Göran Persson redt zijn hachje (Hoegin)

Dankzij het Franse Non en het Nederlandse Neen is het leven van Göran Persson nu toch wel een stuk gemakkelijker. Er bestaat geen twijfel over dat hij de Europese Grondwet liever wél aangenomen zag, maar anderzijds komt het hem bijzonder goed uit dat hij twee zwartepieten gevonden heeft.

De Zweedse regering was van plan om de Europese Grondwet in de Rijksdag te laten goedkeuren, niettegenstaande er binnen zijn eigen sociaal-democratische partij een aanzienlijk aantal dissidenten is dat ervoor pleit een referendum te houden. Bovendien dreigde de Milieupartij ermee zonder referendum het samenwerkingsverband met de sociaal-democraten op te zeggen, wat uiteindelijk wel eens tot een conservatieve regeringsovername zou kunnen leiden na de parlementsverkiezingen van 2006. Maar Göran Persson wou anderzijds toch ook niet het risico lopen zélf de zwartepiet toegeschoven te krijgen wanneer een meerderheid van de Zweedse bevolking in een referendum Nej zou stemmen, zoals ze dat ook al deed in 2003 in het referendum over de euro.

Persson zat dus met een levensgroot probleem, maar het Franse Non en het Nederlandse Neen redden hem uit deze hachelijke situatie. Door te vragen dat Frankrijk en Nederland eerst nieuwe referenda zouden organiseren vóór Zweden het ratificatieproces kan voortzetten, begraaft hij in de praktijk de Europese Grondwet op een bijzonder elegante manier. Enerzijds vraagt hij niet iets onredelijks, maar anderzijds hoeft hij de Grondwet niet meer door de Rijksdag te jagen, wat hem in Zweden alleen maar slechte punten bij de bevolking had kunnen opleveren. Bovendien verdwijnt plotsklaps het dreigende probleem met de Milieupartij, en ook de dissidentie in eigen partij is nu verdwenen. In Zweden oogst hij in ieder geval alleen maar bijval, al merkt de oppositie fijntjes op dat de Zweedse regering eigenlijk toch niet veel keuze had.

Guy Verhofstadt heeft het ondertussen nog steeds niet begrepen. Volgens hem moeten álle landen zich uitspreken over de Europese Grondwet, zonder pauzes, omdat een pauze «een verkeerd signaal» aan de Europese bevolking zou zijn. Gemakkelijk gezegd als je in je eigen land geen referendum hoeft te houden dankzij het veto van Elio di Rupo. En een dreigend Non in Luxemburg en peilingen die een zo goed als zeker Iers No aangeven zijn, als duidelijke signalen van wat die Europese bevolking over heel het zaakje denkt, niet aan onze Eerste Voluntarist besteed.