot stand is gekomen, is het wel dat het zeer vaag en chaotisch is. Na het debacle over de energiecheque, dacht de PS de VLD nog eens te kunnen strikken door te opperen dat zij om de financiering van de sociale zekerheid te handhaven, de kinderbijslag op het eerste kind volledig af te schaffen. 'Nonsens', verklaarde de VLD-kopstukken diezelfde dag nog, en wezen de Parti Socialiste diezelfde dag nog met de vinger, omdat zij op die manier de aandacht probeert van zich af te leiden, daar drie Franstalige socialistische schepenen in Charleroi thans in een corruptieschandaal zijn verwikkeld. Een bericht dat gelekt overigens gelekt werd door de MR. Het spreekt voor zich dat het socialistische kamp geen kans onverlet liet om niemand minder dan de MR-voorzitter en minister van Financiën Didier Reynders hardhandig aan te pakken, door hem te berispen over zijn woorden die hij sprak tegenoverstaan de petroleumsector. In een mededeling wist Reynders namelijk te melden dat de eenheidsprijs voor stookolie er niet zou komen. Dit schoot echter in het verkeerde keelgaat van de modale SP.A'er/PS'er. Kortom, de manier waarop er de laatste dagen 'gewerkt' werd aan de nota was niet meteen fraai. Het lijkt erop dat de paarse regering steeds meer en meer op een onbestuurbare bende Rwandese guerillastrijders die elkaar stuk voor stuk afmaken. Zouden de informele gesprekken met Leterme en Di Rupo om de vorming van een rood-roomse regering op federaal niveau aan te gaan dan toch enige vruchten afgeworpen hebben, en zou laatstgenoemde nu eindelijk het ultieme moment gezien hebben om van die 'ultraliberalen' verlost te geraken? Di Rupo beweert steeds van niet, maar het spreekt voor zich dat het met de christen-democraten veel gemakkelijker zou zijn de socialistische voorstellen zonder verwijl door de regering en parlement te drukken. En in het befaamde Humo-interview van enkele weken terug was Di Rupo ook niet meteen mals voor de huidige eerste minister: "Als een van de vier partijen zegt dat Verhofstadt eerste minister af is, dan is hij eerste minister af." Duidelijker kan het dus niet. Alleszins lijkt het er steeds meer en meer op dat de boutade die Verhofstadt gebruikte bij het aantreden van zijn (nieuwe) regering in 2003 wel lijkt te kloppen: "Er bestaan geen blauwe of rode ministers. Er bestaan alleen paarse ministers." Inderdaad. Onze ministers zien knalpaars door het elkaar bont en blauw slaan.

Maar terug naar de nota zelf. Zoals reeds gezegd is deze enorm vaag, en eigenlijk volledig ontoereikend om ook maar een maatregel van uit te voeren. Zo valt het ook op dat de nota met wel bijzonder veel rode inkt is neergepend. Het liberale voorstel om het (brug)pensioenrecht niet meer te baseren op leeftijd, maar wel op het aantal gewerkte jaren - in sé veertig - is van tafel geveegd, en dan toch vervangen door het leeftijdscriterium. Die leeftijd zou volgens de nota in eerste fase verhoogd worden van 58 naar 59 jaar, en minister van Tewerkstelling Van den Bossche heeft ook al laten doorschemeren dat vanaf 2012 deze leeftijd met nog eens een jaar tot de zestigste verjaardag wordt verhoogd. Een welgemeende uitspraak die ze echter beter niet had gejaagd, want nu zijn de vakbonden wederom door het dolle heen. Het socialistische ABVV heeft reeds aangekondigd in de week van de beleidsverklaring van de premier een algemene 24-urenstaking op getouw te zetten indien de regering geen rekening houdt met hun grieven. In concreto betekent dit dus dat het recht op brugpensioen onverkort moet blijven voortbestaan. Tja, op die manier geraken we niet veel vooruit. Ook de confraters van het ACV hebben laten verstaan mee met het ABVV op de barricaden te springen, hoewel ze de regering toch iets meer tijd wil geven om tot een vergelijk te komen met de sociale partners.

De nota wil voorts nog de introductie van de pensioenbonus. Een goede maatregel om mensen aan te moedigen langer te werken, alleen is ze nogal kostelijk voor de regering. Het het daarom nog wenselijker geweest de pensioenmalus ook in te voeren, maar die is er niet gekomen onder druk van vooral de PS. Ook de Canada Dry-regelingen om werknemers vervroegd met pensioen te sturen zullen worden ontmoedigd worden door hierop extra sociale bijdragen op te zullen heffen. Daar is uiteraard niets mis mee, alleen is de kans groot dat dit weerom leidt tot een enorme meerkost voor het ondernemingsleven. En om even op het brugpensioen te komen: de oriëntatienota vermeldt dan wel dat de leeftijd om in aanmerking voor brugpensioen te komen zal worden verhoogd, maar nergens staat er ook maar een letter te lezen over de hoogte van het brugpensioen, dat momenteel maar liefst 75% van het laatst verdiende nettoloon bedraagt, en daarmee ook een van de voornaamste redenen is waarom oudere werknemers zo snel de arbeidsmarkt verlaten. Ook de jeugdwerkloosheid zou volgens de nota bestreden worden; dit door financiële stages in de vorm van een startbonus voor jongeren, alsmede enkele fiscale stimuli voor de werkgevers. Een thema alleszins met een zeer grote communautaire dimensie, gezien van alle schoolverlaters 'slechts' 15,5% na drie jaar nog steeds werkloos is, tegenover maar liefst 38,2% in Wallonië. Want over een regionale aanpak van de hele (einde)loopbaanproblematiek is het ook met een vergrootglas doorheen de tekst zoeken. Blijkbaar niet zo politiek correct.

