His Master's Voice heeft gesproken (Hoegin)

Rudy Demotte (PS) stelde gisteren zijn nota voor om de Sociale Zekerheid anders te financieren. Vallen op in dit plan: een uitbreiding van de bijzondere sociale bijdrage en een zogenaamde robottaks. Met de rest van het plan erbij lijkt het meer op een hoofdstuk dat weggelopen is uit het verkiezingsprogramma van de PS dan een nota van een minister dat serieuze bijdrage moet leveren tot het regeringswerk.

Elio di Rupo liet verleden week al weten dat de federale regering zich geen derde mislukking kan veroorloven na DHL en B-H-V. Onder verstaan: het loopbaaneindedebat moet uitmonden in een voor de PS gunstige regeling (volgend jaar zijn er verkiezingen), of de Verhofstadt kan voor goed naar Toscane vertrekken. Elio di Rupo vergat trouwens te vermelden dat zowel in het dossier van DHL als bij de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde de Franstalige socialisten niet bepaald zuiver spel gespeeld hebben.

Gisteren kwam dan Rudy Demotte met zijn nota voor de pinnen, waarin niet één puntje op te merken valt dat niet in een verkiezingsprogramma van de PS zou passen. Met het schot voor de boeg van de federale schuit dat Elio di Rupo verleden week dus loste, wordt het zeker interessant om zien hoe Verhofstadt dit varkentje zal wassen. In een eerste reactie omschrijft Verhofstadt de nota van Demotte als «één van de vele denkpistes», maar het is toch zeer de vraag of het werkelijk zo eenvoudig is. Rudy Demotte is immers niet één of ander PS-kamerlid uit een arrondissement waar de gemiddelde Vlaming ooit al eens doorgereden is op weg naar Zuid-Frankrijk of Spanje, maar Minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid. Wanneer zo een minister een nota schrijft over de Sociale Zekerheid, is dat geen «denkpiste», laat staan een «personlijk plan». En reken er maar op dat de nota gesteund wordt door de PS.

Wat bevat de nota? Verlagingen van de patronale lasten voor lage lonen en werknemers van vijftig jaar en ouder, dingen waar niemand een probleem mee zal hebben. Maar men kan zich toch wel vragen stellen bij het voorstel om een sociale bijdrage in te voeren op de toegevoegde waarde, die zogenaamde robottaks. Zulke voorstellen tonen nog maar eens aan dat de PS niet bepaald mee is met de tijd, want het zijn precies zo'n maatregelen die bedrijven het land zullen uitjagen, of zullen afschrikken, die in de toekomst de kern van de ekonomie zouden moeten uitmaken. In een beschermde ekonomie zoals die van Wallonië is dat misschien geen direct probleem, maar men zal daar toch ook moeten beginnen beseffen dat als men de Vlaamse ekonomie om zeep helpt, er van de federale «solidariteit» maar weinig meer kan overblijven. En dat men dus op langere termijn alleen maar in de eigen voet schiet.

Het valt trouwens op dat aan Vlaamse zijde geen applaus te rapen valt voor de voorstellen van Rudy Demotte, zelfs bij de sp.a niet. Ondanks de collectivistische stuiptrekkingen die er af en toe de kop nog wel eens willen opsteken, heeft men daar toch stilaan het licht gezien. Het is trouwens nog maar eens de bevestiging dat in dit landje zowat alles een communautaire breuklijn heeft. In deze dagen waarin Sandra Kim minstens een paar keer per dag in een reclamespotje op TV komt vertellen dat 175 jaar België moét gevierd worden, is het misschien iets waar de de weinige Belgen die er nog overblijven eens over zouden mogen nadenken.

Maar naar het schijnt zou Verhofstadt dus «niet gelukkig» zijn met de nota van Demotte. Feit is dat de nota ingaat tegen nogal wat principes en vooral de core business van de VLD. Brussel-Halle-Vilvoorde en DHL eigenlijk ook, net zoals het migrantenstemrecht en het EU-referendum, en we weten ondertussen hoe dat allemaal afgelopen is. En net zoals bij Brussel-Halle-Vilvoorde heeft de PS al laten verstaan dat er een regeringscrisis dreigt als de partij haar zin niet krijgt. De toenadering tussen PS en CD&V is ondertussen volop verdergegaan, en het ziet er voor Verhofstadt dus behoorlijk beroerd uit. Bij de straffe uitspraken van Bart Somers daarentegen stelt zich alleen maar de vraag of hoongelach dan wel schouderophalen de juiste reactie is. Iedereen weet immers wat zijn uitspraken waard zijn.