Sunday reading (De andere kijk)

- Terrorism cannot win: this is why

- What makes clean-cut young men explode?

- (speculation alert) What if...we gave up in 2001?

Read more...

Straffe taal (De andere kijk)

Ik kon eerst mijn ogen eerst niet geloven, maar het staat wel degelijk te lezen op de eerste bladzijde van Knack van deze week.

De bewering van de Londonse burgemeester Ken Livingstone dat de bomaanslagen in zijn stad het gevolg zijn van het Amerikaanse en Britse optreden in het Midden-Oosten én van de bezetting van Irak, is van dezelfde orde als de stelling dat de opkomst van Hitler en de nazi's, de jodenvervolgingen en de Tweede Wereldoorlog allemaal het gevolg waren van de zware herstelbetalingen die Duitsland na de Eerste Wereldoorlog werden opgelegd.

Livingstone, ooit binnen Labour gerangschikt als een van de loony left, ontving enige tijd geleden op zijn stadhuis de Egyptische fundamentalist Yussuf Al-Qaradawi, een man die zelfmoordaanslagen bejubelt en de jacht op homoseksuelen aanmoedigt. Livingstone deed dat met alle denkbare egards. Toch kon dat niet verhinderen dat 58 van zijn stadsgenoten de ochtend van 7 juli de dood vonden in bomaanslagen gepleegd door het volk dat door Al-Qaradawi letterlijk de hemel in wordt geprezen. Dat London, tot grote wanhoop van de meeste Europese veiligheidsdiensten, onderdak verschaft aan nogal wat Bin-Laden leerlingen heeft de stad evenmin gebaat.

Het zal wel zijn dat het militaire optreden van de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk in Irak de kansen op terreurdaden in het Westen opvoert, toch hebben de bommenleggers weinig op met Irak en het lot van de Irakezen die dagelijks omkomen - veelal als gevolg van aanslagen gepleegd door hun medestanders. Laat staan dat ze zich zouden bekommeren om het lot van de Palestijnen in de kampen van Gaza en de achtergestelde allochtonen in de West-Europese steden. Het politieke nut van het opblazen van hotels in Sharm El-Sheikh, met overwegen Egyptische slachtoffers, is voor de lokale Arabische bevolking ook al niet erg duidelijk.

De recente geschiedenis toont aan dat de terreur van de fundamentalisten een andere agenda dient. De eerste bomaanslag tegen het WTC in New York dateert al van 1993. Toen was van een bezetting van Irak nog geen sprake. Zelfs van een aanval op de Al-Qaeda bases in Afghanistan wilden de toenmalige Amerikaanse president Bill Clinton noch zijn legergeneraals iets horen.

Dat de coalitietroepen in 1991, eenmaal Koeweit bevrijd, geheel volgens de richtlijnen van de Verenigde Naties Saddam Hoessein in Bagdad met rust lieten, heeft de terroristen niet belet Amerikaanse ambassades in Afrika en een marineschip voor anker in Jemen op te blazen. Dat Amerikanen en Britten naderhand troepen uitstuurden om de moslims in Bosnië te beschermen evenmin.

De internationale brigade van het terrorisme koestert de illusie dat zij de westerse samenleving, die zij met haar deugdzame razernij te lijf gaat, kan ontwrichten. Maar daarvoor is de westerse samenleving veel te veerkrachtig. Veel veerkrachtiger in elk geval dan de verdorde maatschappij die de fanatieke bommenleggers, zich beroepend op een 18de-eeuwse religieuze aberratie, voorstaan.

Maar de zenuwachtigheid is nu groot onder Europese politici die, na de aanslagen in Madrid en London, de schrik om het hart is geslagen. Tijdens Europese conclaven wordt er gezocht naar middelen om de terroristen een stap voor te blijven.

De shoot-to-kill-aanpak van de Engelse veiligheidsdiensten heeft al voor een eerste onschuldig slachtoffer gezorgd. Er wordt nu gedacht aan nog meer preventieve arrestaties, het langdurig opslaan van telefoon-, internet- en e-mailgegevens, aan nog meer bewakingscamera's.

Peter Hustinx, de Europese toezichthouder op databescherming, heeft al gewaarschuwd dat we het hulpje van de terroristen worden 'als we uit emotie onze eigen wetgeving en grondrechten lek schieten'.

Geen enkele wet, ook al moet die de burger beschermen tegen terreur, kan alleen op basis van haar nut worden verantwoord, als ze niet door de hele samenleving wordt gedragen. En die samenleving is overigens de vrucht van onze vrijheid, en, zoals Jean-Marie Guéhenno dat treffend verwoordde, een kostbare erfenis van onze geschiedenis.

Straffe taal van Rik Van Cauwelaert. Ongewone taal ook voor de (schrijvende) pers van tegenwoordig. Taal die ongetwijfeld niet in goede aarde zal vallen bij bijvoorbeeld Jean Vanempten.

Wij kunnen inderdaad onze burgerlijke vrijheden niet opofferen onder druk van het terrorisme. Maar de overheid heeft ook de plicht om haar burgers te beschermen. Het is een moeilijke evenwichtsoefening. Een eerlijk debat is dan ook op zijn plaats.

Read more...

Karel de Gucht, nog maar eens… (Hoegin)

Karel de Gucht komt nog eens in het nieuws, en dus is de vraag alleen maar wie hij op welke manier beledigd heeft. Voor de verandering is het deze keer Joseph Kabila, naar wie Karel de Gucht een vertrouwelijke brief zou geschreven hebben. Karel de Gucht zelf ontkent dat de toon van de brief onbeschoft zou geweest zijn.

Een zestal weken geleden schreef Karel de Gucht een brief naar Joseph Kabila, president van Congo, waarin hij het land versterkte samenwerking en hulp aanbiedt. De brief blijkt gekruid te zijn met enige «vaststellingen», door sommigen uitgelegd als «bedreigingen», over een mogelijk partnerschap tussen de havens van Brussel en Antwerpen enerzijds, en Matadi en Kinshasa anderzijds. Ook wat betreft good governance (goed bestuur) zou Karel de Gucht in zijn brief met een aantal «vaststellingen» gekomen zijn. Tot slot benadrukt Karel de Gucht in zijn reactie «dat deze brief geen enkel persoonlijk verwijt vermeldt».

Om met dat laatste te beginnen: het zou er eigenlijk nog aan ontbroken hebben dat de brief persoonlijke verwijten aan het adres van Joseph Kabila zou bevatten. Al moet anderzijds gezegd worden dat het niet de eerste keer zou zijn dat Karel de Gucht iemand een complimentje wil maken, en dat de tegenpartij dat tot zijn stomme verbazing zo niet begrijpt. Vraag het maar aan onze Noorderburen.

Maar het is moeilijk te achterhalen wie hier het gelijk aan zijn kant heeft: Karel de Gucht die verwijst naar een telefoongesprek met Joseph Kabila dat alles zou verklaren, of de krant Le Soir die verwijst naar «bronnen dichtbij de president» die zeggen dat er «verbijsterd» gereageerd werd op de brief. Zeg ervan wat je wil, maar politici van het slag van Kabila lijken me niet echt te vertrouwen, laat staan dat «bronnen dichtbij hem» dat zouden zijn. Anderzijds zou het niet de eerste keer zijn dat Karel de Gucht een leugen zou verkopen, met dit verschil dat de kans deze keer klein is dat er een bandje van bijvoorbeeld dat telefoongesprek zou opduiken. Kies dus maar wie van de twee partijen het meest te vertrouwen is.

Ronduit ironisch is het bovendien dat Karel de Gucht lessen geeft over het creëren van een «klimaat van juridische zekerheid» als een noodzakelijke voorwaarde voor de goede werking van de transportsector in Congo. Misschien kan hij Kabila eens uitnodigen naar Zaventem voor een studiedag over geluidsnormen en aansluitend een bezoek aan de lokalen van DHL? Ik ben er vrij zeker van dat daar behoorlijk wat ruimte zal zijn om «vaststellingen» te doen die niet overkomen als bedreigingen. Of nog een plaats dat zeker een bezoek waard is als het gaat over juridische zekerheid: Doel. Mogelijkheden genoeg dus.

Maar ten gronde, wat is het probleem met Karel de Gucht? Als voorzitter van de VLD was hij een ramp voor die partij, en voor zichzelf erbij. Nu zorgt hij als Minister van Buitenlandse Zaken voor de ene diplomatieke rel na de andere. Louis Michel deed dat ook, maar dat was duidelijk anders. Hij wist namelijk zijn slachtoffers telkens zo uit te kiezen dat hij punten scoorde bij zijn eigen politieke achterban, zoals bij de aanvaringen met Berlusconi en Bush. En in het geval van Oostenrijk slaagde hij er bovendien in Vlaanderen ekonomisch te treffen – twee vliegen in één klap als het ware. Bij Karel de Gucht, die zich meer gedraagt als een ongeleid projectiel, is dat niet het geval. Wie werd er beter van het incident met Balkenende? De persmap met de bewering dat de vader van Joseph Kabila een Tanzaniaan zou zijn: een tikfout? En je weet maar nooit wanneer de volgende keer zal zijn, en wie hij dan weer treft.

Hoe vaak kan een mens verkeerd begrepen worden en tegenslag hebben voor het woord «incompetent» opduikt, en… blijft hangen? Om af te sluiten nog eens die uitspraak –ook al Congo– van oktober verleden jaar, het citeren waard:

Ik heb in Congo niet veel mensen gezien die in staat zijn om een behoorlijke bijdrage te leveren aan het bestuur van een land.

Let op de subtiliteit: een land, dus niet één bepaald land. Zouden er in de hotels in Congo ook spiegels hangen?

Read more...

Integreren of zwijgen (De andere kijk)

In De Morgen treedt Walter Pauli vandaag in de voetsporen van de Franse president Chirac. U zal zich nog wel herinneren dat Chirac in de aanloop naar de oorlog in Irak de nieuwe Oost-Europese lidstaten toebeet dat ze “een historische kans hadden gemist om hun mond te houden” omdat ze de Amerikaanse lijn volgden.

Pauli doet vandaag iets gelijkaardigs. Naar aanleiding van een anti-abortusinitiatief in Polen maakt hij de Oost-Europese nieuwkomers feitelijk het verwijt dat ze zich niet hebben geïntegreerd in de Europese Unie. Ze hebben zich de “Europese gedachte” niet eigen gemaakt.

Welke voorbeelden haalt Pauli aan? De Oost-Europese landen hebben geen zin in een verzorgingsstaat zoals we die hier hebben. De meeste nieuwkomers steunen het Amerikaanse buitenlands beleid. En nu sponsoren Amerikaanse neo-conservatieven die krachten in Oost-Europa die ook de niet-economische aspecten op Amerikaanse leest willen schoeien. Die verdraaide Amerikanen toch weer!

U hebt het begrepen: de Oost-Europese lidstaten zijn volgens Pauli feitelijk het Amerikaans paard van Troje dat de “Europese gedachte” ondergraaft. Het is Pauli echter precies nog niet opgevallen dat de welvaartstaten onder druk staan, dat er een oorlog tegen het terrorisme woedt en dat Europa wegglijdt in relativisme en nihilisme.

Vervalt bij toetreding tot de EU soms het recht om naar eigen goeddunken een beleid uit te stippelen? Of moeten de nieuwkomers mordicus zweren bij het huidige beleid van immobilisme en appeasement? Zij weten wel beter na 40 jaar communistische overheersing!

Maar volgens Pauli dus wel. Hij roept nog net niet op om de Oost-Europese landen terug de deur te wijzen, maar hij vraagt hen wel ‘vriendelijk’ om zelf ook niet “de klok terug te draaien”. Ze moeten een stevige sociale zekerheid uitbouwen en een onomkeerbare tendens inzetten naar minder “levensbeschouwelijke bevoogding”. Het kan volgens Pauli toch niet de bedoeling zijn om discussies van het eind van de negentiende eeuw terug te openen.

Neen, de oude Europese lidstaten kunnen de impuls van de nieuw Europa goed gebruiken. Vlaktaksen, Poolse loodgieters, hun daadkrachtige gehechtheid aan vrijheid en democratie: laat maar komen!

Read more...