Ten slotte heeft de regering ook nog wat maatregelen in petto om de sociale zekerheid te herfinancieren. Momenteel wordt 74% van de sociale zekerheid gefinancierd door lasten op arbeid. Dat zou volgens de nota zeer simpel veranderen - niet door de btw te verhogen en/of een robottaks te introduceren - maar wel door de strijd tegen het zwartwerk op te drijven en een hoger percentage van de bedrijfsvoorheffing te reserveren voor de sociale zekerheid.Dat de strijd tegen de fiscale fraude wordt opgevoerd valt te toe te juichen, alleen moet de regering zich eens dringend afvragen of zij zelf niet de oorzaak is van het feit dat het zwartwerkcircuit in België goed is voor maar liefst 22% van het BBP. Binnen de ‘oude’ Europese Unie van de vijftien ligt dit aandeel alleen in Italië en Griekenland opmerkelijk hoger. Want de voornaamste redenen om de witte schort af te doen, is omdat de wetgeving inzake fiscaliteit en de hoogte van de personenbelasting te hoog ligt. Als de regering het echt menens is met de strijd tegen zwartwerk, dan voert ze niet onverwijld, echter wel onmiddellijk, de vlaktaks in. Het zwartwerk zal als (zwarte) sneeuw voor de zon verdwijnen. Om de specifieke tak van de gezondheidszorg te financieren, is de regering ook zeer 'budgettair creatief' bezig. Het concept is terzake om, indien de inkomsten uit sociale bijdragen niet volstaan, het gat in de gezondheidszorg dicht te rijden uit middelen van de algemene begroting. Dit is gewoon lachwekkend. De regering moet jaar na jaar steeds weer met eenmalige maatregelen - zoals het Belgacom-pensioenfonds, de inkomsten uit de fiscale amnestie, de verkoop van BIAC-aandelen, het laattijdig doorstorten van de inkomsten uit de Elia-heffing, enzovoort - de eindjes aan elkaar knopen om de begroting in evenwicht te krijgen. Het is dan ook maar al te voorbarig te stellen dat ze in staat zou zijn de gezondheidszorg extra financieel gewicht te leveren. Echte grote doorbraken inzake sociale zekerheid moeten dus niet verwacht worden: De nota zwijgt zeer zedig over de uitgavenzijde. Geen volledig uitgebouwd driepijlersysteem inzake pensioenen en ziekteverzekering dus, geen beperking van de werkloosheidsvergoeding in tijd, geen rationeel geneesmiddelenverbruik, geen sanctiemechanismen jegens dure en onnodige zorgverstrekking in Wallonië, en ga zo maar door.

Maar uiteindelijk is het meest slaande van al uit heel deze oriëntatienota dat de regering nergens een cijfer op de totale kost van deze hele operatie. De reden hiervoor is simpel: Niemand weet wat nu eigenlijk de ware toedracht van de begroting is. Volgens de VLD moet er tegen volgend jaar een tekort van om en bij de 2,5 miljard euro dichtgereden worden. De SP.A ziet het minder 'voluntaristisch' in, en schat het tekort zelfs op 5 miljard euro. Dat is zo maar eventjes het dubbele! Tja.. wat is het dan eigenlijk? De enige officiële cijfers die bekend zijn gemaakt, zijn die van de Belgische Nationale Bank in juni laatsleden. Toen raamde zij het tekort in de federale begroting op 1,4% van het BBP ofte 4 miljard euro, en dit dus tegen 2006. Of er an sich dan nog wel veel geld zal zijn om concrete maatregelen uit te voeren, is en blijft nog maar de vraag.

Read more...

Duitsland is een verdeeld land! (De andere kijk)

U hebt ongetwijfeld de verhalen gehoord over hoe de CIA achter de staatsgreep van Augusto Pinochet tegen Salvador Allende zat. Wat u waarschijnlijk nog niet gehoord had, is hoe de KGB Allende in zijn zak had steken (hat tip: Publius Pundit).

Update 23/09/05: nu we toch over Allende bezig zijn, hier een buitengewoon interessante link naar een tekst waarin de Allende-mythe overtuigend wordt ontmanteld (voor diegenen die een uurtje aan de lectuur ervan willen spenderen).

Maar ik zou vandaag voornamelijk nog eens willen stilstaan bij de verkiezingsuitslag in Duitsland. In plaats van een ruk naar links zou ik eerder durven spreken van een ruk naar de uitersten van het politieke spectrum. Hoewel links nu meer zetels heeft gehaald, wat te verklaren valt doordat de Linkspartei (PDS) deze keer wel de verkiezingsdrempel haalde (2005: 8,7% versus 2002: 4%), hebben links (SPD, Grünen en Linkspartei) en rechts (CDU-CSU en FDP) nu procentueel ongeveer evenveel stemmen gehaald als in 2002.

Links haalt nu 51,1%, toen ... 51,1%. Binnen links hebben zich verschuivingen gedaan van de SPD (daling van 38,5 naar 34,3%) en de Grünen (daling van 8,6 naar 8,1%) naar het uiterste van de linkerzijde, de Linkspartei (stijging van 4 naar 8,7%). De uitsplitsing naar West- en Oost-Duitsland geeft een gelijkaardig resultaat. In West-Duitsland behaalden de linkse partijen in beide verkiezingen telkens 48,8% en verliezen de SPD (van 38,3 naar 35,1%) en de Grünen (van 9,4 naar 8,8%) aan de Linkspartei (van 1,1 naar 4,9%). In Oost-Duitsland zakte het aandeel van de linkse partijen van 61,4 naar 61%: de SPD (van 39,7 naar 30,5%) verloor aan de Linkspartei (van 16,9% naar 25,4%) én aan de Grünen (van 4,8 naar 5,1%).

