België in 2025, nee bedankt! (Hoegin)

In de serie «Leven in 2025» bracht De Standaard vandaag een aflevering over België in 2025. De schrijver schat de kans dat België in 2025 nog bestaat vrij groot in, maar ik hoop dat hij ongelijk heeft.

Wat betreft de overlevingskansen van België, is het misschien goed eens te kijken naar één van de stellingen bij Ideosphere, namelijk EUBord. De markt is daar immers van mening dat de kans dat er binnen de tien jaar een grenswijziging gebeurt binnen de EU ongeveer 60% is. Zo een grenswijziging hoeft niet noodzakelijk een opsplitsing van België te zijn, maar kan even goed de afscheiding van Baskenland of Schotland zijn. Draaien we echter de stelling om, dan beweert de markt dat de kans dat er zich de eerstkomende tien jaar geen grenswijzigingen voordoen, en dus ook geen opsplitsing van België, meer dan 35% bedraagt. Voor de separatisten onder ons is er dus duidelijk nog werk aan de winkel.

Maar goed, terug naar het artikel in De Standaard. Opmerkelijk is bijvoorbeeld de volgende bewering:

Wallonië wordt in de Vlaamse media steeds vaker beschouwd als buitenland. De tijd dat Vlaamse Wetstraatjournalisten moeiteloos een gezicht konden plakken op de namen van alle Franstalige ministers ligt ook al even achter ons.

Op zich is de bewering correct, maar wat blijft er van deze bewering over als we de rollen even omdraaien? Zou Vlaanderen in de Waalse media binnen- of buitenland zijn? Binnenland wanneer het over «mensenrechten» gaat – Franstalige mensenrechten dan toch. Maar wanneer een Waals journalist een artikeltje over Vlaanderen wil schrijven, en er een Nederlandse titel wil opplakken, loopt het natuurlijk al snel compleet fout. Het zegt eigenlijk genoeg: terwijl de Waalse media er nog niet eens in slagen de Vlaamse media te lezen, vindt men het in de Vlaamse media een achteruitgang dat Wallonië buitenland geworden is.

En ook volgend citaat is merkwaardig:

Vandaag zijn de geesten in elk geval nog niet rijp voor een rondje herfederaliseren. Vlaanderen heeft met de halve wereld culturele verdragen gesloten. Met de Franse Gemeenschap is dat echter nog niet gelukt.

De lezer met een slecht geheugen wordt hier immers een beetje op zijn honger gelaten, want waarom wil dat stoute Vlaanderen met de Franse Gemeenschap geen cultureel verdrag sluiten? Communautaire rancune misschien? Of gewoon slechte wil? Over territoriale integriteit en de erkenning daarvan door de Franstalige politici wordt alvast met geen woord gerept. Vlaanderen heeft immers steeds gesteld dat er van een cultureel verdrag geen sprake kan zijn zolang de Franstaligen de gewestelijke grenzen van Vlaanderen niet erkennen, en blijft daar voorlopig ook aan vasthouden. En dat de Franstaligen de gewestelijke grenzen nog steeds niet erkennen en botweg weigeren te respecteren, werd de afgelopen maanden nog maar eens overvloedig bewezen. Moeten wij werkelijk met zo een partner een cultureel verdrag afsluiten?