State of the media (The Flemish Beerdrinker)

In a notable article for the New York Times, Richard Posner surveys the state of the media. His basic message, i think, is this. Due to lower costs, entry is much easier than before, thus the mediamarket is more competitive than ever. The result is that the media have to give consumers what they want. If, say, a liberal newspaper doesn’t wants to loose it’s readers, it will have to become more liberal, or else it will loose readers to a new and more liberal competitor. So we have an increased polarization. Lower costs and easier entry are not the only causes of the increased polarization, however. According to Posner we also have a consumer who in fact has only a limited interest in the truth and a limited thirst for knowledge. Searching for truth and knowlegde is costly as well and these costs appear not to have been diminished. So many consumers are happy to stick with media which are coloured but which nevertheless have the right colour. What’s the role of the blogger in this? Bloggers essentially have no costs. And the time they lose by blogging can be compensated with different kind of revenues like fees, donations, royalities and the like. So we should have here an vast array of different views, from extreme right towards extreme left, with everything in between. But do we have an honest reporting of facts? Posner writes:

What really sticks in the craw of conventional journalists is that although individual blogs have no warrant of accuracy, the blogosphere as a whole has a better error-correction machinery than the conventional media do. The rapidity with which vast masses of information are pooled and sifted leaves the conventional media in the dust. Not only are there millions of blogs, and thousands of bloggers who specialize, but, what is more, readers post comments that augment the blogs, and the information in those comments, as in the blogs themselves, zips around blogland at the speed of electronic transmission. This means that corrections in blogs are also disseminated virtually instantaneously, whereas when a member of the mainstream media catches a mistake, it may take weeks to communicate a retraction to the public. This is true not only of newspaper retractions - usually printed inconspicuously and in any event rarely read, because readers have forgotten the article being corrected - but also of network television news. It took CBS so long to acknowledge Dan Rather’s mistake because there are so many people involved in the production and supervision of a program like ’’60 Minutes II’’ who have to be consulted. The charge by mainstream journalists that blogging lacks checks and balances is obtuse. The blogosphere has more checks and balances than the conventional media; only they are different. The model is Friedrich Hayek’s classic analysis of how the economic market pools enormous quantities of information efficiently despite its decentralized character, its lack of a master coordinator or regulator, and the very limited knowledge possessed by each of its participants. In effect, the blogosphere is a collective enterprise - not 12 million separate enterprises, but one enterprise with 12 million reporters, feature writers and editorialists, yet with almost no costs. It’s as if The Associated Press or Reuters had millions of reporters, many of them experts, all working with no salary for free newspapers that carried no advertising.

The big worry with blogs essentially is that blogs are "unfiltered". There always is the risk that extreme views will dominate, thus tearing apart our social fabric. But if this is true, what to do? Censorship? Posner says to relax:

The argument for filtering is an argument for censorship. (That it is made by liberals is evidence that everyone secretly favors censorship of the opinions he fears.) But probably there is little harm and some good in unfiltered media. They enable unorthodox views to get a hearing. They get 12 million people to write rather than just stare passively at a screen. In an age of specialization and professionalism, they give amateurs a platform. They allow people to blow off steam who might otherwise adopt more dangerous forms of self-expression. They even enable the authorities to keep tabs on potential troublemakers; intelligence and law enforcement agencies devote substantial resources to monitoring blogs and Internet chat rooms. And most people are sensible enough to distrust communications in an unfiltered medium. They know that anyone can create a blog at essentially zero cost, that most bloggers are uncredentialed amateurs, that bloggers don’t employ fact checkers and don’t have editors and that a blogger can hide behind a pseudonym. They know, in short, that until a blogger’s assertions are validated (as when the mainstream media acknowledge an error discovered by a blogger), there is no reason to repose confidence in what he says. The mainstream media, by contrast, assure their public that they make strenuous efforts to prevent errors from creeping into their articles and broadcasts. They ask the public to trust them, and that is why their serious errors are scandals.

In the past we had the one big truth that invariably was situated in the middle, or center. Sometimes that truth was center-left, sometimes center-right, but center nevertheless. Most people only got (and wanted?) to hear that one big "truth". Now we get a scala of "views", sometimes, but mostly not situated in the center, and a splintered audience, choosing among those different views and sticking with it. They only get (and want?) to hear that one (extreme, centrist...) view. Which is better? I really don’t know. The way blogs work, as described by Posner, is some cause for optimism. But what probably really is important is that we should find ways to lower the costs of searching for truth and knowledgde - to lower the costs for consumers, not for the media. Someday i hope that blogs really can make a contribution to this goal.

Read more...

Global warming once again (The Flemish Beerdrinker)

Following up on the previous post here are some quotes:

This is all about taxpayers’ money being diverted from developing clean renewable technologies to try and make burning coal less dirty," Bob Brown, leader of the minority Australian Greens party, said in a statement.

And:

i wonder if it would be a good bet to follow my natural cynicism, and say that one of the technologies to be pushed will be hydrogen fuel cell cars?

I can understand these statements if they would come from market fundamentalists who are against governments pushing for particular technologies. But from the viewpoint of environmentalists? At the moment the U.S. and important developing countries do not participate in Kyoto. But apperantly they are prepared to do something instead of nothing. Ok, clean coal or hydrogen are probably not the technologies that will win the hearts and minds of the Greens (their pet technology being windenergy). But if the result is less CO2-emissions, even environmentalists should support that. Why not have a variety of approaches? Is their any reason to believe that only the Kyoto-approach is the right one? If a company like, say, Exxon is financially supporting a r&d-programm for clean technologies that will be freely available for developing countries (no IPR’s), it contributes as much, but in a different way, to battling global warming, than BP does, a company that formally adheres to the Kyoto-targets. If the U.S and China have a comparative advantage in clean(er) coal why not let them profit by exporting it? It still will diminish CO2-emissions and it it good for the economic development of China. Countries that have a comparative advantage in wind can choose that technology and we all will be happy.

Read more...

The end of Kyoto? (The Flemish Beerdrinker)

Or are we getting something on top of that?

The United States, the world’s top polluter, is set to unveil a five-nation pact to combat global warming by developing energy technology to cut greenhouse gas emissions, officials said on Wednesday. China and India, whose burgeoning economies comprise a third of humanity, as well as Australia and South Korea are part of the agreement to tackle climate change beyond the U.N.’s Kyoto protocol. The United States and Australia are the only developed nations outside Kyoto, which demands cuts in greenhouse emissions by 5.2 percent below 1990 levels by 2008-12. Both say Kyoto is flawed because it omits developing states. Diplomats in the Laotian capital Vientiane said the pact would be formally announced on Thursday when U.S. Deputy Secretary of State Robert Zoellick holds a news conference attended by representatives of the other signatories. Zoellick is attending a regional forum in Laos. Details of the pact were unclear but it appears to echo recent comments by President Bush who advocates the use of technology to curb growth in greenhouse gas emissions rather than setting Kyoto-style caps on emissions. Bush believes Kyoto would threaten the U.S. economy even though many of his allies see it as a vital step to brake a rise in temperatures they fear could trigger more floods, storms, lift sea levels and drive thousands of species to extinction.

I’m not a fan of Kyoto, as Tim Haab says in a comment, Kyoto targets quantities, while it should target prices, and letting the market do the rest. But the details of the new U.S. plan are too much in the dark yet to make any positive or negative statement about it. It seems to target new technologies, so it indeed could just be a new r&d-program. It could even be a command-and-control-program if it it set in advance what kind of technologies they want to develop (hydrogen, clean coal?). A good point however is that developing countries will be included, because they will contribute most to global warming when it really starts to matter. We have to find ways to make them grow without contributing to global warming. That’s the main task. I wonder if the new agreement will be better at this than Kyoto. Developing.

Read more...

Fair trade (The Flemish Beerdrinker)

Het federaal parlement is verkocht. De eerbiedwaardige instelling neemt voortaan een deel van haar drank af bij Oxfam. Parlementsleden en medewerkers kunnen nu ook hun dorst lessen met producten uit zogenaamde fair trade. Dankzij fair trade ontvangen de oorspronkelijke “producenten” – arbeiders en vooral boeren – uit de arme landen een rechtvaardige prijs. Wat precies een rechtvaardige prijs is laat men daarbij vaak in het midden – algemeen wordt aangenomen dat het een prijs is die arme de boeren een menswaardig bestaan garandeert. Maar wat merk ik nu? Het vruchtensap is afkomstig uit de volgende drie landen: India, Brazilië en Cuba. Een merkwaardige keuze, als je het mij vraagt. De onrechtvaardigheid van de handel met die drie landen situeert zich immers niet op vlak van de (te lage) prijs die wij betalen. Bovendien gaat het niet om echt arme landen, met uitzondering misschien van Cuba, maar hier is oneerlijke handel niet voor verantwoordelijk, wel de aard van het regime. Ik kom hier nog op terug, maar laat ik beginnen met India. Aan de ene kant is India een land dat dankzij gewone vrije handel in vooral de dienstensectoren de jongste tien-vijftien jaar economisch sterk is gegroeid. In tegenstelling tot twintig jaar geleden, begint er zich een Indiase middenklasse te vormen, vooral omdat ze handelsrelaties en andere netwerken hebben opgebouwd met ontwikkelde landen, met name de V.S. Aan de andere kant is India nog altijd heel protectionistisch wanneer het aankomt op landbouwproducten. De eigen markt wordt sterk afgeschermd. Met armoede tot gevolg… Handel leidt met andere woorden tot welvaart en protectionisme tot armoede. In India zelf gaan dan ook stemmen op om ook de landbouwsector verder te liberaliseren. Het punt is dat India vreest niet op te kunnen tegen de door subsidies scheefgetrokken concurrentie vanuit Europa en de V.S. Vandaar dat ze maar zelf haar markt gesloten houdt en zelf subsidies uitreikt. De weg vooruit ligt dan ook voor de hand: een wederzijdse opening van de markt door Europa, de V.S. en India en de wederzijdse afbouw van subsidies. De landbouw is de minst productieve sector van de Indiase economie. Voor de economische ontwikkeling van India is het dan ook nodig dat meer mensen aan de slag gaan in productievere sectoren, iets waar China bijvoorbeeld veel beter in slaagt. Boeren die niet kunnen overleven in een geliberaliseerde markt, moeten niet aan hun lot worden overgelaten. Ze moeten geholpen worden om over te schakelen naar veel lonender activiteiten. De “fair trade”-campagne van Oxfam heeft precies het tegenovergestelde effect. De schuld, aldus Oxfam, voor de mensonwaardige omstandigheden van de Indiase boer, ligt bij de grote multinationals die te lage prijzen betalen. En dus moeten er alternatieven komen die de boer een “rechtvaardige prijs” garandeert. Maar die alternatieven behouden de huidige status quo die de armoede van de Indiase boer verlengt. Een aantal onder hen krijgen door de Oxfam-campagne wel een iets hoger inkomen. Daarvoor moet hij echter rekenen op de “goodwill” van de rijke Westerse consument die een hogere prijs wil betalen. Modern paternalisme dus terwijl wat de Indiase boer nodig heeft een moderne economie en moderne landbouw is. Gaat Oxfam dat voor mekaar brengen? Ik durf het te betwijfelen. Ook Brazilië schermt haar landbouw nog sterk af, vooral voor producten uit nog armere landen. Maar terwijl Oxfam de Amerikaanse subsidies aan de katoenindustrie terecht als “oneerlijke handel” bestempelt, zwijgt ze zedig over het Braziliaans protectionisme. Dit Braziliaans protectionisme is overigens niet minder dan het Amerikaanse. Terwijl in de V.S. bijna 28% van de landbouwproducten zonder invoerheffingen kunnen worden ingevoerd is dat in Brazilië slechts 2% (twee!). Het gemiddelde tarief bedraagt in Brazilië 33%, tegenover 5,5% in de Verenigde Staten. Het zijn echter precies landen als Brazilië die zich druk maken over het Amerikaans protectionisme. De armste ontwikkelingslanden (LDC, least developed countries) daarentegen hebben eerder problemen met het Braziliaanse protectionisme. Als gevolg van de lagere prijzen zijn zij eerder voorstander van de oneerlijke handelspraktijken (subsidies) vanwege de V.S. en Europa. Maar het lot van die landen is niet iets dat tot de prioriteiten van Oxfam behoort. Dat past immers niet in het ideologische Oxfam-kraam. Het lijdt geen twijfel dat net zoals in de V.S. dit protectionisme vooral de grote industriële groepen ten goede komt, en niet de gewone boer. Vandaar ook dat Oxfam het nodig acht om via “eerlijke handel” de arme Braziliaanse boer te helpen. Maar daarmee houdt het ook het huidige systeem in stand. De gewone Braziliaanse boer is veeleer het slachtoffer van de ongelijkheid en inefficiënties die door het Braziliaanse protectionisme in de landbouw worden gecreëerd. Vrijhandel zou als gevolg hebben dat Brazilië zich zal specialiseren in die activiteiten – katoen – waar het een comparatief voordeel in heeft. Het gevolg is een hogere productiviteit en finaal ook een hoger inkomen. In plaats van te komen met lege begrippen als “eerlijke handel” die dan nog inconsistent worden toegepast, zou Oxfam beter pleiten voor echte vrije handel zowel voor de V.S. als Brazilië. Misschien zullen er dan in Brazilië geen boeren meer zijn die de vruchten plukken. Maar wellicht zullen ze dan aan de slag zijn in een sector – katoen – waar ze wel een echt fatsoenlijk inkomen kunnen verdienen, zonder afhankelijk te zijn van Westers paternalisme. Van alle boeren ter wereld zijn er uiteraard geen die meer uitgebuit worden door Westerse multinationals dan de Cubaanse. En van alle boeren ter wereld zijn er uiteraard geen die meer het slachtoffer zijn van “oneerlijke handelspraktijken” dan de Cubaanse. Althans als we Oxfam mogen geloven. Ook zij moeten dan ook worden gered door de Westerse consument te vragen dieper in zijn beugel te tasten. Dat de Cubanen arm zijn, lijdt geen twijfel. Van alle drie landen behoort alleen Cuba tot de LDC’s. Impliciet geeft Oxfam met de opname van Cuba in de fair trade campagne echter wel toe dat Castro’s communisme niet in staat is om alle Cubanen een menswaardig bestaan te garanderen. Het moet inderdaad heel moeilijk zijn om Westerse bedrijven in dit geval van uitbuiting te beschuldigen, want die zijn er gewoonweg niet. Het enige Westerse bedrijf actief in Cuba is Oxfam zelf dat met geld van de Westerse consument (vaak ook consumenten die aan de onderkant van de maatschappij leven), het regime van Castro legitimeert. De conclusie is duidelijk. Oxfam’s fair trade campagne is niet enkel een druppel op een hete plaat, het is ook een schaamlapje. Het legitimeert de bestaande machtsverhoudingen in plaats van ze aan de kaak te stellen. En het draagt niet bij tot economische ontwikkeling. Het is noodhulp, maar geen ontwikkelingshulp.