Het aandeel van rechts zakte, zij het lichtjes, van 45,9 naar 45%. Binnen rechts heeft zich een verschuiving voorgedaan van de CDU-CSU (daling van 38,5 naar 35,2%) naar het uiterste van de rechterzijde, de FDP (stijging van 7,4 naar 9,8%). De uitsplitsing naar West- en Oost-Duitsland geeft een gelijkaardig resultaat. In West-Duitsland zakte het aandeel van de rechtse partijen lichtjes van 48,2 naar 47,7%. Merk dus op dat de rechtse partijen in West-Duitsland in beide verkiezingen slechter scoorden dan de linkse partijen, maar aangezien de Linkspartei in West-Duitsland de kiesdrempel niet haalt, was een rechtse coalitie daar waarschijnlijk wel een zekerheid. De CDU-CSU (van 40,8 naar 37,5%) verloor aan de FDP (van 7,6 naar 10,2%). In Oost-Duitsland zakte het aandeel van de rechte partijen van 34,7 naar 33,2%: de CDU-CSU (van 28,3 naar 25,3%) verloor aan de FDP (van 6,4% naar 7,9%).

Belangrijkste conclusie: in essentie is Duitsland niet linkser geworden, dat was het al, ook in West-Duitsland, het is eerder opgeschoven naar de uitersten van het politieke centrum: de Linkspartei en de FDP. Duitsland is een verdeeld land, tussen zij die koste wat het kost de welvaartstaat in stand willen houden en zij die de noodzaak zien van modernisering. Benieuwd of Knack na de kop "Dit land (nl. de VS) is verdeeld" (quote van Condi Rice) nu ook een gelijkaardige kop over Duitsland op zijn bladzijden zal zetten.

Tot slot de volgende uitsmijter: intelligent military.

Read more...

The anti-competitive origins of intellectual property rights (The Flemish Beerdrinker)

In this paper Bob Hunt, an economist with the Philadelpia Fed, writes that an increase in intellectual property protection was enacted when American producers of semiconducters found out they couldn’t compete anymore with Japanese companies. And concerning copyrights we have Hal Varian who writes:

The origins of copyright date back to seventeenth century England. Prior to the invention of the printing press in the late fifteenth century, the English royalty controlled information dissemination by punishing dissenting authors. After the arrival of the printing press, the locus of control shifted to the publishers, and royal declarations required printers to display their names, cities and dates of publication on each work. Several publishers banded together to form the Stationers Company, which in 1662 was given the exclusive right to practice the "mistery or art" of printing, in exchange for the obligation to publish only those works approved by Parliament. The Stationers were given the right to enforce their monopoly by burning the books and presses of any unauthorized competitors. In order to keep track of authorized works, the Stationers created a registration scheme which was a precursor to the system of copyright registration. The English censorship laws expired in 1694, and the Stationers lobbied for relief from the harsh competitive environment in which they found themselves.(...) It was not until 1891 that Congress passed an international copyright act. The arguments advanced for the act were virtually the same as those advanced in 1837. However, the intellectual climate was quite different. In 1837 the US had little to lose from copyright piracy. By 1891 it had a lot to gain from respecting international copyright, the chief benefit being the reciprocal rights granted by the British. On top of this was the growing pride in homegrown American literary culture and the recognition that American literature could only thrive if it competed with English literature on an equal footing. Although the issue was never framed in terms of "dumping" it was clear that American authors and publishers pushed to extend copyright to foreign authors in order to limit cheap foreign competition-such as Charles Dickens.

Maybe there are good arguments for the increasing protection of IPR’s. I don’t know. But i do know that i have a healthy suspicion for laws that are the result of lobbying by producers seeking government protection from competition. Consumers and society tend to lose. Adam Smith already knew that:

People of the same trade seldom meet together even for merriment and diversion, but the conversation ends in a conspiracy against the public or some contrivance to raise prices.

Read more...

How to improve your education system? (The Flemish Beerdrinker)

There are, i suppose, roughly two ways:

1) you can raise taxes to built and provide more public schools;
2) or you can let the market do it’s work by removing obstacles to opening new private schools. More supply of schools and more competition then will lead to lower prices and more choice. On top of that parents with low income can be provided with school vouchers or tax credits. Schools in this case are competitive and performance-based and parents and students have real choices in their education.

Here is a defence of way two.

Read more...

Comrades (The Flemish Beerdrinker)

From Harry’s place:

Zimbabwean President Robert Mugabe expressed his satisfaction over his official visit to Cuba which finished on Tuesday. Minutes before boarding the plane, President Mugabe told the press that his visit allowed an exchange of ideas with his comrade President Fidel Castro and expressed his gratitude for the Cuban medical personnel working in his country. After praising the work of almost 200 Cuban medical personnel in Zimbabwe, the African leader ratified his country’s solidarity with the island’s Revolution and its leaders and condemned Washington’s blockade against Cuba.

According to the latest Human Development Report the human develoment index of Zimbabwe went down from 0,640 in 1985 to 0,505 in 2003. It’s very unlikely things have improved since then. And it has been catched up by countries like aids-torn Uganda, Togo, failed state Congo and genocidal Sudan. Nice friends you have, Fidel.

Read more...

Europees gerecht holt rechtsstaat verder uit

Op 21 september heeft het Gerecht van eerste aanleg van de Europese Unie een arrest geveld dat de rechtsstaat én de democratie verder uitholt. De grond van de zaak betrof het aanslaan van gelden van personen die verdacht worden van banden met al-Qaeda.

Welnu, het Gerecht heeft in de meeste absolutistische bewoordingen gesteld dat beslissingen van de Veiligheidsraad voorrang hebben boven welke andere rechtsregels ook, zowel boven het nationale recht als dat van de Europese Unie en zelfs boven het Europees Verdrag inzake Rechten van de Mens en fundamentele vrijheden. Erger nog, het gerecht oordeelt dat zelfs wie geen lid is van de Verenigde Naties (zoals de Europese Unie bv.), daaran gebonden is. Een totale abdicatie.

En zo kunnen 5 rechters de soevereiniteit en democratie geheel buiten spel zetten ....

