Brusselse EU-top mislukt (Politiek Incorrect)

Het is een droevige 'fin de carrière' voor de Luxemburgse premier Jean-Claude Juncker in de hoedanigheid als voorzitter van de Europese Raad. Nadat de Fransen en Nederlanders respectievelijk 'non' en 'neen' gezegd hadden tegen de Europese Grondwet in een volksraadpleging, was het Junckers bedoeling de Europese brokken te lijmen na deze 'crisis' tijdens de Europese top van 16 en 17 juni in Brussel. Deze top zou het voornamelijk hebben over de Europese meerjarenbegroting 2007-2013, en aanvankelijk wilde Juncker dat er een akkoord kwam om te tonen dat Europa nog wel degelijk werkt.

Spijtig genoeg voor Juncker is dat anders uitgedraaid. Er is niet alleen een vertrouwenensbreuk tussen de Europese instellingen en de burger na de negatieve referenda in Nederland en Frankrijk, maar ook over de Europese begroting is er geen akkoord uit de bus gekomen.
Het waren Nederland, Zweden en vooral Groot-Brittanië die een akkoord in de weg stonden. Het zijn niet toevallig die landen die eigenlijk meer betalen dan het van Europa terugkrijgt. Nederland bijvoorbeeld draagt bij voor 5,28% aan de totale Europese schatkist, terwijl het maar over 4,0% van het totale EU-BBP beschikt. Het is dan ook niet voor niets dat de Nederlandse eerste minister Balkenende met de missie beladen was met een korting van minstens 1,5 miljard euro terug naar Den Haag te komen. De Zweden zitten met eenzelfde scenario: Zij dragen bij voor 2,69% aan de totale Europese begroting, terwijl ook zij over niet meer dan 2,2% van het Europese Bruto Binnenland Product beschikken. Bijgevolg sloeg de Zweedse eerste minister Göran Persson dan ook hard op tafel om minder te moeten leveren. En ja, ook België levert eigenlijk veel te veel in dan dat het terugkrijgt: Dit vredige landje is goed voor 3,83% van de totale Europese bijdrage; terwijl slechts 2,6% van het totale Europese BBP in België geproduceerd wordt. Maar vanuit Belgische hoek geen kritiek te horen op deze mistoestand. Voor Verhofstadt was een slecht akkoord beter dan geen akkoord en moesten alle dwarsliggende landen hun stellingenoorlog van nationaal zelfbelang stoppen. En de staatssecretaris voor Europese Zaken Didier Donfut (PS) reageerde als volgt: "Wij hebben buurlanden die elke bijdrage tot op de laatste cent tellen." Ach ja, het Federaal Planbureau, de OESO en de Nationale Bank hebben reeds laten verstaan dat deze modelstaat zwemt in de hoorn des overvloeds aan budgettaire middelen (ahum...); dus waarom zou men zich dan druk maken? En bovendien, Vlaanderen is het na de onzalige Belgische Revolutie van 1830 toch al gewoon een miljardenstroom richten het zuiden van dit land op getouw te trekken; dus waarom ook niet ineens de Europese rekeningen mede betalen?

Maar vooral Groot-Brittanië lag dwars over de fameuze korting die het in 1984 verkreeg dankzij Margaret Thatcher. Onder het motto "I want my money back", eiste de toenmalige Britse premier dat het Verenigd Koninkrijk niet langer meer als de melkkoe van Europa zou worden beschouwd. Ze kreeg toen van de toenmalige Europese Economische Gemeenschap een korting van 300 miljoen Pond (= 448 miljoen euro). Tot vandaag de dag is die Britse korting gezien de steeds maar verder toenemende uitgavendrift van Europa alleen maar blijven stijgen, en bedraagt vandaag de dag maar liefst 5 miljard euro; en zou in normale omstandigheden tot zelfs boven de 7 miljard euro kunnen uitstijgen. Een astronomische som dus, en het is niet meer dan logisch eigenlijk dat de Britse premier Tony Blair die genereuze korting niet zou willen kwijtspelen. Doch, men vond het onethisch dat een rijk land als Groot-Brittanië niet solidair blijkt te zijn met de armere tien nieuwe Oost-Europese landen door als een kip op een gouden Thatcherei te gaan zitten, en daarom dat het Luxemburgse voorstel dan ook luidde om de korting voor de komende jaren te 'bevriezen' op een bedrag van 4,7 miljard euro. Nochtans blijkt dat zelfs mét een Europese korting, het Verenigd Koninkrijk 35 miljard euro heeft moeten betalen wat twee en een half keer zo veel was als de contributie van Frankrijk. Nochtans beschikken Frankrijk en het VK over eenzelfde bevolkingsgrootte en BBP-aandeel in Europa. Onaanvaardbaar voor Blair dus, tenzij de uitgetrokken bedragen voor landbouw drastisch verlaagd zouden worden. En had dan weer een moeilijk verteerbare pil zijn geweest voor de Franse president Chirac, die nog steeds in een wurggreep wordt gehouden door de almachtige landbouwlobby in Frankrijk (voornamelijk wijnbouw).