Read more...

Overheid wiegt zichzelf en bevolking in slaap (Hoegin)

Terwijl de rest van de wereld bijna van zijn stoel valt bij de vaststelling dat België geen rampenwet heeft, hoewel Brussel zowel de hoofdstad van de Europese Unie is als zetel van de NAVO, bleek een tijdje geleden uit een vraag van De Stemmenkampioen dat de Belgische overheid niet alleen erin geslaagd is zichzelf in slaap te wiegen, maar ook een groot gedeelte van de bevolking.

Nadat eerder de Brusselse brandweer al een noodkreet slaakte dat ze totaal onvoorbereid is om te reageren op een aanslag op meer dan één metrostation tegelijk, verklaarde de Brusselse gouverneur Véronique Paulus de Châtelet dinsdag voor de VRT gewoonweg dat Brussel niet voorbereid is op een terreuraanval. Het verrast misschien het buitenland, maar in België zou niemand hiervan mogen opkijken. De politiek van de federale regering is al jarenlang één die erop gericht is de fundamentalistische moslims in België vooral met rust te laten, in de hoop dat zij hun eigen «vrijhaven» aan de Noordzee niet zouden opblazen. De Staatsveiligheid heeft hier trouwens wel andere katten te geselen dan aanhangers en sympathisanten van al Qaeda, want hier dreigt extreem-rechts in de vorm van onder meer zangeresjes die aan het Songfestival willen meedoen. Wie zo'n politiek voert heeft dan ook niet onmiddellijk haast om rampenplannen op te stellen voor terreuraanvallen uit islamitische hoek.

Of de gevoerde politiek op langere termijn wel realistisch is, is toch maar zeer de vraag. Brussel blijft immers de onofficiële hoofdstad van de Europese Unie en zetel van de NAVO, en is daarom, zoals ook Willy Claes onlangs benadrukte, één van de belangrijkste symbolen voor de Westerse beschaving. Er kan daarom geen twijfel over bestaan dat Brussel wel degelijk een doelwit vormt voor terroristische aanslagen, ook al probeert de federale regering de bevolking iets anders te doen geloven. In het licht daarvan valt op dat op de vraag van De Stemmenkampioen of België een doelwit voor terroristische aanslagen vormt meer dan 30% «Neen» antwoordt, en amper iets meer dan 50% «Ja». Voor wat het waard is, enkel bij het Vlaams Belang geeft een duidelijke meerderheid blijk van enig realisme. Bij Groen! lijkt zelfs een relatieve meerderheid in de eigen sprookjes te geloven.

Voor velen van de Neen-stemmers moet het vandaag als een schok gekomen zijn dat er in het Pakistaanse milieu in Antwerpen toch één en ander loos is. Asielzoekers blijken immers meerdere keren per jaar terug naar het land waaruit ze gevlucht zijn te reizen. Niet alleen is dit in strijd met hun verhaal dat hun leven ginder in gevaar is, maar stelt zich ook de vraag hoe zij zich dit kunnen veroorloven als ze verder wel aangewezen zijn op de steun van het OCMW. Verder wordt er een groep van tientallen extremisten nauw gevolgd, waarbij honderdduizenden euro's per jaar naar het buitenland versluisd worden, en durft men niet uit te sluiten dat de groep ook plannen heeft om aanslagen te plegen. Ik hoop maar dat Laurette Onkelinx voor dit onderzoek evenveel speurders voltijds ter beschikking kan stellen als enkele maanden geleden voor de zaak Remmery.

Read more...

'Mislukking' in Irak (De andere kijk)

"Ironisch is het wel: onder het repressieve regime van Saddam Hoessein hadden de Iraakse vrouwen veel meer rechten dan in een recent ontwerp van de nieuwe grondwet dat in het 'bevrijde' Irak wordt besproken. En het kan nog erger worden: het definitieve ontwerp moet op 15 augustus klaar zijn, en er wordt nog druk onderhandeld over de tekst."

Dat stond vandaag te lezen in een artikel in de Tijd met als titel: "Nieuwe grondwet Irak miskent vrouwenrechten". Hebt u de enkele aanhalingstekens gezien? Enkele aanhalingstekens hebben een zogenaamd-functie. Irak is dus zogenaamd bevrijd van wat de auteur nauwelijks enkele lijnen daarboven een repressief regime noemde. Maar onder dat repressief regime hadden de vrouwen niettemin veel meer rechten. Kan u de logica hiervan vatten? De verantwoordelijke voor vrouwenzaken van het nieuwe Iraakse 'regime' moet een 'lakse' dag hebben gehad toen Iraakse vrouwen vrijuit over de grondwet debatteerden op de nationale televisie.

Neen, voor sommige journalisten moet en zal Irak een mislukking worden, no matter what. Dat het ook beter kan worden, is op geen enkel moment bij de anonieme auteur van het artikel opgekomen. Vandaar ook steeds weer de nadruk op de zelfmoordbommen.

Maar laat ons eens naar de feiten kijken. Als sommige journalisten (wiens hoofdtaak het nochtans is) het niet doen, zullen ik en anderen het wel doen. Zowel militair, door de versterkte aanwezigheid van coalitietroepen in het hartland van de 'opstandelingen', als politiek, met de terugkeer van de soennieten naar het comité dat de grondwet opstelt, wordt vooruitgang geboekt. Maar verwacht niet dat het mantra van mislukking gauw ophoudt. Daarvoor is er zoals Bill Roggio terecht zegt te veel energie in gestoken.

Read more...

Hoe linkser hoe duurder en minder efficiënt (Hoegin)

Tweede Noorse studies hebben uitgewezen wat iedere liberaal je aan de toog zo ook kan vertellen: linkse partijen aan de macht betekent hogere belastingen en een minder efficiënt gebruik van die belastingen, toch wat de gemeenten in Noorwegen betreft.

Statistisk sentralbyrå (Statistiscs Norway, SSB) onderzocht in opdracht van de Noorse Vereniging van Huiseigenaars (Huseiernes Landsforbund) hoe het zat met de belastingen en taksen (onder meer water, riolen en renovatie) in de 100 grootste en nog eens 24 kleinere gemeenten in Noorwegen, en of er een verband was met de partij van de burgemeester in deze gemeenten. Uit de resultaten blijkt duidelijk dat de belastingen en taksen stijgen naargelang de burgemeester linkser is. Vertaald naar het Vlaamse partijlandschap zien de resultaten er als volgt uit:

Partij (NO)	Partij (VL)	Belastingen en taksen
Sosialistisk Venstreparti	Groen!	7.997 NOK
Arbeiderpartiet	sp.a	7.885 NOK
Senterpartiet	(Provinciaal georiënteerd)	7.625 NOK
Kristelig Folkeparti	CD&V	7.443 NOK
Fremskrittspartiet	Vlaams Belang	6.860 NOK
Høyre	VLD	6.689 NOK

Gevraagd naar een reactie zag de vice-voorzitter Jan Tore Sanner van Høyre in deze resultaten het bewijs dat in een linkse gemeenteraad de belastingen en taksen stijgen, evenwel zonder dat de linkse partijen kunnen aantonen dat het aanbod daardoor beter wordt. Arbeiderpartiets woordvoerder voor gemeentezaken Karl Eirik Schjøtt-Pedersen wijst dat echter van de hand, en meent dat vergelijkingen tussen gemeenten zoals die in dit onderzoek werden gemaakt niet correct zijn. Volgens hem zijn de gemeentediensten in grotere steden nu eenmaal goedkoper dan in kleine plattelandsgemeenten, en kosten ze verder gewoonweg wat ze kosten.

Het tweede onderzoek toont echter aan dat dat misschien toch niet helemaal het geval is. Prof. Lars-Erik Borge van het Centrum voor Ekonomisch Onderzoek (Senter for økonomisk forskning) in Trondheim en Kjell Sunnevåg van het Maatschappelijk en Nijverheidsonderzoek (Samfunns- og næringslivsforskning) in Bergen onderzochten hoe efficiënt de gemeenten het belastingsgeld gebruiken, en welke parameters hierop invloed hebben. Hun conclusie luidt dat gemeenten minder efficiënt werken naarmate het gemiddelde inkomen in de gemeente stijgt, er een grotere fragmentatie is van het partijpolitieke landschap (een minder duidelijke meerderheid in de gemeenteraad), en er meer linkse politici in het gemeentebestuur zitten. Hun verklaring is dat naarmate het inkomen stijgt, gemeentebesturen niet zo'n grote druk ondervinden om goede gemeentediensten aan te bieden voor een lage prijs. Een fragmentatie van het partijpolitieke landschap zorgt er dan weer voor dat er minder goed bestuurd kan worden, wat ook ekonomische gevolgen heeft.

Een verklaring voor waarom een groter aandeel socialisten in het gemeentebestuur de efficiëntie van de gemeentediensten naar beneden haalt, hebben ze niet. Concreet stellen zij dat een verhoging van het socialistische aandeel in het gemeentebestuur een reductie van de efficiëntie met 1,1% tot gevolg heeft. Het resultaat is statistisch significant, wat betekent dat het effect groter is dan wat toevallige verschillen zouden kunnen veroorzaken. Gevraagd naar meer commentaar zei Borge wel dat ander onderzoek aangetoond heeft dat het gemiddelde inkomen in linkse gemeenten ook hoger is, wat een mogelijke verklaring voor het effect zou kunnen zijn. Ze durven hierover echter geen expliciete uitspraken doen voor er meer onderzoek gebeurd is.

Ook op dit onderzoek reageren de politieke partijen bijzonder voorspelbaar. Voor Minister van Lokaal Bestuur en Regionale Ontwikkeling Erna Solberg (Høyre) komen ze natuurlijk niet bepaald als een verrassing, terwijl Karl Eirik Schjøtt-Pedersen van Arbeiderpartiet zich de vraag stelt of het onderzoek ook rekening houdt met de kwaliteit van de gemeentediensten. Hij vermoedt dat een andere conclusie zou kunnen zijn dat gemeenten met een links bestuur ook betere kwaliteit leveren. Karin Andersen van SV stelt dan weer dat het voor Høyre en Fremskrittspartiet gemakkelijker is om te snijden in het dienstenaanbod. Linkse partijen hebben het daar omwille van ideologische redenen moeilijker mee, en werken dus ook minder efficiënt.

Twee onderzoeken dus die wel niet helemaal hetzelfde onderzocht hebben, maar toch resultaten hebben die in dezelfde richting gaan en die vlak voor de Noorse parlementsverkiezingen perfect in de propaganda van Høyre en Fremskrittspartiet passen. Hierbij moet opgemerkt worden dat het eerste onderzoek uitgevoerd werd door een staatsinstelling, en dat de resultaten ervan moeilijk in twijfel getrokken kunnen worden. De verdediging van Arbeiderpartiet en SV is daarentegen ondermaats, en vooral Karl Eirik Schjøtt-Pedersen blaast de ene keer koud en de andere keer warm. In zijn reactie op het eerste onderzoek zegt hij dat de gemeentediensten nu eenmaal kosten wat ze kosten, maar wanneer het tweede onderzoek aantoont dat dat niet het geval is, stelt hij dat er een kwaliteitsverschil zou zijn. Indien de kwaliteit van de diensten per kroon werkelijk hoger is in linkse gemeenten, moet dit gecombineerd met hogere belastingen en taksen in totaal al een enorm kwaliteitsverschil opleveren vergeleken met rechtse gemeenten. Mijn slecht karakter zegt me dat Sanner dan wel dichter bij de waarheid zal zitten omdat zijn verklaring nu eenmaal stukken eenvoudiger is: linkse en rechtse gemeentebesturen leveren dezelfde kwaliteit van diensten af, maar in linkse gemeentebesturen is de efficiëntie lager en moet er dus meer betaald worden.