Een officieel persbericht met samenvatting vindt U hier.

Read more...

Werk aan de winkel (De andere kijk)

Ik zou vandaag iets kunnen vertellen over het 'debat' over het meest recente nummer van Raymond van het Groenewoud in het programma Recht van Antwoord op VTM gisterenavond (het had eerder meer weg van een progressieve echokamer) of over hoe de leiding van Al Qaeda in Irak ferm op zijn ****** krijgt van de Amerikaanse én Iraakse troepen.

Vandaag wil ik de aandacht van de lezer evenwel vooral vestigen op volgend bericht:

New York Times cuts 500 jobs, 4 percent of work force

Vooral dit stukje viel me op:

Newspaper companies have been struggling with slow-growing advertising and a long-term decline in circulation amid changing media habits as more people go to the Internet for news.(mijn nadruk)

Eén van de iconen van het eerder 'liberal' Amerika verliest van zijn pluimen aan het internet (of is het de blogosfeer?). Eén en ander kan m.i. niet los gezien worden van de algemene republikeinse verkiezingsoverwinning van november vorig jaar. Hoog tijd dat ook deze wind richting Europa waait. De Duitse verkiezingen waren in dat opzicht echter niet hoopgevend te noemen. Er is dus nog werk aan de winkel.

Read more...

opgepoetste nazis

Voor zover dat nog nodig was, weet ik vandaag 21 september weer heel duidelijk waarom ik weiger ook maar één eurocent aan de Standaard te geven; daarvoor moet je maar het scheldproza van ene Geert Stadeus lezen.

Mensen die vinden dat de overheid een kind niet moedwillig in een situatie mag plaatsen waarbij het beroofd wordt van een vader of een moeder en waarbij het wijsgemaakt wordt dat het twee ouders heeft van hetzelfde geslacht, zijn volgens dat heerschap "opgepoetste nazis" en"tuig van de richel" dat hem doet denken aan boekverbrandingen en besmeurde winkelruiten en erger is dan een seriemoordenaar.

Mij lijkt het dat precies dit soort smerige scheldpartijen als beoefend door de heer Stadeus dichter bij de nazis staat, voor wie het beschimpen van andersdenkenden toch kenmerkend was.

Dat is dus het niveau waarop de voorstanders van de holebi-adoptie en de opiniemakers van de Standaard zich vandaag bevinden.

Read more...

Het verklaringsprobleem van Bart Somers (Hoegin)

Bart Somers noemt de lekken over de besparingen op de kinderbijslag «pure intoxicatie» en «bliksemafleiders». Maar wie de ballonnetjes in de informele inventaris heeft ingeschreven, dat weet Bart Somers niet te vertellen.

De journalist van De Standaard stelt in een interview met Bart Somers de juiste vraag, en wat opvalt is dat Bart Somers vooral niet op die vraag antwoordt:

- Die ballonnetjes heeft wel iemand voorgesteld. Franchises in de gezondheidszorg of minder kinderbijslag, dat komt toch niet uit socialistische hoek?

Lees ons programma. Wij willen niet snoeien in de kinderbijslagen, hebben dat ook nooit gewild. Gezinnen met kinderen zijn de motor van onze economie en die zullen we dus zeker niet afremmen, integendeel.

Men moet nu geen bliksemafleider zoeken op het moment dat er moedige beslissingen moeten worden genomen om werken aan te moedigen.

Waarom schuift Bart Somers de zwarte piet niet door naar de partij die de voostellen in de nota heeft ingeschreven? Niets is makkelijker dan dat, maar merkwaardig genoeg doet Bart Somers daar niet aan mee. Als het iemand van de PS was, zou Elio di Rupo toch wel ferm in zijn blootje staan, en als het iemand van de sp.a of SPIRIT was, zou het toch nog altijd behoorlijk gênant zijn voor de Franstalige kameraden. Was het iemand van de MR, dan zou de VLD in ieder geval buiten schot blijven. Misschien een bug in Word dan? Of zou het een mannetje in een donkere regenjas geweest zijn, uitgestuurd door de CD&V, die op een onbewaakt ogenblik snel een zinnetje ingetikt heeft op één van de PCs van het ministerie? Bart Somers mag het ons altijd komen vertellen!

We moeten Bart Somers dus op zijn woord geloven dat het niet van de VLD komt. En het partijprogramma lezen. Wie de test wil doen, raad ik echter aan er op te letten niet per ongeluk in het hoofdstuk over het migrantenstemrecht terecht te komen. Of de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, zeker met het oog op de toegevingen die de VLD toen niet zélf voorstelde en niet bereid was te doen. A propos, waar blijven die dagboeken van hem, of zou hij het te druk hebben met het schrijven van nieuwe dagboeken? Blijft verder nog de vraag of het partijprogramma van de VLD überhaupt wel als een resultaatsverbintenis dan wel een middelenverbintenis moet beschouwd worden, maar daarvoor zal Bart Somers misschien eerst naar Patricia Ceysens moeten bellen.

Bart Somers heeft een probleem. Niet alleen staat hij aan het hoofd van een partij die haar maagdelijkheid al verloor nog voor ze in bed kroop met de PS (cf. het geheim akkoord over meer geld voor het Franstalig onderwijs in 1999) en heeft hij trouwens zelf de laatste maanden bijzonder overtuigend bewezen dat hij totaal ongeloofwaardig is, plus dat niemand hem in essentie voor meer aanziet dan de buikspreekpop van Guy Verhofstadt, maar kan hij ook deze keer zijn beweringen helemaal niet hard maken, terwijl dat een koud kunstje zou moeten zijn als hij de waarheid zou spreken. Maar daarmee wil ik natuurlijk niet beweerd hebben dat hij liegt.

Read more...

