Dat was nog eens een TV-program (victa placet mihi causa)

commenting on a space flight, I try to give an oblique critique on the utter irrelevance of many TV-programs.

Dat was nog eens een TV-program

Francesco Algarotti (1712-1764) schreef op zijn éénentwintigste een succesboek dat direct in alle talen werd vertaald. Het verscheen in 1737 in Milaan, onder een titel die de meeste uitgevers tegenwoordig niet meer zullen accepteren: Il Newtonianismo per le Dame, ovvero Dialoghi sopra la Luce e i Colori . Newtons opvattingen, aan dames uitgelegd, kalfsleer, 8vo. Elisabeth Carter bezorgde in 1739 een tweedelige Engelse uitgave. Enkele rijke mensen hebben dit werk nu in hun bezit, en weinigen zullen het gelezen hebben. Of het nog in druk is weet ik niet.

Vandaag zag ik het mooiste TV-programma dat ik in jaren heb gezien, maar het was niet op TV te zien, enkel op de site van de ruimtevaartorganisatie Nasa.
Het programma ging rechtstreeks en duurde een volle dag. De beelden waren een verademing. Op het oog kwartierenlang stilstaand, en als ze toch eens bewogen dan ging het met horten. Sporadisch hoorde je een stem vanuit de Discovery ofwel vanuit Mission Control in Houston. Dan weer minuten stilte. Er werden vooral codewoorden gebruikt zoals “read you” of “loud and clear” of “copy”, soms zelfs het afgezaagde “roger” dat iedere Vlaming tegen zijn vrouw of kinderen al eens zegt.
Commentaar speciaal voor de kijker was er zo goed als niet. Soms werd je op de hoogte gebracht van het stadium waarin de vlucht zich bevond en van hetgeen er volgens plan nog moest gebeuren. Er werd ook niemand om een mening gevraagd. De Amerikaan in de straat werd niet geïnterviewd, zijn verkozenen ook niet en er waren geen grapjassen of muzikanten.
De boordcommandant van de Discovery, Eileen Collins, was helemaal weinig van zeggen. Er werd haar niets gevraagd en dus antwoordde zij niet.
Op een bepaald moment liet zij haar vliegtuig een dolfijnachtige beweging maken, heel traag. Minutenlang deed ze een koprol achterwaarts, en toen werden er vanuit het bovenliggende ruimtestation foto’s gemaakt om te zien of alles in orde was met de hittetegeltjes op haar buik. Een doktersbezoek in de ruimte met de gratie van een hemels ballet.
Daarna werd het weer gewoon, maar alles bleef betoverd. Er werd gedocked en vervolgens verbroederd met de tweekoppige bemanning van het ruimtestation.
Iemand vond iets niet terug in een soort rugzak, en Houston vertelde hem waar het gezochte ding zat want op de grond hadden zij blijkbaar ook zo'n rugzak, en Eileen Collins vroeg daarna aan Houston of ze een bepaald computerbestand konden vinden, ze was heel vriendelijk en begrijpend, het stond op de K-schijf legde zij uit, een Excell-bestand, en het had een nummer en zat onder een bepaalde map in een submap. Je kon het bestand op twee manieren vinden, ze noemde die, en het was om het even welke weg men volgde, het resultaat was hetzelfde.
Il Newtonianismo per le dame.

_____________________________

P.S. hiermee wil ik niets afdoen van de verdiensten van Algarotti. Hij wilde het mechanistische wereldbeeld van Newton populariseren op het continent en koos daarbij voor een speelse vorm. Vaak is zijn invloed onderschat door ernstige wetenschappers, maar de Heilige Stoel plaatste zijn boek zonder aarzelen op de Index Librorum Prohibitorum. Algarotti had het trouwens uitgegeven zonder toestemming, zogenaamd in Napels, eigenlijk in Milaan.