Read more...

De terrorismemeesters Saudi Arabië en Pakistan (cleppe)

Terrorisme wordt soms voorgesteld als een product van de privésector. Niets is minder waar. Ossama Bin Laden is een rijkeluiszoontje dat opgroeide in één van de leidende Saudische families, die nauw met de Saudische staat zijn verweven. In Saudi-Arabië hoeft men slechts één van de vele prinsen te kennen om zich te bevrijden van een verkeersboete. Het is een cultureel onderontwikkeld land dat in vijftig jaar uitgroeide van extreme armoede naar extreme rijkdom.

In tegenstelling tot Taiwan deed het dat echter niet door kapitalisme. Taiwan werd rijk omdat de fascistische politieke klasse zich voornamelijk bezig hield met buitenlands beleid, en wel met de vraag hoe de Kwo Min Tang zo snel mogelijk terug aan de macht kon komen in China. Het gevolg daarvan was dat de politiek zich niet bezig hield met het steunen van bevriende bedrijven, waardoor een harde eerlijke concurrentie ontstond, waardoor Taiwan een ongekende economische ontwikkeling meemaakte, waarbij de economie vooral bestaat uit kleine en middelgrote ondernemingen, net zoals dat in Vlaanderen en Noord-Italië het geval is.

Saudi Arabië, of liever de Saudische staat, werd daarentegen rijk omdat de politieke klasse olie verkocht aan buitenlandse bedrijven. De rijkdom is van een geheel andere aard dan die van Taiwan. Buiten het detecteren van bodemrijkdommen, en de ontginning en de verkoop ervan, is geen enkele innoverende activiteit gebeurd aldaar. Bovendien was die activiteit al begonnen door de kolonisator, en is zij na de onafhankelijkheid grotendeels gebeurd door buitenlandse bedrijven. Het enige dat de Saudische staat gedaan heeft, is het roven van deze rijkdommen door geweld.

Om het regime in stand te houden, werd de rijkdom verdeeld onder de leden van het regime, en ook onder de bevolking. In Saudi Arabië leeft iedereen in feite van een uitkering. Het enige verschil met de Sovjetunie is dat de uitkering een stuk hoger is. De gelijkenissen met de Sovjetunie zijn echter legio: de voornaamste vorm van persoonlijke carrière die men kan maken, is het opklimmen in de hierarchie van de staat. Het hoeft niet gezegd dat hoge morele kwaliteiten daarvoor niet op zijn plaats zijn.

De dominerende religie in Saudi Arabië sluit bij die mentaliteit heel goed aan. Het heet Wahabisme, en is een zeer fundamentalistische vorm van Islam. Vrouwen zijn bijvoorbeeld niet gerechtigd om met de auto te rijden, om maar te zeggen hoe ver en vijandig deze religie afstaat van het Westerse vrije denken, dat het ondernemen propageert, of het nu ter wille van de eigen persoonlijke ontwikkeling is, of ter wille van de eigen rijkdom. Een dergelijk verbod sluit de helft van de bevolking uit om zich te ontwikkelen, en is enkel mogelijk in een ideologische visie die vijandig staat tegen ontwikkeling, een visie die ook in het Westen soms door het groene gedachtengoed wordt gedragen. De socialistische visie verzet zich, toegegeven, niet tegen ontwikkeling, althans niet in woord, maar de praktijk laat helaas zien dat het socialistische pad ontwikkeling en beschaving stopt.

Niet enkel in Saudi Arabië bestaat er een communistische welvaartstaat waarbij de staat de meeste economische activiteit in handen houdt. Ook in Lybië is dit het geval. Lybië is weliswaar niet zo rijk als SA, maar niettemin toch het tweede rijkste land van Afrika. De burgers ondernemen er echter ook weinig economische activiteit, wat bijvoorbeeld bewezen wordt in de sector van de horeca, waar 80% van het personeel uit buitenlanders bestaat, omdat de burgers in de werkloosheidsval trappen. De hoge uitkeringen van de staat zijn immers interessanter dan het heft in eigen handen nemen. Ook in de andere Islamitische staten ziet men in meer of mindere mate hetzelfde fenomeen. Een belangrijke reden is dat in die staten de oliegrondstof een dominante economische grondstof is, zodat het voor een regime makkelijk is om het volk te controleren wanneer enkel maar die ene grondstof wordt gecontroleerd. De eeuwenlange traditie van despotie waarbij het volk de dictatuur gewoon is, vergemakkelijkt dit. In Taiwan bestaat geen dominante economische grondstof, wat het opbouwen van macht dus moeilijker maakt voor een despotisch regime. Men zou kunnen zeggen dat olierijkdommen daarom net noodlottig zijn voor de bevolking die er leeft.

Enige hoop moet men stellen in het opbouwen van een tweede grote economische sector, zoals toerisme, want voor een staat is het heel wat moeilijker om twee sectoren in grote mate te controleren. In Lybië, maar ook in het Midden-Oosten, kan het in de toekomst een bloeiende sector worden, en laten we dat hopen, want wanneer de olievoorraden uitgeput raken, of indien olie gewoon niet interessant meer is, zal de rijkdom van de Staat plotsklaps verdwijnen, net zoals de herverdeling. De bevolking, die nooit enige economische activiteit aan de dag heeft gelegd, zal spoedig verarmen.

Het Wahabisme, dat de praktijk van de niet-ontwikkeling koppelt aan een religieuze ideologie, wordt gepropageerd door de Saudische prinsen. Met het geld dat ze binnenkrijgen omdat ze erin slagen de voornaamste economische sector met geweld onder hun hoede te houden, subsidiëren ze terroristen en moskees, ook in het Westen, die deze ideologie verspreiden. Het is geen toeval dat de kapers op 11 september 2001 allen Saudi’s of Egyptenaren waren. Egypte is een land waar de beruchte Moslimbroederschap werd opgericht en veel aanhang heeft, met als doel het Wahabisme als staatsreligie ook in Egypte in te voeren. Ossama Bin Laden kreeg fondsen van de Saudische prinsen om zijn organisatie op poten te houden. Dit is staatsgeld, want het is verkregen door geweld.

Ook de Pakistaanse Staat, en vooral dan de geheime dienst ISI, is in ruime mate geïnfiltreerd door moslimfundamentalisten. Het is zeer waarschijnlijk dat de fundamentalistische geledingen van de Pakistaanse staat logistieke steun hebben verschaft aan de operaties van OBL in het naburige Afghanistan. Om dan nog te zwijgen van de steun van de VS aan fundamentalisten toen deze in de koude oorlog de Russen in Afghanistan bevochten, en van de Amerikaanse samenwerking met de Taliban die een belangrijke doorvoerregio van olie uit de Kaspische Zee controleerden.

De Westerse staten steunen Saudi Arabië en Pakistan omdat deze staten olie verkopen aan Westerse bedrijven, die een sterke lobbykracht hebben in het Westen. De Westerse publieke opinie zou zich echter beter realiseren dat deze twee staten de terrorismemeesters van deze wereld zijn, en de voornaamste schuldigen zijn. De steun aan beide regimes moet onmiddellijk worden stopgezet. Meer dan het ook duivelse Iran of vroeger Irak zijn het deze staten, openlijke bondgenoten van het Westen, die terrorisme actief steunen en in het Westen fundamentalistische moskees subsidiëren. Olie zullen zij sowieso wel verkopen, want anders bloeden ze leeg. De tijd dat ze doen wat ze willen, moet echter ophouden.

Dit zal veel meer uithalen dan een pleidooi voor het inperken van burgerrechten. Daar moet nu immers heel waakzaam mee worden omgesprongen. Ook als de politie goed gehandeld heeft in GB bij het neerschieten van de Braziliaan, moet dit kritisch worden bekeken. In tijden van crisis vergroot de staat haar macht immers. De EU pleit voor meer macht. Dit mag in geen geval gegeven worden. De EU is een zeer te wantrouwen ongecontroleerde bureaucratische instelling, die bovendien op een zeer centrale wijze opereert. Het viel te verwachten dat ze op dit moment uit de hoek komen.

Read more...

Disturbing (The Flemish Beerdrinker)

The new paradigma about al-qaeda is that it is nothing more than a source of inspiration for a diverse array of other groups and networks of muslim terrorists. Via Brad Plumer I come accross this post of terrorism expert Dan Darling showing that al-qaeda is even now more centralised than many people assume. Plumer does a good job describing these two positions. The thesis that al-qaeda still is a well-functioning centralised organisation is bolstered by this press report about the bombings in London and Egypt:

The back-to-back nature of the deadly attacks in Egypt and London, as well as similarities in the methods used, suggests that the al Qaeda leadership may have given the orders for both operations and is a clear sign that Osama bin Laden and his deputies remain in control of the network, according to interviews with counterterrorism analysts and government officials in Europe and the Middle East. Investigators on Saturday said that they believed the details of the bombing plots in Egypt and Britain -- the deadliest terrorist strikes in each country’s history -- were organized locally by groups working independently of each other. In Sharm el-Sheikh, where the death toll rose to 88 people, attention centered on an al Qaeda affiliate blamed for a similar attack last October at Taba, another Red Sea resort. In London, where 52 bystanders were killed in the subway and on a bus, police have identified three of the four presumed suicide bombers as British natives with suspected connections to Pakistani radicals.

The report points in the direction of Pakistan where in recent years many al-qaeda leader where captured not just on the border, bu in major cities. According to a terrorism analyst "the whole backbone of the jihadi instrastructure (...) is still functioning". Darling on the other hand also points to Iran. He writes that the 20-25 members of the al-Qaeda ruling council now appears to be based in Iran. And this report says that al-Zarqawi, who is now killing shi’its in Irak, was allowed to operate from Iran (possibly so long as the U.S. was the target). How far the relationship between the Iranian regime and the al-qaeda leadership goes is far from clear however. Bradford Plumer writes in a comment that it is a mystery. He also talked with Ken Pollack, who with this book, made the case for war against Saddam Huessein:

Iran’s support for al-Qaeda is something of a mystery. Darling thinks it’s active support by certain factions. Ken Pollack has told me that it’s just a matter of Iran not wanting to deal with the problem and hence doing nothing. Dan seems more convincing on this question, but I really don’t know.

Whatever the case we surely have here another indictment of the Iranian regime. So what to think of this then?

(Iraqi Prime Minister) Jaafari welcomed the signing of agreements to improve cooperation in areas ranging from security to Iraq’s serious shortage of refined fuel, as he prepared to board a plane for the northeastern city of Meshhad for closing talks with Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei.

Against the background of Iran’s condoning of terrorists like al-Zarqawi it surely seems mindboggling that the Iraqi government is striving to coöperate with the current Iranian regime. Of course those terrorists can be portrayed - as some in the West do - as a insurgence against the so-called American occupation. But they aren’t. Jafaari is signing an agreement with a government at the least providing a safe haven for radical sunni terrorists killing Iraqi’s and Shi’its. Disturbing.

Read more...

Terreur en zijn oorzaken (The Flemish Beerdrinker)

Er staat vandaag een goed artikel in De Morgen over de aanslagen in Egypte. Alleen jammer van de knullige manier waarmee de auteur het artikel afrond. De auteur, Frank Schlömer, wijst met de vinger naar het autocratische regime van Moebarak. Ondanks de repressie en ondedrukking van pers en oppositie is de Egyptische dictator er evenwel niet in geslaagd om van Egypte een stabiel land te maken, integendeel. Het bewijst nogmaals dat de fundamentele oorzaak van de terreur gezocht moet worden in de aard van de regimes in het Midden-Oosten. Het bewijst ook het belang van blijvend te hameren op democratische hervormingen. Ja, Moebarak heeft enkele schuchtere pogingen ondernomen, maar Egypte blijft een ondemocratisch en corrupt regime. En het zou goed zijn mocht de V.S. wat meer druk uitoefenen om dit te veranderen. Schlömer wijst er verder terecht op dat het hier gaat om geharde en goed georganiseerde terrorsten die gefrustreerd zijn omdat hun ideale maatschappij verhindert wordt door het bondgenootschap tussen de Egyptische president en de Verenigde Staten. Maar dan eindigt Schlömer als volgt:

De omvang van de aanslag in de badstad aan de Rode Zee wijst er trouwens op dat daar een lange voorbereiding en coördinatie voor nodig was, met name ook op Egyptisch grondgebied. De ideologie die de harde jihadisten aankleven, vindt in Egypte steeds meer aanhangers en dat komt in de eerste plaats door de ellende en armoede waarin Hosni Moebarak zijn bevolking laat leven.