De zeventienjarige Voltaire zegt zijn gedacht ! (victa placet mihi causa)

REGNANTE PUERO
VENENO ET INCESTIS FAMOSO
ADMINISTRANTE
IGNARIS ET INSTABILIBUS CONSILIIS
INSTABILIORI RELIGIONE
ÆRARIO EXHAUSTO
VIOLATA FIDE PUBLICA
INJUSTITIÆ FURORE TRIUMPHANTE
GENERALIS IMMINENTE SEDITIONIS
PERICULO
INIQUÆ ET ANTICIPATÆ HEREDITATIS
SPEI CORONÆ, PATRIA SACRIFICATA
GALLIA MOX PERITURA.

Met een Joenk aan de macht,
Befaamd om zijn venijn en valse eden
Blind regerend
Op spindoktersadvies
Wankeler gestoeld nog op ideologie,
Terwijl de schatkist leeg is
Peilingen naar nul gaan
En tierend Onrecht in triomf arresten velt –
Die bij imminente volksoproer

In het uur des gevaars
Onverdiend een vreemde kroon nog erven wil:
Zo gaat het land naar de slachtbank,

En Europa dra ten onder.

P.S. Voltaire heeft altijd gezegd dat dit gedichtje over Louis XV niet van zijn hand was, en zijn wijze voorbeeld volgend verklaar ik dat deze vertaling niet van mij is.

Read more...

opgepoetste nazis

Voor zover dat nog nodig was, weet ik vandaag 21 september weer heel duidelijk waarom ik weiger ook maar één eurocent aan de Standaard te geven; daarvoor moet je maar het scheldproza van ene Geert Stadeus lezen.

Mensen die vinden dat de overheid een kind niet moedwillig in een situatie mag plaatsen waarbij het beroofd wordt van een vader of een moeder en waarbij het wijsgemaakt wordt dat het twee ouders heeft van hetzelfde geslacht, zijn volgens dat heerschap "opgepoetste nazis" en"tuig van de richel" dat hem doet denken aan boekverbrandingen en besmeurde winkelruiten en erger is dan een seriemoordenaar.

Mij lijkt het dat precies dit soort smerige scheldpartijen als beoefend door de heer Stadeus dichter bij de nazis staat, voor wie het beschimpen van andersdenkenden toch kenmerkend was.

Dat is dus het niveau waarop de tegenstanders van de holebi-adoptie en de opniemakers van de Standaard zich vandaag bevinden.

Read more...

Waar Duitsland en België elkaar raken (Politiek Incorrect)

De recente verkiezingen voor de Bundestag in Duitsland heeft de Duitse politieke kaste in een zeer lastig parket gebracht. Toen in mei 2005 de socialistische bondskanselier Gerhard Schröder vervroegde verkiezingen afkondigde, omdat er naar zijn mening te weinig vertrouwen zou bestaan in zijn regering en dit vooral na zijn socio-economische hervormingsplannen. Het is niet de bedoeling dat er over de Duitse politiek en Schröder in het bijzonder een oordeel geveld zou worden - dat zou ons immers te ver leiden - maar Verhofstadt had er na zijn debacles met DHL, Brusel-Halle-Vilvoorde en de slinkende achteruitgang van de VLD in de peilingen wel wat kunnen leren van onze bijna-Oosterburen (gezien de Nederlandse stad Sittard Vlaanderen net niet aan Duitsland doet grenzen). Vlak na de aankondigingen van de nieuwe verkiezingen zag het er dan ook zeer goed uit voor de rivalen van de sociaal-democraten, zijnde de christen-democratische alliantie van de Christen-Democratische Unie (CDU) en de Beierse Christen-Sociale Unie (CSU). Mochten die peilingen van toen de huidige verkiezingsuitslag hebben bepaald, dan had de CDU/CSU zeker 47% van de stemmen kunne halen, en een coalitie met ruime meerderheid kunnen aangaan met de liberale FDP.

Helaas, dat is dus niet zo gebeurd. De christen-democraten hebben dan wel de Duitse verkiezingen gewonnen, in feite zijn ze er 3,3% op achteruit gegaan in vergelijking met de vorige verkiezingen van 2002. Doch, de christen-democraten worden niet op de voet gevolgd door de liberale FDP, maar wel door de SPD van Schröder. Alleszins is een voor het ondernemingsleven en Duitsland in het algemeen gedroomde coalitie van CDU/CSU en FDP uitgesloten omdat deze geen meerderheid haalt. Een jammere zaak, want dat betekent dat de plannen van de kandidaat-minister van Financiën Paul Kirchoff (CDU) om in Duitsland een vlaktaks van 25% op de personen- en vennootschapsbelasting te introduceren wel definitief kunnen opgeborgen. En de reden waarom dit jammer is, is omdat hiermee Duitsland anders het eerste West-Europese land zou zijn die het zou aandurven af te stappen van de traditionele belastingsmethoden, en hiermee ook de rest van het Westen van ons continent zou kunnen inspireren om hetzelfde te doen. De vraag is natuurlijk of België dat dan ook wel zou aandurven, gezien wij toch de reputatie genieten van een corporatistisch eiland te zijn dat steeds dieper en dieper wegzakt in het socialistische moeras. Maar een volledige Duitse regeringswissel had, en dit is nog veel belangrijker voor ons, ook zeer belangrijke gevolgen kunnen hebben voor de besluitvorming in Europa. Het plan om Turkije in de EU toe te laten zou dan onder Duitse druk wel even (en hopelijk voor altijd) in de koelkast kunnen worden gestopt; Duitsland zou een meer pro-Atlantische koers varen en nauwer samenwerken met Groot-Brittanië wat o.a. een belangrijke positieve stap in het dossier van de Europese landbouwsubsidies kunnen betekenen; een nieuw Duits bewind zou ervoor kunnen zorgen dat (eventueel) de komende Franse presidentsverkiezingen in 2007 in gunstige zin zouden kunnen worden beïnvloed, zijnde een overwinning voor de pro-Atlantist en Chiracs aartsrivaal Nicolas Sarkozy. En niets had zo mooi geweest als een vrije markt-georiënteerde monstercoalitie van Groot-Brittanië, Frankrijk en Duitsland (waar binnenin geografisch gezien België als een verschrompelde schandevlek zou liggen...) die de Europese politiek wel eens grondig dooreen zou kunnen schudden. Bovendien had een CDU/CSU/FDP-coalitie voor een stabielere en competentere Duitse economie, een gezonde toestand van de overheidsfinanciën, en bijgevolg een stabielere koers van de euro; wat ook voor ons zeer belangrijk is.