Nochtans had Blair overschot van gelijk met zijn pleidooi. Naarmate de Europese top vorderde, werd er al gedeeltelijk tegemoet gekomen aan de landen van de zogenaamde 'bende van zes' (Frankrijk, Nederland, Groot-Brittanië, Oostenrijk, Duitsland en Zweden). Dit zijn de landen die wensen dat het totale Europese budget de 1% van het totale Bruto Nationaal Inkomen (BNI) niet overschreden wordt. Het voorstel van Juncker was dan ook om het totale Europese budget te definiëren op 868 miljard euro voor de periode 2007-2013 ofte 1,06% van het totale Europese BNI. Dat is al een heel sommetje minder dan de 994 miljard euro die de Europese Commissie aanvankelijk voor ogen had. Hiervan gaat echter maar liefst 34% ofte 295 miljard euro naar de almachtige Europese landbouwlobby, die vooral in de nieuwe Europese lidstaten de plak zwaait. In Polen bijvoorbeeld werkt nog steeds 27,5% van de beroepsactieve sector in de primaire sector, maar in de ganse EU-25 is de landbouw maar goed voor amper 3,5% van het totale BBP. Dat er dan zulk een astronomisch bedrag verspild wordt aan een Middeleeuwse economische tak als de landbouw is onbegrijpelijk; zeker in de 21ste eeuw waarin de Westerse economieën zich vooral toespitsen op kennis, wetenschap en innovatie. Want voor het luik 'groei en concurrentievermogen' zou dan maar 72 miljard euro ofte 8,3% van de totale Europese middelen worden uitgetrokken. Dat is dan maar liefst drie keer minder dan de beruchte landbouwsubsidies. Het was dan ook terecht dat Blair na afloop van de (mislukte) top, dat hij vragen heeft bij de opportuniteit van de landbouwsubsidies anno de 21ste eeuw.

Maar er is nog meer dat rammelt aan de budgettaire voorstellen van Juncker. Zo zouden de steunfondsen voor 'sociale cohesie' en 'regionale steun' een totaalbedrag van 306 miljard euro krijgen toebedeeld. Dat is 35,3% van het totale Europese budget, en zelfs ietsje meer dan de voorstellen van de Europese Commissie. De Belgische delegatie op de Europese top - bestaande uit het alomcharismatische duo Verhofstadt en De Gucht - heeft zich dan ook naar eeuwige Belgische traditie geplooid naar de wensen van het Waalse establishment, en vooral naar die van Jean-Claude Van Cauwenberghe die nog steeds vele Europese euro's in het laatje wenst te zien voor de ontwikkeling van zijn feodaal rijk Henegouwen. En jawel; de provincie Henegouwen is dan wel niet meer erkend als arme regio, gezien een wijziging van de statistiek, maar had toch nog 100 miljoen extra in de wacht kunnen slepen; en zou op die manier 617 miljoen euro gedurende die zeven jaar in ontvangst kunnen nemen. Einde dus voor Verhofstadt en De Gucht op de Europese top om over de centen te discussiëren. De Waalse vrienden werden op hun wenken bediend, maar over de Vlaamse noden werd met geen woord gerept. Want Vlaanderen heeft vooral nood aan extra steun voor economische groei en O&O. Maar, zoals hierboven reeds geschreven, zijn de Europese budgetten voor economische groei en concurrentievermogen maar zeer klein in verhouding met de rest van de uit te geven bedragen; waardoor we kunnen afleiden dat dit zogezegd akkoord nefast zou zijn geweest voor Vlaanderen. Dit bewijst dus twee dingen: Enerzijds dat België voor Vlaanderen geen enkele meerwaarde meer biedt om op het internationale toneel haar belangen te verdedigen, en anderzijds dat we Tony Blair, en de prominente excellenties van Nederland en Zweden zeer dankbaar mogen zijn dat dit akkoord er niet is gekomen. Wat van Verhofstadt niet gezegd kan worden.

De vraag is nu hoe het nu verder moet met de Europese begroting en vooral, met de toekomst van Europa na de negatieve referenda in het algemeen. Commissievoorzitter José Manuel Barosso heeft reeds geopperd een 'bezinningsperiode' over Europa in te lassen, maar het is nog maar de vraag of dit veel zoden aan de dijk zal brengen. Er moeten fundamentele keuzes gemaakt worden over Europa, en het beste zou eigenlijk nog zijn dat de Europese Unie terug een vrijhandelszone wordt, aangevuld met een doortastend economisch beleid en het behoud van de muntunie. Van welke houtsoort biertonnen gemaakt moeten worden, is een kwestie die beter aan de nationale parlementen wordt overgelaten en niet aan de bureaucratische moloch Europa... En wat het Europees budget betreft: Zo laag mogelijk houden, en vooral snoeien in die zinloze landbouwsubsidies.