Wat is het nu? Vloeit terreur nu voort uit armoede of als gevolg van frustratie? Schlömer spreekt dus zichzelf tegen. En dat om het reeds vele malen weerlegd fabeltje te verkondigen dat terrorisme voortkomt uit armoede en ellende. Wellicht is het daarom dat al-qaeda zich vooral richt op de recrutering van welvarende en goed opgeleide studenden in Groot-Brittannië. Terreur in Egypte mag geen alibi zijn om het regime van Moebarak ongestoord zijn gang te laten gaan, zoveel is duidelijk. Maar dan moeten we wel vertrekken van de juiste analyse, want voor je het weet ben je weer een verontschuldiging aan het zoeken voor de terroristen (iets in de stijl van: zij vertegenwoordigen de armen en ze willen de armoede aan de kaak stellen, dus zo slecht kunnen ze ook niet zijn...).

Read more...

Verrassing! De VRT is goed bezig. (The Flemish Beerdrinker)

De eerste resultaten van de bevraging rond de rol van de openbare omroep raken stilaan bekend. In totaal namen 1853 Vlamingen namen deel aan de enquëte op een correcte, niet-anonieme manier. Naar verluidt is dit relatief veel. En ondanks de moeilijkheidsgraad - met vragen zoals "Welke klemtonen moeten gelegd worden in de nieuwe beheersovereenkomst tussen de Vlaamse Gemeenschap en de VRT voor de periode 2007-2011?" - namen ook veel lagergeschoolden deel. De resultaten zijn natuurlijk nog maar voorlopig, maar toch al bekruipt me nu al een gevoel van: hadden we daar nu deze bevraging voor nodig? Het voornaamste resultaat is immers dat de Vlaming vindt dat de openbare omroep zijn rol met verve vervuld. Zoiets hadden we nooit kunnen opmaken uit de kijkcijfers en het VRT-marktaandeel zeker? En dat er veel opmerkingen zouden komen op vlak van cultuur en informatie, ja zelfs dat de meesten de indruk hebben dat het VRT-nieuws te links is, lijkt me ook al geen conclusie om van achterover te vallen. De VRT heeft dat overigens zelf al lang begrepen anders zou het geen digitale cultuurzender willen opstarten. Overigens weet ik nu nog altijd niet welke klemtonen volgens de burgers moeten gelegd worden in de nieuwe beheersovereenkomst tussen de Vlaamse Gemeenschap en de VRT voor de periode 2007-2011. En, nog veel belangrijker, welke de rol van een openbare omroep is, in het digitale tijdperk van zeer binnenkort? Maar daarover ging de bevraging helaas niet.

Read more...

Waarheden en halfwaarheden over Stockwell (Hoegin)

Naarmate er meer details vrijkomen over wat er verleden vrijdag in het metrostation van Stockwell is gebeurd, blijkt dat de politie correct gehandeld heeft, en dat De Menezes wel degelijk een reden had om van de politie weg te lopen. De krokodillentranen die Peter Vandermeersch vandaag plengt zijn dan ook minder gepast dan ooit, om nog maar te zwijgen over de halfjuiste informatie die de De Standaard over de zaak brengt.

Eerste detail: De Menezes had blijkbaar geen geldig visum meer, meteen ook een goede reden voor hem om voor de politie te vluchten.

Tweede detail: Een verslag in The Sun zegt uitdrukkelijk dat de politie zich kenbaar maakte:

And when the suspect began to travel down an escalator to the trains the officers yelled “Police, stop!”

Voeg de twee details bij mekaar, en het wordt meer dan waarschijnlijk dat De Menezes wel degelijk wist dat hij achtervolgd werd door de politie, en precies daarom ook inging tegen hun bevelen. De familieleden van De Menezes schijnen dat echter niet te willen erkennen.

Overigens lijkt het erop dat de neef van De Menezes niet helemaal toerekeningsvatbaar meer is afgaande op de citaten die de BBC weergeeft:

Mr Menezes' cousin, Alex Pereira, who is based in London, said the police would "kill thousands of people" if they were not held accountable for what had happened at Stockwell.

He said: "They just kill the first person they see, that's what they did. They killed my cousin, they could kill anyone."

Probleem met die stelling is dat er vooralsnog geen duizenden doden gevallen zijn, terwijl ik er sterk aan twijfel dat de media al die gevallen in de doofpot zouden steken, om het zacht uit te drukken.

Peter Vandermeersch en zijn krant De Standaard hebben er dan weer een handje van weg om hier en daar een woordje te plaatsen of te vergeten plaatsen om de zaak de juiste draai te geven. Zo heeft Vandermeersch het in zijn commentaar over het «,,Shoot-to-kill''-beleid dat de Britse politie heeft aangenomen», terwijl «Shoot-to-kill-to-protect» de correcte benaming is. En waar hij Guantánamo erbijsleurt, laat hij alweer een steek vallen:

Het is fundamenteel verkeerd dat de VS in Guantánamo zonder vorm van proces verdachten van terreur voor onbepaalde tijd en zonder proces opgesloten houden.

Dat reeds meer dan één van die onschuldige sukkelaars uit Guantánamo erin geslaagd is om na vrijlating opnieuw opgepakt te worden bij gevechten in Afghanistan, niettegenstaande zij in Afghanistan eigenlijk niets te zoeken hadden, heeft natuurlijk even fundamenteel niets met de zaak te maken.

Verder krijgt het artikel over De Menezes de titel «Londen reageert verontwaardigd op ,,tragische'' schietpartij», terwijl in een ander artikel staat dat 71% van de Britten het beleid van de politie steunt, ondanks Stockwell. Ik vraag me trouwens al een hele dag af wat die aanhalingstekens rond «tragisch» staan te doen. Als De Standaard hiermee iets wil suggereren, mogen ze het ook in klaartekst schrijven. Of laten ze in hun kaarten kijken in het tweede artikel, waar het gaat over «de tragische moord op een onschuldige Braziliaan door inspecteurs in burger». Moord dus. Merkwaardig dat de term «in koelen bloede» ontbreekt om het voorval nog wat meer «cachet» te geven.

Maar goed, wie is er dus verontwaardigd? «De Britse moslimraad», terwijl het bijhorende citaat niet van de Moslimraad komt maar van een woordvoerder van de MAB, gisteren nog als volgt omschreven: «De MAB werd opgericht in 1977 en wordt beschouwd als radicaler dan de grotere Moslimraad van Groot-Brittannië.» En Jeremy Corbyn, één van de rebellen binnen Labour op de linkervleugel en met een vaste column bij The Morning Star, een krant met communistische connecties, die is ook verontwaardigd. Hij is dan ook duidelijk een echte referentie van formaat. Ken Livingstone, toch ook niet bepaald een rechtse rakker, neemt echter wél de verdediging van de politie op, en dat is op zich al een indicatie van hoe representatief die Jeremy Corbyn wel moet zijn.

Ze doen natuurlijk maar daar in Groot-Bijgaarden, maar ze mogen het me niet kwalijk nemen dat ik in deze zaak ondertussen al de reflex aangekweekt heb om personen en citaten voor zover mogelijk ergens anders te controleren.

Read more...

Momentum voor harde aanpak van Iran? (De andere kijk)

Op een moment dat

- de onderhandelingen tussen Groot-Brittanië, Frankrijk en Duitsland enerzijds en Iran anderzijds over het nucleaire programma van Iran stilaan in een cruciaal stadium komen,

- berichten circuleren dat een aanzienlijk aantal leden van Al Qaeda, waaronder mogelijk OBL zelf, de bescherming genieten van het Iraanse regime,

- de krijgswet van kracht is in Iraans Koerdistan,

- Akbar Ganji, door sommigen de Vaclav Havel van Iran genoemd, aan zijn 45ste dag hongerstaking toe is,

(maar hebt u daar al iets van gelezen of gehoord in de media?) slaagt de homolobby erin om de media voor haar kar te spannen om schande te spreken van het lot – ophanging – van twee tienerhomo’s in Iran. Minister van Buitenlandse Zaken De Gucht zal morgen de Iraanse ambassadeur ook eens zijn gedacht zeggen.

Hiermee wil ik niet impliceren dat ik me het lot van de homo’s in Iran niet aantrek, integendeel, het voorval is nog maar eens een duidelijk teken van de aard van het regime, maar de houding van de media in deze zaak wringt toch ergens.

Aan de ene kant lenen de media zich tot megafoon van een luidruchtige minderheidslobby, aan de andere kant negeert ze verder een regime dat verkiezingen vervalst, zijn burgers onderdrukt, nucleaire wapens wil en terroristen een hand boven het hoofd houdt. Het zegt veel over hoe de media de werkelijke prioriteiten uit het oog hebben verloren.

Maar misschien – naïef als ik ben - kan er nog iets goed van komen: de Westerse leiders kunnen de heisa aangrijpen om het draagvlak - aan de linkerzijde – te verbreden voor een forsere houding tegen het Iraanse regime. Het is hoognodig.

Read more...

Wat is het alternatief? (De andere kijk)

Eerst de feiten zoals af te leiden uit de berichtgeving van de media:

Terwijl de politie in het kader van het onderzoek naar de aanslagen in Londen een appartementsgebouw in de gaten hield, verliet een man gekleed in een dikke jas en met een rugzak het gebouw. Politiemannen in burger volgden de man. Toen die het metrostation binnenwandelde, maanden de agenten hem aan te stoppen. Daarop zette de man het op een lopen, sprong over de valideringsmachines en struikelde.

Gegeven deze feiten en met de recente aanslagen in het achterhoofd is het begrijpelijk te veronderstellen dat de man zich wil opblazen in de metro. De man wordt overmeesterd. De vraag is dan: wat doe je? In dit geval, uit vrees dat de man zijn vermoede explosieven nog tot ontploffing zou kunnen brengen met mogelijk vele doden tot gevolg, kreeg de man 5 kogels in zijn lijf met zijn dood tot gevolg.

Uiteindelijk bleek de man geen explosieven te dragen en niet betrokken te zijn bij de aanslagen. Een tragedie? Ongetwijfeld. Habeas corpus? Basisprincipe in onze samenleving.

Maar dan is de vraag: wat is het alternatief? Wat kan je als politieagent anders doen om de mogelijke dood van jezelf, je collega's en talrijke metroreizigers te vermijden?

do you:
a) during the pursuit try to shout some questions at him to establish his identity;
b) quickly draw straws to pick who will crash tackle him and thus potentially take the full force of the explosion;
c) let him go; it's a perfectly normal behavior to run away from the police; don't you?
d) withdraw troops from Iraq.

Serieus nu. Wat is het alternatief? Ik zie het niet meteen. En u lezer?

Read more...

Reacties op Stockwell (Hoegin)

De man die vrijdag door de politie in Londen neergeschoten werd blijkt dan toch niets te maken hebben met de aanslagen in de Britse hoofdstad. Zijn dood is, zoals de Londense politie het ook uitdrukte, een tragedie, maar door sommigen wordt dit gebeuren wel dankbaar aangegrepen om de zaak buiten alle proporties op te blazen en te kunnen spinnen dat het een lieve lust is.

Uit het verslag van de politie en ooggetuigen blijkt dat, toen Jean Charles de Menezes uit een gebouw kwam dat onder politietoezicht stond, weigerde de politie te gehoorzamen, en in de plaats daarvan het op een lopen zette naar het metrostation van Stockwell, over de ticketautomaten sprong en vervolgens naar het perron liep om er in een metro te springen. Op dat ogenblik struikelde hij, waarna de politie vijf kogels in zijn hoofd schoot.

Azzam Tamimi van de Muslim Association of Britain doet alsof hij niet begrijpt waarom de politie op de man schoot ook al lag hij op de grond:

I just cannot imagine how someone pinned to the ground can be a source of danger.

Juist ja. Misschien moest hij zijn vraag maar eens aan de Israëlische politie stellen, die wel weten hoeveel gevaar er nog kan uitgaan van iemand die al op de grond ligt. En eigenlijk hoeft dat zelfs niet, want hij weet wel degelijk waarover hij het heeft als dit verslag over dezelfde Azzam Tamimi gaat en correct is. Kwestie van te weten welk vlees we hier werkelijk in de kuip hebben natuurlijk.

Ook Massoud Shadjareh van de Islamic Human Rights Commission doet zijn duit in het zakje door de politie te beschuldigen van het gebruik van «Israëlische methodes» tegenover terreurverdachten. Zou het kunnen dat «Palestijnse acties» bij de politie «Israëlische reacties» oproepen?

Ten slotte veroordeelt ook de familie van De Menezes het optreden van de politie, wat uiteraard begrijpelijk is, maar de beschuldigingen die zij uiten aan het adres van de politie brengen in ieder geval mij niet onder de indruk. Alex Alves Pereira verklaarde aan O Globo over zijn neef dat «[h]e does not have a past that would make him run from police.» Dat kan de politie echter niet weten op het moment dat hij wel degelijk wegloopt en zelfs over ticketautomaten springt. En Zilda Ambrosia de Figueiredo zei over haar kleinkind dat «there was no reason to think he was a terrorist». Ik wil haar daarbij zelfs op haar woord geloven, maar na de aanslagen van 7 en 21 juli kan de politie ook dat niet weten wanneer hij het op een lopen zet en in een metro wil springen. En, voor alle duidelijk, wat zij zegt is exact precies identiek hetzelfde als wat zowat iedereen verklaarde over het viertal dat zich op 7 juli wél opblies. Alex Alves Pereira heeft dus makkelijk praten als hij de dood van zijn neef toeschrijft aan de incompetentie van de politie, maar je zal deze dagen maar een bobby in Londen zijn.