Maar de meesten dromen zijn bedrog, en het wordt in Duitsland nu puzzelen met de politieke stukjes die de Duitse kiezer zoal doorheen heeft gehaald. Indien er geen nieuwe verkiezingen zullen komen, lijkt een coalitie van christen-democraten en socialisten de meest evidente keuze; maar of dit grote veranderingen in het beleid zou teweeg brengen is nog maar de vraag.

Het schouwspel dat we nu echter zien in Duitsland, bewijst dan ook dat de Gentse professor Boudewijn Bouckaert die enkele maanden geleden een oproep deed om ons kiesstelsel naar Angelsaksisch model te herschikken gelijk begint te krijgen. In plaats van met het ingewikkelde en ondoorzichtige coalitiesysteem te moeten werken, dat meestal besluiteloos ronddobbert en uiteindelijk zinkt in een oerverloos gepalaver zonder daadkracht, moet er geopteerd worden voor een klaar en duidelijk meerderheidssysteem. Want stel dat Duitsland nu met een meerderheidssysteem kon werken, dan betekende dit dat de christen-democraten als grootste partij alleen een regering zouden kunnen vormen, en zouden alle eindeloze discussies over coalitievorming nu niet nodig zijn geweest. Ook in België loopt het geheel stroef met de coalities, zie maar naar de besluiteloosheid en het gekissebis in paars. Nu weer zien we de breuk tussen socialisten en liberalen over de financiering van de sociale zekerheid. Terwijl de liberalen opteren voor een snoeibeurt in de uitgaven (hoewel een verlaging van de kinderbijslagen nu niet direct de meest gewenste methode is...), gaan de socialisten voor corporatistische oplossingen zoals algemene sociale bijdragen, robottaksen, vermogensbelastingen enzomeer. Het effect van de besluiteloze coalitieregeringen wordt hier in België dan nog eens extra versterkt door een steeds wederkerende communautaire breuklijn, wat de federale regering haast in een impasse dwingt. Het is in Europa dan ook opvallend dat landen waar het meerderheidsstelsel geldt - zoals Frankrijk en Groot-Brittanië - de regeringen overwegend stabieler zijn dan in landen zoals de onze waar coalitiesystemen de overhand nemen. Denk maar, andermaal, aan Brussel-Halle-Vilvoorde waar de regering op nog geen haar na was gevallen.

Een toch wel cruciale bemerking is wel dat de invoering van zo'n meerderheidsstelsel in België hoogst nefast zou zijn voor Vlaanderen. Het spreekt namelijk voor zich dat vooral in het zuiden des lands de bevolking de Parti Socialiste massaal het parlement in zou sturen... En dan weet u wel wie het 'mooie weer' in dit land steeds opnieuw zou maken! Een meerderheidsstelsel zou echter wel wenselijk zijn in een onafhankelijke Vlaamse staat, waar dan bijvoorbeeld de huidige gerechtelijke arrondissementen (uitgezonderd het huidige Brussel...) zouden fungeren als kieskringen, en per kieskring op basis van het bevolkingsaantal een x-aantal zetels te winnen valt die door één partij gewonnen zouden worden. Dat betekent ongetwijfeld een overwinning voor rechts in Vlaanderen. Want zeker nu in tijden over de cruciale debatten over de financiering van de sociale zekerheid hebben we dringend nood aan een regering die met stalen vuist beslissingen durft te nemen. Dit in tegenstelling tot de paarse coalitie die nu klaarblijkelijk gezwicht is voor de druk van de bediendenbonden, door reeds a priori te stellen dat het wettelijk pensioen dan toch zal berekend worden a.d.h.v. de leeftijd, en niet conform het aantal gewerkte jaren zoals de regering eerst (terecht) voorstelde.

Read more...

Police Vouchers (The Flemish Beerdrinker)

Here’s a radical proposal, and it’s not coming from a right-wing think thank:

The fact is that the police fail the poor. Poor areas often suffer much more crime than richer ones, and the poor - especially blacks - are more likely to be harrassed by the police. The police would rather play games with drug dealers, attack demonstrators and protect politicians than serve the poor. There should, therefore, be more demand for radical reform. One possibility would be for the government to allocate police vouchers. People could then use these (possibly along with cash) to vote for their preferred suppliers of police services at a borough level. This would permit private firms to compete alongside the established police, or allow people to vote for the bundle of services they want from the existing police force. They could allocate x% of the budget to stopping graffiti, y% to catching drug-dealers and so on.

Read more...

Vraag (The Flemish Beerdrinker)

