Liever geen geld terug van de fiscus (De andere kijk)

Zoals elke Belg vul ik dezer dagen mijn belastingaangifte in. Als werknemer is dat niet erg moeilijk: enkel het bedrag van de bezoldigingen, bedrijfsvoorheffing en bijzondere bijdrage sociale zekerheid overschrijven van mijn loonfiche. De fiscus kan dan controleren of ik me bij het overschrijven niet vergist heb, want die fiche heeft de fiscus zelf al in zijn bezit. Je vraagt je dan ook af waarom de fiscus zichzelf en mezelf niet al die moeite bespaart.

Via een berekeningsprogramma heb ik dan eens nagekeken welke afrekening ik volgend jaar mag verwachten. Daarbij wachtte me een onaangename verrassing: ik krijg volgend jaar zomaar eventjes 279,54 € terug, bijna genoeg om twee verkeersboetes te betalen. De instinctieve reactie van de modale burger is er misschien eerder één van blijheid om zoveel gulheid van de fiscus. Feit is wel dat je twee jaar lang een renteloze lening hebt gegeven aan de Staat. Twee jaar, want op de inkomsten van 2004 werd dat jaar bedrijfsvoorheffing (de voorafbetalingen in de personenbelasting) ingehouden, in 2005 dien je je aangifte in en het jaar daarop valt dus de afrekening in de bus. Ik betaal dus liever bij (maar nu ook niet te veel) dan dat ik terugkrijg.

De verklaring van dit (relatief) hoge bedrag is eenvoudig: de regering rekent haar belastingverlaging niet door in de bedrijfsvoorheffing, maar pas bij de afrekening twee jaar later. De belastingverlaging komt dus niet nu zoals de excellenties beweren, maar pas later echt op kruissnelheid. De reden van de vertraging is duidelijk: de regering heeft het geld niet en verschuift het probleem naar de toekomst. Maar als de regering besluit om volgend jaar de belastinghervorming volledig in de bedrijfsvoorheffing door te rekenen, zal het de schatkist dubbel zoveel kosten: enerzijds vermindert ze de in te houden bedrijfsvoorheffing, maar anderzijds moet ze de burgers (waaronder dus mezelf) een pak geld teruggeven Bij de opmaak van het budget voor volgend jaar, waarvoor het Planbureau bij ongewijzigd beleid een put van 5 miljard € verwacht, is dat voorwaar geen gemakkelijke opgave, zeker nu met de nakende vergrijzing en de nog steeds torenhoge schuldenlast stilaan budgettaire overschotten i.p.v. een budgettair evenwicht moet worden gehaald.

De oorzaak van deze put is echter niet alleen de belastingverlaging, maar zeker ook de te grote groei van de niet-renteuitgaven (al een geluk dat de rente momenteel zo laag staat), voornamelijk in de ziekteverzekering. Het zou daarom des te jammer zijn als de broodnodige belastingverlaging het slachtoffer zou worden van de begrotingsbesprekingen.