Read more...

Habeas Corpus

De man die enkele dagen geleden door de Britse metropolitan police werd doodgeschoten in een metrostation blijkt onschuldig te zijn. De man woonde in een wijk die werd bespied en zijn gedrag en kledij werden als 'verdacht' beschouwd. Hij werd achtervolgd door agenten, die hem aanmaanden te stoppen, wat hij niet deed. Toen ze hem konden overmeesteren (!) werd hij 5 maal beschoten. Hij overleed ter plekke. Nu blijkt dat de agenten die de man volgden in burger waren en dat hij onschuldig was. Natuurlijk gaat niemand stoppen of gehoorzamen als enkele mensen in burger je daartoe aanmanen. Zeker niet in de buurt van een metrostation, tenzij je wil beroofd worden, in het beste geval. De man liep dus weg zoals iedereen onder ons zou gedaan hebben. Hij werd doodgeschoten zodat hij geen mogelijke explosieven op zijn lichaam tot ontploffing kon brengen, die er niet eens waren.

Kijk dit is nu de prijs van de harde anti-terrorisme wetten. De politie mag harder optreden, krijgt speciale bevoegdheden en oude privileges en rechten worden 'ingeperkt'. Weg met Habeas Corpus, een verdachte zelfmoordterrorist mag worden doodgeschoten. Kijk dit kan en mag niet. Dit is waar we voor waarschuwden, dit is waarom we zegden dat veiligheid vrijheid niet mag kapotdrukken. Die onschuldige man had ik kunnen zijn. Ik ben al eerder overvallen en zou niet bepaald gehoorzamen aan een wildvreemd persoon in burger. Waarschijnlijk zou ik het op een lopen zetten. In de Londonse metro zou dat mijn dood betekenen...

De anti-terrorisme wetten die de mensenrechten inkorten, de politie toelaten meer en preventief geweld te gebruiken en de veiligheid verhogen ten koste van de vrijheid zijn niet toelaatbaar. Ik heb makkelijk spreken, dat weet ik. Maar ik weiger te leven in een 'veilige' politiestaat. Ik weiger mijn rechten af te staan. Ik word liever doodgeschoten door een terrorist dan door een abusieve agent. Want als een terrorist mij doodschiet is dat omdat hij een kortzichtig, idioot en zonder normbesef is. Als een agent mij doodschiet zoals in het Britse systeem, dan is dat volgens het bestaande systeem volledig ... correct ...

Read more...

Koning Albert positief over de toekomst van België (Hoegin)

De koning van een surrealistisch land houdt een irrealistische toespraak. Ondertussen vraagt de voorzitter van één van de vijf Vlaamse regeringspartijen naar hulp om een strategie uit te denken na een «hartelijk afscheid» van een «onweerstaanbaar sympathieke man».

Het simpele feit dat de 174ste verjaardag van de eedaflegging van Leopold I als koning van België het hoogtepunt moet vormen van de viering van 175 jaar België, zegt eigenlijk al genoeg. De omwenteling van 1830 startte immers pas op 25 augustus 1830, en 175 jaar geleden was er dus nog niet eens sprake van «België», toch niet anders dan in de klassieke betekenis waarin het gewoon een synoniem was voor «de Nederlanden». Welk ander land doet zoiets na?

Verder heeft koning Albert II het over een opiniepeiling waaruit zou blijken dat 87% van de Belgen wil dat België één zou blijven. Het percentage zou trouwens zowat hetzelfde zijn in de drie gewesten. Eerlijk gezegd weet ik niet precies over welke opiniepeiling hij het heeft, maar uit de grote opiniepeiling die op 13 juni 2004 nog gehouden werd, blijkt dat alvast in Vlaanderen ongeveer een kwart van de bevolking er geen probleem van maakt voor een uitgesproken separatische partij te stemmen die toen nog Vlaams Blok heette, en tellen we er de stemmen van de N-VA bij (ongeveer een vijfde van het Vlaams Kartel), dan zitten we aan bijna dertig procent. 38 van de 124 Vlaamse volksvertegenwoordigers (ook al dertig procent) zijn trouwens lid van de twee separatistische partijen. Ik heb dus toch zo een beetje mijn twijfels over de resultaten van die opiniepeiling waar de koning mee uitpakt, of over de werkelijke verknochtheid aan België van de ondervraagden. Trouwens, zoals Bart de Wever raakt opmerkt, een koning die op de nationale feestdag moet uitpakken met een opiniepeiling om zichzelf te legitimeren, het is eens iets anders.

Maar zo raak als Bart de Wever de koning op zijn plaats zet, zo slap toont hij zich in zijn confrontatie met Jean-Claude van Cauwenberghe op een debatavond georganizeerd door het VOKA. Zoals hij het zelf schrijft, «de Waalse minister-president [had] ons feitelijk vierkant uitgelachen in ons eigen parlement». Dat neemt niet weg dat Bart de Wever de man, die in zijn hoedanigheid de vertegenwoordiger is van een Gewest dat jaarlijks meer dan tien miljard euro uit Vlaanderen «ontvangt» en er onlangs nog voor pleitte om dat nog minstens tien jaar te laten doorgaan, omschrijft als een «onweerstaanbaar sympathieke man». En dat amper enkele minuten nadat hij dus vierkant uitgelachen werd in zijn eigen parlement! Laat ik het zo zeggen: als mijn buurman zou weigeren in zijn eigen tuintje te wieden, maar wel eist dat ik jaar na jaar van mijn groenten tienden aan hem blijf schenken onder het verwijt dan nog dat ik egoistisch en racistisch ben, en als die buurman mij dan bovendien nog eens vierkant komt uitlachen in mijn woonkamer, dan zou ik hem ook onweerstaanbaar vinden, maar niet onweerstaanbaar sympathiek. En het afscheid zou alles behalve hartelijk zijn!

Bart de Wever past trouwens perfect in de Vlaamse traditie van braafheid en beleefdheid, om dan luidruchtig het ongenoegen te laten blijken… achteraf, en na een paar glazen wijn (bier is eigenlijk klassieker). Carl Decaluwé had dus eigenlijk alleen maar gelijk Van Cauwenberghe even bij hem af te leveren, overigens met het zeer voorspelbare resultaat: gêne, zoals De Wever zelf schrijft. Gêne dus. Waarom feitelijk? En je zou dan misschien nog denken dat hij iet of wat gêne over die gêne zou voelen, maar dan schrijf je daar toch niet over in een krant?

Wat een verschil trouwens tussen Jean-Claude van Cauwenberghe en Yves Leterme, die in plaats van de Walen te gaan uitlachen, onlangs warempel een halve liefdesbrief naar hen schreef! «Beste Franstalige vrienden» als opvolger van «N'ayez pas peur». Je zou zowaar gaan denken dat het Vlaanderen is dat moet bedelen om Waals geld in plaats van omgekeerd.

En dat brengt me meteen bij een paar suggesties voor die strategie waar Bart de Wever naar vraagt. Hou woord. Maar écht dan. En ga niet vriendschappelijk om met heerschappen als Jean-Claude van Cauwenberghe. Men kan zich beleefd en waardig gedragen zonder de brave Hendrik uit te hangen en achteraf de man nog op te hemelen als «onweerstaanbaar sympathiek» ook. Tenzij Bart de Wever nu al zijn kiezers en militanten aan het voorbereiden is, of toch die indruk wil geven, op een federale regeringsdeelname samen met de PS. In het zog van de CD&V van Yves Leterme dus, die de laatste tijd beste maatjes schijnt te zijn met Elio di Rupo, en dit uiteraard enkel en alleen in het belang van Vlaanderen. Geert Bourgeois naar de federale regering en Bart de Wever zijn opvolger als Vlaams minister, daarvoor kan men zich al eens vierkant laten uitlachen in zijn eigen parlement. Niet moeilijk dat koning Albert positief is over de toekomst van België.

Read more...

Alzo sprak de koning... (Politiek Incorrect)

We hebben de massahysterie rond 175 België - hopelijk - nu wel gehad, na een groots opgeklopt volks spektakel te Brussel zo'n 100.000 fervente Delacre-koekjesdozenverzamelaars, Story-verslinders en ander volk dat op een bewolkte donderdag blijkbaar niets beter vond te doen dan naar het Brusselse af te zakken (in feite zijn 100.000 bezoekers toch ook niet zo'n grandioos succes, vermits Brussel op zich al een miljoen inwoners telt, en het een vrije dag was); om op die manier de triclore bloemetjes buiten te zetten. De media - de V(?)RT op kop - vonden het dan ook zeker de moeite waard om van het Te Deum, over het militair defilé tot en met het groots 'volksspektakel' 's avonds toe live op uw televisiescherm te brengen. Deden ze maar hetzelfde op 11 juli met de vieringen rond de Guldensporenslag, maar dat zou natuurlijk maar al te mooi zijn geweest. Zelfs een Vlaams (?) N-V(?)A-minister van Media kan daar maar bitter weinig aan veranderen...

Het 'moment suprême' van deze "feest"dag was toch wel de toespraak van koning Albert II, die voor de zoveelste keer een dringende oproep deed de eenheid in het land te bewaren. De koning verwees in zijn redevoering naar een peiling van VTM (kijken onze royals tegenwoordig ook al naar de Vlaamse televisie??), genomen in maart, waaruit moge blijken dat maar liefst 87% van de Belgische bevolking tegen de opsplitsing van het land is. Dat uit diezelfde peiling bleek dat 64% van de Vlamingen meer autonomie voor de regio wenste, durfde Zijne Majesteit er uiteraard niet bij te zeggen. Of - nog erger - dat ook de communautaire breuklijnen doorheen deze peiling liepen, gezien dit percentage slechts 28% bedroeg in het zuiden des lands. Inderdaad, een meerderheid mag dan wel voor het behoud van dit onzalige Belgenland zijn, maar hoe komt het dan dat we van Di Rupo's plan om een heus referendum over de toekomst van dit land niets meer vernemen? Blijkbaar zit te schrik er diep in...

Hoe kan het ook anders, er volgde in Alberts toespraak ook nog een sneer naar de Vlaamse beweging, verder alluderende op de peiling van VTM: "Het feit dat 13% het tegenovergestelde van mening is (nl. dat België wél dient gesplitst te worden), en dat soms nogal luidruchtig te kennen geeft, mag ons niet doen vergeten dat een enorme meerderheid van onze bevolking voor de eenheid van het land is." Welaan, als 'amper' 13% van de bevolking dan toch zoveel ruchtbaarheid geeft om hun mening te laten kennen, waarom horen of zien wij die overige 87% van de bevolking dan niet? Is hun verbondenheid met België dan toch nog minder groot dan de affectie die de verzamelde Vlaamse/Waalse beweging voor Vlaanderen/Wallonië koestert? Het is en blijft alleszins wel sterk dat niemand minder dan een staatshoofd zich op doordeweekse peilingen moet baseren om de bevolking te overtuigen van het nut van het bestaan van zijn land. Dit kan alleen maar in België gebeuren.

Alsof dit geleuter nog niet voldoende was, bleek dat de rest van zijn toespraak niet meer was dan een opeenvolging van politiek correcte prietpraat; gaande van de immense solidariteit na de Tsunami-ramp in Zuidoost-Azië, de 60ste verjaardag van de afloop van de Tweede Wereldoorlog, het gebrek aan dialoog in de samenleving en uiteraard het koninklijke bezoek aan China. Wanneer gaan we eindelijk eens een staatshoofd hebben - liefst geen met koninklijke zegel... - die durft te zeggen waar het op staat, namelijk het islamitische gevaar dat Europa bedreigd, de implosie van de sociale zekerheid, de tsunamiramp van de vergrijzing, de desastreuse gevolgen van de socialistische welvaartsstaat, de gigaconcurrentie die Europa te wachten staat met economische reuzen als India en China, enzovoort enzoverder? Van onze huidige v(w?)orst moeten we het alleszins niet verwachten... Helaas...

En klaarblijkelijk was Albert II de lippen aan het lezen van Guy Verhofstadt, vermits ineens ook de veelgeladen term 'federale modelstaat' uit de mond van de Coburger rolde. Wat een grapjas toch! Alsof de communautaire twisten rond de alternatieve financiering van de sociale zekerheid, het eindeloopbaandebat, DHL, Brussel-Halle-Vilvoorde en Zaventem nog niet genoeg bewezen hebben dat we nog zéér ver weg zijn van die natte droom van een federale modelstaat! Het is dus duidelijk geworden dat ook onze vorst, net zoals de premier en zijn regering van dit land, de pedalen volledig kwijt is. Of zit zijn Delphientje daar soms voor iets tussen?...