Met de overwinningsnederlaag van Angela Merkel komt bij mij opnieuw volgende vraag op. Hoe komt het toch dat er zo weinig begeesterende politici zijn aan de rechterkant van het politieke spectrum? Hiermee bedoel ik politici die een boodschap op boeiende en eenvoudige wijze kunnen overbrengen, die charisma hebben en gevoel voor humor. Het ontbrak Merkel aan alledrie. En dat was ook al het geval voor haar voorganger Stoïber. Wat een verschil met een Schröder of een Fisher. Ook in andere landen is dat zo. Vergelijk een Balkenende met een Wouter Bos. Een Lubbers met een Wim Kok. De enige rechtse politicus met charisma en humor die nog een beetje meedraait is Hans Wiegel. Maar die is dan weer hautain en arrogant. In Frankrijk heeft Chirac steeds de duimen moeten liggen tegen Mitterand. Aznar in Spanje had nog geen half procent van het charisma van Filipe Gonzales. De Britse Conservatieven hebben met Michael Howard, Ian Ducan Smith, William Hague en John Major een indrukwekkende gallerij van zielepoten. Al moet misschien een uitzondering worden gemaakt voor Hague die intussen wel het lef heeft gehad een aantal afleveringen van het satirische BBC-programma Have I got news for you? te presenteren. Maar dat kwam dan weer na zijn politieke carrière. De V.S. is misschien nog wel de grote uitzondering. Althans dankzij Ronald Reagan. Want voor een speech van Gerald Ford, of George Bush de vader bleef je ook niet echt wakker. En een vergelijkbare figuur aan de rechterzijde voor J.F. Kennedy is er nu ook weer niet geweest, alhoewel Reagan kortbij kwam. In ons eigen land zal niemand ontkennen dat Guy Verhofstadt charisma heeft. Maar voor humor, boeiende gesprekken of schitterende oneliners moet je eerder bij een Steve Stevaert of een Louis Tobback zijn. Jean-Marie Dedecker begint het te leren. Zijn optreden in De Zevende Dag het voorbije weekend was beloftevol. Maar aangezien Dedecker niet altijd "rechts" is geweest (hij stelde ooit dat hij maar een lichtblauwe was), is hij misschien wel de uitzondering die de regel bevestigt. En dus blijft mijn vraag...

Read more...

Verkiezingen (The Flemish Beerdrinker)

De Duitse verkiezingen zijn achter de rug. Na de economie is nu ook de politiek in Duitsland lamgelegd. Angela Merkel heeft het uiteraard verknoeit. Maandenland stond ze tien tot vijftien procentpunten voor op de SPD van Schröder. Het toont nogmaals aan dat verkiezingen, in tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, niet de ultieme opiniepeiling zijn. Want in dat geval zou de uitslag binnen de foutenmarge van de tussentijdse peilingen gebleven zijn. In het stemhokje echter laat men zijn daadwerkelijke voorkeur blijken, wat nog altijd iets anders is dan een mening geven aan een interviewer, hoe anoniem ook. Vandaar de grote afwijkingen, ja soms zelfs compleet tegengestelde resultaten. Wat er ook van weze, de Duitsers hebben wel te kennen gegeven weinig zin te hebben in (neo)liberale avonturen. De overwinning van de kleine FDP doet daar weinig van af. Merkel is beduidend meer marktvriendelijk dan haar voorganger Stoïber maar haalt toch ruim drie procent minder en scoort het slechtste resultaat voor de CDU sinds mensenheugnis. De neoliberale professor met zijn "flat-tax-voorstel" - het centrale punt van het CDU-programma - is teruggekeerd naar zijn universiteit en heeft de politiek vaarwel gezegd. Het voormalige Oost-Duitsland heeft hierin zeker een belangrijke rol in gespeeld. Het valt op dat van alle ex-Oostblok-landen de Ossies veruit het meest socialistisch ingesteld zijn. Terwijl vele Oost-Europese landen de flat-tax reeds hebben ingevoerd, hebben de Oost-Duitsers dit idee wellicht massaal afgewezen. Toevallig zijn zij de enigen die al geruime tijd deel uitmaken van een Westers land en niet alleen het meeste gebaat zijn geweest bij het kapitalistisch systeem, maar ook hebben kunnen profiteren van belangrijke transferten. Misschien willen ze wel af van het kapitalisme maar niet van de geldstromen? En waar hebben we dat nog gehoord?

Read more...

Patstelling in Duitsland (De andere kijk)

De Duitse parlementsverkiezingen zijn op een patstelling uitgedraaid. De rood-groene meerderheid is weliswaar gebroken, maar een coalitie tussen de CDU-CSU en de liberale FDP haalt ook geen meerderheid.

De CDU-CSU heeft dus haar uitslag van de peilingen niet bevestigd, ze doet het zelfs slechter dan bij de vorige parlementsverkiezingen. De SPD verliest zoals verwacht, ook de groenen gaan licht achteruit. De Linkspartei doet het goed, evenals de liberale FDP, die terug de grootste van de kleinere partijen wordt.

Blijkbaar hebben de traditionele volkspartijen stemmen verloren aan de uitersten van het politieke spectrum. De SPD heeft kiezers kwijtgespeeld aan een partij die enerzijds bestaat uit de PDS, de opvolger van de SED, de Oostduitse eenheidspartij, en anderzijds uit een groep SPD-dissidenten, geleid door ex-SPD-kopstuk Oskar Lafontaine. Aan de andere kant wist de CDU-CSU, met aan het hoofd een weinig enthousiasmerende Angela Merkel, vanuit de oppositie de kiezer niet te overtuigen van haar alternatief, in tegenstelling tot de nog meer hervormingsgezinde FDP. Duitsland lijkt heden ten dage wel gekenmerkt door een tegenstelling tussen zij die angstvallig willen houden wat ze hebben en zij die zich bewust zijn van de nood aan hervormingen.

Welke zijn nu de mogelijkheden?

- De vorming van een grote coalitie wordt moeilijk: Merkel had deze in de aanloop naar de verkiezingen uitgesloten en nu zegt Schröder dat zijn partij niet in een door Merkel geleide regering zal stappen, hoewel de CDU-CSU de grootste formatie is en dus in principe het recht heeft om de kanselier te leveren. Beide lijsttrekkers hebben bovendien ondertussen al het kanselierschap opgeëist.

- De aanvulling van rood-groen met de FDP of de aanvulling van zwart-geel met de groenen. De FDP heeft reeds geweigerd om de rood-groene regering te depanneren. Of de groenen samen met zwart-geel een zogenaamde Jamaica-coalitie (zo genoemd omwille van de identieke kleuren van de vlag van het eiland) willen vormen, lijkt ook niet evident.

