Franse moed (Politiek Incorrect)

Terwijl in deze Belgische 'modelstaat' de gezagshebbers het reeds in de broek doen bij het zien van een vakbondsafgevaardigde, staat Frankrijk in rep en roer na een recent door premier Dominique De Villepin geïntroduceerd 'noodplan voor de werkgelegenheid'. En nood was er zeker, gezien De Villepin het plan al enkele weken geleden door zijn kabinet heeft gejaagd. Er wacht de arme man uiteraard nog veel protest in de Franse 'Assemblee Nationale', maar toch zet de nieuwbakken Franse eerste minister kranig door. Wat een stijlverschil in vergelijking met 'onze' Verhofstadt die met geknepen billen voor de Kamer kwam verklaren dat er gewoonweg geen oplossing was voor Brussel-Halle-Vilvoorde...

Maar terug naar Frankrijk: Dit noodplan kwam er nadat De Villepin het 'onaanvaardbaar' noemde dat de Franse werkloosheid boven de 10% begon te pieken (bepaalde Waalse prominenten zouden dezelfde woorden van De Villepin eens onverwijld mogen uitschreeuwen dat het een lieve lust is!!), en bestaat uit onder andere het schenken van belastingvoordelen voor werkende jongeren en middelgrote ondernemingen. De Franse regering is van plan hier maar liefst 4,5 miljard euro tegenaan te gooien.

Het meest opvallende element aan het plan is eigenlijk dat de ontslagregeling voor bedrijven verspoepeld wordt. Volgens het plan-De Villepin krijgen werkgevers het recht om nieuwe werknemers die nog geen twee jaar in dienst zijn direct en zonder argumentatie aan de deur te zetten. Het is inderdaad een zeer extreme maatregel, maar desalniettemin broodnodig. Thans denken werknemers eerder in termen van de kwaniteit aan ontslagvergoedingen ze in de wacht kunnen slepen, of erger nog, of ze in aanmerking zouden kunnen komen om op brugpensioen te gaan. Die mentaliteit wordt door dit heilzame noodplan zeker en vast gewijzigd, en zal hen aanzetten tot performanter en harder werken. Bovendien moeten bedrijven nu eenmaal de kans krijgen om op flexibele wijze om te gaan met hun werknemers, gezien dit een must is in een globaliserende economie waar het spook van de delokalisatie steeds om de hoek loert.

De Franse plannen worden hier dan ook op applaus onthaald in werkgeverskringen, en de federale regering wordt dan ook aangespoord voorbeeld te nemen van Frankrijk. Want hier in het corporatistische België kunnen opzegtermijnen variëren soms van zes maanden tot maar liefst anderhalf jaar. Het is op die manier dan ook zeer moeilijk om bij herstructureringen op performante wijze tewerk te gaan. Want ook hier weer geldt de regel van de 'perverse logica' : Indien België (zoals gewoonlijk...) weer zou achterblijven op de evoluties in de buurlanden - in dit geval Frankrijk - zouden ondernemingen wel eens schrik kunnen krijgen om mensen aan te werven. En dan zitten we uiteraard nog verder van huis.