Read more...

We are all British (3) (De andere kijk)

Today, two weeks after 7/7, a new wave of bombs was aimed at London. However, this time, some of the bombs did not explode at all, of the other bombs only the detonators went off. As a result, only one person was wounded, unlike the 50-plus deaths of two weeks ago.

What does this tell us? Are we dealing with a copycat, a lousy copycat? The investigation will tell. But the first reports indicated that the attacks bear the hallmarks of Al Qaeda. Under that assumption, the failure is telling. After 9/11 when more than 3.000 people died, subsequent attacks, although deadly, killed less people: Bali, more than 200 dead; Madrid, less than 200; London 1, 50; London 2, 0. This is significant as Al Qaeda is known for long and carefully planning its attacks. Sheer luck seems to be excluded. It is more likely that Al Qaeda’s capabilities have diminished since the war on terror began 4 years ago. Who said that the war has not produced any results?

A purely defensive position with camera’s, ID-cards and police work will not foil all attacks. They only need to be lucky just once, you know? Confronting the enemy on his own turf, forcing him to drain his own resources, so that he cannot commit them fully to your own turf, is a necessary part of the strategy for victory.

And it seems that this strategy is producing results, as we saw today. There is also good news from overseas as the coalition is steadily moving its forces into the “insurgency” rear area in Iraq. We are winning the War on Terror.

In the meantime, the main battle is on the domestic front, the one for the hearts and minds back home. Ken Livingstone, the mayor of London, was widely praised after London 1. However, it didn’t take him long to fall in his old habits. In a radio interview, he blamed 80 years of US and UK policy in the Middle East for the London bombs. That the US did not create today’s dictators in the region, that oil is a commodity available for every nation at the market price and that OBL and co really didn’t need the CIA to want to fight the Soviets in Afghanistan are probably just details that don’t fit into Red Ken’s narrative. It is typical for many on the left today that they are not hindered by the facts. Unfortunately, his ideas are widespread. The blogosphere can and must play a role in debunking the many circulating myths.

Read more...

copycat?

De nieuwe aanslagen in London zijn op dit moment nog altijd "hot news". Dit maal geen doden en slechts één gewonde. Ik hoorde heel wat interessante analyses. Het niet afgaan van de eigenlijke bommen, maar wel van de ontstkers is een godsgeschenk. Maar hoe kan het dat de 3 of meer bommen allemaal niet werkten? Is dat het gevolg van onkunde, toeval of opzet? Misschien weten we het morgen, misschien nooit.

Wat wel opviel en wat mogelijk de reden voor de tweede aanslag was, is de reactie van de Londonaars op de eerste aanslag. Waar Amerika in shock was, paranoïde werd en tot op de dag van vandaag getraumatiseerd, was de Engelse reactie totaal anders. Hier geen massa-hysterie maar een harde eensgezindheid. Om het met de woorden van een Engelse vriend te zeggen: "We've been bombed before. They won't break us." Al Quada moet gefrustreerd zijn te zien dat een aanslag in het hart van London de Engelsen niet eens uit hun lood slaat. Is de tweede aanval bedoeld om paniek te zaaien? En zijn de twee aanslagen wel met elkaar verbonden? De mogelijkheid van een copycat is reëel. Misschien zijn er militante fundamentalisten die de reactie van de Engelsen zo frustrerend vonden dat ze op eigen houtje handelden, zonder enige link met Al Quada? Dat zou verklaren waarom de eerste aanslag er een was van zelfmoordterroristen, perfect uitgevoerd, en de tweede aanslag geen zelfmoordaanslag was en er aan alle bommen iets scheelde. Ook de keuze van de doelwitten maakt dat mogelijk. Per slot van rekening wordt vermoed dat de eerste aanslag 4 metro-stations had moeten treffen. Nu deed men ook één bus aan.

De mogelijkheden zijn enorm. Maar het maakt duidelijk dat we niet veilig zijn. Dat zijn we nooit geweest. In de middeleeuwen kon je keel overgesneden worden door 'rabauwen', nu zijn het fundamentalisten, decennia terug het IRA... Veilig zullen we nooit zijn, we kunnen enkel de illusie hebben veilig te zijn. Maar onze reactie moet nu duidelijk maken dat we 1. niet te breken zijn 2. we mogen onze vrijheid niet opgeven in naam van onze veiligheid.

Read more...

«Aanslagen Londen schuld van het Westen» (Hoegin)

Ken Livingstone, de burgemeester van Londen, zei gisteren in een interview met de BBC dat de schuld voor de aanslagen in Londen in het Westen ligt. Uiteraard. Zijn uitspraken kwamen aan de vooravond van een nieuwe reeks aanslagen in Londen.

Als er één ding zeker was na de aanslagen van 7 juli, dan wel dat het de schuld van het Westen was, en zeker niet van moslims, de islam, fundamentalistische imams die oproepen tot een jihad tegen het Westen of extremistische madrassa's in Pakistan. In het bijzonder meent Livingstone dat het Westen de Arabische wereld zijn eigen boontjes had moeten laten doppen na de Eerste Wereldoorlog, en de Arabische olie had moeten kopen zonder verder vragen te stellen. Een stelling die natuurlijk totaal mank loopt, al was het maar omdat bijvoorbeeld Afghanistan geen Arabisch land is noch olie heeft. En in Tsjetsjenië is de klacht juist dat het Westen zich afzijdig houdt – ook weer fout dus. Bovendien zijn er meer dan genoeg landen in de moslimwereld waar de bevolking wél zelf haar boontjes kan doppen, of beter gezegd, waar het Westen niet bepaald schuld heeft aan het régime dat er heerst, en daar is het toch ook niet bepaald koek en ei.

Het betoog van Livingstone past natuurlijk wel in in die van de aanhangers van een appeasement-politiek tegenover de moslimwereld, die ervan uitgaat dat de terreur pas zal ophouden wanneer het Westen de conflicten met de moslimwereld opgelost zal hebben. Maar, zoals prof. Urbain Vermeulen onlangs vertelde in een aflevering van Terzake (tot zichtbaar groot ongenoegen van Phara de Aguirre), het probleem daarmee is dat er altijd wel een conflict zal kunnen ingeroepen worden om een nieuwe aanslag te verantwoorden. Om dat even te illustreren, hier een kort lijstje van conflicten die alvast in aanmerking komen:

• De Israëlisch-Palestijnse kwestie.
• Irak
• Afghanistan
• Kasjmir
• Atjeh
• Tsjetsjenië
• Mindanao en de Sulu archipel op de Filipijnen
• Soedan
• Tsjaad
• Nigeria
• Xinjiang in China
• Enkele provincies in Zuid-Thailand
• Loutere Westerse aanwezigheid in Saoedi-Arabië en bij uitbreiding op het hele Arabische schiereiland
• Invoering van de Sharia in het Westen (zoals bijvoorbeeld in Ontario)

Er is dus nog genoeg werk aan de winkel, en de linkse wereldverbeteraars hoeven nog niet onmiddellijk te vrezen werkloos te zullen te vallen. Alleen zit ik met een vraag. Want tenslotte zijn er nog andere werelddelen die qua Westerse inmenging en steun aan dictators veel meer te klagen hebben gehad dan de moslimwereld, en ik denk dan in het bijzonder aan Afrika. Voorlopig is het echter toch nog wachten op de eerste –ik zeg maar wat– Congolese zelfmoordaanslag in Brussel. Zou Ken Livingstone daar ook een verklaring voor hebben?

Read more...

De 21-julitoespraak van de koning (LVB)

Van alle koningen die België ooit heeft gekend, spreekt Albert II ongetwijfeld het beste Nederlands. Toch liet hij gisteren een steekje vallen. In zijn 21-julitoespraak sprak de vorst systematisch en consequent het woord "houding" uit als "ouding", en "houdingen" als "oudingen". In totaal zes keer. Het frequente gebruik van de term "houdingen" was ook Pol Van den Driessche, politiek commentator bij VTM en nooit verlegen om een kwinkslag, opgevallen. In het VTM-middagnieuws zei hij:

Hij heeft het over "ik ben getroffen door houdingen"... Je zou bijna denken dat hij over de Kama Sutra spreekt, en dat is het dus niet. Waarom neemt men eens geen goede neerlandicus, iemand die een beetje taalgevoel heeft, om dat in een keurig Nederlands te zetten? [...] Het is een oud zeer van deze monarchie. [...] Flahaut heeft het vandaag over muzieken in plaats van muziekkapellen, en vorige week had kamervoorzitter De Croo het over de Lage Landen daar waar hij Nederland bedoelde. Mogen we na 175 jaar België iets meer respect voor het Nederlands vragen?

In het Koninklijke Nederlands staan inderdaad wel wat zinsconstructies die wenkbrauwen doen fronsen. Wat dacht je van "Ziedaar, Dames en Heren, enkele houdingen en reacties die zich bij ons hebben voorgedaan". Hebben er zich bij u vandaag al veel houdingen voorgedaan? "Bescheiden maar energiek dragen ze bij tot de buitengewone mutatie van dat land". Buitengewone mutatie, heeft dat iets met genetica te maken? "[...] mag men toch niet vergeten dat de overgrote meerderheid van onze bevolking de eenheid aankleeft". Met plakband of met lijm, Sire, of gaat het om zelfklevers?

Van den Driessche had ook een opmerking over de koning die selectief citeert uit opiniepeilingen:

Hij verwijst naar een opiniepeiling van VTM waarin een overgrote meerderheid [87% van de Belgen] zegt: "het land moet blijven voortbestaan". Maar je moet opletten met peilingen, want er was ook een tweede vraagje, en daaruit bleek dat twee derden van de Vlamingen wel voorstander zijn van meer autonomie, meer zelfstandigheid van de deelstaten, in casu Vlaanderen. Maar dat vermeldt hij even niet.

Inhoudelijk deed de Koning een aantal opvallende uitspraken. Tot twee keer toe vertelde hij hoe verheugd hij was toen hij kerkelijke en wereldlijke leiders samen naast elkaar zag staan. Eén keer bij de begrafenis van de paus, en één keer bij de herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers van 'een ramp' (waarmee hij blijkbaar vermeed een keuze te moeten maken tussen Gellingen en Ghislenghien). Maar u leest het goed: de koning is blij dat wereldlijke en kerkelijke leiders naast elkaar staan, in elkaars aanwezigheid vertoeven, dezelfde evenementen bijwonen. De Koning mag niet zeggen dat hij verheugd is dat ze ook met elkaar praten, want dan komt de grondwettelijke scheiding tussen Kerk en Staat in het gedrang. Herinner u de heisa hier te lande toen George W. Bush gepraat had met religieuze leiders in zijn land over maatschappelijke thema's? De lofzang van de koning op het harmonieuze samen staan, samen aanwezig zijn en samen dingen bijwonen, kwam er op dezelfde dag dat de kranten meldden dat de Belgische Staat een bepaalde religie niet erkend heeft, een religie die bijvoorbeeld in de VS wel erkend wordt, maar hier als een sekte wordt beschouwd. Grondwettelijke scheiding tussen Kerk en Staat, maar de Staat betaalt wél de bedienaars van de erediensten, geeft of weigert erkenningen aan religies, en bepaalt het onderscheid tussen religies en sekten. De kloof tussen de grondwettelijke theorie en de politieke praktijk, zeg maar. Maar we dwalen af: de lofzang van de koning op het samen staan van kerkelijke en wereldlijke leiders zal wel iets met de islam te maken hebben zeker? Anders zou het niet politiek correct zijn.

Een andere opvallende uitspraak van de Koning:

In een wereld die makkelijk wordt getypeerd als individualistisch zoniet egoïstisch, levert dat het bewijs dat uw solidariteit krachtig en levendig blijft. Het is werkelijk opbeurend.

Die tegenstelling tussen individualisme en solidariteit, de voorstelling alsof ze elkaar uitsluiten, zal niet in goede aarde vallen bij de broer van de premier, die vorig jaar een verdienstelijk boek schreef met als titel "Pleidooi voor individualisme". Een citaatje uit dit boek:

Individualisme en eigenbelang zijn evenwel niet tegengesteld aan de belangen van de samenleving. Sterker nog, eigenbelang kan ook het openbaar belang dienen. Vanuit een welgemeend eigenbelang (LVB: 'welbegrepen eigenbelang' was beter geweest) worden mensen juist aangezet tot erkenning van en respect voor anderen.

Bij zijn troonsbestijging in 1993 citeerde koning Albert II uit een werk van de liberale filosoof Tocqueville. Het wordt tijd dat hij in zijn kerst- of 21-julitoespraken ook eens de lof zingt van vrije markt, globalisering, het individu en de vrijheid, in plaats van zijn stilaan slaapverwekkende discours over solidariteit, de eenheid van het land, de diversiteit van onze culturen en de vreugde van zijn Ganse Familie (op Delfientje na, uiteraard).

Read more...