- Nog een andere mogelijkheid is een minderheidsregering waarbij per thema steun wordt gezocht. Een bijzondere variant op dit scenario is een rood-groene minderheidsregering, met de gedoogsteun van de Linkspartei. Maar de Linkspartei heeft dit reeds uitgesloten en heeft bovendien al gesteld dat zij Schröder niet tot kanselier zal kiezen.

- Wat ook kan is dat er binnen een maand geen nieuwe regering is, waarop er nieuwe verkiezingen moeten worden gehouden. Indien dit scenario zich vervolgens nog eens herhaalt, dan kan Merkel bij onthouding van de Linkspartei met een gewone – geen absolute – meerderheid van CDU-CSU en FDP tot kanselier worden gekozen. Maar tegen dan kunnen de machtsverhoudingen tussen de partijen al helemaal anders liggen natuurlijk.

Zover hoeft het natuurlijk niet te komen: wat politici vóór de verkiezingen en op de verkiezingsavond allemaal zeggen, moet je met een korreltje zout nemen en maakt deel uit van het strategisch pokerspel dat zich nu en de komende dagen gaat afspelen. Nu nemen de partijen hun posities in om op het einde van de rit zoveel mogelijk uit de brand te kunnen slepen. Laat ons een grote coalitie of kleurencoalitie dus nog niet uitsluiten.

Wat we evenwel wel al kunnen zeggen, is dat een zwart-gele regering die volgens mij de beste kansen bood voor meer liberale economische hervormingen (flat tax!) en voor een meer pro-Atlantische houding onmogelijk is. Ook de toetreding van Turkije tot de EU zou dan waarschijnlijk in het vriesvak zijn gestopt. Afwachten wat het dan wel zal geven. Een terugkeer naar een grote coalitie waarvan de enige vorige uitgave eind de jaren 60 geen succes is gebleken of het experiment van een driepartijenregering. Stabiliteit en krachtdadigheid lijken beide formules evenwel niet te bieden. Laat het net dat zijn wat Duitsland nodig heeft. Het is dus geen goede verkiezingsdag geweest voor Duitsland én Europa.

Andere highlights:
- De succesvolle parlementsverkiezingen die in tegenstelling tot de mediaberichten nauwelijks zijn overschaduwd door Taliban-geweld.
- Het onderbelichte akkoord met Noord-Korea dat, in ruil voor olie en veiligheidsgaranties, zijn nucleair programma ontmantelt. Veel zal natuurlijk wel afhangen van de concrete uitvoering van dit akkoord. Vraag het maar aan Clinton.
- Het kwam hier eerder al aan bod: de aanwijzingen stapelen zich op dat de Palestijnen er niet voor terugdeinzen om één en ander in scène te zetten (WMV). Je vraagt je af wat je tegenwoordig nog moet geloven. (hat tip: The Belmont Club)

Read more...

.vl (Hoegin)

Nu Catalonië de domeinnaam .cat heeft verkregen, weerklinkt in Vlaanderen opnieuw de roep om een eigen .vl-domein te krijgen. Daar wordt best even diep en grondig over nagedacht voor we weer eens Cliveti-gewijs in eigen voet schieten.

ICANN heeft dus de goedkeuring gegeven aan een zogenaamd sponsored Top Level Domain (sTLD) voor de «Catalaanse taalgemeenschap», ook al weet iedereen dat het in de praktijk natuurlijk niet enkel over de taalgemeenschap gaat, maar zeer zeker ook, indien niet meer, over de Catalaanse regio en haar staatkundige aspiraties. Als deze beslissing één ding duidelijk gemaakt heeft, dan is het wel dat Vlaanderen niet hoeft te dromen van een eigen .vl-domein, en dat een aanvraag in die zin niet alleen nutteloos maar zelfs lichtjes gênant zou zijn zolang Vlaanderen geen onafhankelijke, door de VN erkende staat is.

Wat is dan wel mogelijk? Vlaanderen kan natuurlijk ook proberen een sTLD te bekomen, bijvoorbeeld .vla, maar dat komt dan best wel van een vereniging die enige ernst uitstraalt en weet waarover ze het heeft. Belangrijker is dat men aan Vlaamse zijde even nadenkt over de gevolgen van zo een aanvraag, want het ligt bijvoorbeeld voor de hand dat Wallonië zal reageren door een .wal-domein aan te vragen. Op zich is dat natuurlijk geen probleem, maar daarna duikt natuurlijk het eeuwige probleem Brussel op. Immers, indien Vlaanderen en Wallonië een sTLD mogen hebben, waarom zou het derde Belgische Gewest dan geen sTLD mogen hebben? En wordt dat dan .bru, of… .bxl? Ik wil het nog wel eens zien gebeuren dat Charles Picqué (PS) charlespicque.bru zou willen registreren. Of houden we het bij de Gemeenschappen om het Brusselse probleem te omzeilen, en geven we dan de Duitstalige Gemeenschap een sTLD? Dat wordt dan wel lastig voor de Franstalige Gemeenschap om .wal te verdedigen.

Maar laten we tot de kern van het probleem komen, want wat willen we eigenlijk? Een sTLD toont natuurlijk aan dat men een aantal hoge pieten bij het ICANN ervan heeft kunnen overtuigen dat er een reële en ernstige behoefte aan een .vla-domein is, maar in se is het ook de uitdrukking van het feit dat Vlaanderen vooralsnog niet op de ISO-3166-1-lijst staat. En dat is wat ook het uiteindelijk doel moet zijn. Ondertussen is het natuurlijk leuk een .vla-domein als speelgoed te hebben, maar men moet beseffen dat achter een sTLD meer schuil gaat dan wat men op het eerste zicht misschien wel zou denken, en dat een aanvraag wel eens tot andere aanvragen zou kunnen leiden die, om het zacht uit te drukken, niet zo wenselijk zijn vanuit Vlaamse hoek.

Read more...