Begint het stilaan te dagen? (De andere kijk)

Vandaag was het editoriaal in de Tijd gewijd aan het ultimatum van Al Qaeda aan het adres van Europa: de Europese bondgenoten van de VS krijgen één maand de tijd om zich terug te trekken uit Irak, zoniet komen er nieuwe aanslagen.

Volgens Jean Vanempten spreekt de dreiging de Britse premier tegen, volgens wie er geen verband bestaat tussen de aanslagen in London en de Britse aanwezigheid in Irak. Volgens Blair is het een “voorwendsel”. Natuurlijk heeft Blair gelijk. De aanslagen in London en Madrid waren tactische zetten die de uiteindelijke doelstelling van Al Qaeda, het herstel van het kalifaat, verhullen. U moet daar misschien mee lachen en eigenlijk is het te zot voor woorden, maar daarom menen OBL en co het niet minder ernstig.

Volgens Vanempten kan Blair natuurlijk niets anders zeggen als pleitbezorger van de oorlog, waarvan volgens hem de rechtvaardiging ondertussen is onderuitgehaald. Dat valt echter nog te bezien. Massavernietigingswapens zijn er niet gevonden, maar of Bush en Blair gelogen hebben, dat is nog iets anders. Zo zijn er nog wel andere anti-oorlogsmythes die gemakkelijk doorprikt kunnen worden, al is het twijfelachtig of Vanempten en co ooit wel bereid zullen zijn de waarheid onder ogen te zien, want die past nu eenmaal niet in hun kraam.

Verder zegt Vanempten dat “het aanhoudende geweld in Irak een voedingsbodem (is) voor het radicale moslimterrorisme”. Dan moet hij me eens uitleggen hoe de zelfmoordaanslagen van jihadi’s het radicale moslimterrorisme voeden. Is er dan een soort van opbod aan de gang tussen de verschillende terroristische groeperingen?

Vanempten besluit, in tegenspraak met wat hij in het begin stelde, met zich de vraag te stellen “of de andere steden, Parijs, Berlijn, Amsterdam of, waarom niet Brussel de volgende plaatsen van aanslagen (kunnen) worden”. Goed opgemerkt, voorwaar een moment van helderheid. Is er nog hoop?

Read more...

Vlaanderen en België in de clinch over omroep en telecom (LVB)

De Vlaamse en de federale overheid liggen met elkaar in conflict over de bevoegdheid inzake omroep en telecommunicatie, twee concepten die door de technologische evolutie steeds meer overlapping vertonen. Het federale BIPT vorderde en verkreeg bij het Arbitragehof de gedeeltelijke vernietiging (PDF) van een stuk Vlaamse mediawetgeving, en mediaminister Geert Bourgeois weigerde zijn handtekening te plaatsen onder een akkoord tussen federale overheid en gemeenschappen.

BOURGEOIS WEIGERT AKKOORD TE ONDERTEKENEN
Op 6 juli jongstleden weigerde mediaminister Geert Bourgeois (N-VA) zijn handtekening te plaatsen onder een samenwerkingsakkoord tussen de federale overheid en de gemeenschappen over elektronische communicatienetwerken. Die weigering was vooraf doorgepraat en afgesproken met de voltallige Vlaamse regering. Reden voor de weigering: de Franse gemeenschap blijft gedogen dat Franstalige commerciële radio's met veel te hoge zendvermogens Vlaamse radiostations storen, en de federale etherpolitie van het BIPT weigert op te treden zolang de Franse gemeenschap daartoe geen opdracht geeft.

FRANSTALIGE STOORZENDERS
Toen de VRT in de vroege ochtend van 5 juli de krachtige FM-zenders van de zendmast in Egem tijdelijk uitschakelde voor onderhoudswerkzaamheden aan de antennes, merkten radio-amateurs op dat de Brusselse "lokale" radio's Bel-RTL (104.0 MHz), Contact (102.2 MHz) en Nostalgie (100.0 Mhz) op frequenties vlak naast die van de VRT tot aan de kust te ontvangen waren. Het is een publiek geheim dat Franstalige commerciële radio's zich niet houden aan de officieel gecoördineerde zendvermogens, en dat de overheid hiertegen niet optreedt. Omdat omroep een gemeenschapsbevoegdheid is, komt de federale etherpolitie van het BIPT pas in actie wanneer de bevoegde gemeenschap haar daartoe de opdracht geeft. En waarom laat de Franse gemeenschap begaan?
In 2003 verwoordde toenmalig Vlaams mediaminister Marino Keulen (VLD) het als volgt in een interview met www.politics.be:

Maar ten tweede heeft het ook te maken met de mentaliteit. Zij [de Franstalige politici] durven dat niet te zeggen, maar dat menen ze wel: de Francité, de Franse taal als cultuurmiddel bij uitstek, die in heel het Koninkrijk te horen moet zijn. Tot in Antwerpen toe. Dat zit er nog altijd in. Het Frans is voor hen de cultuurtaal bij uitstek. Dat is hun beeld van een stuk cultuurpolitiek, waarbij ze de taal bij uitstek als cultuurproduct gebruiken.

En in één adem noemde Keulen de federale overheid medeplichtig aan deze imperialistische mediastrategie van de Franse gemeenschap:

Het enige waar ik wel eens problemen mee heb is op het vlak van media. En dan situeert zich dat niet als een probleem met de Franstalige Gemeenschap, maar wel met de Belgische [federale] overheid omdat die moet optreden bij inbreuken. De Belgische overheid is verantwoordelijk voor de 'etherpolitie'. Maar onder Franstalige druk opereert die etherpolitie niet.

Marc Holemans van het Vlaams-Brabantse radionetwerk RGR vatte gisteren tegenover LVB.net de situatie op het terrein als volgt samen:

Sommige Vlaamse lokale radio's zijn slechts 1 kilometer ver te ontvangen als zij zich houden aan de bepalingen van hun zendvergunning, omwille van storingen uit Wallonië. Terwijl de Franse gemeenschap oogluikend toelaat dat Franstalige commerciële radio's met meerdere kilowatts tot diep in Vlaanderen te ontvangen zijn, controleert de Vlaamse overheid nauwgezet de Vlaamse radio's en bestraft ze elke overtreding. De Walen besterven het van het lachen met de domme Vlamingen.

TELECOMDECREET
Maar etherchaos en etherpolitie vormen niet de enige twistpunten tussen Vlaanderen en de federale overheid. Vorig jaar werd de Vlaamse mediawetgeving aangepast aan enkele Europese richtlijnen die inspelen op de groeiende convergentie tussen omroep en telecommunicatie. Met het zogenaamde "telecomdecreet" werden "radio- en televisiediensten" gedefinieerd, kwam er een meldingsplicht en een verplichting tot rechtspersoonlijkheid voor internetradio's, en werd de must-carryregeling op de kabel beperkt tot de analoge openbare radio-omroepen, de openbare televisie-omroepen en de regionale televisie-omroepen. "Telecom-decreet" is de informele naam voor het "decreet van 7 mei 2004 houdende wijziging van sommige bepalingen van de decreten betreffende de radio-omroep en de televisie, gecoördineerd op 25 januari 1995, en van sommige andere bepalingen betreffende de radio-omroep en de televisie". Dit decreet werd op 9 augustus 2004 in het Belgisch Staatsblad gepubliceerd.

FEDERAAL TELECOMAGENTSCHAP BIPT VROEG VERNIETIGING VLAAMS DECREET
Op 26 november 2004 diende het BIPT een verzoekschrift in bij het Arbitragehof om dit Vlaamse decreet te laten vernietigen. De bezwaren van het BIPT tegen dit Vlaamse decreet worden verder meer in detail besproken. Vorige week, meer bepaald op 13 juli, heeft een college van tien rechters bij het Arbitragehof over deze kwestie beraadslaagd. Eén artikel van het decreet werd vernietigd, maar de gevolgen van het decreet blijven gehandhaafd tot wanneer er een nieuw decreet wordt uitgevaardigd, of uiterlijk tot het einde van dit jaar. Omdat het vernietigde artikel zeer uitgebreid is, strekken de gevolgen zich uit over meerdere domeinen, onder meer: marktregulering, kabelnetwerken, het opstellen van een digitaal frequentieplan en de uitreiking van zendvergunningen voor digitale omroepnetwerken, en de voorwaarden die opgelegd worden aan satelliet-omroepnetwerken en aan settopboxen voor digitale televisie.

BEPALINGEN VAN HET VERNIETIGDE ARTIKEL
Het vernietigde artikel bepaalt onder meer hoe de Vlaamse overheid als marktregulator kan optreden, en bijzondere verplichtingen kan opleggen aan telecombedrijven met een "aanmerkelijke marktkracht" die ook omroepactiviteiten ontwikkelen (in de praktijk: Telenet en Belgacom). Ook de wijzigingen aan de wetgeving op de kabelnetwerken, met onder meer de wijzigingen aan de must-carry verplichtingen, de voorwaarden om kabelnetwerken onder de grond of aan gevels van huizen te bevestigen, en de bepaling dat de infrastructuur om omroepsignalen tot bij de kopstations van de kabelnetwerken te transporteren onder Vlaamse bevoegdheid valt, zijn vernietigd. Omdat de gevolgen van het decreet tijdelijk gehandhaafd blijven, heeft deze vernietiging op korte termijn geen praktische gevolgen.

BEZWAREN VAN HET BIPT
Het BIPT vindt dat zij als federale regulator van de Belgische telecommunicatiesector door het Vlaamse telecom-decreet te zeer beperkt wordt in haar activiteiten en bevoegdheden. Het BIPT voert aan dat Vlaanderen onvoldoende onderscheid maakt tussen enerzijds de netwerken die louter voor omroepdoeleinden worden gebruikt (en die bijgevolg onder de Vlaamse bevoegdheid vallen), en anderzijds de netwerken die geheel of gedeeltelijk voor telecommunicatiedoeleinden worden gebruikt (en waarvoor het BIPT bevoegd is). Een ander punt van betwisting is het feit dat het Vlaamse decreet signalen die tussen een studio en de eindregie worden verstuurd, als omroepsignalen beschouwt, terwijl het BIPT stelt dat er pas na de eindregie sprake is van omroep. Signalen die tussen een studio en de eindregie worden verstuurd, vallen volgens het BIPT onder telecommunicatie en dus volledig onder haar bevoegdheid. Ten derde verwijst het BIPT naar eerdere uitspraken van het Arbitragehof die stellen dat de bevoegdheden inzake elektronische communicatie dermate verweven zijn, dat zij enkel in onderlinge samenwerking kunnen worden uitgeoefend. Het telecom-decreet werd door Vlaanderen eenzijdig uitgevaardigd zonder voorafgaand overleg met de federale overheid.

HET VLAAMSE STANDPUNT
De Vlaamse regering betwist alle aangevoerde argumenten van het BIPT, en stelt dat de overlapping tussen omroep en telecommunicatie nu eenmaal inherent is aan de technologische convergentie van beide communicatievormen. De marktregulerende bevoegdheid van het VCM (binnenkort hervormd in VRM) raakt slechts op marginale wijze aan de federale bevoegdheden inzake mededingingsrecht, en overschrijdt de grenzen van het omroepbeleid niet. In haar regeringsverklaring heeft de Vlaamse regering zich overigens op het standpunt gesteld dat zij streeft naar een omvorming van het BIPT in een onafhankelijk instituut waarin de federale overheid en de deelstaten gelijkwaardig in het beheer vertegenwoordigd zijn.

GRONDEN VOOR DE VERNIETIGING
Het BIPT had ook de vernietiging gevraagd van de artikels die de "radio- en televisiediensten" reguleren, onder meer de internetradio's. Het Arbitragehof ging daar niet op in, omdat de bevoegdheid zich daar wel strikt tot omroepaangelegenheden beperkt. Het Arbitragehof heeft het bewuste artikel 18 wel vernietigd, omdat de Vlaamse overheid het evenredigheidsprincipe zou hebben geschonden, door niet vooraf overleg te plegen met de federale overheid en met de andere gemeenschappen:

[In deze zaak] zijn evenwel de bevoegdheden van de federale Staat en de gemeenschappen inzake de elektronische communicatie-infrastructuur, ten gevolge van de technologische evolutie, dermate verweven geworden dat ze niet meer dan in onderlinge samenwerking kunnen worden uitgeoefend. Daaruit volgt dat de wetgever, door eenzijdig de bevoegdheid van de regulator van de telecommunicatie te regelen, het evenredigheidsbeginsel heeft geschonden dat eigen is aan elke bevoegdheidsuitoefening.

In 2003 verwierp het Arbitragehof een verzoek van de Vlaamse overheid om een Franstalig frequentieplan dat in 2002 zonder akkoord met Vlaanderen werd uitgevaardigd, te laten vernietigen. Toen stelde het Arbitragehof dat overleg tussen de gemeenschappen in omroepkwesties louter een kwestie is van vrijwilligheid, en op geen enkele manier juridisch kan worden afgedwongen.

Read more...